Wat moet ik doen? Alleen of niet?

Lieve TS,

Allereerst knap van je dat je dit hele verhaal hier zo neer zet. En ik wil je heel veel sterkte wensen met je beslissing want die moet je toch zelf nemen en dat kunnen wij niet voor je doen.

De gedachten van je partner zijn te begrijpen, maar wel egoïstisch. Jij hebt een huis en die koop is zo goed als rond begrijp ik? Ik ga er even van uit dat je daar de ruimte en mogelijkheden hebt om een gezinnetje te verzorgen en je kindje op te laten groeien. Dan lijkt het mij inderdaad de beste beslissing om samen in jouw huisje te trekken en daar samen de verantwoording voor het kindje te nemen.

Maar! Ik krijg het idee dat jullie relatie nog niet zo vast was dat jullie ideeën hadden over samenwonen en samen een toekomst hebben en houden. Een kindje is natuurlijk wel iets dat dit veranderd.. Dit is hét moment om samen te bespreken of jullie wel samen verder willen of liever voor jezelf kiezen en vanuit die weg samen proberen het kindje op te voeden. Hou je van elkaar, kies je voor elkaar etc. Het is tijd om na te denken over je relatie.

De situatie met zijn familie en ouders is inderdaad een beetje vreemd en het moet natuurlijk duidelijk zijn dat dit JULLIE beslissing is die maken jullie met zijn tweetjes en niet met 8 andere familieleden (of hoeveel dan ook) samen.. Ze kunnen jullie echter wel advies geven, maar daarbij moeten ze wel het welzijn van jullie allemaal in hun hoofd houden. Het moet natuurlijk niet zo zijn dat je partner enkel gaat voor het gemak van zijn dorp, maar je moet wel bedenken dat het voor hem net zo moeilijk is om zijn ‘roots’ achter te laten als dat het voor jou zou zijn om juist in dat dorp te gaan wonen. Dat zullen dingen zijn die jullie samen tijdens een gesprek goed uit moeten spreken en moeten overwegen. Luister ook naar zijn argumenten en gevoel, want ik zie in het verhaal alleen jouw sterk onderbouwde argumenten.

Zoals eerder aangegeven het is ten alle tijden jullie beslissing en niet enkel de jouwe. Maar persoonlijk vind ik het geen eerlijke keus om te zeggen of hij kiest er totaal voor of niet. Er gaat sowieso wat tijd overheen, mannen hebben het er vaak moeilijk mee dat ze vader worden. Zeker als dit voor de eerste keer is, het besef komt vaak pas later. Hoe vast een relatie ook is, er zijn genoeg mannen die zoiets hebben van WOW.. Praat er goed met hem over, forceer niks en bespreek het rustig. Je bent immers nog maar 4 weken zwanger. Neem hem mee naar de eerste controle, zo wordt het voor hem ook wat echter. Probeer als je dit zelf graag wil ook jullie relatie te versterken, dit kan zijn beslissing ook beïnvloeden.

Een naar mens ben je niet hoor meid, dat valt allemaal best mee. Je stelt wel veel eisen ( aandachtspuntje) aan je partner terwijl hij er weinig aan jou mag stellen. Mijn advies is: neem de tijd samen en kijk of het ’t waard is. Geef aan dat het voor jou belangrijk is samen te zijn, huisje boompje beestje. Als je er de tijd voor neemt samen en goed aangeeft wat je voelt (zonder steeds jezelf te verdedigen en je grenzen te bewaken) dan komen jullie er wel uit. Samen of alleen!

Heel veel succes met alles meid en natuurlijk Gefeliciteerd met je zwangerschap!! En geniet er lekker van

 

Hoi Ts,

Nog even een reactie op jou latste bericht.
Mocht het zover komen dat hij part time vader wordt, dan hoeft dit niet ten koste van alles te gaan.
Hij hoeft dan niet alleen de tijden te bepalen, maar jij natuurlijk ook.
Als hij een keer langs wil komen en het komt jou niet uit, dan moet het een andere keer.
Ik zou hem gewoon even de tijd geven om na te denken, ik krijg wel het gevoel dat hij een beetje klein wordt gehouden door zijn familie, dat is erg vervelend. Misschien eens goed praten met hem, dat het wel over de toekomst van jullie kind gaat en het een belangrijke beslissing is. En hij die beslissing moet maken en niet zijn familie. Hij kan het altijd proberen en als het echt niet gaat ermee ophouden en part time vader worden,dan hebben jullie het in ieder geval geprobeerd.
Misschien als jullie er samen uitkomen, dan zijn familie ook ophoudt met dat bemoeien .
Ik zou in ieder geval niet denken met de instelling; ik ben ook groot geworden zonder moeder, dus dat kan mijn kind ook wel zonder vader. Zou eerst echt de boel laten bezinken en proberen tot een oplossing te komen

 

Oh wat vreselijk jammer dat dit zo gelopen is en dat hij zich door zijn familie laat inpakken.
Maar als ik het zo lees, ga jij voor 1000% voor jou en je kindje, dus dat gaat vast goedkomen! Heel veel succes en sterkte!

 

Dat snap je toch niet dat die moeder en zus van hem zo kinderachtig doen en zijn leven willen bepalen pfff.
Ik zou ook echt heel kwaad zijn hoor.
Maar aan de ene kant...jullie waren er eigenlijk al uit.
Misschien wilt hij de vrede thuis wel bewaren en als hun zo bezitterig en opdringerig doen, gooit hij waarschijnlijk de telefoon erop voor hun om een hoop gezeik in dat huis te voorkomen die avond, in zijn achterhoofd wetende, dat jullie het toch al besproken hebben.
Of zou hij er nu echt zelf vanaf willen zien en geen contact meer met je opnemen?
Ik zou zo boos zijn op die moeder en zus, zou ze echt de waarheid vertellen, dat het wel om haar kleinkind gaat waar ze het leven van verpest.

 

Ik heb niet alles gelezen, maar vraag me 1 ding af.
Als hij, als jullie apart wonen, op zaterdag wil voetballen en naar de kroeg wil....denk je dan echt dat hij dit soort dingen niet doet als jullie samen wonen?

ALs ik in jou schoenen stond, zou ik in t begin gewoon ff lekker apart blijven wonen en rustig aan kijken naar een oplossing rondom samenwonen.
ipv elkaar nu allerlei dingen op te leggen, want dan gaat t geheid fout

 

nou meid wilde je nog heel veel sterkte wensen.

Ik wou je nog wel even meegeven dat als je toch besluit bij je partner te gaan wonen je misschien geen 50.000 euro schuld hoeft te hebben. Je kan de koop ook nog ontbinden en krijgt dan een boete van 10% van de koopsom. Dat is vast minder dan die 50.000 euro...

 

Wat debbie zegt klopt.
Als je door 5 geldverstrekkers geweigerd bent, dan kun je er zonder schuld vanaf komen omdat je de financiering niet rondkrijgt.
Maar...je kan zelf ook nog geheel van de koop afzien, ookal zou je de financiering rond kunnen krijgen, maar dan moet je dus 10% van de koopsom betalen en dat zal waarschijnlijk minder zijn dan 50 000.
Maarja...in zo'n onzekere situatie zou ik er niet vanafzien, met een vriend die niet weet wat hij wil.
Ik zou hem duidelijk maken dat je in een relatie vertrouwen moet hebben in elkaar en niet de praatjes van anderen moet geloven.
En zoals je je laatste bericht hier hebt getypt, zou ik het ook tegen hem zeggen. Houd je ons op de hoogte?

 

Jeetje wat vervelend dat hij zich zo laat leiden door zus en moeder.

Goed en knap van je dat je alleen verder gaat, hier heb je niks aan.

Zijn telefoon uitzetten en je neergooien, gaat mij echt te ver! Zal hij een x doen als je aan het bevallen bent of je kindje ziek is..

 

o jeetje wat erg...

maar meid wat kom je hard over... als je tegen hem ook zo doet dan kan ik een ieniemienie beetje zijn reactie voorstellen. Jullie zijn allebei koppig en willen niet toegeven. Waarom laat je je gevoelens niet zien?

 

Jij wil liever niet van woonsituatie veranderen en hij ook niet. Van beide kanten begrijpelijk. Dat je hem er niet bij wil omdat je geen part time vader wil is naar mijn idee een luxeprobleem als je gewoon te maken hebt met een leuke man en een goede relatie, niet een reden om hem weg te houden. Je kind komt daar heus wel overheen, dat het niet helemaal precies het ideaalplaatje is. Ik vind wel dat hij je financieel en emotioneel zoveel mogelijk zou moeten ondersteunen.
Met zijn familie heb je inderdaad niks te maken. Je hebt een relatie met hem, niet met zijn familie. Ik vind dat hij het ook niet toe mag laten als zijn familie slecht over je praat. Jij bent zijn partner, zijn moeder is dat niet.
Maar tot zover mijn oordeel, ik weet niet of je daar wat aan hebt.

 

Dit vind ik wel héél ver gaan. Als ik dat lees begrijp ik dat je hem niet bij de opvoeding wil betrekken. Je krijgt er immers zijn hele familie bij en wie wil er met zijn twintigen opvoeden?

 

Ik denk op dit moment maar 1 ding: wat een geluk dat jullie zo ver van elkaar vandaan wonen! Straks had je hem en zijn familie en vrienden elke dag voor de deur...

De keuze is al lang en breed gemaakt, dus ik zeg: ga ervoor!
Maar dat huisje de beste thuis die je je maar voor kan stellen. Een liefdevolle warme omgeving waar je kindje veilig opgroeid tot een sterk mens! Zijn/haar moeder vind ik nu al sterk, want het is echt niet niks.

 

Het enige wat ik kan denken is:

Jullie houden helemaal niet van elkaar. Hij houdt in elk geval niet echt van jou. Alles zo pragmatisch. Als jullie echt bij elkaar wilden zijn maakt dat niet eens uit waar dat is ( uitzonderingen natuurlijk daargelaten).

Misschien is het maar beter zo. Zo blijven jullie bespaart van een vreselijke scheiding en omgangsregeling.


Heel veel succes in elk geval.