Zwangerschapsblues..!?

Tja, ik word momenteel weer herinnert aan mijn laatste weken zwanger zijn.. en zwanger zijn is best iets leuks, tot week 30 ofzo. Mits je geen gekke dingen hebt dan he?

Fantastisch vond ik het toch wel, je voelt je mooi, bijzonder, je voelt je lichaam veranderen, hormonen gieren door je lijf, je mag alles en (bijna) iedereen houdt er rekening mee, want tja, ze is zwanger!

En met een week of 20 voel je zo iets bijzonders: Allereerst: Je kunt zien dat je zwanger bent, een mooi klein buikje verschijnt! En er beweegt iets in je buik. Kleine plopjes worden kleine schopjes tot het uiteindelijk een voorbij schuivende baby is.
Emma was wel een heel rustig kindje en ik zelf had een voorliggende placenta waardoor ik haar eigenlijk heel slecht voelde. Ik heb stiekem wel iets gemist begrijp ik nu. Dat hele drukke heb ik nooit gehad. Peet heeft ook maar een paar keer Emma heel goed gevoeld in mijn buik.
Ook zorgt dat soms voor een paniek moment. 2 keer naar het ziekenhuis gesneld en aan de CTG gehangen. Afschuwelijk als je beseft haar helemaal niet meer te voelen. Maar goed, daar wilde ik het niet over hebben, ik dwaal af.

Week 30 gaat voorbij, nog steeds straal je, maar je leeft nu wel toe naar je verlof, want stiekem gaat je buik al iets in de weg zitten. Je kunt niet zo lang meer lopen zonder harde buiken of buiten adem te raken. En dan heb ik het nog niet gehad over je bed uitkomen of je veters strikken. Maar vooralsnog is het best leuk! Mooie ronde buik, mensen kijken allemaal blij als ze je zien met je buik en iedereen is zorgzaam en lief voor je! Heel bijzonder.

En dan is daar de dag: verlof! Godzijdank! Je bent inmiddels ruim 34 weken zwanger. Je sleept je uit bed 's ochtends en met moeite trek je jouw hippe zwanky-kleren aan. Eigenlijk past het niet meer, het trekt aan alle kanten, het zit veel te strak. Je haar is futloos (hoe kan dat nou? Tot week 30 zat het fántástisch!) Je ogen staan dof, ik bedoel nu al 2 weken slapeloze nachten omdat je op geen mogelijkheid nog normaal in je bed kan liggen en om de haverklap moet plassen omdat baby op je blaas trappelt, hakt erin hoor.
Moedeloos stap je naar je auto en na 6 keer opnieuw inzetten om normaal je auto in te stappen, geef je het op en laat je achterover zakken en draai je zo maar je auto in.

So far so good. Laatste werkdag is geweest! Je voelt je al 10 keer beter! Je kan blijven liggen op je bed zolang je wil, je kan de hele dag lezen, slapen, wandelen, shoppen enz enz..
Ha, fout, dat denk je! Lieve mensen, vrouwen krijgen last van nesteldrang! Met ongeveer week 36 begint de onzin, alles, maar dan ook echt alles moet schoon. Zie je het voor je, je bent opgeblazen tot een ongekend formaat, je past geen fatsoenlijke (zwankerschaps)kleren meer (want die maken ze passend tot week 30, daarna mag je er blijkbaar niet meer hip uitzien!) en dus ben je gedoemd te lopen in joggingbroek en t-shirt van je manlief, grote sokken en poesten maar. Zuchtend en steunend ga je door het huis. Maar het zal schoon worden!

Ik had nog koninginnedag tussendoor, 31 april. Ik vergeet het niet meer. Ik was ruim 37 weken zwanger. Ik moest en zou nog naar de stad gaan. Dus met manlief en vrienden in mijn kielzog liep ik dapper naar de stad. Arme ik, wat voelde ik me afschuwelijk. Ik was dik, huge, kon inmiddels helemaal niks fatsoenlijks meer aan, alleen nog iets wat voor tent door kon gaan, ik leek wel een walrus. Ik kreeg amper lucht, was volledig buiten adem en had harde buiken, niet normaal.
Ik geloof dat we met 2 uurtjes weer thuis waren. ik heb me opgesloten in slaapkamer en geroepen er pas uit te komen als ze er zou zijn. Nu waren wij in afwachting van een keizersnede, want Emma lag dwars in mijn buik. Dus we konden ook nog eens afellen. Alleen Emma dacht daar heel anders over en diende zich met 38 weken zelf aan. Dus een spoedkeizersnede. Wat trouwens allemaal prima en perfect gelopen is.

Dit alles komt nu weer boven, nu mijn beste vriendinnetje op haar einde loopt, inmiddels 39 weken zwanger! Ik ben helemaal hyper, ik kijk de baby letterlijk haar buik uit, maar ze komt maar niet. En ook mijn beste dinnetje is het zooooo zat! En door dat ik dat nu allemaal zie, weet ik zo goed op welk punt ze zit. Ook zij straalde tot week 30, voelde zich redelijk goed tot week 35, met 37 weken was het gebeurd en nu? Laat babylief alsjeblieft gewoon komen!

Wij vrouwen hebben ook onze trots. Je hele lichaam voelt als verwoest. Het idee dat je man naar je kijkt en zou stralen bij het zien van jouw lichaam, doet je ineen krimpen: "Dat doet ie alleen maar om mij niet te kwetsen, de schat.." Is dan ook het enige wat je kan denken.
Een kindje dragen is zo bijzonder, ik had het nooit willen missen! Maar het zou zo leuk zijn als je niet, op het moment dat het meest dierbare in je leven in zijn/haar eigen bedje ligt te slapen, als enige kan zeggen:

"Ik ben zooooo blij dat mijn buik in een eigen bed slaapt"


*met een knipoog geschreven*

 

Hihi, thanks meiden. Ach, het is natuurlijk met een knipoog. Er zijn ook zoveel mooie dingen aan zwanger zijn.
Ik vond het heerlijk. Maar die laatste weken waren wel een beproeving, omdat je gewoon zooo graag je kelintje wil zien.

essebes, dank je wel. Ik geloof ook zeker dat Johana en ik een bijzondere band hebben. Leuk dat je dat ziet..

Meiden succes met de laatste loodjes..