Hallo lieve dames, Mijn topic zegt het al...ik ben zwanger en ben natuurlijk super blij met deze prille zwangerschap. Echter ben ik sinds oktober vorig jaar dus wees...ik ben mijn moeder onverwachts verloren. Ze was nog erg jong en stierf dus ook nog eens een dag na mijn verjaardag! Zo onwerkelijk allemaal.... Nu is het zo dat ik dus afgelopen 3 juni erachter ben dat ik dus zwanger ben, uiteraard gewenst en gepland...maar pfff wat mis ik mijn moeder!! ik had zo'n goede sterke band met haar en ze wilde zo graag oma worden :"(....ik heb dus geen ouders meer om dit heugelijke nieuws mee te delen...mijn lieve vriend heeft ook geen moeder meer, en geen band met zijn vader dus dat schiet ook niet op....ik vraag me soms echt af hoe ga ik dit allemaal doen? Red ik het allemaal wel? word er zo onzeker van af en toe . Zijn hier dames die misschien in een soort gelijk schuitje zitten? Bedankt iig voor het lezen van mijn berichtje... Ben overigens wel erg blij met mijn zwangerschap en verder voel ik me ook super echter ja ik mis gewoon veel....
Nou en of dat je veel mist, dit zou je zo graag met je ouders willen delen. Ik moet mijn vader al heel lang missen en dat doet soms pijn. Om helemaal zonder ouders te zijn lijkt me op dit soort momenten vreselijk. Jullie gaan het vast en zeker redden. Je hebt misschien nog lieve ooms of tantes, vrienden en vriendinnen en andere mensen die je bij kunnen staan. Het is nooit hetzelfde als je eigen vader of moeder, dat gemis blijft bij je. Ik wens je veel sterkte met het verlies (het is ook nog zo vers bij jou) en heel veel geluk met je zwangerschap.
He jeetje, ik zou ook niet graag zonder m'n ouders willen zijn. Dit is toch iets waar je je ouders graag bij hebt! Natuurlijk gaan jullie het redden, jullie zijn volwassen en willen graag een kindje... Dat gaat zeker lukken! Ik wens je sterkte, en ik hoop op een fijne zwangerschap
Bedankt voor je onwijs lieve reactie Bri. Het is inderdaad allemaal zo onwerkelijk allemaal...helaas heb ik aan mijn kant geen ooms en tante's waar we contact mee hadden/hebben...ik ben ook enigskind dus helaas ook geen broers of zussen..maar gelukkig wel vrienden inderdaad. Vooral als ik nu op straat loop of ga winkelen en ik zie moeders met hun zwangere dochters samen...oef..... Wil absoluut niet zielig overkomen hoor maar poeh zo kom je echt achter de harde realiteit....
Bedankt meid, ja zeker het gaat ons ook wel lukken dat staat hopelijk wel vast maar ja idd ik mis mijn moeder gewoon verschrikkelijk en dan in combinatie met de hormonen en het toch al moeilijk kunnen verwerken haar plotselinge sterven.... Bedankt iig voor ook jouw lieve woorden...
Wat ontzettend triest en vervelend ik snap precies wat je voeld! Hier mijn verhaal: Eind 2011 kregen wij te horen dat mijn vader ongenezelijk ziek is.. vorm van leukemie die niet te genezen is. klap in ons gezicht. Een paar maandjes later kreeg ineens mijn moeder enorme pijnen in haar buik.. na heel veel eerste hulp en ziekenhuis kwam eruit dat mijn moeder een agressieve vorm van kanker heeft en volledig uitgezaaid al was door haar lichaam en een embolie op haar longen had.. 2 maanden erna is ze overleden op 47 jarige leeftijd! Mijn vader leeft nog en zit volop aan de chemo om nog wat tijd te rekken maar zijn levensverwachtig is hooguit een jaar! Ik ben enigs kind dus heb geen broers of zussen en ben pas 25 en in verwachting van de tweede. Mijn moeder had dit zo graag mee willen maken! onze eerste heeft ze tot op haar laatste zucht mee gemaakt maar mijn dochter zal haar toch wel gaan vergeten denk ik omdat ze toen net 2 jaar was.. Ik mis haar enorm en het idee dat straks ook mijn vader en hun opa er ook niet meer zal zijn vrezelijk! en voor mijn eerste ook een enorm verlies. Ondanks dat denk ik maar ze zullen trots zijn en altijd vanaf boven mee kijken en overal bij zijn! Ben niet gelovig maar zo denk ik voor mijn eigen gevoel. het is fijn om er zo over te denken.. Ik ben wel bang dat de bevalling heel emotioneel zal zijn.. dat zijn momenten dat je ze erg gaat missen en al die hormonen die er dan uit springen! ik wil je in iedergeval veel sterkte wensen door deze toch ook emotionele tijd maar ook een hele mooie tijd wensen met zn mooi spruitje! en het zwanger zijn. liefs natasja
wow jeetje meid....jij hebt ook heel veel voor je kiezen gehad..respect voor jou! Mijn mama was net een week 50 toen ze stierf dus ook erg jong idd net als jou moeder...mijn vader is al heel vroeg gestorven toen ik jong was dus daar heb ik al even vrede mee maar blijft moeilijk natuurlijk, ja idd de bevalling daar kijk ik dan ook inderdaad naar tegenop om de reden die jij aangeeft...hoop echt zo dat ik het allemaal net zo goed kan net zoals mijn moeder mij heeft grootgebracht..bedankt voor je verhaal en reactie, dit geeft mij toch ook weer de moed en de kracht dat ik er zeker niet alleen insta.. Bedankt meid! liefs
Jou ouders zullen super trots op je zijn! En geloof me je zal heel veel herkenning vinden in het opvoeden van je kids als van je ouders. Dat heb ik zelf ook.. Veel dingen dat ik denk wow ik hoor precies me vader of moeder praten haha.. dat doe je onbewust.. Wie weet lijkt jou kleine spruit wel of je moeder of je vader! Geweldig toch! Ik ga mijn tweede vernoemen naar mijn moeder dat leek mij een mooi gebaar dat ze er enigszins toch deel van uit maakt.. Probeer toch wat aan de mooie dingen en herinneringen te denken. Ze zullen echt trots zijn. En als je kindje de leeftijd heeft veel over opa en oma vertellen.. maak een fotoalbum voor je kind met leuke foto's enz.. komt vast goed en wees sterk! liefs
Och lieverd.. ik weet helaas precies hoe je je voelt. Ik ben nu ruim 22 weken zwanger en ben 5 weken geleden mijn lieve moeder verloren aan borstkanker met uitzaaiingen in het hoofd. Het is mijn eerste kindje en haar eerste kleinkind en wat wou ze dit graag meemaken. Ze heeft zo vaak gezegd; 'Wat ben ik blij dat ik dit mag meemaken!' Maar helaas.. het was haar niet gegund. Ze werd ineens erg ziek en 10 dagen later is ze overleden. Zit nu in een periode van rouw en veel verdriet, maar ook maak ik de gelukkigste periode van mijn leven mee.. Ik heb gelukkig mijn vader nog, maar je moeder is toch altijd anders. Wil nog zoveel met haar delen en haar zoveel vragen, maar helaas kan die niet meer.. Dikke knuffel!! xxx
Tuurlijk ga je het redden meid! Kom gewoon hier even lekker kletsen, uithuilen etc. Snap heel goed hoe je je voelt. Mijn pa is al bijna 30 jaar dood. Mijn lieve schoonmoeder 5 jaar. Mijn eigen moeder heb ik al jaren geen contact meer mee ivm haar alcoholgebruik etc. Heb ook alleen nog een schoonvader. Je mist gewoon een heleboel, maar je komt er wel hoor! Dikke knuffel!!
hey meid, ik heb 05 dec 2011 mijn mama verloren.. ze was nog niet zo lang ziek.. (longkanker) & eind november gaven ze haar nog MAANDEN! Iets derna was ik zwanger en ik was uitgeteld exact een jaartje erna: 05 dec 2012.. jammer genoeg heb ik mijn eerste kindje moeten afgeven... Ik heb mijn vader nog maar die is nu 70 jaar oud.. pas op hij kan nog goed, hij heeft net de babykamer nog helemaal in orde gemaakt maar toch.. zo zonder je mama.. het is moeilijk.. Vroeger, toen ik een puber was, had ik niet zo een goeie relatie met mijn mama.. Maar toen ik op kot zat (hogeschool) en ze dus enkel nog in het weekend zag was de relatie vele beter, voor het minste prulleke, dit mag je letterlijk nemen, als ik nog maar speldjes kocht in de winkel bv, belde ik haar al op.. het was een bezorgde mama.. een van haar laatste zinnen was nog: maar ons leen, die kan nog nie strijken!!!!! (toen ik alleen ging wonen met mijn vriend deed zij mijn was nog..) Mijn mama.. ja.. dat was een echte mama! Heel ander karakter dan mijn schoonma.. (echt een tang van een vrouw!).. Ik zit nu ook met vele domme vragen ivm de baby & ik heb het gevoel dat ik het aan niemand kan vragen, mijn zus, die is 15 jaar ouder dan mij en heeft al 2 kinderen (11j en 9j) wilt me wel helpen.. maar het is toch anders... Nu begin ik wel in te zien dat ik veel op haar lijk.. maandag nog bv moest ik plots naar het ziekenhuis en toen mijn vriend onderweg was van het werk om me te brengen begon ik het huis nog vlug te poetsen.. ipv te rusten (wat eigenlijk moest!).. ik vind het echt jammer dat ze haar eerste kleindochter (half broer en zus hebben zoontjes) nooit zal leren kennen.. Maar ik ben er zeker van dat ze vanaf hierboven waakt over ons meisje.. samen met ons eerste kindje.. dikke knuffel!
Mama heeft trouwens 2 dagen voor haar dood nog de babynamen gekozen Ik had gevraagd wat ze mooi zou vinden moest ik ooit een kindje krijgen.. Ze vond Lauren & Justine mooi voor een meisje en Oliver voor een jongen.. Het zal dus Lauren worden Ik & mijn vriend vinden dit ook een geweldige naam.. en zo leeft mama toch nog een beetje voort..
Hier ook weer tranen als ik dit allemaal lees. Ben mijn vader verloren in 2009 aan maag/slokdarmkanker. 2maanden later zijn we getrouwd om bepaalde reden. En in aug 2011 is onze 1e dochter geboren. Ik vind het ook heel moeilijk dat mijn kindjes nooit hun lieve opa leren kennen. Thank god heb ik mijn moeder nog om de zwangerschappen mee te beleven. Lijkt me vreselijk om helemaal geen ouders meer te hebben. :'(
oh meiden wat een verhalen allemaal weer ik vind het zo knap van jullie en heb zoveel respect! De tranen rollen weer over mijn wangen...en toch zo fijn dat ik hier herkening vind. Als je zulke vreselijke dingen meemaakt denk je vaak dit overkomt vast alleen mij...terwijl dat echt niet zo is maar je voelt je zo. Het rouwproces is zo'n vreselijk en lang iets...en dan vooral als je al die mooie dingen om je heen ziet gebeuren maar zelf in een grijs gebied blijft hangen , Wat mooi van die namen..ik had van mijn mama een jaar eerder nog baby schoentjes gehad, met de tekst erbij 'hint hint'! haha ben blij dat ik die goed bewaard heb en deze ga ik dan zeker ook bij mijn wondertje aandoen! En later wil ik ze laten verzilveren. Meiden wat heb ik een bewondering voor julie!!!!! En sorry als ik jullie verdrietig maak met mijn verhaal
Super mooi gebaar! en een prachtige naam om trots op te wezen! Mijn vader kwam ooit met de naam Elisa ( vond hij een mooie naam ) Uiteindelijk is dat hem ook geworden en Elisa komt van de naam Elisabeth zoals mijn overleden moeder heet.. Dus het is een stukje van me vader die ziek is. en vernoemd naar mijn moeder
Onze overleden dierbaren moeten voortleven toch en het is al ellendig genoeg dat ze er niet zijn tijdens deze mooie tijden van zwangerschap en kids.. Juist moedig en mooi om over ze te praten ( dat we toch aan ze blijven denken en ze er bij te betrekken in deze tijd ) Ook al brengt het uiteraard ook verdriet mee.. Wens jullie allemaal een fijne zwangerschap toe en heel veel genieten van de kleine wondertjes! samen met onze ouders in gedachten!
Op het geboortekaartje staat ook dit: Papas droom komt uit, mamas wens is vervuld. Die lege plek, heb ik gevuld. Lauren Verboven Mijn naam is nog gekozen door het felste sterretje aan de hemel: mijn lieve oma Peppie. (Peppie komt van Pepper, de hond die we vroeger hadden, de kinderen van men zus noemde mijn mama dus oma peppie) Mijn mama had me ook al een paar babyspullen gegeven, niet direct als hint maar als ze zoiets zag in de winkel (zakdoekjes van winnie the pooh bv) nam ze het mee. Ook heb ik nog een slabbertje & enkele leesboekjes teruggevonden toen we door haar spullen gingen.. Als ik terug denk aan mijn mama denk ik altijd aan vroeger, toen de dagen begonnen te lengen, dan gingen we altijd buiten zitten in de tuin en las ze mij verhaaltjes voor uit de boeken van lekturama (ben er zeker van dat jullie die ook kennen!)... ooit hebben we die boeken allemaal weg gegeven. Toen ik wist dat ik zwanger was vond ik dit extreeeeeeeeem jammer. Enkele weken geleden kwam mijn vriend thuis met enkele boeken die zijn mama nog had liggen.. Het waren dezelfde! Hij vond het raar maar ik was zo gelukkig dat ik super hard begon te wenen Elisa => super mooie naam! Ergens heb ik wel bang dat mijn meisje me ook "zo vlug" gaat moeten afgeven. Mijn mama was nog geen 60 jaar toen ze gestorven was, ikzelf was er 24.. Natuurlijk.. Mijn mama rookte als een gek.. ik niet.. maar toch.. Net voor haar dood zijn ik en mijn vriend ook even uit elkaar gegaan (hij had een kans voor naar memphis te verhuizen voor het werk en ik kon niet mee.. wou mama niet achterlaten en ik wou niet dat hij zo een kans liet liggen..maar toen mama op palliatieve terecht kwam heeft hij besloten om in belgie te blijven) en ben ik terug thuis gaan wonen. Dit heeft haar veel kopzorgen bezorgd en hier voel ik me schuldig over... Mijn vriend is wel vaak naar het ziekenhuis gekomen.. en toen mama haar laatste adem gaf was mijn vriend onderweg naar haar kamer, hij stond letterlijk in de lift! Zo een 10 meter van ons vandaan.. denk dat mama dit ergens voelde.. zo iets van this oke, sebiet is er iemand om leentje vast te pakken!
Och lieverds toch, wat ontzettend naar dat de mensen met wie je deze geweldige gebeurtenis het liefst wil delen, er niet meer zijn. Heel veel sterkte ermee en onthoudt dat ze van boven meekijken en ontzettend trots op jullie zullen zijn. Dikke knuffel!
Mijn ouders zijn ook overleden, ook al is dit al een hele tijd terug.....het maakt het gemis niet minder hoor En mijn schoonmoeder is vorig jaar overleden, mijn schoonvader is gelukkig heel actief en wij betrekken hem overal bij, hij wil ook alles weten
Wat een verdrietige verhalen allemaal. Ik herken heel erg veel. Wat erg voor je ts, en dan ook nog allebei je ouders. Gelukkig vind je steun bij vrienden, maar dat is toch anders. Heel erg veel sterkte!! 2 maanden voor m'n bevalling, overleed mijn lieve moeder. Haar kinderen en kleinkinderen waren haar alles. Als ik moeders zie lopen met dochters/kinderen steekt het ook. De band was zo ontzettend sterk. Moeders mogen niet gemist worden. Net voor ze overleed hebben we verteld hoe zoon zou gaan heten. Ben blij dat ik dat heb gedaan. Het gemis blijft, het is hier alweer bijna 3 jaar geleden Ze was ook nog maar 50.