Wanneer zoonlief bij anderen is (papa, creche, oma/opa, ...) is hij Het Grote Voorbeeld van een lief en slim ventje. Als ik er echter alleen mee ben, verandert hij in Meneer Kweeeeeeeeeeeeek. Bijvoorbeeld vandaag heb ik nog niet kunnen eten of drinken (ben nu even op de PC terwijl Meneer in de gang aan 't spelen is met het traphekje maar heb de puf niet om er weer tegenin te gaan) omdat het dan kweeeeeeeeeeeeeeeek is, hele dagen wenen/zeuren en tietelotten. Ik ga daar echt emotioneel aan kapot, 't is erg om te zeggen maar ik tel af tot ik hem aan iemand anders kan overlaten. Geen idee wat ik verkeerd doe, bij mij luistert hij nooit, echt nooit, en als hij zijn zin niet krijgt, zet hij zijn mond open. Ik probeer hem dan te negeren (erg moeilijk) maar dat lukt niet goed, het lijkt niet te helpen tot ik zo kapot ben van zijn geween dat ik begin te schreeuwen dat hij moet ophouden. Meestal eindigt het erin dat ik wegloop tot hij stil is omdat ik het echt, echt, echt niet aankan. Ik probeer als "positieve aanpak" hem zoveel mogelijk toe te laten waar hij niks echt kwaad mee kan, zodat ik hem af en toe ook iets positiefs kan geven van opmerking, maar ik heb de indruk dat ik hem niet bereik en enkel goed ben als melkmachine. Hij is bijna 2 (peuteren dus) en doet dit echt enkel bij mij, bij papa peut hij soms maar da's dan heel snel gedaan. Wat doe ik fout?
Ten eerste, je hebt een goed hart, om het maar zo te zeggen. Wat jij wilt is je zoontje positieve aandacht geven en positief voor hem zijn. Maar je ziet iets verkeerd. Door hem vrij te laten en "zoveel mogelijk toe te laten" word je geen leukere moeder voor hem. Door hem te negeren leert hij niet wat mag en wat niet mag. Het is heel erg belangrijk om duidelijk te zijn voor hem. Niet in straf of boos worden, maar in afspraken en consequenties. Begin eens met een of twee duidelijke afspraken over dingen die je echt niet wilt, bijvoorbeeld gooien met dingen, of bedenk iets wat nu echt het moeilijkst is waar je nu tegenaan loopt met hem. Die dingen ga je zelf (dat is het moeilijkst) consequent met hem aanpakken. Als hij het doet, bijvoorbeeld iets gooien, dan zeg je hem dat hij niet mag gooien, en vertel je hem dat als hij het nog een keer doet dat hij ... bedenk iets (in de hoek staan, op een stoeltje zitten, etc, hoeft geen enorme straf te zijn). Zo is het voor hem duidelijk: als dit, dan dat. Doet hij het weer (vast wel), dan volgt meteen de consequentie en daarna bespreek je het weer (waarom stond je in de hoek, sorry zeggen, goed maken). Een consequente moeder is een betrouwbare moeder, en hij heeft dat nodig van jou! Hij zal het best moeilijk vinden in het begin, maar uiteindelijk zal hij hier veel gelukkiger van worden. Jij moet leren om je aan je woord te houden (mag niet = mag niet, en de consequentie die je noemt is niet alleen een dreigement), zowel bij de negatieve dingen als bij de positieve dingen. Je kunt hem gerust de hemel in prijzen bij de positieve dingen, maar die komen pas meer tevoorschijn als hij duidelijkere grenzen heeft en ook leuke dingen kan gaan doen binnen die grenzen. Misschien geen gek idee om eens hulp te vragen van het CB of bij jeugdzorg bijvoorbeeld. Volgens mij zit je er zelf ook aardig doorheen, en het is geen schande om te zeggen dat het even niet lukt. Daar wordt het alleen maar gemakkelijker van uiteindelijk! Je hoeft het niet alleen te doen!
Succes hoor, ik heb er ook afentoe wel moeite mee, maar dan pak ik mezelf idd even aan door weer consequent de regels aan te scherpen, en dan heb ik weer rust in huis! Nu gaat ze net naar school, veel veranderingen voor haar, dus veel storm in haar hoofd en dus in huis.... Vervelend, maar ook dat komt vast weer goed!