Moeilijke relatie zus - afstand nemen

Hoi dames,

Ik wil even mijn ei kwijt. Ik kom uit een gezin met 3 kinderen, ik ben de middelste en heb nog een oudere zus (van 3 jaar ouder) en een jongere broer (van 4 jaar jonger)
Ik heb altijd al een moeizame relatie met mijn zus gehad, maar dat is in onze pubertijd alleen maar lastiger geworden. Volgens mijn ouders heeft ze altijd een beetje een laag zelfbeeld gehad, en vergelijkt zich graag met andere mensen. Toen ik 16 werd had ik al snel een baantje gevonden , terwijl zij met 19 jaar al 5 verschillende baantjes had gehad. Ze begon te liegen, verhalen te verzinnen om zelf constant in het spotlight te staan. Eigenlijk was het altijd dat als ik iets te vertellen had, een leuk nieuwtje of iets dergelijks dat zij wel iets spectaculairders had mee gemaakt, ze had dan altijd wel een of ander groots verhaal waardoor zij de grote heldin leek. 4 maanden na mijn 16e verjaardag leerde ik mijn man kennen en kreeg al snel een relatie met hem. toen ik 18 was ging ik met hem samenwonen, als ik zo er op terug denk heb ik het idee dat ze nooit oprecht blij voor me is geweest. 3 maanden nadat ik het huis uit ben gegaan ging zij ook het huis uit, zonder goede baan, zonder spaargeld, gewoon omdat ze het wilde. Ze zei ook wel eens dat zij als grote zus als eerste het huis uit had horen te gaan. Toen ik 20 was hebben manlief en ik ons verloofd, we zijn diezelfde dag nog bij iedereen langs geweest, en omdat zij niet kon gingen we 2 dagen later bij haar op de koffie. Op het moment dat ik tegen haar zei "wij gaan trouwen!" was het geen gefeliciteerd maar "oohh wij hebben ook nog wat te vertellen!" Ze was zwanger, van haar toenmalige vriend, ze waren toen net 3 maanden samen en het was niet geplant. Onze hele verlovings periode heel de voorbereiding richting onze trouwdag heeft zij constant in het middenpunt gestaan, haar vriend was er vandoor gegaan, liet niks meer van haar horen, en zij bleef achter met torenhoge schulden. Mijn ouders hebben heel veel tijd geïnvesteerd om haar enigszins op de rit te krijgen voor haar kindje zou komen. 1 sept. 2012 hebben manlief en ik elkaar het ja-woord gegeven. en in oktober mocht ik zelfs aanwezig zijn bij de geboorte van mijn kleine nichtje.
In december werd ik zelf zwanger, dit hebben we met de kerstdagen aan de familie verteld. Maar wederom leek ze niet oprecht blij voor me te zijn.
Nu zijn we inmiddels 3 jaar verder, het is even goed gegaan met onze relatie, maar het laatste jaar gaat het bergafwaarts. wanneer ik trots iets over E vertel is het gelijk "oohh F. heeft vandaag dat en dat gedaan" Sinds 2 weken is ze wederom werkloos, haar huidige vriend zit in de ziektewet en is 100% afgekeurd. En weer zijn er schulden omhoog gekomen. Er is geen geld om nichtje F normaal te kleden, die moet wachten tot de kinderbijslag er weer is. Ik heb voor haar 2 broekjes gekocht, zodat ze er fatsoenlijk bij loopt, het koste niet veel. maar het gaat om het gebaar toch
Dus gisteren zag ik ze weer na een poosje, en heb ik de broekjes gegeven. er kon geen dankje, geen waarom of uberhaupt iets positiefs van af, het was alleen "oh de broekjes van die winkel vallen altijd een beetje raar"
Gisteren hebben we sint gevierd bij onze ouders, en ze was alleen maar aan het klagen, de schoenen die F van onze ouders had gekregen omdat ze geen goede schoenen hadden waren niet goed genoeg, dat cadeau waar mijn ouders zoveel hun best voor gedaan had ze al, de zoons van haar vriend moesten constant voor schud gezet worden. en uiteraard moesten mijn broertje en ik ook aan de oude koeien van onze jeugd geloven. Alles om zelf beter uit de bus te komen.

Ik ben er gister over na gaan denken, en ik bedenk me eigenlijk dat als de situatie omgekeerd had geweest (de ongeplande zwangerschap en financiële problemen) dan had ik waarschijnlijk in mijn eigen sop kunnen gaarkoken. Terwijl ik zolang ik me kan herinneren altijd ALLES voor haar over heb.
Manlief zegt dat dat in mijn karakter zit, ik wil mensen helpen. En dat is ook zo. Ik probeer altijd het goede in mensen te vinden, en vooral omdat het nu om mijn eigen zus gaat.
maar, als het niet om mijn zus zou gaan had ik waarschijnlijk alle banden verbroken...
Ik heb al eerder een gesprek met haar aangegaan maar dan ligt het allemaal aan mij, ze is zich van geen kwaad bewust.
Ik hoef ook niks terug, maar ik wil een beetje erkenning, ik wil dat ook zij blij voor mij kan zijn om wat dan ook.
Mijn moeder liet vorige week vallen dat ze haar hart al vast houd voor wanneer ik weer zwanger zou mogen zijn, omdat zuslief gewoon altijd jaloers is (ze heeft zelf ook nog kinderwens maar haar vriend is 14 jaar geleden al geholpen en kan geen kinderen meer krijgen)
Ik ben misschien ook wel boos op mezelf omdat ik het maar blijf accepteren maar het doet me duidelijk zoveel pijn, en bezorgd me zoveel stress. Ze lijkt het allemaal zo vanzelfsprekend te vinden, ik los het wel weer op. En wat je ook doet het is nooit goed genoeg, wat ik voor haar over heb zal nooit goed genoeg zijn, en zal ik ook nooit terug krijgen (zo hou ik bijv altijd de maandag vrij om op F te passen omdat hun geen kdv kunnen betalen en geen toeslag er voor krijgen, maar als ik eens oppas voor E nodig heb dan is dat allemaal moeilijk en echt alleen als het echt niet anders kan.)
Ik zeg ook altijd dat ik graag afstand zou willen nemen van haar maar vanwege F kan ik dat niet. want als ik afstand neem van zus dan moet ik ook afstand nemen van F. en ik weet niet of ik dat wel kan.

Sorry voor het lange verhaal maar ik moest het gewoon even aan iemand kwijt..

 

Hoi Berte,

Ik weet ook dat het niet aan mij ligt, daar heb ik het al zo vaak met mijn moeder over gehad. Mijn mam zegt ook letterlijk dat zus gewoon jaloers is op mij, altijd al geweest, dat heeft zus ook al een keer erkend. Ik was in haar ogen altijd beter op school, op sociaal vlak, heb eerder een vaste relatie, financiëel stabieler en een kindje die geplant is. Mam zegt vaak ook dat zus zich teveel vergelijkt met mij, ze wilde altijd al erkend worden in alles wat ze deed, en verzon op den duur gewoon dingen om de aandacht te krijgen. Aandacht die ze niet wil delen.
ik vraag me alleen nu zo serieus af waarom ik het maar blijf accepteren, waarom zou ik blijven accepteren dat iemand mij de grond in trapt om er zelf beter uit te komen.

 

Ik wil ook niet het contact volledig afsluiten, dat zou ik nooit kunnen dat zit ook niet in me, omdat ondanks al haar dingen ze wel mijn zus is, en ik wel van haar hou (stomme genen haha! )
Nu ze geen baan meer heeft hoef ik ook niet meer op F. te passen op de maandag, en dat vind ik nu wel prima zo, hoef ik zus ook niet meer wekelijks te zien. Ik wil de deur ook niet bij elkaar plat lopen, en ben stiekem wel blij dat we kerst niet vieren, en dat wij oud en nieuw altijd met vrienden doen.
Het doet me alleen toch onwijs veel pijn dat ik met haar niet de band heb die ik altijd heb willen hebben, de band die ik met mijn broertje wel heb.

 

ik heb voor nu even besloten afstand te nemen, ze zal niks van me aannemen dus een gesprek aangaan heeft toch geen zin. ik moet gewoon proberen me niet meer druk te maken om de keuzes en beslissingen die zij maakt. en zij moet maar leren dat haar kleine zusje niet bij elke boe of ba meer aantreed.

@Sija; zou kunnen, ik heb nooit gemerkt dat mijn ouders mij meer aandacht zouden geven. naar mijn idee en die van broer, hebben wij alle drie altijd voor zover het kan hetzelfde gekregen. Zus spreekt ook wel eens uit dat ze vind dat broer word verwend hij is de laatste die nog thuis woont, maar als puntje bij paaltje komt krijgt hij niet meer als wat wij vroeger hebben gekregen. Ze lijkt soms een beetje te vergeten wat ze allemaal heeft gekregen, zo hebben mijn ouders een deel van haar schuld afbetaald toen de tijd .
Ik weet ook niet zo goed wat er 'mis' is gegaan, maar haar onzekerheid gaat altijd over mijn rug, en dat vind ik wel heel vervelend vooral als ze me doelbewust voor aap wil zetten in een volle kamer met visite, en dan maakt het niet uit of het vrienden of familie is.. (dan gaat het voornamelijk over 'fouten' die ik als klein meisje ooit eens gemaakt heb)

 

Toch even een aanvulling op mijn verhaal, wat ik eigenlijk nog erger vind dan alles van hoe ze tegen mij doet..
Zondag sint gevierd bij mijn kant van de familie, we hadden vorig jaar afgesproken dat we ongeveer de zelfde hoeveelheden zouden kopen wat de kleine meisjes betreft. Dus ik had netjes 2 cadeautjes voor E en 2 voor F, van ongeveer hetzelfde formaat (enkel dan dat voor E wat duurder maar dat merken die meisjes toch niet) Zus had via de lootjes trekken site gezegd dat zij voor E 3 cadeautjes had, en voor F 4.
Uiteindelijk bleek dus dat de 3 cadeautjes voor E van die euro dingetjes kleine mini cadeautjes van de Action waren en dat ze voor F 4 hele grote dingen had gekocht. een Dat vind ik dan nog niet zo erg. ik dacht nou E is nog maar 2 die merkt dat niet zo. Maar toen F haar eerste grote cadeautje uit mocht pakken kwam E al naar me toe "mama ik ook grote dootje" Heb ik haar dus uiteindelijk een groot cadeau van mij uit laten pakken en toen was het weer goed.
Maar gisteren liet ze wat zien wat ze van sint had gekregen, dus ik zei "ohh dat is mooi!, van wie heb je dat gekregen?" "van opa oma" "nee toch, van sinterklaas toch?" en toen zei ze dit: "Jaa, sinterklaas, F. grote dootje kregen"
Toen manlief 5 uur thuis kwam zei ik dat, en hij vroeg haar dus "had F. grote cadeautjes gekregen?" en toen zei ze dus "ja, E kleine dootjes"
Daar schrok ik dus echt heel erg van... Ik wilde het voor nu zo laten doen want dacht ach E heeft het leuk gehad, en die zou het nog niet zo door hebben. Maar wel dus.
Ik heb nog met de gedachte gespeeld het tegen zus te vertellen, maar het is gebeurt en niet meer terug te draaien. Daarnaast weet ik zeker (en manlief ook) dat het toch geen zin heeft, dan krijg je wrs een argument dat wij dan maar meer voor E hadden moeten kopen of minder voor F. maar zodra haar fratsen over de rug van mijn dochter gaan dan doet me dat wel heel veel pijn

 

Voor mij en broer absoluut niet hoor, alleen is het voor zus blijkbaar wel belangrijk.
Heeft zus de afgelopen jaren trouwens meer dan genoeg aandacht gekregen van onze ouders, toen ze zwanger was van F hebben mijn ouders alles voor haar gedaan, hebben haar zelfs weer in huis genomen. Tot een jaar na de geboorte van F draaide bijna alles om haar en F. Zelfs zodanig dat broer vaak het huis 'ontvluchtte' en bij ons kwam eten en slapen. hij heeft op den duur ook gezegd dat hij het allemaal prima vind dat ze zus uit de shit wilden halen, maar dat hij (en ik) er ook nog waren.

Nogmaals, het gaat mij niet om wie er 'beter' is, bedoel we zijn allemaal mensen van vlees en bloed, en als je alle materialistische zaken weg laat, ieders geloof ed. dan zijn we allemaal het zelfde. Zo sta ik in het leven. Alleen de keuzes die zus maakt zijn niet goed, niet voor haar maar ook niet voor F. en dan moeten onze ouders (en ik) hun weer uit de goot vissen. Dat doe je voor familie vind ik. Maar op deze manier voelt het ook niet goed meer. Ik denk zelfs door de jaren heen, dat van alle kinderen zus de meeste aandacht en erkenning gekregen heeft.