Eigenlijk niet echt iets.. als ik sommige dingen hier lees. Maar ik had het héél fijn gevonden als de opa van mijn man onze kinderen nog had kunnen leren kennen
Ik zou zo graag me weer goed en mezelf weer willen zijn en voelen. En dat mijn lijf ook weer een beetje mee gaan doen met het programma.
Buiten het feit dat ik een super man en dochter heb mis ik een goede vriendin, ben enigst kind en voel me toch vaak eenzaam!
De leuke familie heb ik, maar een liefdevolle moeder mis ik ook. Ben heel blij dat ik gezegend ben met lieve broers en zussen en ik kan echt niet zonder ze. Ik mis ook een dochter.. stom eigenlijk. Voor mijn gevoel hoort zij er eigenlijk gewoon bij. Niet vanwege het meisje zijn, maar omdat het incompleet is zo. Dat is echt heel raar en vorig jaar biechtte mijn man dat hij het ook voelt! Hoe dat kan.. En ik mis mijn schoonouders. Ze leven gelukkig nog maar wonen redelijk ver weg en we zien ze gewoon te weinig. En het zijn echt superlieve mensen die zo van hun kleinkinderen genieten.
Ik mis een kind. Ik mis zorgeloosheid. Ik mis warme zachte knuffeligheid. Ik mis mijn seksleven. Ik mis poepluiers en babygehuil. Ik mis ontspannen zijn. Ik mis bezorgd zijn over mijn kind. Ik mis doorslapen. Ik mis een gevoel van compleet zijn met man en kind. Ik mis een hormoonloos leven. Ik mis het gevoel van vanzelfsprekendheid. Ik mis mijn lichaam van voor de hormonen. Ik mis een kind. Ik mis mijn zorgeloze man. Ik mis mezelf.
*knuffel* Het doet me pijn dat de weg voor mijn mannen met autisme een moeilijke is, maar ongewenste kinderloosheid lijkt me veel pijnlijker.
Dankje. Inmiddels mis ik nog veel meer (mijn berichtje aangepast) Nee het is echt niet leuk. Maar ik weet ook echt niet hoelang ik/we dit nog volhouden. En dat is er dus nog 1: ik mis de tijd waarin ik geen verterende levensvragen had. En jij een knuffel terug want een gezin met autisme moet ook zwaar zijn.
Een dag zonder pijn! Dat mis ik.. Bekkeninstabiliteit is echt vreselijk Hoop dat t na de bevalling gauw weg is
Ik mis mijn geboortedorp!! Herfst 2015 verhuisd naar een koophuis, in een ander dorp 20km verderop, omdat mijn dorp erg afgelegen ligt (nauwelijks OV, nauwelijks winkels) en er niks betaalbaars was. Maar ik heb super heimwee!!! Ik kende iedereen in mijn dorp, hier beginnen we nu wel wat meer contact met buren te krijgen maar het is toch anders. Ook al wonen we nu ook in een dorp. En ik heb weinig vriendinnen, dat mis ik ook wel. Maar ik ben nogal onzeker op sociaal vlak, snel bang dat mensen me afkeuren en raar vinden. Dus ik durf ook niet goed initiatief te nemen door bv een buurvrouw op de koffie te vragen.
Mijn vader en mijn schoonouders die allemaal veel te jong (tussen 60 en 65) plotseling zijn overleden. Mijn kindjes hebben (gelukkig) nog 1 lieve oma maar die woont op 2 uur rijden. Daarna rust, slaap en tijd voor mezelf of onszelf. Door bovenstaande weinig oppas mogelijkheden.
Ik mis mijn leven van voor mijn autoongeval 6 jaar geleden waarin ik nog niet elke dag pijn had, waarin ik zo veel op een dag kon doen zonder na te denken over de gevolgen, waarin ik niet elke dag morfine hoefde te slikken, waarin ik nog vol energie zat, waarin ik niet elke gedachte op hoefde te schrijven zonder iets te vergeten, waarin ik echt gelukkig was. Nu is elke dag een dag met zorgen over of ik de dag doorkom zonder hulp en vooral zorgen of het ooit nog beter zal worden. En ik mis mijn oma's. Wat had ik graag gezien dat ze mijn kinderen hadden ontmoet. Mijn man heeft zijn oma nog en hoewel ik weet dat we daar heel dankbaar voor moeten zijn ben ik af en toe wel jaloers dat ik mijn oma's niet meer heb.