Vroeger dacht ik altijd; 2 kids is mijn ideaal beeld. Hieraantoe voegde ik dan en mocht er een 3e komen, dan komt er ook een 4e. Na de geboorte van onze zoon dacht ik dat het wel mooi geweest was zo. Ook gezien mijn lichaam wat beetje erg te wensen overlaat. Toch merk ik dat het blijf 'kriebelen' soms sus ik het en dan gaat dat even goed en dan komt dat gevoel weer. Tis in ieder geval zo dat ik niet NU voor een 3e zou willen gaan, lichamelijk, financieel en kwa 'karakter' van de jongste nu nog niet. Iedereen zegt steeds; je hebt van elk 1, wat wil je nog meer? .... {zucht!} Hetgene wat me het meeste tegenhoud is het financieële plaatje in de toekomst, vakanties, uitstapjes en studeren. Mja als ik het relativeer....... Wie heeft er voor een 3e, 4e enz gekozen? En wat was de doorslag? Of heb je het juist niet gedaan? En wat was de doorslag? En tja ik snap wel dat je voor 3 meer kwijt bent dan met 2 maja een dagje met z'n 4tjes naar de efteling ben je met entree,eten,ijsje e.d. ook 200 euro kwijt met z'n 5ve ben je óf 50 euro meer kwijt óf je neemt broodjes meer Gelukkig hoeven we nog geen keuze te maken, we zijn allebei nog jong; 26 en 30. Toch blijft de vraag of er nog een kindje komt wel spelen.
Wij gaan nog voor een 3e omdat voor ons gevoel ons gezin "nog niet af is"Er is nog genoeg ruimte in ons huis en hart. En financieel redden we het ook makkelijk gelukkig.
wauw Giraf, moedig vind ik dat hoor 3 zo kort achter elkaar! En bij jullie was er dan geen twijfel begrijp ik. Komt er ooit nog een 4e?
Mijn hart... er is nog zoveel ruimte En er zijn geen redenen om het niet te doen (financieel, ruimte, tijd etc). Hoewel manlief niet gelijk die ruimte ook voelde als 'leegstand' heeft hij de ruimte in zijn hart ook 'gevonden' en kijken we nu uit naar een 3e kindje!
voor mij geen kindjes meer omdat 1: ik ben alleenstaand en heb mn handen al vol aan twee 2: baby's zijn lief leuk en schattig maar ben wel blij als alle luiers de deur uit zijn 3: ik heb er geen tijd voor 4: geen energie voor een derde 5: geen ruimte 6: geen geld 6 redenen zijn wel genoeg toch?
Ik wilde altijd 4 kinderen, mijn man 2. Hij is mij tegemoetgekomen met de 3e en heeft zich daarna laten steriliseren. Aan de ene kant is het met 3 ook echt klaar, maar m'n gevoel blijft wel knagen. Puur materialistisch bekeken kunnen we een 4e ook niet aan.
lennylenn das genoeg, denk dat je in mijn ogen met de 1e reden al genoeg reden hebt! Cygnet ook al zonder twijfel begrijp ik. Knap hoor. Tja wat is financiee genoeg ruimte. Wij zouden echt zuiniger moeten gaan leven. Degene die zeggen, financieel redden we het makkelijker. Hebben jullie dan meer dan een modaal inkomen?
voor ons geen 3e kindje meer omdat ik chronische ziek ben een 3e kindje betekend 80% kans doodgeboorte of dat ik zelf kom te overlijden.
Ja. ruim boven modaal. Wij hoeven niet zuiniger te gaan leven (behalve vliegvakanties.. die kunnen we dan niet meer elk jaar of 2 x per jaar doen.. je moet tenslotte die stoelen wel elke keer kopen) Twijfel.. tuurlijk wel.. maar dat zijn altijd praktisch twijfels.. verbouwen, andere auto, oppas etc.. voor ons uiteindelijk geen redenen om iets wat je hart je ingeeft niet te willen. Nu hopelijk ook nog succes! @Mejojo.. jeetje dat is naar zeg. Het lijkt me moeilijk als de keuzes voor je gemaakt worden. Mijn zus heeft nooit een 2e gekregen (wat ze wel graag wilde) omdat ze psychotisch werd tijdens de zwangerschap. Ze heeft het nooit meer gedurfd.. nu is ze 43 en gescheiden.
Ik ben pas bevallen van ons derde kindje en ik vind het helemaal geweldig Ik vind de overgang van twee naar drie kinderen reuze meevallen, dit kindje gaat helemaal mee in het ritme van onze andere twee kindjes. Wij hebben een modaal inkomen en redden het daar prima mee, tuurlijk moet je op sommige dingen wat bezuinigen, maar dat hadden we er graag voor over. Of we nog een 4de kindje willen? Wat mij betreft wel, maar mijn man wil het toch echt graag bij drie kindjes houden, misschien in de toekomst
we wonen niet ruim, zijn niet superrijk, wist niet of ik ooit nog een derde wilde.. Maar raakte ongepland zwanger, dit is echt de laatste en vind het ook wel heel erg leuk
Wij hebben altijd gezegd het worden er 3. Nu onze 2 meiden er zijn vinden we het voorlopig eigenlijk goed zo. Ik voel me zo beperkt als ze zo heel klein zijn (niet dat het niet lief is ofzo) maar alle gebroken nachten, alle eet en slaapschema's. Ik ben blij dat ze nu wat groter aan het worden zijn. Verder waren er bij ons wat praktische overwegingen om het bij 2 te houden: -met nog ene kind past het niet meer in de auto -huis moet overhoop gehaald worden om een eigen plekje te creeëren voor nr 3 -mijn plannen om te werken komen dan zeker weer 2 jaar stil te staan. Maareh hier dus een 'voorlopig niet tot bijna zeker niet meer'
we hebben er nog maar 1, en heb vanaf t begin t gevoel dat ik er wel 4 zou willen (als t ons gegeven is). hier zijn veel grote gezinnen, t is natuurlijk fijn als je alles van te voren kan bedenken en plannen, maar wat als je zwanger wordt van de 3e en t blijken er 2 te zijn? ik heb altijd nog t idee dat overal een mouw aan te passen is. verder is t heel fijn als je je kindje alles in financieel opzicht kunt geven, maar ik ken hier ook voorbeelden die anders lopen. en dan zie je toch ook hele blije gelukkige kindjes, zolang papa en mama er voor ze zijn.
Ik zou graag een tweede willen!! Maar mijn vriend helaas niet!! Waarom niet ? Hij is (al) 42 en heeft (al) 2 kinderen uit een vorig huwelijk. En dan nu met ons kindje erbij 3. Uuh ja en? Ik ben pas 27 en heb (maar) 1 kindje. Vind het heel moeilijk, erover praten rond uit in bovenstaande verder heeft hij geen argumenten voor zijn beslissing. Ik vind dat het onze beslissing moet zijn. Niet die van hem niet die van mij maar van ons wat deze ook mag wezen. Hij bepaald nu maar gewoon dat ik 1 kindje zal hebben en verder wordt er niet over gesproken en naar mij wordt niet geluisterd. Hoe moet ik dat nou "oplossen" . Ik heb zoiezo al verteld dat ik niet aan de pil ga en niet bij iedere vrijpartij hem ok de condooms ga attenderen.
Wij hebben er 1 en daar blijft het denk ik bij. Het heeft veel bloed, zweet en tranen gekost om hier te komen, ik ben 'al' 37 en mijn man is het afgelopen jaar ernstig ziek geworden waardoor het er op lijkt dat het gewoon beter is om geen kindjes meer te krijgen...tja dus niet echt een bewuste keuze. Eerder ontstaan door de situatie
Nu zwanger van de tweede en ben me er van bewust dat het hier bij blijft, financieel trekken we een derde waarschijnlijk niet en ik betwijfel of een derde nog zo gezond voor mijn lichaam is, maar zeg nooit nooit..
Wij zouden dolgraag een 3e (en ook nog wel een 4e) kindje willen, maar durven het niet aan. Bij beide bevallingen is het heel spannend geweest; bij de eerste bevalling zowel voor ons dochtertje als voor mij en ons zoontje is bijna dood geboren. Ik weet dat het vaker goed gaat dan fout, maar een bevalling is toch wel een groot risico voor zowel de moeder als de baby en dat risico durven we niet nog een keer te nemen.
pff ook moeilijk hoor, het niet durven, maar ik snap het wel, het is gewoon enorm heftig om zoiets mee te maken en je wilt niet dat zoiets weer gebeurd, vind mensen die zulke beslissingen maken eigenlijk altijd erg dapper, alsof ze opkomen voor zichzelf, ja weet niet hoe ik het moet uitleggen, zelf heb ik het er vooral in het begin erg moeilijk mee gehad, we wouden zo graag 4 kinderen, een mooi groot gezin, maar tijdens de eerste zwangerschap bleek ik al ssa antistof positief te zijn, ik had cholestase kreeg zware slaapmedicatie en gebruik dagelijks hoge dosering prednison, elke complicatie apart is al gevaarlijk prednison is niet goed voor het kindje, de zware slaapmedicatie maakte de baby duf suf en het hartje ging trager ssa antistof positief houd in dat de baby een grote kans op hartblokkade heeft en cholestase houd in dat de lever (van mij) is aagetast maar dat wanneer mijn galzouten bij de baby komen de baby in de buik komt te overlijden. en doe ze dan maar eens samen.... kortom, een gevaarlijk combinatie, wat ook nog eens per zwangerschap dubbel zo heftig komt en dubbel zo gevaarlijk, we zijn overal geweest zelf aan de andere kant van het land om te vragen of het echt niet kon, maar elk ziekenhuis zei het zelfde, het kon niet, NU niet... misschien ooit... in de verre toekomst dat ze er een medicijn op vinden, maar nu nog niet, nu moet ik heel eerlijk zijn dat als ik nog geen moeder was geweest ik de kans gewaagd zou hebben, maar ik heb 2 prachtkinderen, ik daar ben ik gelukkig mee, ik zei steeds dingen tegen mezelf als : * meer tijd voor ze * financieel beter * geen nieuwe auto hoeven kopen * er zit niemand alleen in de achtbaan etc etc, gewoon om mezelf eraan te herinneren dat 2 kinderen ook goed is, hoewel natuurlijk overal een oplossing voor is wou ik die gewoon niet weten, ik wou geen oplossingen horen ik moest mezelf inpraten waarom het "gunstig"is om geen 3e kindje te krijgen, en het belangrijkste..... ik ben al mama.... ik MAG mezelf gewoon niet opgeven.... ik ben belangrijker dan een kinderwens, mijn kindjes hebben hun mama nodig, mijn man heeft mij nodig, ik kan hem niet achterlaten met 3 kindjes,.... als het gebeurd dan gebeurd het... maar als ik al weet dat die kans zeer groot is ..... dan ben ik het verplicht, ja was moeilijk, voor ons beide, en hoewel het nog steeds kriebelt vooral als we kleine baby's zien... denk ik dat ik er al aardig mijn weg in gevonden heb. het lullige is wel... ik mag met mijn ziekte de pil niet gebruiken, prikpil en spiraal word afgestoten door mijn lichaam dus we moeten het met condooms doen, ook niet altijd even veilig.... MOCHT ik zwanger raken .... word het dus zo goed als zeker een abortus..... maar mijn baarmoeder verwijderen voor mijn 30e word niet vergoed en DAT vind ik moeilijk, dat de kans er in zit dat ik per ongeluk zwanger word, het zooooo onwijs welkom is, maar ik het niet mag houden.en geen enkel ziekenhuis mij kan helpen, en cz het simpelweg niet wil vergoeden.