Ik mis de onafhankelijkheid soms wel. Ik ben gewend om te verhuizen als ik 't ergens niet haar m'n zin heb... Dat kan nu niet meer zomaar met een peuter...
De onbezorgdheid, ik voel me altijd schuldig over van alles en nog wat. Slapen wanneer ik wil Uit eten gaan enz op het laatste moment beslissen Maar vooral.. 2 x per maand naar een festival gaan in de zomer, de zondag lekker uitslapen/brak zijn en alleen maar zorgen te maken om weer fit op werk te verschijnen maandag . Man wat een leven had ik toen! Ga nog steeds wel naar festival, maar dat is nu maximaal 4 x per jaar.
Alleen zijn. Ik hou er echt van om alleen te zijn. Laatste jaren fulltime gewerkt en dan ben je dus nooit alleen. Altijd mensen, collega's, klanten, kinderen of man om je heen. Vandaag was ik alleen thuis, dagje vrij, kinderen op school.... heerlijk!
Ik denk dat ik toch ook wel het meeste het ‘alleen zijn’ mis, de stilte, niemand om mij heen, niemand die iets van mij wil (al is het maar praten) gewoon niks. Ik vind alleen zijn heerlijk, en dat gebeurt nu nog maar zelden. En dat mis ik wel..
Ja, vooral dat spontane, onbezorgd plannen kunnen maken voor over vijf minuten en we zien wel waar we terecht komen over drie uur. Dat gaat nu gewoon niet. En omdat ik niet zo zit te wachten op een oppas die mijn schatje komt verzorgen zijn we ook al heel lang niet samen weg geweest; onze ouders wonen wat ver, dus even met opa en oma boeven kan slechts sporadisch. Al zou dat vaker moeten, gewoon omdat. Ik realiseerde me laatst dat de laatste keer bioscoop was toen ik hoogzwanger was. Zit nu toch wel met een soort van plannetje om eens een wat latere bios te boeken, en hem dan voor die tijd zelf op bed te kunnen leggen. Wanneer hij slaapt mis ik toch weinig. Muts ben ik ook.
Een opgeruimd huis en overzicht in wat er moet gebeuren. Nu vaak 1 grote chaos en een waslijst van dingen die nog moeten gebeuren en als ik iets kan afstrepen komen er meteen weer nieuwe dingen bij die nog geregeld moeten worden.
Uiteten gaan om 20.30, teveel wijntjes drinken en de volgende dag met een kater hoofd, maar compleet zonder schuldgevoel tot 11uur in bed blijven plakken. Lekker wandelen in een bos of park zonder te horen "is het nog ver", "mn voeten doen pijn", *klaag, klaag, klaag*" Op vakantie op een lekker zacht strandbedje ploffen met een goed boek en er pas vanaf komen, wanneer IK ZELF honger heb, moet plassen of iets anders wil doen.
Gewoon eens de hele dag niks kunnen doen en beetje netflixen en lui op bed liggen En vanalles kunnen doen zonder eerst oppas te moeten regelen of dat je dan 'nee' moet zeggen omdat je geen oppas hebt. Soms mis ik dat wel. Maar een leven met kind is me zoveel meer waard dan al die andere dingen !! (Oké af en toe gaat zoonlief eens uit logeren; opa&oma blij, Kind blij en papa&mama blij dat ze weer eens kunnen uitslapen zo lang ze willen)
Ik leef nu nogal op de klok, 's ochtends begint het al met dat iedereen op tijd op school/werk/BSO moet zijn, aan het einde van de werkdag naar de BSO racen om de kids op te halen. Direct eten koken, want kids moeten op tijd weer in bed liggen. Op m'n vrije dagen altijd rekening mee houden dat je om bijv. 12 uur weer bij school moet staan (en 's ochtends ook om half 9 fris en fruitig bij school staan ) daarnaast hun sporten, speelafspraakjes etc. Voorheen had ik geeneens een horloge En als je samen (of apart tegelijkertijd) weg wilt je altijd weer oppas moet regelen. Het makkelijke dat je daar geen rekening mee hoeft te houden,dat mis ik ook wel soms. Maar ach, ik merk al wel dat dingen weer makkelijker worden nu ze wat groter worden, en met deze dingetjes kan ik prima leven
Uit kunnen zieken.. ben nu al 1,5 week aan het aanmodderen, het een na het ander. Ik krijg ook echt geen rust met die 2 aapjes om me heen