goed dat je naar de ha gaat en dat je er met je man over hebt gesproken! ik ben heel benieuwd wat je ha gaat zeggen. vind het wel knap dat je er iets mee doet, het is toch je maatje en ik kan me voorstellen dat het erg moeilijk is om toe te geven dat je hem nu even niet 100% kunt vertrouwen
Het kan idd erfelijk zijn. heel fijn dat je een gesprek heb gehad, hopenlijk kan de ha je verder helpen. sterkte
ik herken het wel van mijn schoonmoeder. helaas zag jij het zelf ook niet in ( het begon op het 15de en werd van minder erg naar erg zeg maar) 2 jaar geleden heeft ze het ingezien dat er iets me haar was en niet met de rest van de wereld. zei heeft zich 2x op laten nemen en vanaf toen heeft ze eindelijk de goede medicijnen gekregen en nu 2 jaar later gaat het hartstikke goed (ik wil niet zeggen dat het helemaal over is maar het gaat goed) ik weet hoe moeilijk het is, mijn man vond het ook vreselijk want hun waren natuurlijk altijd de pineut! we hebben zelfs een tijd een contact met zijn ouders gehad! en ik weet dat het voor mijn schoonvader ook super moeilijk is geweest. ik denk idd dat hij zelf echt in moet zien dat er iets niet klopt, maar dit is erg moeilijk.. jeeje lastig zeg net bevallen,jong babytje en dan dit sterkte
Fijn dat je erover hebt kunnen praten met je man. Ik kan me voorstellen dat het ook voor hem heel angstig is. Misschien kun je hem - na je gesprek met je huisarts- duidelijk maken dat er verschillende soorten psychoses zijn en dat veel ervan met medicijnen/dieet/etc. op te lossen zijn. Het klinkt alsof hij bang is dat hij meteen de psychiatrie in moet, maar zo is het natuurlijk niet. Hij kan ook last hebben van zijn suikerspiegel/schildklier en er kan zelfs een tumor (niet per se kwaadaardig) in z´n hoofd zitten die op bepaalde delen van z´n hersens drukt. Ik wil je hiermee niet angst aanjagen, enkel hoop ik dat je je man weet te overtuigen dat het a) niet meteen de psychiatrie betekend b) dat er een medische oorzaak voor kan zijn c) dat het heel goed mogelijk is dat deze opgelost kan worden met medicijnen/behandeling en vooral d) dat het nu belangrijk is dat hij zich verder laat onderzoeken. En laat je ook door de huisarts niet afschepen hoor! Neem de tijd om bij de huisarts alle ´symptomen´ uit te leggen, ook zijn dag/nachtritme, evt. vreemde eet/drink gewoonten, evt. medicijngebruik, evt. alcohol/drugs gebruik etc. Heel veel sterkte!
Pff.. wat heftig meis, kan me goed voorstellen dat je er doorheen zit! Wat een moeilijke situatie, zowel voor jou als voor je man. Fijn dat je even met hem hebt kunnen praten en dat er in elk geval wat ingang is.. Hopelijk kan de HA je verder helpen! Goed dat je hier in elk geval van je af schrijft en dat dat wat lucht geeft.. Ook vanaf hier dikke knuffel! en sterkte!xx
Ik ben vanmiddag naar de ha geweest en daar heb ik een fijn gesprek mee gehad. Fijn om mijn verhaal kwijt te kunnen aan iemand die niet dicht bij je staat. Aan de hand van mijn verhaal dacht zij ook aan een psychose. Maar ze kan natuurlijk niets als hij zelf niet komt. Ze gaat voor me uitzoeken wat de mogelijkheden zijn en dan neemt ze contact met me op (ze heeft hier ook niet dagelijks mee te maken). Als we hem niet mee krijgen naar de ha, wil ze ook thuis langs komen om met hem te praten. En dan hopen dat hij van haar wat aan neemt. Hij is nu iig wel boos op mij omdat ik met de ha erover heb gepraat, dus ik ben benieuwd hoe hij straks reageert als hij thuis komt uit zijn werk (hij heeft late dienst tot 11 uur vanavond). Maar ik denk dat het achterdocht wekt als ik stiekem ga praten met een arts, dus vandaar dat ik het hem verteld heb.
Jeetje meid, wat een ellendige situatie! Het klinkt zeker als iets psychisch en niet als een paranormale gave, maar zover was je zelf ook al.... Een psychische aandoening openbaart zich vaak na een ingrijpende gebeurtenis. Dat kan ook een positieve gebeurtenis zijn, bij jullie de geboorte van jullie dochter, waarmee overigens van harte gefeliciteerd. Denk ook aan jezelf. Je bent nog maar net bevallen en zou volop moeten genieten in combinatie met wennen aan de nieuwe situatie; het moederschap. Ik hoop dat het schrijven op zp je een beetje helpt in de zin van je hart luchten. Ik blijf dit topic volgen en wens je alvast heel veel sterkte, ook voor je man natuurlijk waarvoor dit een hele beangstigende situatie moet zijn. Hij heeft hier ook niet voor gekozen...Je zal het maar hebben... Liefs van mij
Goed dat je t met de ha besproken hebt. Ik vind t eerlijk gezegd wel gek dat ze niet gelijk de GGZ heeft gebeld. Lijkt me vrij standaard, zeker omdat jij al aangeeft dat t erger lijkt te worden. Hopelijk krijgt hij snel hulp!!
Meid, heel veel sterkte met deze situatie. Zet wel door, want dit is echt niet goed met je man. Voor mij komt het ook zeer herkenbaar over en zeg ik ook, die heeft een psychose. Ik ken het nl. van heel dichtbij (zus) En ook al blijft hij ontkennen en weigeren er zijn echt wegen om hem in behandeling te krijgen. Maar het is zeker zo zwaar voor jou. Zoek steun bij dierbare mensen om je heen want je gaat ze nodig hebben.
Jeetje wat een moeilijke situatie voor jou. Heel herkenbaar voor mij helaas, van vroeger. Mijn moeder had precies hetzelfde, het is begonnen toen ik geboren ben. Ze had schizofrenie. Bij haar is het helaas helemaal niet goed afgelopen en het is zo moeilijk om iemand te laten opnemen, want voor zover ik weet (en toen was dat in ieder geval zo), moest dat vrijwillig of als iemand een gevaar was. Met medicijnen is het vaak zo opgelost, maar ja, iemand moet die wel willen nemen... En als ze die eenmaal nemen gaat het vaak zo goed dat ze de medicijnen niet meer nodig vinden, met alle gevolgen van dien. Ik wens je heel veel sterkte, het is echt een hel. Je voelt je zo wanhopig en het is zo eng om iemand boos te zien worden op 'niets'. Ik hoop dat jullie het samen opgelost krijgen. Dat hij paranormaal begaafd is geloof ik niets van, vooral de achterdocht heeft daar niets me te maken.
Ik heb niet alle reacties gelezen, maar ik zou als je man echt niets wil bellen met de GGD in jouw regio. Vele regio´s hebben tegenwoordig een Vangnet en Advies. Hun zijn er voor de zorgmijders die wel hulp nodig hebben. Je kunt ze even googlen en bellen voor een adviserend gesprek, mogelijk kunnen ze een keer bij jullie thuis komen voor een gesprek met je man. Sterkte!
Even een snellen update. Gisteren ochtend belde de huisarts me op, met de vraag of we allebei thuis waren, omda ze langs wilde komen. Dus ik heb tegen mijn man gezegd dat de ha langs zou komen. Hij begon gelijk allemaal smoesjes te verzinnen, dat hij daar geen tijd voor had, hij moest NU weg enzo. Gelukkig is hij wel thuis gebleven. Het gesprek is positief verlopen, hij heeft haar alles verteld wat hij hoorde, voelde en dacht. Zij heeft hem aangeraden om bij het ggz te gaan praten en hier stemde hij mee in. Hij heeft toestemming gegeven om zijn telefoonnummer door te geven aan het ggz en die bellen hem dan voor een afspraak. Zodra de ha weg was zei hij echter gelijk dat hij niet in therapie wilde, dat was niet nodig. Daarna heeft hij mij nog 2x gebeld uit zijn werk vandaan. De eerste keer zei hij ook weer dat hij niet naar de ggz zou gaan, hij kon het zelf oplossen. De tweede keer belde hij heel enthousiast op: "he schat, je raad nooit wat er net is gebeurt. Ik voelde een klik in mn oor, en nu hoor ik helemaal geen stemmen meer! Het is helemaal over!". Ook heeft hij zijn moeder gebeld, helemaal in de stress dat hij naar het ggz moest. Net heeft hij de huisarts gebeld, dat het prima met hem gaat en dat het allemaal een misverstand was. Ik ben bang dat dit een hele lange weg gaat worden...:x Hij is gelukkig niet boos naar mij toe...
Tjee het begon positief, maar nu krabbelt hij dus terug. Had de ggz hem al gebeld dan? Eigelijk ook weer geen oplossing om hem te bellen voor die afspraak, nu gaat hij allerlei smoesjes verzinnen.. Dit kan dan idd lang gaan duren, hoop echt dat hij een keer gaat inzien dat het alleen maar goed is om te gaan..
Op deze momenten zou ik balen van het gzz. Ze hebben een enorme wachtlijst en hij zal nu wel op de spoed lijst komen maar nog zal het lang kunnen duren. Zou het meest ideale geweest zijn als je gelijk door kon naar het GHz na het gesprek van de ha. Hij stemde toen ermee in en doordat het nu langer duurde had hij de tijd en kans om dingen te bedenken om terug te krabbelen. De stemmen in zijn hoofd zullen misschien ook wel zeggen kunnen dat hem niks mankeerd en dat hij niet heen moet omdat ........ Ga zo maar door. Ik hoor het helaas heel vaak dat mensen juist in de periode van wachten op hulp nadat ze toestemming hebben gegeven op doorverwijzing ze terug gaan krabbelen. Hoop dat hij alsnog de hulp zal accepteren. Eventueel als het te lang duurt een 1e gesprek bij een goede particuliere psychiater die er verstand van heeft en snel plek heeft