Ik ga toch een poging wagen. Heb jij verloren dromen/verloren tijd? Mijn droom als kind was heel simpel. Verkering. Trouwen en als het gegeven werd kinderen. Een gezin. Waarvan ik thuis was en met alle liefde en energie een geordend thuis kon maken voor man en kinderen. Helaas is mijn leven totaal anders gelopen. Ik kreeg geen relatie werd zeer depressief en eenzaam en ging het verkeerde pad op. Gevolg: zwanger. Mijn dochter is intussen bijna 12 en heb nu pas het idee dat alles rustiger wordt. Het was onder andere door financiële tegenslagen vaak overleven en nog is het leven niet zoals ik me voorstelde. (Had me graag ook christelijk opgevoed) Het voelt echt als verloren wat niet meer terug komt. Ik probeer het beste ervan te maken wetend dat er ergere dingen zijn. Maar het knaagt toch. En zo zullen er heel veel mensen zijn die zulke jaren zullen hebben of levenslang verdriet. Ik denk ook aan al die vrouwen die al zo lang bezig zijn met hun kinderwens. Of die de mooiste tijd van het pasgeboren leven kampten met postnatale depressie. En zo zullen er vele andere voorbeelden te noemen zijn. Heb jij een verloren droom? Ik heb niet heel veel energie om uitleg te geven hoe mijn leven gelopen is en waarom.
Zit nu naar aflevering 2 te kijken van ons huis vol. En precies. Die vrouw had kinder schoentjes bewaard om in een letter bak te doen. Kids zijn nu 12 en 15 geloof ik. Nooit van gekomen. Bij mij zijn dat dan meer foto's. Kids geen fotoboek en weet niet of het er ooit van komt. Ik troost me maar met de gedachte dat ik ook njet dagelijks in mijn fotoboek kijk en er van mijn man ook weinig tot een paar foto's zijn. Tot zo klein kan het "verloren voelen" dus gaan.
Ik heb verloren tijd en dromen.. De afgelopen 2 jaar ben ik zo (bijna obsessief) bezig geweest met mijn kinderwens dat ik spijt heb dat ik niet met het nu bezig was. Ik had hele mooie dromen kunnen najagen maar ik heb alles aan de kant gezet, omdat ik dacht dat het met een baby toch niet haalbaar was... Nu kijkend naar mijn kinderen die ‘ineens’ bijna 8 & 10 zijn.. zo zonde van alle tijd die ik in het zwanger worden gestoken heb. Ik had veel meer willen genieten van mijn jongens toen ze nog 6,7,8,9 jaar oud waren. Ze worden al zo vreselijk snel groot en onafhankelijk van ons. Ik hoop dat ze nog extra vaak en extra lang willen knuffelen en dat we samen de verloren tijd een beetje kunnen inhalen.
Nee, maar ik heb nooit echt dromen gehad, heb altijd geleefd als in ‘wat komt dat komt’ (en anders niet, ook goed). Maar moet ook zeggen ik heb een fijne jeugd gehad. Mijn partner denk ik zeker wel. Zijn jeugd was niet zoals ie hoort te zijn en de gevolgen zijn nog bijna dagelijks voelbaar. Dat is voor mij soms wel moeilijk, om hem niet gelukkig te zien.
Uit jouw tweede post maak ik op dat jouw droom wel is uitgekomen. Man, kinderen. Alleen de weg ernaar toe is misschien anders geweest dan je had verwacht. Klopt dat?
Oh ik heb zoveel verloren dromen en zoveel spijt.. gewoon té veel om op te noemen. Heb totaal geen makkelijke jeugd gehad en zelfs vanuit die periode, waar ik niets aan kon doen, draag ik nog schuldgevoelens mee. Ik heb mede daardoor in mijn pubertijd alles verziekt. Had graag arts willen worden en als ik tijd in mijn school had gestoken was dat waarschijnlijk ook nog gelukt. Mijn leven is tot een paar jaar geleden niet makkelijk geweest. Ik had ook zo'n "totaal plaatje" in mijn hoofd, maar als je ouder wordt blijkt het toch allemaal net anders te lopen.. en dat is moeilijk soms.
Ik ben getrouwd geweest met een hele jaloerse man. Hij controleerde alles wat ik deed. Met als gevolg dat ik steeds meer dingen ging laten. Dat sloop er langzaam in. Tot het steeds erger werd en ik er niet meer mee kon leven. Pas achteraf zag ik in dat heel veel dingen eigenlijk niet normaal waren. Ik wist helemaal niet meer wie ik was of wat ik wilde, waar ik van hield. Ik heb mezelf echt helemaal terug moeten vinden.
Mijn vader werd ziek 2 maanden na de geboorte van mijn dochter en overleed 9 maanden later. Mijn moeder werd ziek toen ik 4 maanden zwanger was van de jongste en overleed toen ok 36 weken zwanger was. Doordat ik bezig was met hun ziekte en mijn rouw heb ik niet bewust kunnen genieten van het eerste jaar van beide kinderen. En ook daarna ben ik langere tijd 'down' geweest, echt wel een paar jaar. Mijn zoontje is nu net 4 en heb vandeweek voor het eerst in jaren weer eens de slappe lach gehad, tot buikpijn aan toe. Eindelijk...eindelijk het gevoel dat die watten uit mn hoofd zijn, dat ik echt en oprecht kan genieten van het hier en nu. Ik heb lange tijd gedacht dat ik nog een derde kindje wilde. Nu denk ik nee...is goed zo...Ik wil geen derde kindje...Ik wilde gewoon een keer 'zorgeloos' het eerste jaar met een kindje meemaken. En niet een kindje erbij. Mja het is zoals het is...
Ik weet niet of het echt een verloren droom is....ik was vroeger stapel verliefd op een jongen uit mijn dorp. Kwam hem elke dag tegen op de fiets, al vanaf dat we allebei 14 waren. Ik keek hem altijd net zo lang na tot ik bijna in de sloot reed en hij keek ook altijd net even langer dan nodig was om me te passeren. Viavia kende ik hem ook best wel goed. Klein dorp, iedereen kent elkaar daar. Hij lachte altijd heel lief als we elkaar weer passeerden op de fiets vanuit de middelbare school. Ik nam me steeds weer voor om te stoppen, een praatje te maken, hem aan te spreken tijdens het stappen in het weekend (want ook daar stonden we elkaar aan te kijken soms als we elkaar tegenkwamen), in contact te komen, maar steeds weer teruggekrabbeld met een stomme smoes, durfde niet. Toen we 17 waren is hij verongelukt Ik denk nog steeds vaak, had ik maar...hoewel het dit jaar al 20jr geleden is zie ik hem gewoon nog fietsen. Ik ben al ruim 9jr dolgelukkig met mijn vriend, maar mijn jeugdliefde ben ik nooit vergeten.
Het is vooral verloren tijd... man en ik fantaseerde voordat we kinderen kregen over een gezin met 4 kinderen. Mijn tweede zwangerschap daar heb ik dan ook niet echt bij stil gestaan, al helemaal niet de gedachte dat dat de laatste zou zijn. Maar ons tweede kind was nog net geen huilbaby snachts en heeft vooral mijn man zo veel energie gekost dat hij het niet aandurft om nog voor een derde laat staan vierde te gaan. Als ik dat van tevoren had geweten had ik zo intens genoten van die magische zwangerschap en bevalling... de babytijd, alle eerste keren wetende dat het ook de laatste keren waren.
Wegens een angststoornis/PTSS or whatever loop ik enorm veel mis in het leven. Binnenshuis red ik me prima, maar daarbuiten is gewoon een enorme strijd. Welke ik dan dus ook niet aan ga. Op het moment is het erg heftig. Ik loop dus ook enorm veel mis, en verlies een heleboel kostbare tijd.
Ik heb mijn grote liefde laten lopen door de afstand, we waren vrij jong (20 jaar), bijna 4 jaar samen. Vervolgstappen zoals samenwonen beangstigde me enorm vanwege de afstand. Ik heb altijd spijt gehad dat ik door die angst mijn grote liefde heb laten lopen. Is iets wat altijd is blijven knagen, nu nog na ruim 13 jaar.
Deze voorbeelden bedoelde ik ja. Wat een ingrijpende dingen. Soms lijkt om je heen alles namelijk "gewoon" en zorgeloos te gaan. Genieten van wat ik wél heb zonder steeds stil te staan bij hoe ik het gewild had. Daar moet ik echt bewust aan werken. Ik denk ook dat het een stukje leeftijd van mij is. Soort midlifecrisis. Aan de andere kant bedenk ik dat het mijn dromen zijn. Als kind ervaarde ik alles namelijk niet als verloren. Wat mij in begin opviel dat mensen met moeilijke jeugd al snel het ideaal plaatje hadden. Degene met een zorgeloze fijne jeugd minder. Het wegvallen van dierbaren wat zal dat erin hakken.
Ik heb zeker verloren tijd en vele verloren dromen, maar probeer er anders naar te kijken of juist aan te werken (de dingen die je dus evengoed nog kan doen). Maar de redenen dat mijn leven anders is gelopen zijn niet zo dramatisch. Ik heb een eetstoornis gehad en heb een sociale angst waardoor dingen anders zijn gelopen. Volgend jaar ga ik de opleiding doen waar ik vroeger van droomde! Ik ben dan wel iets ouder, maar ook een heel stuk wijzer om aan zo'n droom te werken!
Hier heeft ons leven 10 jaar lang on hold gestaan voor de kinderwens. 10 jaar vol tegen slagen, 10 jaar vasthouden aan de droom van een gezin. Eindelijk kwam zoon, en nu besef ik me dat ik 10 jaar niet geleefd heb. Ben mezelf een beetje kwijt nu de strijd voorbij is. Wie ben ik Wat wil ik Wat wil ik nog doen met mijn leven. Maar het is wat het is, let it be. Vanaf hier gaan we verder, met zijn 3 en.
Toen ik klein was droomde ik altijd over het tegenkomen van Mr. Perfect, trouwen, wilde altijd graag 3/4 kindjes krijgen, één grote happy family te zijn met beide families, m'n moeder te zien genieten van weer een kleinkind en een fantastische baan te hebben. Dit zal altijd een verloren droom zijn Moeder overleed toen ik twaalf was en mijn familie viel daardoor volledig uit elkaar omdat m'n moeder degene was die alles bij elkaar hield. Mr. Perfect wel gevonden gelukkig en volgend jaar gaan we trouwen. Heb nu met 32 jaar één kind en dat is met mijn aandoeningen door een ongeval (NAH en paniekstoornis) flink aanpoten. Wil nog wel graag een tweede kindje maar vraag me soms af of dit wel te doen is voor mij met al m'n ellende. Gelukkig wel een goeie band met schoonfamilie. Werken zal ik nooit kunnen. De helft van deze droom zal dus nooit uitkomen en dat doet echt pijn Ik raak soms nog verloren in het terugvinden van m'n oude ik, maar die is er niet meer en dat weet ik. Dus ook verspilde tijd die ik beter kan besteden aan m'n gezin en huis. Ugh..
Zooo herkenbaar.. De hele kinderwens is hier zo anders verlopen dan je gedroomd hebt. Zoveel pijn en verdriet dat je je hele leven stopzet en alles maar om een ding draait.. tot je op t punt van besef komt zodat je er zelf ook nog bent. Hebben jullie nog een wens voor een tweede?
Wel een wens, maar een 2de zal er nooit komen. Kans op herhaling van levensbedreigende complicaties en ik ben inmiddels ook al bijna 41. Hart zegt ja. Verstand zegt nee.
Bah erg als zoiets de oorzaak is... Hier in dubio wat we willen. Gelukkig ben ik pas 33 maar voel de klok ook tikken. Gelukkig hebben we allebei een wondertje. Wat zo zie ik ze echt!