Ik zei altijd dat ik voor mijn 30e klaar wilde zijn. Helaas loopt dit anders of een derde moet er niet komen (wat ik toch zeker niet hoop!). In oktober word ik 30 en helaas laat een derde kindje nu al bijna 2 jaar op zich wachten...
ik kan alleen maar voor mezelf spreken, want dit zijn zulke "intieme" kwesties, dat kun je niet voor een ander uitspreken. maar mijn max ligt op 37. En waarom? omdat mijn moeder 37 was toen ik kwam en ik dat wel als "oud" heb ervaren. Natuurlijk weet je nooit hoe het leven loopt, maar mijn vader is al overleden en mijn moeder is echt niet gezond meer. Dit was ook geweest als ik eerder was gekomen, maar dan had ik wel langer gezonde ouders gehad. (mijn broer is 13 jaar ouder en ik heb dus veel vergelijk. hij heeft gewoon veel meer met mijn ouders kunnen doen). Ik ben niks te kort gekomen en mij lijkt een nakomertje krijgen HEERLIJK (maar liever niet, want ik wil NU NU NU) maar wel met de max van 37. Maar ik weet nu al dat als ik tegen die tijd dezelfde rammelende eierstokken heb als nu, ik die leeftijd meteen opschuif. En ik vind het ook een verschil of het voor je eerste of volgende kind is. Moet er heel eerlijk gezegd niet aan denken dat ik enig kind zou zijn geweest in mijn situatie. maar man oh man, wat heb ik makkelijk praten... Getrouwd op mijn 20e, eerste kind op mijn 25e, tweede op mijn 27e.. Dus nogmaals, ik spreek alleen voor mijn eigen situatie!
Net zolang totdat ik een kindje heb en het nog aankan! En graag wel met eigen eitjes en zaad anders houdt het helaas op..
37 ongeveer is voor mij een soort grens... als er na die leeftijd iemand zwanger wordt is mijn gedachte: is die niet wat te oud, maar ik denk dat het ook persoonlijk is. de 1 van 37 kan het wel aan, de ander van ook 37 kan het misschien niet meer aan.... voor mezelf heb ik altijd 30 jaar in gedachte, maar als het dan nog niet gelukt is denk ik dat ik mijn grens wel verleg
30 was de grens voor mij. Bevallen toen ik 27 was en helaas daarna niet meer zwanger geweest. Totdat ik in de maand dat ik 31 werd een miskraam kreeg. We zijn gestopt met zwanger willen worden. Het is goed zo.
Voor mijzelf denk ik iets van 38. Op dit moment wil ik geen tweede (door allerlei redenen). Waarschijnlijk blijft dat zo, maar mocht dat gevoel ooit nog veranderen, dan is dat wel mijn grens. Vanaf 36 vind ik het 'eng' worden gezien risico's op afwijkingen. Ik ben trouwens 32. Voor anderen zo rond de 40-42. Ook gezien de kans op afwijkingen en het leeftijdsverschil met je kind.
Voor mijzelf zeg ik 35, heb nu een kleintje en hoop hierna nog 1 te mogen krijgen en wie weet een 3e?? maar we hebben het altijd gehad over 2, ikzelf weet niet of ik "klaar" ben met 2 dus hou de optie tot 35 open (mits dat allemaal gaat lukken natuurlijk, je hebt niet te kiezen soms) wat een ander voor leeftijd kiest moet diegene zelf weten respecteer ieder zn mening.
Voor mij zelf denk ik 35. De eerste ongepland toen ik 29 was. Wil wel gaan voor een 2e over ongeveer een jaar. Dan ben ik 33. Hopelijk dan snel zwanger maar dat weet je natuurlijk niet. Voor een ander kan ik dat niet bepalen naar boven de 50 vind ik "te oud".
Voor mezelf ligt de max op 30. Ik ben zelf 19 en mijn vriend is nu 29 en ik zou niet willen dat hij al over de 40 is als we nog een kindje krijgen. Daarbij vind ik het ook niks als je een puber en nog een baby hebt. Voor andere vind ik 35 de max voor een eerste kindje en 37/38 voor nog een kind. Sowieso vanwege de risico's op afwijking bij een zwangerschap op latere leeftijd, maar ook omdat ik denk dat het voor kinderen fijner is om jonge ouders te hebben. Je energie neemt toch heel erg af naar mate je ouder bent. Het ligt er ook denk ik aan waarom je pas later kinderen krijgt. Omdat je eerst aan je carriere wil werken of omdat je nog veel wilt reizen etc. heb ik wat minder begrip voor dan wanneer je nog geen partner hebt ontmoet of omdat je in een lang mmm traject zit.
Voor mezelf denk ik 35 jaar.. heb namelijk geen idee of er hierna nog kinderen komen. 35 Jaar is dan lekker ruim, dan heb ik nog 10 jaar Voor anderen is het vanuit je eigen situatie moeilijk te oordelen. Op zich vind ik 40+ best oud, maar als je lichaam dan nog zwanger kan worden en een kindje kan dragen, dan zie ik het probleem niet. Vooral niet als je al jaren bezig bent, zo graag je wens wilt vervullen.. nee hoor, ga ik echt geen oordeel over vellen. Zolang je maar goed voor je kindje kunt zorgen.
Ik verleg mijn grenzen steeds. Vroeger vond ik max 30, daarna max 35 en nu ik dat bijna ben denk ik max 36. Ik hoop echt dat dat gaat lukken..
Voor mijzelf lag de grens op 30, maar moet dan wel zeggen dat ik 18 was toen de oudste geboren werd. De 2e kwam anderhalfjaar daarna. Toen ik mijn huidige man ontmoette heb ik gezegd dat ik wel kinderen wilde maar niet meer na mijn 30e, dan zit er gewoon teveel leeftijdsverschil tussen de kinderen. Nou ja, uiteindelijk kwam nr 3 op mijn 27e, nr 4 op mn 28e en nr 5 op mn 30e. De 5e was een onverwachts cadeautje. Nu kan ik ook geen kinderen meer krijgen, we zijn dus echt wel klaar Voor anderen: ik kan niet oordelen of beoordelen wanneer een ander niet meer aan kinderen zou moeten beginnen. Het ligt zo aan je leven dat je leidt. Ik ken mensen die steeds de pech hadden met relaties, of jaren en jaren in de mmm gezeten hebben. Je kan het gewoon niet altijd plannen... Een van mijn beste vriendinnen is nu 44 en ze zei van de week, soms is het jammer dat ik geen kinderen heb, maar ik vind het toch iets voor een stelletje en in mijn eentje had ik dat niet willen doen. Dapper, ondanks dat ze altijd wel kinderen heeft gewild. Medisch gezien en qua druk op de samenleving vind ik wel dat 45 een grens is. Ik heb soms kinderen in de klas, die zijn 15 en hun ouders zijn dan al 60! Vinden ze zelf vaak niet leuk met dat je als ouders dan ook al regelmatig met gezondheidsklachten te maken hebt. Ik vind dat je die druk niet op een kind mag leggen. Daarnaast neemt boven je 35e de kans op een kind met afwijkingen toe, na je 45e alleen maar meer. Dit legt een enorme druk op de gezondheidszorg. Goed, ook jonge ouders kunnen kinderen met afwijkingen krijgen maar de kans daarop is kleiner.
overigens moet ik er niet aan denken dat mijn moeder op haar 45e nog een kind had gekregen, dan was dat kindje op zn 7e/8e al zonder moeder geweest... Mijn moeder was 41 toen ze oma werd.
Nou vind 35 wel de max en 40 zelfs al een klein beetje oud... Moet er niet aan denken dat mn kind 20 is en ik al 60
Daar zat ik dus net aan te denken, voel mij als stokoude mama natuurlijk aangesproken (35 bij nummer 1, 39 bij nummer 2) maar ik had er niet aan moeten denken om op mijn 18e mijn eerste kind te krijgen.. En verder had ik voor mezelf natuurlijk ook een grens gesteld die door de gynaecoloog na een MA van tafel werd geveegd met de opmerking dat een vrouwenlijf zolang het vruchtbaar is echt sterk genoeg is voor een zwangerschap.. En helaas kan niemand voorspellen hoelang hij of zij voor zijn kids kan zorgen want er kan altijd iets gebeuren
Ik zei altijd voor mijn 30ste wil ik klaar zijn. We zijn nu voor de 2e bezig en ben 26. Ik wil er graag 3, dus zou moeten kunnen. Maar uiteraard zien we wat de toekomst brengt het is niet te plannen!
Voor mezelf lag die grens op 35 jaar. Mijn eerste gekregen op mijn 31e, mijn tweede op mijn 34e. Gelukt dus. Voor anderen.... geen idee, dat moet iedereen lekker zelf weten. Het leven laat zich niet dwingen, dus elke situatie is anders. Ik denk dat iemand van 23 jaar zich niet kan voorstellen dat je je op je 36e nog steeds superfit en springlevend voelt, maar het is dus wel zo (nou ja, ik spreek nu voor mezelf). Ik zou nog makkelijk een kind kunnen krijgen, ik heb al 2 superzwangerschappen en mooie bevallingen achter de rug en dat boven de 30, haha. Mijn beste vriendinnetje is 35 jaar en is nu zwanger van haar 1e kindje, ze is 36 als ze gaat bevallen. Dat zat niet in haar 'planning', maar de man van haar dromen kwam toch echt pas op haar 33e in haar leven, dus dan is het maar zo. Ik vind dat alleen maar mooi, dat haar kinderwens zo toch nog in vervulling gaat, ook al is ze in de ogen van velen een oud wijf.