Heel veel sterkte...je kunt het vast alleen. Het zal wel moeilijk worden in je eentje, maar je komt over als een sterk persoon, dus dat moet wel lukken. Het is heel jammer dat het niet anders kan, maarja. Inderdaad denk ik niet dat hij genoeg van jou houdt, anders was de keus heel makkelijk geweest. Ik zou gewoon lekker je eigen stekje mooi maken en op alles voorbereiden en als het kindje er eenmaal is, zou ik in overleg met elkaar, hem wel een rol laten spelen in het leven van je kind. Het wordt dan helaas geen fulltime rol, maarja een kleine rol blijft nog altijd beter dan niks denk ik dan.. Misschien dat jullie dan heel rustig naar elkaar toegroeien, omdat je de boel rustig hebt gelaten en hem hebt laten wennen en zijn familie op een afstand hebt gehouden. Als het kindje er eenmaal is, dan is het besef voor he ook groter denk ik. Het kan ook zijn dat de situatie zo blijft maar je weet maar nooit. Ik zou er natuurlijk niet vanuitgaan dat het ooit goedkomt en zou zorgen dat je voor jezelf de boel op orde hebt in je nieuwe huis en je eigen ritme hebt.
Dank je voor de lieve woorden! Het zal vast wel goed komen! het is nu allemaal vers en ik kan het gewoon ook niet zo goed hebben dat een ander zich er totaal niet druk om kan maken dat er een kindje komt. Maar goed, beter nu dan als alles helemaal in kannen en kruiken is. De afgelopen dagen heeft meneer alleen maar in de kroeg gezeten, gedronken en gefeest. Wat ik heb gehoord flink misdragen en mij niet durven spreken of zien. Hij heeft via de mail laten weten dat ik van hem hoor en dat ik mn spullen terug krijg wanneer hij er klaar voor is en aan toe is. Denk ook dat ik een beetje jaloers ben... Ik heb last van allerlei kwaaltjes, verlies bloed en voel me ellendig... Maar heb gelukkig lieve mensen om me heen!! Bedankt allemaal!
Jeetje, wat een ontzettende kloten situatie. Hij lijkt wel in de ban van zijn moeder en zus te zijn, vreselijk!! Fijn dat jij je beslissing hebt genomen, en hij blijkbaar ook. Ookal hoopte ik op een ander einde toen ik begon met lezen! Ik wens jou heel veel geluk met je kindje, en laat je ex maar lekker gelukkig worden bij mama aan de borst. Die zal waarschijnlijk nooit volwassen worden. Sterkte en geniet van je zwangerschap!!
Sorry voor mijn korte reactie, kan wellicht wat bot overkomen.. Ik heb alles gelezen.. Maar ik vind ook dat hij niet glashard alles hoeft te doen wat jij zegt. Jij zegt hoe hij het moet doen en anders maar geen relatie... Ik vind jou erg egoistisch overkomen. Je zegt dat je een bouw-depot hebt.. Als je daarvan je huis op knapt en dan verkoopt dan hou je echt minder schuld over dan die 50.000 hoor. Of het huis moet in goede staat zijn en die 50.000 was echt puur om het naar jouw zin te maken. Je had voor kunnen stellen, ik wil niet verhuizen tijdens de zwangerschap, dus je kan hier komen wonen, we knappen het huis op en als de kleine er eenmaal is zetten we het te koop en zoeken we wat voor ons samen. Lijkt mij helemaaaaaal geen slechte deal. Maar jij geeft hem de keuze, of je doet alles wat ik zeg, of ik hoef je niet en je ziet je kind niet. Al met al wil ik je wel sterkte wensen met de situatie want dat wens ik niemand toe. Mijn mening is helaas wel dat je het heel verkeerd hebt aangepakt. Ik hoop dat je toch een fijne zwangerschap kan hebben.
Gefeliciteerd met je zwangerschap! probeer te genieten. Wat ik denk, is dat jullie allebei moeite hebben met loslaten en dat stukje veiligheid willen afbakenen. Niets is zo moeilijk dat, als je net min of meer een beslissing hebt genomen, omdat radicaal om te gooien. Al het oude voelt veilig en vertrouwd; om dat op te geven in de wetenschap dat er misschien iets fundamenteel niet helemaal okay zit, is ontzettend moeilijk. Hij wil zijn referentiekader, en jij het jouwe. Willen jullie samen verder en samen ouders zijn, dan moeten jullie linksom of rechtsom allebei wat inleveren. Alleen al omwille van het kindje en als voorbeeld voor het kindje. Je kunt je huis altijd nog verhuren, er zijn vast makelaars die iets voor je kunnen betekenen en dat geldt ook voor hem. Zo kunnen jullie allebei kijken hoe het werkt en bevalt het niet of werkt de relatie niet, kun je altijd terugvallen op je eigen huis (met mitsen en maren in het huurcontract). Ik haal heel veel angst uit je bericht en angst...houdt alles tegen... Sterkte en succes!
Het hoge woord bij hem is eruit! hij durft mij niet te zien of te spreken omdat hij bang is dat hij toch met mij verder wil. Zijn ouders en zus hebben hem gezegd dat hij nog niet klaar voor een kind is en dat ik hem er in geluisd zou hebben. Hij mag mij niet meer zien en spreken omdat hij anders op zijn beslissing terug komt en dat zou zijn toekomst kapot maken.... Zijn ouder willen niet nog een kleinkind want dat is te druk en kunnen dat niet aan. Ze hebben hem op een singles reis gestuurd deze week zodat hij iemand anders kan tegen komen want een kind past niet zijn leven. Ik vind het prima, ik kies voor mijn kindje, het groeit, bloiet en beweegt als of het een lieve lust is!
nou ja, wat een vent. En z'n ouders willen niet nog een kleinkind...mijn moeder wil ook niet nog een kleinkind maar (gelukkig) heeft zij het niet meer voor het zeggen. Knap dat je voor jezelf kiest, je bent sterker dan je denkt!
Ik heb dit verhaal met verbazing zitten lezen! ik kan niet begrijpen dat je als ouders zo een grote invloed op je kind wil blijven houden!! en dan in zo een belangrijke en ingrijpende beslissing, die al moeilijk is, op zo een manier manipuleren! Dat vind ik echt te erg voor woorden. Hij zal dit probleem steeds blijven houden als hij geen positie inneemt tegenover zijn moeder en zus!! Klinkt bijna als jaloezie van hen...... Ik heb alleen wel ene vraag na dit verhaal. Is dit niet een probleem geweest wat altijd al tussen jullie heeft bestaan?? Neem aan dat dit niet de eerste grote verandering in jullie leven is geweest?? ik wil je in ieder geval heel veel succes wensen met de situatie en een goede, fijne zwangerschap. Ik ben erg blij dat jij wel de juiste steun krijgt vanuit jouw netwerk!! Fijn met zulke fijne mensen verder om je heen!! groetjes
Wie denken die ouders wel niet wie ze zijn zeg pffff Maarja, jou vriend is dan waarschijnlijk niet wijs genoeg voor zijn leeftijd. Hij doet ook geen moeite om eens volwassen te worden en onder moeders vleugels vandaan te komen. Die ouders willen hem graag klein houden. Ik zou echt heeel erg boos zijn op die ouders, ik had ze zelf een brief geschreven met daarin, dat hun baby van 30 jaar geleden geen baby meer is en zijn eigen keuzes hoort te maken en wie ze wel niet denken dat ze zijn om de toekomst van jou kind en vriend te bepalen. Maarja..dat zou ik zelf uit woede gedaan hebben en of dat wat op zou lossen..het lucht in ieder geval op Een moeder hoort niet te kiezen hoeveel kleinkinderen ze krijgt..pfft. Ik vind, maar dat is mijn mening, dat je je bezig hoort te houden met je zwangerschap zonder stress van hun. Ik zou hem veel plezier wensen met zijn vrijgezellenreisje en zeggen dat ik nu aan me eigen ga denken en voorlopig geen zin heb in contact i.v.m. stress tijdens de zwangerschap. Aangezien gesprekken toch niet opschieten en hij alleen naar zijn moeder luistert.. Dat is mijn mening dan. Als je hem een tijdje niks laat horen dan krijgt hij er misschien vanzelf spijt van. Hij gaat zich toch wel op een gegeven moment afvragen hoe het met de baby gaat enz.. Hoe is jou kijk erop? Wil je nog in contact blijven met hem tijdens de zwangerschap?
Niet te geloven! Dat hij zijn ouders nog spreekt als die zo in elkaar zitten! Waarom hadden jullie een relatie? Omdat zijn ouders je zo leuk vonden en niet te druk en te moeilijk? Pffft! Makkelijker gezegd dan gedaan, maar wees blij dat je van hem af bent en dat je kind van hem af is! Wat een rare mensen op deze wereld.
Hallo allemaal, ik heb nooit iets gemerkt dat zijn moeder en zus zo negatief waren. Althans, zijn moeder niet echt. Ze vond wel dat ik niets voor haar zoon was, ik kwam tenslotte niet uit hét dorp waar zij vandaag kwamen. Ik heb een hele grote gastvrije familie waar hij dan ook graag zat en dat begrepen ze niet... Zijn zus is altijd wel erg jaloers geweest op mij. Waarom ik zo'n goede baan had terwijl ik nooit heb gestudeerd, waarom hij mee kon en mocht op zakenreisjes naar het buitenland enz. enz. Zijn zus is zelfs zo ziek dat ze jaloers is op mijn neefje en nichtje die tot een maand geleden vaak bij mij kwamen logeren omdat hun ouders in scheiding lagen. Waarom hij wel met mij en hun leuke dingen deed maar niet met haar kids. Dan zei hij dat deze kids nu een stukje rust en stabiliteit verdienden en daqt snapte ze niet.... We hebben nooit voor grote keuzes of beslissingen gestaan waardoor zij zo zouden kunnen reageren. Hij heeft mij toevallig nog gebeld voordat hij wegging, zijn ouders mochten dat niet weten... Hij wil de tijd om er over na te denken maar hij is er niet klaar voor. Zijn zus verteld iedereen op hyves hoe lelijk ik wel niet ben en hoe zielig hij wel niet is en dat ze er de hele dag aan denkt en dat het háár leven bepaald op het moment en dat ik beter had moeten weten. Nou ik ben ze liever kwijt dan rijk! Vind het gewoon heel erg triest voor mijn ex. Hij wordt zo heen en weer geslingerd en durft niet zijn eigen beslissingen te nemen, bang dat ze hem in de steek zullen laten. Ooit komt hij er wel achter en dan is het te laat... Helaas. Met de steun van mijn familie en vrienden kom ik er wel. Ik sluit niets uit en als hij straks het kindje zou willen zien, wie weet is alles dan in mijn hoofd en lijft wat rustiger en kan ik er anders tegen aan kijken. Vooralsnog weet ik het even niet en vind ik het heel erg lastig. Ook al bedoeld iedereen het heel erg goed, soms is het wel lastig om alles aan te horen, zeker van bekenden uit mijn omgeveing. Ik ga nu lekker slapen en genieten van het leven in mn buik! Dit kindje zal zich zo gewenst voelen en dat is waar het om gaat. Jammer dat ik met de ellende zit van en door een ander. Zullen ook de hormonen wel zijn dat alles me 2x zo hard raakt...
Ik heb ook met verbazing dit topic gelezen. Ik vind het erg voor jou, om nu met zo'n stress en problemen geconfronteerd te moeten worden. Dat het een verrassing was voor beiden en hij daar tijd voor nodig heeft om het een plaats te geven, ok tot daar aan toe. Feit is dat een man nu eenmaal zelf niet ervaart hoe het is om zwanger te zijn en het soms nogal abstract lijkt voor hen. Maar wat een onverantwoorde man zeg! Mijn man is 24 jaar en 1000 x meer volwassener dan dat! Ok hij wordt duidelijk beïnvloed door zijn familie maar dat heeft hij zelf toegelaten he. Mijn ex was ook zo en je trekt altijd aan het kortste eind. Ik denk dat je momenteel beter af bent zonder hem, je kan al dat gedoe en stress momenteel niet echt gebruiken. Misschien dat je echter naar de toekomst toe even alle pistes openhoudt? Misschien komt hij dan tot inzicht en heeft het kindje wel iets aan zijn vader. Aan de andere kant, als zijn familie nu al zo lastig doet dan zou ik die liever ook niet meer in mijn buurt en die van het kindje willen hoor. Ik vind het echt jammer dat er mensen zijn die zich zo door familie laten beïnvloeden. Ik wil wel nog even zeggen dat ik bewondering voor je heb! Je komt er wel, met of zonder partner. Sterkte!!!
Beste Maqui, Sorry, ik schreef onderstaand bericht op basis van je eerdere post. Dit is de oplossing die ik voor jullie zou bedenken als je het allebei wel zou willen proberen. Familie is inderdaad iets dat aan je vastgekleefd zit of je wilt of niet en dit maakt het ook voor jou (ex)vriend extra zwaar. Toch lees ik ook volwassen reacties van hem, onder meer in de omgang met die nichtjes. Ik hoop dat hij, als alles bekoeld is, alsnog met jou goede oplossingen en afspraken wil maken en dat jullie die ook helder en duidelijk aan zijn familie communiceren in de trant van: zo gaan we het doen, dan weten jullie dat. Je zoon en broer een kind/kleinkind ontzeggen is iets waar je als familie zelf uiteindelijk ook onder leidt. Probeer geduld te hebben en de deur naar een (goed en rustig) gesprek open te houden. Niet alle mannen van 30 (of vrouwen) zijn 'volwassen'. Maar de komst van een kindje dwingt jullie beiden tot het nemen van volwassen besluiten. En het lijkt er in ieder geval op dat jullie daar allebei toe bereid zijn, maar ze verschillend inkleuren. Zeker als ik jouw verhaal lees is het veel belangrijker om jullie beide karakters, waarden en gevoelens serieus te nemen en te kijken of een voor beiden werkbare tussen-oplossing te vinden is. Waarom zo abrubt zulke enorme beslissingen nemen? Een baby is klein en heeft de eerste jaren echt nog geen groter huis of tuin nodig. Bovendien lezen jullie als een stel dat nog niet zover was om alles te delen. Dus heb je allebei nog behoefte aan een beetje van jezelf; zoals je eigen huis en inkomen. Daar is niets mis mee, zolang je je maar beseft wat de voors en tegens daarvan zijn. Achteraf had je vast de beslissing om een huis te kopen in je eentje ook niet genomen als je wist dat je zwanger zou zijn. Nu kun je niet meer terug en wordt de financiele overweging ook belangrijk. Denk er overigens wel aan dat klussen en ook vooral verven niet goed is voor een zwangere vrouw. Was je van plan alles zelf te doen of laat je ook dingen doen en waneer was je van plan klaar te zijn? Je wil met je baby niet in een verbouwing zitten. Is het niet een optie om juist het feit dat je huis nog moet worden verbouwd (om er financieel niet op achteruit te gaan; daar is je partner ook niet bij gebaat) niet juist een goede reden om tijdelijk even bij hem in te trekken? Je vind het dorp misschien niet leuk en zou er niet lang willen blijven, maar je zit in die cruciale maanden wel comfortabel en jullie kunnen zonder druk kijken hoe het samen gaat. Na de verbouwing kun je dan altijd nog in je nieuwe huis trekken of het verkopen en samen wat gaan zoeken. Juist in deze omstandigheden zou ik grote beslissingen over je relatie en financiën uitstellen, dat geeft rust en die heb je nodig. Misschien kun je wat besparen op de verbouwing en een rijbewijs halen, zodat je ook daarin wat meer gerust bent; immers als er wat is als je weer werkt is dat in de toekomst reuze handig. Misschien kunnen jullie samen dan wel afspreken een autootje erbij te kopen als je dat hebt gehaald en alles goed gaat tussen jullie. Met dergelijke beslissingen ben jij je eigen zekerheden niet kwijt, maar toon je je naar je partner toe ook bereidheid om hem tegemoet te komen. En jullie hoeven niet de 'agenda's te trekken' om allebei voldoende van je kind mee te krijgen. Vind vooral rust met elkaar en ga niet als een gek nu je leven omgooien, er gebeurt zo al genoeg. Veel geluk met je kindje en met je relatie.
Ik LAT ook met de vader van mijn kind. Hij zat in de WSNP en kon daardoor zijn baan niet opzeggen. ik kon daar geen baan vinden. We wilden -dat verschilt met jou- wél heel graag dit kind. En we zijn ervoor gegaan. ik heb een nare zwangerschap gehad door bekkenklachten, maar we hebben nog geen moment spijt gehad. Ik heb nu , ook in mijn eentje, een woning gekocht. Hij heeft binnenkort zijn schone lei en gaat dan pas werk zoeken. Het is zwaar om te latten/het grotendeels alleen te doen maar het is te doen! Ik werk er dan wel 36 uur bij, omdat ik ons meisje ook nog alleen onderhoudt ( je krijgt in de WNP alleen meer vrij te laten gelden als je met je kind op hetzelfde adres leeft en aangezien dat niet het geval is, is hij niet in staat om op dit moment een bijdrage te leveren in het onderhoud). In jouw situatie zou ik vooral doen wat JOU goed voelt. Je partner tot samenwonen of aanwezig vaderschap dwingen lijkt me geen goed plan en zal uiteindelijk alleen tot meer spanningen leiden dan je lief is. Misschien heeft ie gewoon tijd nodig om aan het idee te wennen, maar voor hetzelfde geld went het hem nooit. Trek je eigen plan. Als jij wilt kiezen voor jezelf en je kindje, ga ervoor! Ik weet zeker dat je het kunt!
ik heb ook alles zitten lezen, het enige wat in mij opkomt is?! is je ex wel helemaal normaal? ik bedoel, is hij wel 100% ?? Welke man van 30 laat zich op reis sturen door zn mama, en welke man van 30 laat zich zulke dingen aanpraten? Volgens mij houden jullie niet genoeg van elkaar, want anders zouden de dingen zoals huis ect vanzelf gaan. Ik kan begrijpen dat hij even van slag is geweest, je bent immers spontaan zwanger geraakt, dus hij had dit niet verwacht, maar dan denk ik, kom op...30 jaar een man, knok er voor! succes met alles, ik heb er vertrouwen in dat het goed komt! Alleen en zonder hem.
Ik heb veel respect voor je ts!!! Ga lekker alleen verder met je kind, aan zo'n vader heb je niks. "papa, mag ik buiten spelen?" "wacht even jongen, even aan mijn moeder vragen" ... Volgens mij is je ex niet helemaal 100%....
Heej allemaal, een paar dagen niet mijn berichtjes gelezen omdat ik erg veel aan mn hoofd had/ heb. Mijn ex heeft weer contact gezocht en ik denk dat er niets meer in zit. Ik kon mn spullen van de week bij hem komen halen, ik had toch de sleutel zei hij, wat denk je?! Moest hij van zn ouders andere sloten op de deur laten zetten. Ze waren bang dat ik zn huis leeg zou halen!! Alsof ik in mijn toestand 3 hoog zijn spullen mee zou willen nemen?! Ten eerste zijn het mijn spullen en ten 2e ik ben niet materialistisch en als hij er gelukkig mee is, laat ik het zo. Hij is nu zover dat ie zegt dat ie het leven niet meer ziet zitten. Met mij verder gaan is geen optie want dan breken zijn ouders en zus met hem. Hij wil nu denkt ie kiezen om het kindje te erkennen maar dan wel met alle rechten die erbij horen. Hij wil bezoekrecht maar niet op donderdag, vrijdag en zaterdag want dan heeft hij zijn eigen dingen... Hij wil niet de zwangerschap meemaken want het gaat pas in als de kleine er is. Hij heeft zelfs gezegd dat hij zou willen dat als hij op de fiets zit er een vrachtwagen door rood rijd. pffff hij maakt het er voor mij ook niet makkelijker op. Met mij gaat het nu wel. Misschien heel lelijk van me maar omdat ik weet dat hij er mee worstelt kan ik wat makkelijker verder. ik wist dat hij niet zomaar zn kop in het zand kon steken. Ik zit nu tijdelijk bij mn vader in en mijn nieuwe huisje laat ik lekker opknappen door vrienden en mensen die er verstand van hebben. Dus dat gaat helemaal goed komen. ik ga nu lekker mn bedje in want ben kapot. Voel me erg beroerd, veel misselijk, erg moe en toch erg veel aan het nadenken. komt ook wel goed en ik heb er vertrouwen in dat ik het ook wel ga redden, met of zonder hem. Bedankt voor alle lieve berichtjes! ik houd jullie op de hoogte.
heej hallo! paar weekjes verder en ik moet zeggen ik had me er iets anders bij voorgesteld dan dit.... Met de baby gaat wel alles super!! net een paar dagen opgenomen geweest in het ziekenhuis met uitdrogings verschijnselen en uitputting. Door het overgeven, diaree en aanhoudende misselijkheid kreeg ik niets binnen. Mijn lichaam was op.... paar dagen aan het infuss gelegen omdat ik een te hoge waarde ketonen in mijn bloed en urine had. ik lag randje randje zeg maar. Nu alles gelukkig nagenoeg weer op peil en door de medicatie niet meer misselijk. Hopelijk kan ik iets binnen houden en kom ik weer op krachten. Mijn lichaam was al zover dat het mn spieren aan het afbreken was voor energie en voedingsstoffen. Helemaal ruk natuurlijk! Heb weken geleden al aangegeven da het niet zo goed met me ging. Ben ook al 12 kilo afgevallen, dus ze hebben me ook iets te laat doorgestuurd.... Gesprekken gehad met maatschappelijk werk omdat ze het best heftig vonden allemaal, alleen, zwanger, flapdrol van een ex die bij me weg is, werkgever die zich belogen voelt en niet gelooft dat ik ziek ben (zwangere vrouwen zijn toch blij, gelukkig en niet zo ziek?!) en midden in de verbouwing. Gelukkig heb ik lieve mensen om me heen die zich een slag in de rondte werken om mn huisje op tijd af te krijgen en tot die tijd tijdelijk bij mn ouders. Ik ben belnagrijk en mijn kindje, want zolang ik mezelf nu op de eerste plek zet doe ik dat voor mn kindje ook automatisch. Dus daar ga ik voor en ik hoop dat ik me snel beter voel! Dit is ook niet alles... Nog ff de laatste loodjes hier in t ziekenhuism hopelijk snel op eigen krachten eten en drinken en dat binnen houden en dan mag ik hopelijk snel weer naar huis! Ik zie wel iedere dag mn kindje spartelen en druk doen in mn buik dus die ondervind de gevolgen gelukkig niet! Hartje klopt ook goed en voor de rest? Ach we wachten het wel af, meer kan ik ook niet doen. De vader wis er inmiddels uit en die wil zn kind niet erkennen. Hij zegt dat ik maar naar de rechte moet stappen als het er straks is als ik op papier een biologische vader wil voor ons kind. Hij si te druk met zichzelf, hij praat ook met psychologen en maatschappelijk werk heeft ie verteld en die raden hem aan te doen wat voor hem goed is en waarvan hij gelukkig wordt. lekker advies. ik dacht dat we in een lan dleefden waarin mensen voor een ander opkwamen en zeker voor ongeboren kindertjes! Zijn hulpverlenders zeggen dat als hij niet zn vrienden en familie kwijt wil raken hij voor zichzelf moet kiezen en niet voor zn kindje. Dat is duidelijk. Ik laat hem nu. Kan niet vechten voor mn gezondheid, recht voor mijn kindje én mijn baan. Vechten voor het recht van mijn kind doe ik straks wel, nu eerst voor mezelf en mn kind aansterken en dat andere gevecht is van latere zorg! Geen vader willen of kunnen zijn is een keus die hij heeft, maar vader wordt hij sowieso, of hij wil of niet. Dat is ruim 14 weken geleden al bepaald.... Mijn kind zal hoe dan ook ooit de (genuanceerde)waarheid horen. Ik weet hoe het is om met een ouder groot te worden. Hoeveel liefde je ook krijgt en hoe goed je het ook hebt gehad, die vragen zullen er altijd zijn. Dit voor nu, ik hoop dat het jullie ook allemaal goed vergaat! Liefs