Mijn 8 jarige dochter is altijd al een pittig kind gewees maar hoe ze zich de laatste tijd gedraagd is ronduit disrespectfull en brutaal. Ze doet lekker waar ze zelf zin in heeft, luisterd naar niemand en heeft een grote mond. Een paar voorbeelden: Als ik met een volwassene in gesprek ben gaat ze er gewoon doorheen kletsen, ik zeg dat dan dat ze even moet wachten tot ik uitgepraat ben, zij gaat door met erdoorheen praten, verhoogt haar stem en gaat soms zelfs aan me trekken! Ik zet haar op haar plek en thuis krijgt ze straf maar dit doet haar helemaal niks Als ik haar als straf naar haar kamer stuur weigert ze te gaan en gaat gewoon door met wat ze doet, ik ontplof dan en trek haar dan aan haar arm mee. Ja ik weet dat het niet zo zou moeten en ik ben er gewoon heel er verdrietig om dat het tot dit gekomen is. Dus wegsturen werkt niet omdat ze zich verzet en het uitloopt in duwen en schreeuwen tegen elkaar Ik pak dingen af van haar maar dat doet haar ook niks, ze gaat dan doodleuk heel nonchalant tegen me zeggen dat het haar allemaal niks Kan schelen. Altijd maar een grote mond, ik word er doodmoe van. Nog een voorbeeld als ik zeg dat de tv uit moet doet ze het gewoon niet en wanneer ik het zelf uit doe loopt ze er doodleuk weer heen om het aan te doen...ik moet dan uiteindelijk de steller eruit trekken en straf haar met bijvoorbeeld geen tv meer kijken maar na een Paar dagen gaat het weer door Wie heeft er ook zo een pittig kind en wat kan ik hier nou aan doen? Met haar praten werkt trouwens ook niet want dan gaat ze gewoon hardop zingen of draait haar gezicht om, ze neemt me absoluut niet serieus ook al ben ik best wel iemand die van de regels is en ook consequent is. Zou heel graag horen wat een buitenstaander Mij zou adviseren....pak ik het allemaal verkeerd aan???
Hoe ging dit toen je dochter klein was? Hoe gaf je toen grenzen aan? Waren er toen dingen die werkte? En hoe gaat het op school? Mijn eerste idee is om toch vooral consequent te blijven. Dus 1 aanpak kiezen en daarbij blijven. Ze is 8, dus vooral uitleggen. Mijn kinderen zijn jonger, maar ik ben altijd wel fan van overleggen. Vragen aan je dochter hoe zij vindt dat het gaat. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan als ik je verhaal zo lees.
Heel herkenbaar (helaas) Mijn dochter,ook 8 jaar,is momenteel ook in een fase dat ik soms even niet meer weet wat ik met haar aan moet, omdat ze gewoon NIET luistert! Zegt gewoon keihard "nee" als ik haar vraag iets te doen of juist niet te doen. Ze zit dan ook geregeld op haar kamer, want dit pik ik logischerwijs niet. Daarna is ze vaak poeslief. Tot het volgende zich weer aandient. Is ook niet gevoelig voor straffen zo lijkt het.(stiekem vindt ze het vast wel erg, maar op dat moment merk je het niet aan haar en is ze de onverschilligheid zelve) Ik probeer vooral ook de positieve dingen te benadrukken, maar soms is dit erg moeilijk hoor. Het lijkt haast wel een beetje op puberen al. Ik hou m'n hart vast voor de tijd dat ze echt een puber is
Ik sta voor de klas en wat ik bijvoorbeeld altijd doe: Positief gedrag belonen met een compliment (ook al gaat het om iets kleins, bv. het oprapen van een potlood), negatief gedrag waar mogelijk negeren. Het heeft geen enkele zin om op alle slakken zout te leggen........ Gebruik daarnaast ik-boodschappen: 'Ik wil graag even met ... praten. Ik vind het vervelend als je door ons heen praat. Ik zou het fijn vinden als je even wacht tot wij uitgepraat zijn.' 'Ik wil graag even met je praten. Ik word verdrietig als je er doorheen blijft zingen. Ik zou het heel prettig vinden als we het hier samen even over kunnen hebben.' Op die manier geef je een reden (je bent in gesprek met ...) en je uit je gevoel (je vindt het vervelend) over wat je vervelend vindt (er doorheen praten). Tot slot laat je haar op een rustige manier weten wat jij van haar verwacht (het zou fijn zijn als ze even kan wachten). Door het gebruik van ik-boodschappen leert zij beter te begrijpen wat er van haar verwacht wordt. Probeer het woord 'niet' zoveel mogelijk te vermijden... Bovenstaande geeft geen garanties, bij sommige kinderen moet je een heeeeeeele lange adem hebben En voor de klas zal het ongetwijfeld ook weer anders zijn dan in een thuissituatie (dat ga ik over een paar jaar ondervinden ). Maar ik vind het niet alleen voor de kinderen fijn om ze positief te benaderen, maar ook voor mezelf. De kinderen die altijd maar negatieve aandacht vragen zie je bijna letterlijk opfleuren na een compliment, ook al ging het nergens over, bij wijze van spreken.
Dit vind ik dus vreselijk irritant het doen alsof het haar allemaal niks Kan schelen, super onverschillig doen ja. Het naar haar kamer sturen als straf zou ik graag doen alleen GAAT ZE NIET! Het eindigd altijd in duw en trek werk
Ja ik snap wat je bedoelt en ik probeer haar echt vaak te conplimenteren om de dingen die ze goed doet, ze is gelukkig echt niet elke dag zo vervelend. Heb net nig geprobeert om een gesprek met haar te hebben, ze had naar me gespuugd (niet echt op me maar van een afstand zeg maar) dus na een tijd zeg ik ik wil met je praten ik word heel verdrietig doordat jij je zo gedraagt ik wil niet dat we ruzie hebben en ik houd van je ... Vind je het normaal dat je spuugt en schreeuwt zegt ze doodleuk: ja hoor heel normaal, dan gaat ze dus weer onverschillig doen en loopt het gesprek weer vast
Dan kun je zeggen 'ik vind het heel jammer dat je zo reageert op mij, ik word hier verdrietig van. Ik krijg zo het idee dat je hier niets van geleerd hebt'. wat ik nog wel eens doe is 'we proberen het nog 1x opnieuw' en als het dan spaak loopt kun je zeggen 'ik vind dat je mij nu niet serieus neemt, ik voel mij hierdoor gekwetst, waar ik boos om word. Dus ik ga nu naar beneden, blijf jij hier maar over nadenken tot je je gedragen kunt, dan praat ik weer verder met je.'
Mijn bijna 8 jarige wordt ook steeds brutaler. Vooral iets terug zeggen als ik haar terecht wijs. Bijvoorbeeld ik wil niet dat je.... En dan reageert ze met: ja maar... Dat vind ik dus al brutaal. Ik wil dat ze leert luisteren en dus ook zegt... ja mama.. en daarna mag ze nog best wel haar mening geven maar niet gelijk zonder eerst netjes te blijven. Kind van 8 die door je heen praat en aan je trekt vind ik persoonlijk wel extreem. Dat is meer het gedrag van een 3 jarige. TO wat ik lees in je bericht is dat hij ook wel heftig op haar reageert. Kan maar zo zijn dat ze jou kopieert. Probeer meer de positieve benadering, kort maar wel met ruimte voor een eigen mening. Complimenten geven werkt hier ook heel erg goed.
Ik had ook erg last van brutaal gedrag, agressief doen etc bij mijn zoon van ruim 7. Toevallig kwam ik toen de website ahaparenting.com tegen, dat heeft me heel erg geholpen. Ik ben eigenlijk radicaal gestopt met straffen (en Thijmen heeft het niet eens door ) en timeouts etc en het werkt heel goed eigenlijk. Ben ook het boek aan het lezen dat van de site komt (peaceful parent happy kids). Het is nu in huis een stuk rustiger en alles gaat veel prettiger in huis. En het is niet zo dat er nu geen grenzen zijn oid. Heb oa ook dit artikel gelezen: Parenting Your Strong-Willed Child en deze Positive Parenting Your Child
Je bericht raakt me een beetje. Er klinkt veel verdriet en onmacht uit. Mijn zevenjarige wordt ook steeds brutaler, het gedrag van jouw dochter vind ik echter best extreem. Hoe is jouw gezinssituatie? Hoe zit jij zelf in je vel? Blijkbaar voelt en weet zij hoe ze jou kan raken. En daar maakt ze gebruik van. Dit gedrag laat ze niet voor niets zien. Is er iets gebeurd in haar leven waardoor ze dit laat zien? Waardoor je haar gedrag kan begrijpen. Nu praktische tips: Geen straf meer en dingen van haar afnemen. Positieve aandacht, samen tijd doorbrengen, knuffelen, samen (voor)lezen. Wil je haar laten nadenken over haar gedrag, geef dan een time-in ipv een time-out. Dat betekent dat je haar op een plek neer zet waar jij ook bent. Zo kun je je contact houden met elkaar. Dit doe ik ook bij mijn kinderen. En het werkt hoor! Lees het boek how2talk2kids, over hoe je goed kan communiceren met je kind. Ga hierover in overleg met je dochter hoe jullie samen het thuis gezelliger kunnen maken. Wat verwacht zij van jou? En wat verwacht je van haar? Maak hier een een creatief project van en geef het een plaats in huis. Ik denk dat het in deze situatie ook goed is om te kijken naar je eigen gedrag. Wat kan jij veranderen naar haar toe? Hoe spreek je tegen haar? Ben je dichtbij haar als je iets van haar vraagt? Ben je bang voor haar reactie? Het is zo goed om in je eigen spiegel te kijken. Want dat is wat jouw dochter ziet van jou. In liefde en vertrouwen kan er veel worden besproken. Door te straffen, weg te nemen en elkaar lichamelijk (naar kamer trekken en bespugen) aan te vallen gaat er zoveel stuk! Breng het positieve weer in huis en dan hoop ik dat het voor jullie gaat werken.