"Je bent een vrouw geworden." Zo luidde mijn moeder een nieuw tijdperk voor mij in. Vanaf de eerste dag dat het noodzakelijk 'kwaad' (ook wel bekend als; mijn ongesteldheid) om de hoek kwam kijken, wist ik dat er iets ging veranderen. Wat er precies anders ging worden, wist ik niet en misschien is dat ook maar beter voor een meisje van 12, wat tot op kort daarvoor enkel inzicht had in welk Spice Girl plaatje dat moment een absolute must-have was. Ja, binnen een korte tijd was ik bekend het fenomeen wat maandverband heet (een oncomfortabel lapje voor in je ondergoed) en ik kwam er achter dat ik tampons nog vervelender vond dan wijdbeens lopen, omdat je (onwetend als je bent, maar te beschaamd om met iemand te delen dat je bloed 'daar beneden') gekozen heb voor vijfdruppel-luiers, in plaats van de tweedruppel-lapjes, die ik op dat moment nodig had. Ik maakte kennis met chocoladedrang, stemmingswisselingen en premenstruele acne. De Spice Girl plaatjes waren stom. Ik was nota bene een vrouw geworden, dus deze ruilde zich in voor een sport-bh en mijn eerste (blauwe!) mascara. Ik was in staat om mijn, niet ongestelde, klasgenootjes voor te leggen dat ze mij beter met 'U aan konden spreken vanaf dat moment. Tenslotte waren dat nog meisjes en ik was een heuse 'dame' nu. Ook de jongens uit mijn klas waren plotseling niet zo interessant meer. Echt stoer was je pas wanneer je durfde aan te pappen met een 'groep 8er' of nog beter; een brugpieper. Deze waren meer op niveau dan de onvolwassen vlegels welke voetbal prefereerde tegenover het zoentikkertje wat ik zelf in gedachten had. Ik was dus een vrouw en hoewel ik mij er voor schaamde, iedereen mocht het weten. Nu, dik dertien jaar later, is de volgende 'shift' die ik mee ga maken de overgang en met een beetje geluk duurt dit nog even. Ik ben gewend aan mijn menstruatie en elk ongemak wat erbij komt kijken. De tweedruppel-lapjes hebben plaatsgemaakt voor vrijdruppel-luiers en tampons zijn niet ongemakkelijk meer, maar even comfortabel als mijn grijze huisbroek, waar ik niet uit te slaan ben deze dagen. Mijn chocoladedrang laat zich opvolgen door een maandelijks terugkerende emotionele achtbaan (ben ik te dik? Ben ik te dun? Kijk die dikke puist eens op mijn kin!) en ik heb een 'volwassen' man om dit ongemak mee te delen. De eerste dag lig ik in de foetushouding op bed en echt aanspreekbaar ben ik pas wanneer de laatste druppel mijn lichaam heeft verlaten. Voor mijn gevoel ben ik minstens één keer per de (gebruikelijke) vier weken, minstens zes maanden zwanger en krijg ik geen enkele broek dicht omdat mijn opgeblazen buik in de weg zit. Kortom; soms is het maar beter dat ik op dat moment geen knuppel in huis heb, want dit alles gaat gecombineerd met een één uur durende (onredelijke) woedeaanval, omdat mijn levenspartner vergeten is zijn sokken te sorteren. En het allerergste van dit allemaal? Ik ben vergeten welk Spice Girl plaatje, toen (alles nog zo simpel kon zijn) voor mij een absolute must-have was.
Hahaha, het zit me hoog. Moet het morgen nog worden. Heb zoals altijd mijn stappen al nagelopen. Op naar de foetushouding!
Weet je wat erg is? Voor het eerst ongesteld worden op de eerste dag van je schoolkamp in groep 8. Het waren vijf verschrikkelijke dagen toen. Ik maar denken dat die buikpijn van de spanning kwam. En ik durfde tegen niemand iets te zeggen en ik had dus ook helemaal niks bij me. Lang leve het wc papier zullen we maar zeggen.
Mmm Ik neem nog een hapje van mijn chocolade en geniet van het feit dat ik niet de enige ben die een vent heeft die de sokken niet sorteert
Ach ja na 29 jaar ongesteld te zijn. Raak je er wel aangewend. Mijn eerste keer was in de herfst vakantie van 1985. Net 11. Een lichaam dat al volledig vrouw gemaakt was. Mijn tieten die nog sneller groeide dan ik in lengte ooit geworden ben. Na een paar dagen kwam mijn ma er pas achter waarom heb jij vieze onderbroeken.!!! O meid je bent ongesteld geworden. Die ouderwetse lapjes in je ondergoed die constant weg sprongen uit je ondergoed. Geen vleugels toen nog. Een ma die nooit zo hefig ongesteld was geweest wist zich geen raad met een dochter die overal door heen lekte en ik vooral te horen kreeg dat ik niet mocht zeuren aan jongens dacht ik niet eens. Mijn eerste keer tampon zal ik ook nooit vergeten. tja had hem niet ver genoeg naar achteren gebracht. En ging zwemmen dat ding zoog zich vol natuurlijk met zwemwater. ( haast ontmaagd door een tampon wat had ik een pijn) haha daarna zijn tampons nooit mijn favoriete hulp middelen geworden. Ach ja het hoort er allemaal bij. Over een paar jaar ga ik de overgang in en hoop ik van die maandelijkse ellende verlost te zijn of toch ook niet. ?? een afscheid van je vrouw zijn? Hoe zou dat zijn niet meer kinderen kunnen krijgen of wat dan ook een andere periode in slaan. Dat is wat ik op dit moment vol nog een drie en halve week dan komt de magische grens van de 40 jaar voor bij. En denk ik met weemoed terug aan mijn roerig leven. En hoop ik dat de rest van de jaren vol kalmte rust en evenwicht zullen voort duren. Geen hormonen meer die op hol slaan geen vreet buien meer geen woeden aanvallen vlak voor je ongesteld moet woorden of die heerlijke grote schoonmaak die ik wel eens doe voor ik ongesteld moet woorden. Over een paar jaar is mijn dochter aan de beurt zo als ik het nu kan in schatten is ze een meisje dat met 10/11 zeker ook al gaat puberen en een vrouwtje gaat woorden en eerlijk gezegd hoop ik dat ik het mis hebt en hebt pas woord rond haar 14 de. want zo jong ongesteld woorden kan voor sommige meiden dramatisch zijn en voelen te snel volwassen moeten woorden in een geest, dat nog eigenlijk een kind was.
hahaah leuk geschreven en oh zo herkenbaar, mijn ongesteldheid begon in het zwembad toen ik aan het zwemmen was metmijn toenmalige vriendje oh oh oh ik schaamde me kapot.. en mn moeder maar huilen hahahaha
Ik geloof dat ik niet mag klagen, als ik dit zo lees haha. Alleen een beetje buikpijn net voordat ik het word, altijd handig, en wat prikkelbaarder. Geen foetushoudingen, puisten en woedeaanvallen hier. Sterkte!
ik ben juist blij als ik ongesteld ben, ik maak mezelf tegenwoordig elke maand wijs dat ik zwanger ben (wil ik echt niet op t moment!) omdat ik telkens van die kwaaltjes heb (zere tepels, moe, duizelig, misselijk) en flip m dan helemaal de pan uit totdat ik eindelijk echt bloed zie
Van mij gewoon thuis hoor, maar dat maakte het niet minder beschamend . Vooral niet toen mijn moeder biefstuk ging halen om dat ik 'aan moest sterken'.
Mijn eerste ongesteldheid begon in de brugklas.... Met doorlekken en al! En ik me maar afvragen waarom iedereen zo moest lachen als ik langsliep... Eenmaal thuis kwam ik erachter omdat mijn moeder er wat van zei En al 20 jaar lang ben ik elke maand weer bang om door te lekken!
Ik herken me er helaas niet in. Ben er na al die jaren nog helemaal niet aan gewend. Vind het bijna het ergste wat er bestaat. Een hel. Maargoed, hè, om niet helemaal depressief te gaan doen, kan ik nog wel even vertellen over mijn eerste ongesteldheid. Het gebeurde op school (ik was 14) en ik moest na school als zo ongeveer de enige nog naar de GGD omdat ik klein en dun was voor mijn leeftijd (story of my life). Dus ik maar wat wc-papier in mijn broek stoppen want ja... Ik had ook een witte broek aan en het was ook doorgelekt. Gelukkig niet veel en wel echt precies tussen mijn benen (en niet op mijn billen o.i.d.) dus eigenlijk niet te zien. Nouja ik naar die GGD en ze vroegen of ik al ongesteld was geworden, ik dus zo 'eh ja net' Gaat die vrouw me vertellen dat ik dan nog maximaal 5 cm zal groeien, ik was op dat moment 1.55m. Nouja prima. Zegt ze 'vind je dat niet erg?' Ik heb gezegd dat het me niet boeide (deed het ook niet) maar ik vind dat tot op de dag van vandaag echt een enorm stomme uitspraak. Later toen ik het mijn moeder ging vertellen (dat was de volgende dag want ik had geen zin? haha) ging ze me feliciteren (?!?!) en vroeg ze of ik een taart wou (?!?!?!?!?!). Ik heb de taart afgeslagen(!) want ik vond het zó iets raars om te vieren. Ik vond het totaal niet leuk of zo. En zo voel ik me er nog steeds over. Kan niet wachten tot de overgang ... nouja, bij wijze van dan he
Dat van dat groeien hoorde ik ook, ik was 10 toen ik voor het eerst ongesteld werd en mijn dokter zei dat ik niet langer dan 162 cm zal worden (was 160 cm) maar nu ben ik 165 cm haha..Toch 3 cm langer
Haha ik ben uiteindelijk 1.59 geworden dus het klopte wel aardig bij mij Maarja, buiten dat het soms lastig iets van de bovenste plank pakken is enz. heb ik er geen complex aan overgehouden
hahaha leuk geschreven! Ik heb gelukkig helemaal geen last van kwaaltjes of iets wanneer ik ongesteld ben. Alleen wat meer prikkelbaar en ik krijg altijd 1 pukkel op mijn kin. Ik werd voor het eerst gewoon thuis ongesteld. Mijn moeder heeft toen allemaal leesboekjes voor me gekocht, was super lief.