Ik schreef er al iets over in een andere topic maar het volgende is het geval. Ik werk normaal 4x 9 uur per dag (1 uur reistijd zwijndrecht-Tilburg), maar doordat ik last van allergie/gezondheid/ogen had in mei/juni werkte ik halve dagen (4,5 u pd) toen ik erachterkwam dat ik zwanger bleek te zijn. Enfin, met m'n ogen etc ging het een stuk beter ging naar 6,5 per dag , weer uren opbouwen en daarna zou ik weer hele dagen gaan werken, maar toen kreeg ik een miskraam. Ik ben wel blijven werken als afleiding, toen nog 1 week 6,5 uur per dag gewerkt en vorige wk weer de opstap gemaakt naar 9 uur per dag. Vorige week was heavy. Ik voel me lichamelijk nog niet zo oke. De maandag begon met enorme buikkramp, maar ik heb paracetamol genomen en ben blijven werken. De hele week heb ik me voortgesleept, want ik ben ontzettend moe en had nog (raar na MK) erg last van m'n borsten (strak staan, branden en gloeien...en melk drupjes ) Enfin, gyn gebeld vrijdag> conclusie hormoonhuishouding in de war..aankijken. Afgelopen weekend is m'n menstruatie op gang gekomen, maar ik voel me brak. Ben moe en heb last van m'n rug. Gevoelsmatig alsof er een VRACHTWAGEN over me heen is gereden zo voel ik me! Emotie?? Lichamelijk??? Maar goed vanmorgen ziek gemeldt..het zelf zoiets van ff bijtanken ..probeer morgen over overmorgen weer te gaan werken, maar nu belde de arbo-dienst me op. Woensdagochtend moet ik in Eindhoven bij de bedrijfsarts komen!! Pfff..daar baal ik van! Is allemaal procedure dat zal wel, maar ik heb hem 2 wk geleden gesproken ...afgesproken weer full time aan de slag te gaan...dat heb ik gedaan!! Alleen nu heb ik ff een dip. Had niet verwacht dat hij me nu voor een dagje ziek weer zou oproepen. Wat moet ik nou???? Gevoelsmatig heb ik echt zoiets van: Laat me allemaal ff met rust mensen dan komt het goed! Door dat trekken ...werkt averrechts bij mij. Ik weet heb verplichtingen naar m'n wg-er toe en m'n teamleidster hou ik dan ook goed op de hoogte, maar waarom nou weer oproepen?? Ze weten toch wat speelt. Als ik hulp nodig zou hebben dan zou ik zelf wel aankloppen bij hem (heb ik ook in mei gedaan met allergie) Wat vinden jullie? Ben ik te overgevoelig? Ik weet niet wat ik met hem moet bespreken!!Zo van : Ja dokter ik ben ONGI geworden en door de miskraam emotie;s en lichamelijk nog niet stabiel zijn heb ik me ff ziek gemeldt!! Ik moet gewoon naar die afspraak dat staat vast, maar het gevoel wat ik erbij heb is BAH Mirre
nou ik zou gewoon zeggen dat je een miskraam hebt gehad en dat dit natuurlijk niet meevalt! dat je weer snel aan het werk wil maar dat je even rust nodig hebt en dat het allemaal nog niet lukt, dat je het nog niet op een rijtje hebt! ik bedoel, wees eerlijk! en denk aan jezelf! dan begrijpen ze je heus! en nee je steld je niet aan! het is heel begrijpelijk!
Die oproep komt van je werkgever vandaan. Ik doe hier bij mij op het werk ook de ziekmeldingen en als we het vermoeden hebben dat die persoon zich om 'niks' ziekmeld gaat er een spoedcontrole uit. Ik denk dat jij die nu ook hebt gehad. Maar ik vind wel dat je even aan jezelf moet denken hoor.
Ik zou gewoon heel erg eerlijk en open zijn tegenover de arbo. En als je kunt nog een lekker potje janken op commando daar zijn ze daar nogal gevoelig over. Hoe kut je je ook voelt doe er lekker nog een schepje boven op want het zijn monsters op zijn tijd.
Dank je voor jullie reacties! Weet je wat het is...ik ben altijd TE eerlijk (nu ook weer) en het lijkt wel of dat dan tegen me werkt. Potverdorrie ik vertel gewoon tegen m'n teamleidster (die overigens zelf nu voor de 2de!!x zwanger is, maar nooit een mk heeft gehad) hoe ik me voel. Toen ik wegging vorige week zag ze dat ik er helemaal doorheen zat, want ze aaide me zelfs nog ff over m'n wang en toen vertelde ik haar over de lichamelijke klachten. Vanmorgen toen ik haar belde vertelde ik haar ook dat ik telefonische kontakt had gehad met de gyn vrijdag....en nu laat ze me alweer oproepen. Pfff...ze vroeg ook gelijk: Kom je morgen weer toen zei ik: Dat kan ik je nog niet beloven, ik hoop het wel maar nu voel ik me niet oke/heb pijn in m'n rug. Ik beloofde haar ook (indien ik morgen niet zou kunnen komen werken) weer te bellen/op de hoogte te houden. *Zucht*... Snappen ze dan niet dat ik gewoon WIL werken, maar dat het nu even niet gaat en dat het hier niet beter van wordt. Als ze me ff een dagje hadden gelaten had ik me wel weer proberen te verzetten ...mezelf bij elkaar geraapt en er weer tegenaan gegaan. Nu gaan ze weer heel de boel ontleden en moet ik mezelf weer gaan zitten verdedigen. Eerlijk zal ik idd gewoon zijn en zeggen dat ik me niet oke voel! Mirre
helaas zijn er nog teveel mensen die niet begrijpen wat het met een vrouw doet als ze een MK hebben gehad wat dat geesterlijk en lichamelijk inhoud wat het doet me je erg jammer er is nog zo veel onbegrip meis denk goed om jezelf een MK is niet niks, verwerk het goed en als je lichaam zegt ho ff jij luister daar dan in godsnaam naar heel veel sterkte
@Deb Ik zit met tranen op de bank kan alleen maar zuchten , want heb gevoelsmatig het idee dat er aan me getrokken wordt...ik moet maar dit, ik moet maar dat! (ook m'n partner) Als het om externe gaat zegt hij: Laat ze lekker zitten, maar als ik hem wijs op dat hij indirect ook steeds opmerkingen maakt...het beu is hoe ik me voel...dan wordt ie boos. Ik voel me heeeeeeeeeeeeeeeel erg alleen! Alsof niemand me begrijpt en ik begrijp het zelf niet eens. Mirre
Ik sluit me helemaal aan bij Deb. Gewoon nu ff om jezelf denken Mirre, anders komt de klap later (dubbel zo hard)
troost je meis ik en meerdere meiden hier snappen wel degelijk wat je voelt wij hebben het ook meegemaakt een MK is een aanslag op je leven zo ervaarde ik het je voelt je zo machteloos zo leeg zo ....... en dan die vraag steeds in je hoofd waarom nou waarom nou ? nee meis niemand kan precies voelen wat jij voelt mits ze het zelf hebben ervaren en dan kan het gevoel nog verschillend zijn , de één stapt er nu makkelijker overheen dan de ander daarom praat ook met je partner meis want ook hij heeft pijn ook al zal hij het anders ervaren dan jou heel veel sterkte en luister goed naar je lijffie en je koppie
zo voelde ik me ook. En ik denk nog veel meer vrouwen. Helaas meis. Ik zou ff kijken of ik zou kunnen bellen mt die arbo-arts. Als je hem/haar dit vertelt, dan is het misschien niet nodig om heen te gaan. Dat gevoel wat je hebt is ook deels door de hormonen. Echt waardeloos. Ik weet er alles van. Je moet je tijd uitzitten, ben ik bang. Totdat je hormonen weer wat op de rails zijn. Dan heb je evengoed je verdriet ook nog om te verwerken en ik raad je aan om daar zoveel mogelijk over te praten of hier op t forum te schrijven, want het scheelt toch enigszins (vond ik ten minste) Er staan geen vaste termijnen voor het verwerken van verdriet, dus grijp je daar ook niet aan vast. Heel veel sterkte!
Weet je... Ik probeer dan door te gaan en dingen te beredeneren. Een MK kan gebeuren en ik ben 1 vd vele die (helaas) met dat bijltje moet hakken. Het vervelende alleen is dat m'n lichaam niet mee wil werken nog... Waarschijnlijk omdat ik er te makkelijk overheen aan t stappen ben en eigenlijk alleen maar bezig ben met andere mensen overtuigen wat ik voel/denk..etc zonder aan m'n eigen gevoelens/lichaam toe te komen. Ik kan het best een goed plaatsje geven mits mensen me een beetje met rust laten, niet van alles van me verwachten nu... Fijn dat jullie er zijn! Mirre
meis je lichaam heeft het één en ander te verwerken in de tijd dat je zwanger was is er veel gebeurd in je lijf dan moet nu weer terug gezet worden en dat kan wel even duren en je hoofd heeft ook rust nodig om het allemaal een plaatsje te kunnen geven het is toch een soort rouwproces wat je doormaakt zo ervaarde ik het en de arbo zal dat hopelijk allemaal begrijpen die zullen dat vast meer meegemaakt hebben daarom gun jezelf de tijd om alles te verwerken dan volgt je lijffie van zelf
Mirre ik ben na mijn mk 1 dag thuis gebleven en dat was meer omdat ik het lichamelijk niet aan durfde. Ik was bang voor veel bloedverlies en pijn (lLichamelijk viel het achteraf bij mij mee). In april mk gehad en in juni ben ik ingestort. Ben toen een week thuisgebleven alleen maar huilen, zelfs hier thuis stofzuigen was teveel. Ik was toen ook liever vrolijk en ik wilde ook graag "gewoon" zijn maar het wilde gewoon ff niet. Gewoon veel huilen/praten. Ik denk nu dat jij zo'n moment hebt. Gewoon aan toegeven. Je moet nu gewoon alleen ff aan jezelf denken, jij hebt die mk gehad !! Laten ze het op het werk maar ff uitzoeken hoor. Mensen die geen mk hebben gehad kunnen dit denk ik niet begrijpen, nou ja hun probleem hoor !!!!
@Deb Ik was de maandag na de echo (vrijdag 21ste) bij de bedr arts en vertelde van de miskraam. Hij gaf me die week nog om bij te tanken (om 6.5 uur per dag te werken) en zie,...nu zit ik thuis. Misschien zit ik ernaast maar ik heb gevoelsmatig het idee dat ze allemaal zoiets hebben (en m'n teamleidster sprak het ook uit..) ach het was nog zo'n korte zwangerschap! Dat klopt!! ...maar m'n lichaam reageert er nog steeds op. Het geeft zo'n onmacht gevoel als mensen het niet lijken te begrijpen en afdoen met: Het was nog zo kort... Dank je voor de lieve woorden. Ik weet ook allemaal wel hoe het in elkaar zit , maar het helpt omdat jullie weten wat het is. Mirre
Ja idd die teksten van: het was maar zo kort. Daar kun je nix mee. Ook ik "was maar zo kort" (5 weken) En technisch gezien weet ik het allemaal: hartje heeft wrs nog niet eens geklopt, als het mis gaat is het omdat het vruchtje niet goed is enz. enz. Maar dit is gewoon niet technisch. Je bent je zwangerschap/kindje kwijt en dat is niet niets
@nemo Klopt helemaal wat je zegt. Ik heb nog amper een traan gelaten (alleen 2 toen ik het hoorde bij de gyn) en nu lijk ik mezelf toch tegen te komen. Iedereen verwerkt dingen op haar eigen manier en ik ben een heel open type, maar als ik merk dat ik me in allerlei bochten moet wringen die erg veel energie kosten..energie die ik nu net niet heb...dan raak ik van het padje af. Iedereen weet altijd alles zo goed en het gekke is dat ik zo'n sterke meid lijk met een sterke eigen wil..en dat klopt ook wel, maar tot bep hoogte! Zodra ik uit balans ben..zoals nu..trek ik me dingen aan. En dan die hormonen (MORMOONTJES zoals ik ze noem ) erbij...het feest is compleet. Mirre
Vorig jaar zat ik in precies dezelfde situatie waarin ik tegen veel onbegrip van mijn teamleidster ben aangelopen. Ik was 11 weken zwanger toen we bij de echo te horen kregen dat het vruchtje gestopt was met groeien met 5 weken en dat het dus een miskraam zou worden. Meteen daarna moest ik werken en ik ben gewoon gegaan, heb verteld wat er gebeurd was (aan de manager teamleidster had pauze) en dat ik me ziek wilde melden. Dat was goed en ik dus naar huis. Meteen na de pauze hing de teamleidster al aan de telefoon, waarom ik zomaar naar huis was gegaan? Heb haar gezegd dat ze maar even naar de manager moest lopen. Daarna belde ze weer om sorry te zeggen. 3 dagen later belde ze weer, waarom ik de vorige dat niet was komen werken? Nou ik had me toch ziekgemeld en ze wisten wat er aan de hand was dus ik vond het een beetje vreemd dat ze daarom belde. Daarna kreeg ik een lange uitleg over alle regeltjes en dat dit inhield dat ik zo snel mogelijk weer aan het werk moest. Dus ikzelf contact opgenomen met de arbo arts, helaas was de 'mijne' op vakantie en kreeg ik iemand anders die vond dat we dat best onder elkaar konden oplossen en er de arbo dienst niet voor nodig was. Dus ik mijn leidinggevende weer opgebeld en duidelijk gezegd dat ik eerst de miskraam af zou wachten en dat we dan maar weer eens verder moesten zien. Zij wilde persé dat ik die dinsdag erop bij haar zou komen voor een gesprek. De maandag ervoor begon ik te vloeien en dus dinsdag morgen netjes opgebeld dat ik niet voor het gesprek zou komen omdat de miskraam was begonnen. Vraagt ze of ik nog boodschappen in huis kon krijgen, dus ik antwoord nog van ja hoor geen probleem (in gedachten bij familie die dat eventueel wel wilde doen) zegt ze tot mijn grote verbazing. Nou als je nog boodschappen kunt doen dan kun je dus ook gewoon morgen komen werken. Op dat moment knapte er wat in mij, heb staan schreeuwen door de telefoon wie ze wel dacht dat ze was en of ze wel door had dat ik hier bezig was mijn kind te verliezen en ja ik heb met krachttermen gesmeten die men liever niet hoort helemaal niet wanneer je gelovig bent zoals mijn leidinggevende. Oke de afspraak werd verzet naar donderdag. Die bewuste donderdag zette de miskraam goed door (inclusief weeën), mijn schoonmoeder was bij mij (manlief onderweg terug van zijn werk). Dus mijn schoonmoeder naar mijn werk gebeld dat de afspraak niet door kon gaan. Tot onze stomme verbazing stond ze een kwartier later op de stoep om te kijken hoe het met mij was. Ik lag toen nog te kronkelen van de pijn in bed (baarmoeder was aan het krimpen) en ze kwam, ondanks de protesten van mijn schoonmoeder, gewoon naar boven toe. Schijnbaar moest ze het met eigen ogen zien. Ik heb haar dit heel kwalijk genomen ondanks dat ze later haar excuus heeft aangeboden kan ik het niet vergeten, vooral het feit dat zij eerder bij mijn bedje was dan mijn man vond ik erg moeilijk. Na een week ben ik weer aan het werk gegaan, achteraf veel en veel te snel, ik moest de miskraam nog verwerken, haar gedrag hielp hier niet echt bij. Maar ja er wordt aan je getrokken, je moet zo snel mogelijk weer aan het werk want dat zijn de regeltjes. Toen we dan ook een paar weken later op vakantie waren ben ik compleet ingestort, was ongesteld geworden en werd even met mijn neus op de feiten gedrukt. Oke even een heel lang verhaal maar aub wees niet zoals mij en laat je niet in het werken dwingen, zeg gewoon tegen de arbo arts waar het op staat, dat je het gewoon nog niet trekt (lichamelijk en geestelijk) schakel desnoods je huisarts in zodat je in iedergeval iemand achter je hebt staan. Groetjes
@Pluk, Ik probeer altijd alles zo eerlijk en open mogelijk te doen en te zeggen zodat er geen vraagtekens bestaan over hoe en wat. Maar ik heb wel vaker 'last' met haar gehad in zin van: Ziek is ziek en toch belt ze me iedere!! dag op om te vragen hoe en wat of wil dat ik haar bel. Ik ben zo gek dan ook nog dat ik dat doe...,maar volgens mij (doen de meeste) ziek=ziek..en ze zien wel weer wanneer je weer beter bent! Nu ook weer... Gevoelsmatig lijkt het dan alsof ze je niet geloven (heb hier al eens eerder met zowel m'n teamleidster als de bedr arts over gesproken) , maar wordt afgedaan als>>Mijn gevoel! Nee!! Ze geven me dat gevoel...als ik me om 8,50 ziekmeldt op maandagochtend volgens het boekje, want ze is er pas 8.45 en het moet voor 9 uur!...en nog geen koud een uur later heb ik al een uitnodiging voor woensdag bedr arts binnen! Ik vertel alles (teveel denk ik) hoe ik me voel. Vrienden hebben wel eens tegen me gez, ziek = ziek en je hoeft niet te vertellen tegen haar wat je hebt! Alleen tegen een arts. Ik denk dat ik idd morgen probeer een afspraak bij de huisarts voor elkaar te krijgen ..dat sowiezo. Hij kan niets doen..dat weet ik ook wel, maar al is het maar even dat ik m'n verhaal kwijt kan. Ik heb al vaker gez ..als ik ziek ben (en je zou me niet geloven) stuur dan een controleur langs!! ik heb niks te vrezen..ben gewoon thuis!! Maar nee zegt ze dan..ik geloof je wel! Nou laat me dan ff met rust. Als het zou gaan kom ik wel werken, ben niet voor m'n plezier thuis!! Pff... Ze proberen je veelal te dwingen en dat terwijl ik steeds aangeef ook graag te willen werken, maar het moet wel gaan/lukken. Mirre
Mirre mischien was het voor haar beter geweest dat je een gebroken been had en in het gips zat. Dan had ze het zelf kunnen zien. En idd je bent op je werk geen verklaring schuldig, je kunt het gewoon met je bedrijfsarts bespreken.