De huisarts heeft hem vanmorgen gebeld en die wist hem ervan te overtuigen dat hij best een keer op gesprek kon gaan bij het ggz. Daarna belde het ggz hem op dat hij vanmiddag kon komen. Maar dit wilde hij niet, hij moest gewoon werken vanmiddag en vanavond. Maar nu heeft hij een afspraak voor dinsdag staan. Vlak daarna heeft hij weer gebeld om die af te zeggen, maar uiteindelijk heeft hij die afspraak toch laten staan. Dus ik ben erg benieuwd of hij gaat dinsdag.... Ik heb er wel een beetje druk achter gezet en ik zit nu weer te twijfelen of dat wel goed geweest is. Hij is er zo verdrietig over dat er niemand achter hem staat en niemand zijn verhaal geloofd. Ik ben er zelf ook helemaal ellendig van... Hij zegt er enorm veel spijt van te hebben dat hij het aan ons verteld heeft, omdat wij hem daar nu voor straffen. Hij is er ook echt helemaal van overtuigd dat hij gelijk heeft en dat maakt het zo moeilijk. Maar ondertussen staat hij weer in zichzelf te praten in de keuken. Hij heeft het nu in zijn hoofd gehaald dat ik bij hem weg ga als hij niet naar het ggz gaat en dat hij dan ons dochtertje niet meer mag zien... Ik heb gezegd dat ik wil dat hij naar die afspraak gaat, dat ik die stemmen niet vertrouw en dat zijn gezin boven alles zou moeten staan. Daar trekt hij zijn conclusies uit.... Ik kan op dit moment alleen maar janken
ik kan me zoooo goed voorstellen dat je erom kunt janken, dit is ook echt heeel naar! Maar geloof me, je doet hier goed aan! Twijfel niet aan jezelf! Hij verliest contact met de realiteit, jij moet niet twijfelen aan je eigen waarneming! Heel veel sterkte, blijf hier vooral je verhaal doen, het is niet niks en je kunt alle steun gebruiken. Amber
ps nog even dit: hij doet dit niet voor de lol, hij zal hier heel angstig door zijn en proberen zijn beeld voor zichzelf uit te leggen. Hij zal daar altijd in slagen (anders moet hij namelijk toegeven dat er iets niet klopt) en dat maakt dat hij heeeel overtuigd en overtuigend zal zijn. Voor hem is het de waarheid. Misschien een voorzichtige tip: laat hem weten dat je gelooft dat hij deze dingen voor waar ziet (hoort). En vraag hem begrip voor het feit dat JIJ dat dus niet kunt, maar dat je hem zult steunen waar je kunt.
Ik hoop zo voor jullie dat het goed gaat komen... Ik kan je wanhoop zo goed voorstellen, mijn vader heeft zich ook zo gevoeld, jaren terug. Er is zoveel mogelijk, maar de patiënt moet het zelf wel willen... en daar zit het hele probleem. Is het misschien handig dat jij eerst met het ggz praat (achter zijn rug om)? Dat ze in ieder geval weten wat jij ziet, want wat jij zegt is waar, wat hij gaat zeggen is nog maar de vraag. En ik weet niet of het mag, maar in dit soort gevallen zou ik als arts iets voorschrijven waar je dan bij zegt dat de vervelende stemmen enzo weggaan, zodat het wat rustiger wordt in zijn hoofd. Niet het etiket schizofreen opplakken dus (al is het nog niet 100% zeker dat hij dit heeft), maar aanreiken wat hem kan helpen. En als hij de medicijnen wel neemt en het beter gaat, blijft het nog wel moeilijk soms. Toen mijn moeder eindelijk medicijnen accepteerde, ging het meteen eigenlijk heel goed, maar dingen die vroeger waren gebeurd in een psychose, waren voor haar nog steeds de waarheid. Heel moeilijk om dan te peilen of iets nou echt gebeurd is of niet. Maar goed, eerst moeten hij zover komen dat hij hulp accepteert, ik hoop zó voor jullie dat het gaat lukken! Sterkte!