Wat zouden jullie doen? Het zit namelijk zo: Ik en mijn manlief zijn allebei wel in voor een derde ukkepuk, maar er is 1 ding waardoor ikzelf heel erg ga twijfelen. - Ik heb een chronische aandoening (whiplash) waardoor ik het nu al moeilijk heb met 2 kinderen en de huishouding. Ik ben een fulltime moeder. Heb tegen mijn aandoening een rechtzaak lopen en ben al uhmmm iets van 3 jaar aan het vechten met de tegenpartij voor hulp in de huishouding. - Mijn manlief zit een beetje met zijn leeftijd te kijken (hij is 40) - Mijn manlief heeft nu een jaarcontract en het ziet er qua financien rooskleurig uit, en hij kan in de loop der jaren omhoog klimmen. - Onze relatie is meer dan prima, we hebben al 4 jaar in een dal geleefd en zijn daar met zijn 2en helemaal uit gekomen. Als ik geen aandoening had was de knop zo omgezet en was ik misschien nu al zwanger, maar goed, ik heb het wel en dat zet me aan het denken. Wij zijn een stel dat het liefst 5 kinderen wil, maar dat is met mij onmogelijk. We zijn nu dolgelukkig met onze 2 kids, maar er kriebelt bij ons allebei wel iets. Nog steeds zijn we hulp aan het zoeken voor mij (huishouding), en nog steeds zit ik in de mmm (voor de whiplash dan), alweer 6 jaar. Ik wordt dan ook wel eens boos op mezelf en op degene die me dit heeft aangedaan. Moet ik onze droom laten gaan omdat het mijn gezondheid verslechterd??? Wachten tot de rechtzaak voorbij is is niet echt een optie, want dat kan nog makkelijk 3 tot 5 jaar duren, en dat vind mijn vriend te lang. Phoe... denken denken denken... Een derde en hopen dat ik uiteindelijk hulp ga krijgen, of bij 2 houden en aan mijn gezondheid denken??? Vind het zo lastig als je altijd van veel kinderen hebt gedroomt (en ook iemand heb gevonden die dat ook wil ) Wat is jullie mening hierover. Sorry als ik misschien zo onduidelijk als de pest ben , maar mijn gedachte zo opschrijven valt niet echt mee, maar hoop dat jullie hieruit kunnen komen.
Tja lastig... Denk dat alleen jij kan bepalen of je een derde lichamelijk aan kan. Maar als 2 lukt, zou 3 dan heel veel verschil maken? Ik klets makkelijk hoor. Ben gezond en heb maar 1 kindje... Succes met je keuze.
Je zegt dat jullie nog steeds hulp in de huishouding zoeken. Is er gewoon niemand te vinden dan? En als je iemand hebt gevonden die het huishouden (veel althans) kan overnemen, denk je dat je het dan wel aankan om een 3e te krijgen? Wat is het vooruitzicht op het herstel van je whiplash? Komt dat nog goed, wordt het beter of juist slechter? Moeilijk lijkt me dat hoor, maar ik denk dat als jullie allebei graag een 3e zouden willen, je ervoor moet gaan. Tenzij je dus echt denkt dat je het niet aankunt.
dit topic gaat zometeen vast verplaatst worden naar zwanger worden. Als je wil kun je in zwanger worden mijn topic bekijken wel of geen derde. Ik kanje eigenlijk niet echt raad geven. Ik heb ook een cronische aandoening en helaas heel veel mankementen aan mijn lijf en hier twijfelen we ook echter zet ik mezelf op de laatste plek {dat is echt fout i know} als wij hier financieel eens wat meer te makken hadden was de keuze allang gemaakt....
Ik zeg altijd: bij twijfel niet doen!! Misschien hard, maar er achter komen dat het toch niet gaat zodra kind er is, lijkt me ook een beetje te laat!
Sorry, wist niet waar ik dit onderwerp kon plaatsen Het krijgen van hulp in de huishouden is niet zomaar geregeld. Je zit met allerlei regels en poespas te kijken. Mijn moeder probeerd veel te helpen, maar ja, zij heeft ook een huishouding en werk. Ze probeerd wel 1x per week 1 van de kids mee te nemen om bij oma en opa te slapen en zo overdag probeerd ze wel eens allebei de kids mee te nemen. Herstel van whiplash is er niet meer, wel zijn we een weg aan het zoeken om de pijn dragelijk te maken (zijn we al 3 jaar mee bezig). @anniek: dat wat je zegt, jezelf (gezondheid) op de laatste plaats zetten ken ik maar al te goed . Het mag eigenlijk niet, maar we doen het toch. aaaarrrgggg kweet t echt nie . Gezondheid, droom, wel, niet doen.
misschien een heel gek idee he maar zo bekijken wij het; de droom is er en die willen we uit laten komen. Alleen nu is er momenteel niet het juiste moment voor. MIsschien kun je zeggen; ik zet het gevoel even voor 6 maanden in de ijskast en probeer op die termijn me huishouden e.d. wat beter te laten draaien. Ga eens met de ergotherapie praten, of met een revalidatie arts {ik heb zelf een revalidatietraject gevolgd}. Bekijk over 6 maanden waar je dan staat, wat je dan aankan en of er misschien wel vordering in zit. Heb je als eens op mp gekeken voor hulp in de huishouding? {evt zwart ook al mag dit niet} Nou als je misschien meer wil weten of wil kletsen over dit probleem, want helaas is het maar al te goed herkenbaar, dan pb me maar.
Is het wel een optie om nog ong anderhalf jaar te wachten? Dan is je jongste bijna op school en dan wordt het ook een stuk makkelijker. Ik heb zelf ook een chronische aandoening en 5 kids. Ok, de laatste was een cadeautje. Eerlijk gezegd vind ik het wel zwaar met drie kleintjes onder de 4... De oudste twee zijn al een stuk ouder en dat scheelt wel. Maar het ligt er natuurlijk ook aan hoe je oudsten zijn. Mijn 3e is geen makkelijk kind en de jongste is nu 3 mnd maar wil vooral mama... Voor 2 kleintjes heb je 2 armen, maar met 3 kom ik soms wel een arm tekort... Maar weet je, jullie willen het beide graag. Als je het nu niet doet, heb je dan over 10 jaar niet heel erg spijt dat je het niet gedaan hebt? of zou je tevreden moeten zijn met wat je hebt? Is een zwangerschap te doen met een whiplash? Ik weet nog dat ik heel lang een derde wilde, het vormde zelfs een van de redenen om uit mijn toenmalige relatie te stappen. Maar naar mate de kinderen ouder werden hoefde het niet eens meer zo nodig. Ik vond mijn leven toen wel prettig, kinderen op school, veel reizen (dat kon omdat ik en mijn ex co-ouderschap hadden) enz. Maar goed, nieuwe relatie en hij wilde graag kinderen, en toen wilde ik het ook wel graag weer (erger nog, toen mijn ex en ik uit elkaar gingen en ik een relatie met mijn man kreeg was een van de eerste dingen die ik zei: als je geen kinderen wil dan begin ik geen relatie met je... , maar goed, we waren inmiddels alweer 4jr verder en het leven werd een stuk makkelijker met grotere kinderen). En toen de 3e er was, vond ik het sneu dat ze dan alleen was als de oudsten bij hun vader waren en omdat er ook 9 en 7jr verschil zat tussen de kids, dus wilden we nog graag een vierde, en onverwachts was daar ook nr 5. leven kan raar lopen
oh ja, maar ik kan het wel redden zonder hulp, ok het is niet altijd even netjes maar dat is dan maar zo. Mensen die heel veel werken hebben ook niet veel tijd voor het huishouden.
Iets heel anders. Mijn vriendin had ook een whiplash. Na een jaar kreeg ze bericht dat het chronisch was en dat ze ook ma had. Op aanraden van een bekende is ze naar een arts in Antwerpen geweest. Deze gaf aan dat ze in België de Whiplash zien als een kaakprobleem ipv een nekprobleem zoals ze het in Nederland bekijken. Hij moest haar behandelen en dat zou meerdere weken duren omdat de behandeling pijnlijk is. Zij heeft echter zich verbeten en wonderbaarlijk was zij in 1 behandeling van haar whiplash af. En die ms? Bleek niet waar te zijn. Misvatting van de Nederlandse arts. Ik weet dat het een uitzonderlijk verhaal is, maar wilde het toch met je delen. Misschien ben je er al klaar mee, maar voor hetzelfde geld ga je nog steeds alle opties na. Ik wil je best de gegevens van die arts geven. Zij was in ieder geval erg te spreken. Hij heeft ook haar zoontje van een spastische darm afgeholpen.
waar je ook over kunt gaan dromen is een pleegkindje! Ontzettend veel kinderen zitten te wachten op lieve pleegouders met een goede relatie. Dan kun je ook een wat ouder kindje in huis nemen, zodat je man geen last heeft van zijn leeftijd... Maar ook voor jouw lichaam is het fijner lijkt me. Ook is er zoveel verschil in, je kunt ook kindjes een paar dagen in de week opvangen, zodat je lichaam toch nog kan rusten op de andere dagen. Zoveel mogelijkheden maar ook zoveel mooie dingen die je ermee doet!