Mijn dochter (4,5) praat de laatste tijd als Yoda uit Star Wars, een soort peuter-taal. Ook tegen anderen, in winkels, etc. Ze speelt ook weer met haar babyspeelgoed, bedelt om hapjes krijgen, wil de hele tijd op schoot, en kijkt peuterfilmjes (zoals word party, niveau teletubbies). Ze is ook heel stout (is ze eerder nooit geweest op deze manier). Het is ontzettend irritant! Herkent iemand dit? Negeer je het? Ga je er in mee? Ik heb vanochtend gedreigd , als ze op de vloer bleef kleuren, al het grote-kinderen-speelgoed weg te bergen.
En hoe gaat dat op school? Of doet ze daar ‘normaal’? Is er iets gebeurd wat stress kan opleveren bij haar? Klinkt een beetje als regressie of onderpresteren. Hoe reageert ze als je boos wordt?
Op school geen klachten, ze draait gewoon mee. Juf zei wel pas dat ze wat meer loskomt, in sociaal opzicht. Maar Dl geeft daar ook wel eens aan dat ze iets niet kan (terwijl ze het wel kan, zoals knippen bijvoorbeeld). Ik heb een tijdje geleden al tegen juf gezegd dat ik daar thuis niet aan meewerk (ze wil dan thuis dringend met mij knippen namelijk), en juf heeft met succes (en wat lichte dwang) haar toch aan het werk gekregen daar. Maar nu merk ik thuis dus opeens veel meer. Ze is op schoolreisje geweest (was leuk) en we zijn op vakantie geweest, niks vervelends dus. Het is geen makkelijk te duiden kind (juf eerste maand: ik heb nog nooit zo'n gevoelig kind gezien'). Dat klopt wel denk ik. Maar ze gaat al vrij volwassen met emoties om. Stress kan ik me daarom moeilijk voorstellen maar misschien mis ik iets. Ze schrikt niet van boosheid, reageert pesterig of mokkend. Oja, wat ook irritant is: ze praat continu. Non stop. Maar dat schijn ik vroeger zelf ook gedaan te hebben.
Mijn oudste dochter deed dat ook. Niet tegen anderen maar wel als ze zich verzette, als ze boos of moe was of zomaar. Ik negeerde het, als ze iets met die stem vroeg ging ik er niet op in. Het is vanzelf overgegaan.
Ik herken het niet. Wel dat gevoelige. Maar soms denk ik ook wel eens dat dat ‘misbruikt’ wordt. Laatst deed ons zoontje alsof iets niet ging. Dus ik zeg laconiek: oh dat kan jij nog niet zeker. Zegt hij: dat kán ik wel maar ik wíl het niet. Dan valt mn mond ook letterlijk open. Soms kunnen ze veel meer dan je denkt en dus ook wat de juf denkt. Inderdaad doen alsof je iets niet kunt, een soort bewust onderpresteren gewoonweg omdat ze er geen zin in hebben. Het kan ook een vorm van aandacht vragen zijn natuurlijk. Dat de juf zegt dat ze nu na een half jaar een beetje geland is in de klas is ook herkenbaar. Ik vind het persoonlijk een normale termijn. Als je van baan wisselt, dan kost dat de eerste maanden ook energie. Bij kleine kinderen is dat nog wat extremer lijkt me. Alles nieuw, ineens een omgeving met <20 kinderen die allemaal aandacht willen. Misschien is het toch een vorm van prikkels verwerken. Je hoort ook wel eens dat kinderen ineens niet meer zindelijk zijn of slechter gaan slapen. Er gebeurt veel in hun leven op deze leeftijd.
Ah ja, heeft mijn zoon ook een tijdje gedaan, ging ie ineens als een baby praten . Daar was ik al snel klaar mee en ik heb vlot duidelijk gemaakt dat ik alleen reageer als hij normaal praat. Toen was de lol voor hem er snel af.
Een fase?die van ons is net 4 en praat als een robot. Zijn oren zitten er voor de sier aan en zijn mond staat niet stil. Hij begint smorgens te kletsen en stopt pas als er eten in zit of als hij slaapt. Ook is hij brutaler, is nu bezig met het begrijpen (moet zeggen nog niet begrijpen) dat als mama en papa wat zeggen je het moet doen en als hij wat zegt we dat niet altijd (moeten) doen.
Hmm, lijkt erop dat ik het veilig kan negeren. Brutaal herken ik ook ja! (vanochtend nog: 'Als papa gewoon het dopje op zijn scheerschuim zou doen, dan zou ik de bus ook niet gaan leegspuiten onder de douche', dat soort opmerkingen). Ik heb wel met haar afgesproken dat ze elke dag 1 moeilijk ding gaat doen, als tegenhanger (daar is ze erg enthousiast over). Gisteren mocht ze een zin voorlezen in 1x, zonder te spellen, en vandaag gaat ze een mobiel maken).