Sinds 2 maanden heb ik geen contact meer met mijn zus, deze beslissing is door haar genomen. Ergens in april 2012 schreef ik op facebook een anekdote over mijn zoon. Dat hij dus boos was op God omdat die de deur liet dichtwaaien met als resultaat dat zijn vingers er tussen zaten. Mijn zus wist mij toen te melden dat ik hem toch zeker wel verteld had dat er zoiets als een God niet bestond. Waarop op facebook tussen ons en andere vrienden een fikse discussie ontstond over het feit dat mensen het niet gepast vonden dat ze haar mening over het wel of niet bestaan van een God aan hun opdrong. Ik heb haar toen gemaild dat ik haar mening op prijs stel maar dat facebook hier misschien niet de juiste plaats voor was. 2 maanden geleden poste ik een annekdote over mijn dochter en hoe ze haar brood at - eerst het beleg eraf - het brood opeten - de korstjes stiekem in de vuilnisbak mikken en zeggen dat het op is. Tja ik vind zoiets wel grappig Waarop mijn zus dus melde dat ze niet van Picky eaters hield (ze woont in amerika) en dat als haar leerlingen zoiets deden tijdens de luchpauze ze ze extra lang aan tafel liet zitten. Aangezien mijn dochter alleen korstjes niet eet vind ik haar dus niet echt een picky eater en dat zei ik dus ook. Daarop reageerde mijn zus met de mededeling dat als kindjes geen korstjes aten dit een tekortkoming was van de opvoeding van de ouders. Uiteraard waren er meer mensen die hierop reageerden en het niet met haar eens waren, maar ze ging flink in de verdediging en zei dat we beter naar haar moesten luisteren omdat ze een profecional was en als wij beter naar haar luisterden ons het opvoeden ook niet zo zwaar viel. (ze is trouwens een soort van manusje van alles op een basisschool en heeft 1 curcusdag gehad over autisme). Ik heb wederom contact opgenomen via de email en haar wederom verteld dat ik haar mening over opvoeden op prijs stel maar dan via mail en niet via facebook. Waarop ik de mededeling terug kreeg dat ik niet om advies op facebook moest vragen als ik haar mening niet wilde horen. Dat ze hierbij niet meer op mij zou reageren en als de wat was met onze ouders ze het wel zou horen. en sindsdien hoor (en zie- skype) ik haar niet meer.
Wat een verhaal Pluk... Zo te lezen zit hier ook wel een geschiedenis achter en is haar persoonlijkheid niet heel 'makkelijk'. (dit bedoel ik niet beledigend, ik denk er echt zo over) Jammer dat ze de discussie zo aangaat en het vuur opzoekt. (want sommige dingen/reacties zijn nu eenmaal te voorspellen, dat weten we hier op ZP ook) Hoe voel jij je hieronder? Wil je adviezen van ons of misschien gewoon even je verhaal kwijt? Sterkte, het is in ieder geval niet leuk voor je
Goh... Als ik het zo lees lijkt het wel dat ze wat gefrustreerd is... Ik zou haar even lekker in haar sop gaar laten koken en over een paar maanden weer eens contact opnemen. Vind het wel een beetje een bemoeial ( als ik dat over je zus mag zeggen...) beetje zeikerig.
Is ze niet gewoon stinkend jaloers op je gezinnetje? Die indruk krijg ik heel sterk. (Dan nog snap ik haar gedrag niet hoor! Maar dit kwam gewoon even in me op)
Wat zonde zeg.. dat het zo loopt. Ik heb het gevoel, gebaseerd op niks, dat haar eigenlijk iets anders dwars zit. Sterkte. Hier zijn alle banden nog in tact, dus kan je niet verder helpen.
Zie het al voor me als iemand over zoveel jaar vraagt waarom je geen contact meer hebt. Nou ehhh vanwege een discussie over broodkorstjes....
Hier zijn ook alle banden nog OK, de ene natuurlijk wat closer dan een ander. Maar wil wel zeggen dat ik het erg sneu voor je vind. En vind ook dat je het steeds heel goed heb opgepakt door haar steeds een mail te sturen. Helaas is dat zo te lezen niet in dank afgenomen. Verder vroeg ik me af of je haar mis en zou willen dat alles weer goed was en een brandende vraag; hoe haar gezinssitatie op dit moment is. Groetjes, Xx
Moet heel eerlijk zeggen dat ik me opgelucht voel, na jaren lang haar "bemoeienissen" zie ik nu dat ze hierdoor ook mijn relatie tot andere familieleden (met name mijn nichtjes) probeerde te beinvloeden (en wat haar soms ook lukte) Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik tegen haar op moest boksen. Ik kreeg vaak van mijn moeder te horen dat ze wilde dat ik wat meer op haar leek. Ik weet van mijn zus dat ze altijd van mijn moeder te horen kreeg dat zij de oudste was en een voorbeeldfunctie had voor mij. Nu zijn we ruim 2 maanden verder en vind ik het voornamelijk zielig voor mijn ouders (al heb ik hun hierover niets verteld en heb ik niet het idee dat mijn zus ze iets verteld heeft). Ja ik ben verdrietig dat het zo gelopen is maar zowel mijn man als goede vriendin zeggen dat dit eraan zat te komen. Ze trok zich al langere tijd terug uit de familie en heeft eigenlijk alleen nog maar contact met mijn ouders. (ooms tantes, en nichtjes heeft ze al ruim 4 jaar niet meer gesproken of enig ander contact mee gehad). Ik zit nu meer met de een stukje tekst van een liedje in mijn hoofd. Now your just somebody that i use to know.
Ik heb met een fam lid gebroken geen spijt van ook Lekker rustig zulke mensen horen geen fam te zijn!
al die bemoeienissen zijn zo irritant. ik heb het niet met me zus, maar me tante. zij vond het leuk om tussen mij en vader te stoken (haar broer) en te bemoeien in mijn opvoeding. terwijl ze zelf geen kids heeft. daardoor heeft ze het zo ver gekregen dat de relatie tussen mijn vader en mij op een laag pitje staat helaas.. hij kiest haar kant en wilt niks weten wat ik erover te zeggen heb.. ik heb daarom besloten om het contact met me tante te verbreken zij was de grootste bemoeial in onze familie.
Wat je eerst schreef kon wel over mijn zus(je) gaan. Maar, wij hebben nog wel contact (ze woont hier ook vlakbij, is toch wellicht wat anders). Maar wat vervelend dat het zo moet lopen!!
hier heeft een gedeelte ook familie contact verbroken na een hoop ellende die mijn vader en moeder hebben gebracht in het gezin van mijn vader. hun dachten dat ik wel net zo zou zijn. en ja toen zat ik als puber ook volledig in de knoop en aan de drugs (was niet verslaaft). ben ook in een keer gestopt maar niet met hun hulp. nu dat wij dit jaar trouwen heb ik helemaal geen familie bijna meer en ze snappen nog steeds niet dat ik niet zoals mijn vader en moeder ben. jammer genoeg kan ik wel normaal voor mijn kind zorgen en voor de rest van mijn gezin. ik naai er niet uit zodat ik drugs kan gebruiken en mijn kind achterlaat in der bed. helaas begrijpen ze dat niet ondankt dat ikzelf al eerder uit huis was (met mijn 1) en mijn kind ten minste gelukkig zonder jeugdzorg kan opgroeien. ben kei gelukkig met mijn gezinnetje... maar mis het gevoel van familie wel.
Wat vervelend dat het eigenlijk om een onbenullig iets zo moet lopen, is er geen opening om het uit te praten? De afstand maakt het ook moeilijker he. Mijn zusje en ik hebben niet echt gebroken maar onze relatie is op dit moment wel verstoord, ze heeft haar kindje vernoemd naar degene waardoor ik jarenlang misbruikt ben. Dit wist ze al voor het kindje geboren werd, maar ze vond de naam zo mooi sindsdien is het contact wel iets minder omdat ik het ook erg confronterend en respectloos vind.
Zomerbries dat is ook wel heel erg pijnlijk zeg! Ik kan me niet voorstellen dat je je kind zou willen vernoemen naar degene die je zus heeft misbruikt...
Ik heb al sinds m'n 18e/19e geen contact met m'n vader. Tussendoor nog twee jaar wel geprobeerd maar het leverde alleen maar heel veel ellende en spanning op. We hebben sowieso eigenlijk nooit goed contact gehad. Uiteindelijk m'n moeders achternaam aangenomen en eindelijk rust. Ik denk soms nog aan hem, vind het jammer dat het zo is gelopen (had het graag anders gezien) maar het kon niet anders.
TS: Jammer dat het zo moet lopen meid! Je hebt je best gedaan en netjes gereageerd via de mail, meer kan je niet doen. Hier zelf gebroken met mijn (peet)tante (hoewel ik haar al een tijdje een andere benaming geef ) Hoe en waarom deze breuk ga ik hier niet neerzetten.
Ja, ze geeft zelf aan er wel over nagedacht te hebben maar het niet hebben besproken met mij omdat ze dat niet nodig vond. maar goed, ontopic, ts hoop echt dat jullie het uit kunnen praten want het leven is veels te kort en bijzonder om hierover in te moeten zitten.
zomerbriesje wat naar dat je zusje, ondanks dat ze weet dat diegene je dit heeft aangedaan, toch haar kindje er naar vernoemt. Ik heb mijn zus wel weer een mailtje gestuurt om haar te laten weten dat we een nieuw e-mail adres hebben. Ik heb nog niet de behoefte om er aan andere mail achteraan te gooien omdat ik weet dat mijn zus dit als een erkenning ziet. (dat ik dus beken dat ze gelijk had). Maar boven al weet ik niet of ik de deur weer wil open zetten voor haar bemoeienissen. Ik mis wel een zus, maar mijn vriendin vertelde me ook al (we kennen elkaar al van kleins af aan) dat dat iets is wat ik bij mijn zus dus nooit zal vinden. Puur en alleen om het feit dat ze zich boven mij geplaatst voelt en dus altijd mij de les zal blijven lezen.