NEEEEE ik geloof juist dat JULLIE het wel goed doen! Maar zo'n opmerking van een kennis dat je Jens eigenlijk verkeerd aan het aanpakken bent, omdat zij bij Jeugdzorg vinden dat dat geen goede aanpak is DAAR reageer ik op. Want ik heb juist de indruk dat jullie heel goed inspelen op de behoeften van je kind. Opmerkingen van jeugdzorgmensen dat je een kind van 7 maanden (een baby for god's sake...) aan het verpesten bent en dat je het jezelf op je hals haalt als ie met 4 jaar niet doorslaapt...DAAR wordt ik HEEEEEEEL BOOS over!!! Dan wordt je als moeder, die juist een mooie interactie met je kind hebt, die inspeelt op wat je kind nodig heeft, die probeert aan te voelen wat je kind wil, die probeert een baby echt te VERSTAAN, toch niet serieus genomen? En op een vervelende manier in de hoek gezet? Probleem is dat deskundigen vaak te maken krijgen met kinderen waar de interactie met de moeder vanaf het begin NIET goed is geweest. En in de opleiding wordt ook vooral aan probleemgevallen de aandacht gegeven. Niet aan gewone harmonische gezinnen en situaties waarbij je nog even goed als moeder met je handen in het haar kunt zitten 'wat bedoelt dat kind nou?' Maar je kunt er volgens mij toch rustig van uit gaan dat bij jullie de interactie met je kind WEL harmonisch is vanaf het begin. Dan passen jeugdzorgoplossingen en observaties niet. En vind ik ook een gedragstherapeut een actie van schieten met een kanon op een mug. Vandaar mijn tip om William Sears eens te lezen.
NEEEEE ik geloof juist dat JULLIE het wel goed doen! Maar zo'n opmerking van een kennis dat je Jens eigenlijk verkeerd aan het aanpakken bent, omdat zij bij Jeugdzorg vinden dat je aanpak geen goede aanpak is DAAR reageer ik op. Want ik heb juist de indruk dat jullie heel goed inspelen op de behoeften van je kind. Opmerkingen van jeugdzorgmensen dat je een kind van 7 maanden (een baby for god's sake...) aan het verpesten bent en dat je het jezelf op je hals haalt als ie met 4 jaar niet doorslaapt...DAAR wordt ik HEEEEEEEL BOOS over!!! Dan wordt je als moeder, die juist een mooie interactie met je kind hebt, die inspeelt op wat je kind nodig heeft, die probeert aan te voelen wat je kind wil, die probeert een baby echt te VERSTAAN, toch niet serieus genomen? En op een vervelende manier in de hoek gezet? Probleem is dat deskundigen vaak te maken krijgen met kinderen waar de interactie met de moeder vanaf het begin NIET goed is geweest. En in de opleiding wordt ook vooral aan probleemgevallen de aandacht gegeven. Niet aan gewone harmonische gezinnen en situaties waarbij je nog even goed als moeder met je handen in het haar kunt zitten 'wat bedoelt dat kind nou?' Maar je kunt er volgens mij toch rustig van uit gaan dat bij jullie de interactie met je kind WEL harmonisch is vanaf het begin. Dan passen jeugdzorgoplossingen en observaties niet. En vind ik ook een gedragstherapeut een actie van schieten met een kanon op een mug. Vandaar mijn tip om William Sears eens te lezen.
Rozemarijke: Wat geweldig dat ze weer zelf is gaan slapen! Dat is toch echt al heel wat, ook al duurde het even. Blijkbaar voelde ze zich veilig genoeg om zich er weer aan over te geven. Hopelijk gaat ze die nachtvoeding steeds naar wat eerder verplaatsen, zodat het een late avondvoeding wordt. Dan komt ze 's morgens misschien wat eerder, maar slaapt ze daarna weer even verder! Dit gaat de goede kant op. Overigens vond ik 1 of 2 nachtvoedingen goed te doen, mits live aan de borst gedronken, dat gedoe met flesjes maakte me te wakker. Hopelijk hoef je er gewoon nog maar 1 of 2 keer uit en kan je 2 x een ruk van een uur of 4 maken, dan voel je je zelf vast snel een stuk beter. Ik ben er echt van overtuigd dat je de voedingen overdag wat af kunt bouwen als je dat echt wilt. Ze heeft nu gewoon geen noodzaak om te eten. Als jij vijf dagen zou werken, zou ze ook moeten eten denk ik dan... Misschien een idee om haar bij jou op schoot te laten eten? Of dat heb je vast al geprobeerd. Dirksmama: Het spijt me als ik je verkeerd begrepen heb. Ik voelde me persoonlijk aangevallen (heb er weer de halve nacht van wakker gelegen lol. Ik moet meer mijn eigen koers varen merk ik en me wat minder aantrekken van vanalles). Toch moet me van het hart dat ik wel een beetje begreep wat die vriendin bedoelde. Wij stonden namelijk bij elke kik aan Jens zijn bed (want o als ie maar weet dat we er voor hem zijn inderdaad) en ik begrijp wel wat zij zegt. Hij was niet meer bij machte om zelf in slaap te kunnen vallen en had ons wel érg vaak nodig, iets wat wij op de langere termijn niet vol konden houden. Jengelen/beetje huilen moet af en toe wel kunnen, zeker als je weet dat je kind geen pijn/honger heeft. Wij werkten wel degelijk zelf in de hand dat hij ging piepen. Als hij nu wakker wordt en huilt gaan we bij hem kijken, ligt hij een beetje te morrelen en is er geen groot verdriet, laten we hem zoveel mogelijk liggen. Dat is onze keus en daar staan we achter. Ik ben de hele dag bij hem en hij krijgt zijn mamauurtjes genoeg. Omdat hij nu ziek is en geen vast voedsel eet, komt hij weer 2 of 3 keer per nacht en daar geven we gewoon aan toe, maar we streven toch naar een nacht met zoveel mogelijk slaap en zo min mogelijk voedingen, en ik sta dus achter onze keuze om hem af en toe eventjes (!) in zijn sop gaar te laten koken, als dat sop niet te hard kookt. Ik denk dat Jeugdzorg en CB niet altijd goede adviezen geeft, maar ook niet altijd slechte. Ik zie het niet zo zwart wit, luister gewoon naar de adviezen van iedereen en haal eruit wat bij ons past en waarvan ik denk dat we er iets mee kunnen. Het is een opvoedbureau he, en elke opvoeder maakt fouten/zou dingen later liever anders gedaan hebben. Het is moeilijk om dat in een jasje te gieten dat iedereen past, of hoe zeg je zoiets. Soms geven ze rotadviezen, soms niet. Nogmaals, als ik je verkeerd heb begrepen dan spijt het mij, ik dacht gewoon dat er werd gesuggereerd dat ik er niet voor hem ben/wil zijn en voelde me daar naar over.
Snap wel wat je bedoelt, maar persoonlijk verwachtte ik niet van een baby dat ie alleen kon gaan slapen (alleenslapen is echt zo'n CB-sjibbolet vind ik). Ik ben er van overtuigd dat een baby helemaal niet KAN leren alleen in slaap te vallen. Biologisch zijn ze daar niet op geprogrammeerd, het is iets waar ze qua ontwikkeling gewoon nog niet aan toe zijn. Dat toch afdwingen leidt dan vaak tot nare ingrepen als inbakeren, opschema voeden en laten huilen. (Niet dat ik geloof dat jullie zoiets zouden doen hoor). Het is wel iets dat natuurlijk steeds beter gaat naarmate ze ouder worden. Een baby van 7 maanden kan meer hebbe dan een baby van 7 weken of 7 dagen. Ik zag het altijd als iets waar ik samen met mijn kind in groeide. Nou rende ik echt niet voor elke kik, maar ik probeerde te verstaan wat ze zeiden. Net zoals ik niet meteen in de startblokken sta als manlief of een collega om een kop koffie vraagt eigenlijk.
Jep, ik heb er ook helemaal energie weer van, dat ze zelf is gaan slapen uiteindelijk. Ben tegelijk ook moe, (maarja: vannacht wakker geweest van 1 tot 3 natuurlijk), maar het feit dat ik weer wat controle heb over hoe Thirza slaapt, geeft gewoon weer energie. Dat machteloze wat ik de afgelopen maanden veel heb gevoeld, dat ze pijn had en dat ik daar maar heel beperkt iets aan kon doen, (troosten uiteraard en zo nodig een paracetamolletje, en uiteraard de behandeling van de eczeem, maar je zou het liefste de pijn van d'r overnemen), gaf gewoon een heel machteloos gevoel. En ik ben wel zo'n doos dat ik me door zo'n gevoel helemaal leeg laat zuigen Ben niet zo goed in loslaten en situaties accepteren voor wat ze zijn, (d.w.z.: situaties die niet zijn zoals ze horen te zijn). Ben natuurlijk ook niet voor niets hulpverlener, en in m'n werk is dit gelukkig een enorme kwaliteit. Ach en prive vaak ook wel, behalve dus als al mijn mogelijkheden om iets aan een situatie te veranderen, op zijn.... Maar goed, ik merk nu wel dat we de laatste dagen in totaal ander vaarwater terecht zijn gekomen dan de maanden hiervoor... Gisteren en vandaag heeft ze de ochtend niet geslapen. Gistermiddag bij de gastouder een middagdut gedaan van half 2 tot half 5 en hier ligt ze nu vanaf 12 uur op bed. Had 'r vanochtend al even eerder op bed, maar dat werkte niet. Niet moe genoeg en dus ging ze lekker met d'r knuffels zitten gooien, de grapjurk Maar dat ene slaapje is dus ook weer nieuw, (krijg je ook als je 's nachts meer aan 1 stuk slaapt natuurlijk). Dus het is hier nu wel duidelijk dat ze geen last meer heeft van alle klachten die ze tot nog toe had, en dat het nu idd tijd is om grenzen te stellen en even de kaders duidelijk te maken Ze raakte vannacht ook niet overstuur toen we d'r lieten huilen. Wel bozig en op een gegeven moment klonk ze wat -hoe zal ik dat noemen- wanhopig? dat ze er niet uitgehaald werd. Maar het was steeds echt afwisselend huilen en stil, totaal anders dan de keren dat we eerder wel eens geprobeerd hebben om 'r met laten huilen in slaap te laten vallen... @jeugdzorg enzo: ik moet zeggen dat ik het wel met dirksmama eens ben dat jeugdzorg vooral opgeleid is om in probleemgevallen te handelen. Daarom is het denk ik ook goed dat er die centra voor jeugd en gezin komen, waar hopelijk mensen rond komen te lopen die meer wat kunnen met normale gezinssituaties en opvoedingsondersteuning. Daarmee niet gezegd dat adviezen niet OK zijn, zeker in het geval van Ireen en haar vriendin, denk ik: die vriendin kende jullie situatie en zal dus idd best een goed advies hebben gegeven @voedingen overdag: die ga ik actief afbouwen (naar 3 momenten per dag) zodra de nachten hier stabiel zijn. Nu nog maar even niet, als ik 'r laat huilen 's nachts, moet ik wel zeker weten/voelen vanbinnen, dat ze geen honger heeft, hihi. O, en wat mij betreft heb ik liever een nachtvoeding die steeds meer naar de ochtend gaat schuiven, dan dat ie steeds eerder op de avond komt te liggen. In het eerste geval kan ik dan ook weer eens met een rustig hart een avondje uit met manlief gaan plannen Dat was hier dus tot aan de 4,5 maand ook, dat ze dan om 18/19 op bed lag en dan rond 2/3 wakker werd voor een voeding. Ideaal, want oppas hoefde niks met 'r en zo konden we echt met een rustig hart even op visite of wat ook... En aangezien ik wel weer eens snak naar een avondje bioscoop ofzo... (ben gewoon al anderhalf jaar niet meer naar de bios geweest. En dat voor een fervente filmliefhebster). Maar we zullen zien
Dirk had lang veel eczeem. Hij was veel onrustiger en wilde veel meer borst in periodes dat het eczeem opvlamde. Voor mij tot gekwordens toe. Gelukkig werd het altijd weer beter na een poosje. En daarnaast, met 14 maanden is het voeden en opvoeden en mag je als moeder echt je grenzen aangeven hoor!
Daarom, en dat wordt hier nu wel duidelijk (Gelukkig maar, want dat betekent dat ze haar eigen oude zelf weer wordt, en dat is een enorme opluchting na maanden van klachten enzo). Ach, en bovendien: ik ben gek op dwarse dreumessen Doe mij maar een kind dat een eigen willetje heeft en daarvoor knokt hoor Liever dan een kind dat zonder te kikken zich voegt naar wat jij wilt, (mijn stiefdochter had dat heel erg en echt.... daar kan ik bij tijden helemaal gallisch van worden. Dan schreeuwt echt alles in me: DOE EENS IETS EIGENWIJZIGS!!!! ) Alhoewel ik moet zeggen dat Thirza wel goed luistert... ik hoef nu maar nee te zeggen en dan kruipt ze weg bij wat ze aan het doen is, doet de keukenkastjes weer dicht, enz. (Nou hebben we ook wel een selectie gemaakt van waar we nee op zeggen, dus ik loop het ook niet de hele dag te roepen. En ik heb er wel lol in dat ze de wereld ontdekt, dus ik irriteer me er ook niet aan als ze voor de honderduizendste keer cd's uit het rek trekt ). Wat betreft de eczeem: ik ben heel benieuwd hoe zich dat hier verder gaat ontwikkelen. Ben er onderhand toch wel van overtuigd dat we hier te maken hebben met een meiske waarbij de eczeem WEL door de KMA komt, want ondanks de vrieskou hier geen terugkerende eczeem. Maar goed, dat gaan we merken zodra we dubbelblind gaan testen (Ik mag trouwens hopen dat dat niet met KV gaat, want dat drinkt ze sowieso niet.... hahaha).
Rozemarijke, wat vervelend voor je zeg, dat het allemaal wat moeilijk loopt nu. Ik heb niet alle reacties doorgelezen, maar wil je even mijn ervaring vertellen. Mijn zoontje is nu 10 maanden en tot een maand geleden ging het hier net als bij jou. Elke nacht tig keer wakker en alleen te kalmeren met een voeding. Op een gegeven moment hielp dat niet meer en sliep hij bij ons in bed. Op een gegeven moment was ook dat niet meer genoeg en lag hij urenlang te brullen bij ons in bed. En als ik hem heel af en toe een nachtje bij mijn moeder bracht, omdat ik zo moe was, sliep hij daar keurig netjes door op 1 nachtvoeding.... Eind december trok ik het echt niet meer. Ik kon niks meer hebben, niet van hem, niet van de oudste, van niemand niet. Ik sliep hooguit 3 uur per nacht, werkte daarnaast, moest hier de boel draaiend houden. Dat ging niet meer. Ook de oudste ahd eronder te lijden, toen ik hem 's nachts eens boos en slaperig hoorde roepen: "T. hou nou toch eens een keer je mond!" Toen hebben mijn man en ik samen afspraken gemaakt.Die kwamen er op neer dat we hem langer zouden laten huilen, dat hij in zijn eigen bed moest gaan slapen en niet vaker dan om de drie uur een nachtvoeding zou krijgen. Ik stond daar niet achter, maar hij zag ook wel dat mijn manier van voortdurend troosten, bij ons nemen, steeds maar weer voeden, niet werkte en ten koste ging van onszelf en de oudste. Het was ontzettend moeilijk, ik lag me de eerste nacht echt op te vreten van ellende en huilde stiekem net zo lang als hijzelf. Ik ging wel steeds naar hem toe, maar als ik dan weer wegging, begon hij nog veel harder te huilen en raakte hij helemaal overstuur. Maar we hebben het op de een of andere manier volgehouden en na een paar nachten hadden we een ander kind. Hij slaapt nu al een maand lang zoveel beter. Hij krijgt om 11 uur een voeding, tussen 3 en 4 nog eentje en dan pas rond 8 uur 's ochtends weer. Tussendoor slaapt hij gewoon, op een incidenteel zoekgeraakt speentje na. Afgelopen week ging het weer slechter, maar toen kwam er ineens een tandje door, en sindsdien gaat het weer goed. Ik was heel bang dat wij ons zoontje te kort zouden doen op deze manier en dat hij zich onveilig, eenzaam en bang zou voelen, maar dat idee heb ik nu achteraf toch niet echt. Hij is zelfs veel vrolijker en actiever geworden, omdat hij meer uitgerust is nu. Ik vind het nog steeds een waardeloze manier om met je kind om te gaan, maar blijkbaar zijn niet alle kinderen gebaat met mijn voorkeursmethode van niet laten huilen, bij je nemen voor troost en steeds maar weer voeden op verzoek. De mijne niet in elk geval en de jouwe misschien ook niet. Dus hoe moeilijk het ook is en hoe het je ook tegenstaat, misschien is het toch een idee om eens te proberen of een totaal andere methode het beter doet. In elk geval veel sterkte, ik weet hoe slopend het is en hoe je op een gegeven moment gewoon niet meer weet wat je moet doen en wat wijsheid is. Hopelijk schrijf jij hier over een maand ook je succesverhaal en krijgen jij en Thirza (en de rest van het gezin) de rust die jullie nodig hebben en verdienen!
Oke, misunderstood. Ik voelde me zeker aangesproken. Ik heb keihard gewerkt bij de Jeugdzorg; min. 80 uur per week om dingen daar te veranderen, zodat er meer tijd en geld gaat naar het welzijn van kinderen uit ontwrichte gezinnen. Ik weet dat er een hoop schort bij de Jeugdzorg (ben er al jaren weg, mede daardoor, ging eraan kapot), maar niet iedereen is een boze boeman daar! Er werken daar liefdevolle mensen met een hart voor kinderen, geloof mij, dat is de kern van de zaak. Ik heb ook een carriere gehad buiten de Jeugdzorg en mij specifiek bezig gehouden met tienermoeders en hechtingsproblematiek en pleegkinderen en hechtingsproblematiek, maar het gaat mij te ver om daar nu nog meer over uit te wijden, het gaat hier niet om mij namelijk. Maar vertel mij niks over natuurlijk ouderschap of hechting. Zowel in werk als prive ben ik een groot voorstander van opvoeden vanuit je gevoel, vanuit je hart! Tien jaar geleden was ik al bezig met het meedenken over de Centra voor Jeugd en Gezin, omdat ik vond dat het anders moest. Maar opvoeden en opgroeien is nooit een speerpunt voor de regering geweest. De wachtlijsten, kinderen die uit huis geplaatst worden en in een jeugddetentiecentrum terecht komen, mijn haren rijzen te berge! Nu met een minister voor Jeugd en Gezin, een CU-man nog wel ("het gezin is de hoeksteen van de samenleving") zijn die centra sinds 2008 eindelijk een feit. In 2011 zal iedere gemeente er een hebben. Er zal daar meer tijd en aandacht zijn voor de probleemgezinnen en draait er minder om bureaucratische rompslomp. Laat het me hopen.
Jep, klopt Hier werkte voeden en darana terugleggen gelukkig meestal wel Alleen als ze echt veel pijn had (ziek of kiezen bijv.) had ze het nodig om afwel eerst bij mij in slaap te vallen en dan terugleggen, of gewoon bij mij slapen (dat laatste alleen als het heel heftig was). En Thirza is dus wel een kind dat niet heel erg gaat hangen aan die dingen, (of ze voelt aan dat ik het prima vind als uitzondering, maar niet als regel ). Maar als ze weer beter in d'r vel zat, ging/gaat het altijd weer prima om 'r na het voeden terug te leggen en dan valt ze zelf dus gewoon in slaap. Maar goed, het gaat idd beter nu Laten huilen werkte vannacht omdat ze zich niet meer overstuur huilde, dus we houden dit even vol
@Zogelukkig: ik heb zelf niet bij jeugdzorg gewerkt, maar wel met ze samengewerkt en ja: voor een deel werken er bevlogen mensen die goed werk doen, (maar veel te weinig uren voor hun taken hebben, dus vaak niet de tijd om alles te doen wat ze zouden willen doen). En voor een deel zijn het ook lui die beter wat anders hadden kunnen studeren en naar mijn idee bij jeugdzorg dan aangenomen werden, omdat er geen andere of niet voldoende kandidaten te krijgen waren, (ook niet zo gek met het imago dat jeugdzorg heeft. Jammer dat het slechte beleid het imago van de werkers zo enorm bepaalt...) Ik ben zelf echt superblij dat de CU de kans heeft gekregen om z'n speerpunten qua gezin om te gaan zetten in regeringsbeleid. Hopelijk verzandt dit niet ook in bureaucratie, (met de huidige manier van aan kwaliteitseisen moeten voldoen, is dat gevaar groot: daar zou ook eens ander beleid op moeten komen). Maar goed, als rechtgeaard CU-stemmer doet het me toch goed dat Rouvoet deze kans gekregen en gegrepen heeft Het gezin is zooooo belangrijk. Als dat goed loopt, dan los je al zoveel problemen die binnen de maatschappij spelen op!