Sinds een tijd zijn wij bezig zwanger te worden. Voorafgaand had ik eerlijk gezegd geen idee hoe het werkte ( nog nooit bij stil gestaan ). Toen ik en mijn vriend eindelijk van een hechte vriendschap naar een relatie gingen, kreeg ik al snel klingelende eierstokken . Daar gingen we! De eerste maand heb ik wel 10 testen gedaan, de Action leeg gekocht en de Kruidvat ook. Bloed fanatiek maar werd toch ongesteld. In de maanden daarna van alles meegemaakt. Ik ging van 28 naar 33 dagen, nou ik kan jullie vertellen die hebben mij de eerste maanden flink in de war gebracht samen met de symptomen die ik dacht te hebben, die ik op Google en op dit forum had gevonden. Aders, pijnlijke borsten, was ik nou misselijk? Zag ik nou roze? Zelfs als ik toch echt ongesteld was geworden hoopte ik dat het een bloeding was, totdat de stolsels kwamen en het echt voelde als een normale menstruatie. Ovulatie apps, ik heb ze allemaal op mijn telefoon staan. Toen we naar een paar maanden nog niet zwanger waren werd ik ongeduldig, wat kan het nou zijn? Maar ik wist ook wel dat het helemaal niet vreemd is als het langer duurt om zwanger te raken, maarja dat is natuurlijk niet waar ik bij wil horen en misschien lukt het niet? Zijn mijn eierstokken niet goed, is zijn zaad niet goed? Alles ging door mijn hoofd. Ovulatie testen gekocht bij de Action om inzicht te krijgen in mijn cyclus aangezien die best wel was veranderd de laatste maanden. Misschien door stress? Door het te graag willen? Wie weet kloppen alle theorieën wel en kun je dit verplaatsen in je hoofd aangezien een lichaam en geest raar werken soms. Met de ovulatie testen heb ik veel inzicht in mijn cyclus gekregen. Na het begin van het bloeden ging in na ongeveer 8 dagen beginnen met testen. De testen zijn niet duur ( 5 voor 2,50 ) . De testen deden wat ze moesten doen en ik ja hoor, vruchtbaar slijm en een positieve test(en), dat kon niet missen! De tweede maand met testen werd ik me bewust van de eisprong zelf, ik kon hem goed voelen en zag de symptomen aan mijn lichaam ( hoofdpijn, pukkeltjes, pijnlijke steken ) Ook kwam ik erachter dat de fase na mijn eisprong inderdaad 14 dagen was en ik keurig op tijd ongesteld werd. Maar nog steeds fanatiek op het forum en elke symptoomtje was er 1..... Nu, vandaag, weet ik niet goed op hoeveel dpo ik zit, maar verwacht ergens op 13-14 ( wel getest, maar even met de data in de war ) . Natuurlijk hoop ik dat het deze maand dan eindelijk raak is en blijf ik fantaseren over een positieve test en wat er daarna gebeurd.. Toch ben ik rustiger geworden, ik maak mezelf niet meer mijn hoofd gek en heb nog niet getest. Ik ga er maar vanuit dat ik ongesteld wordt, dan kan het alleen maar beter uitpakken, geen bijzondere symptomen, maar ook dat hoeft niet altijd heb ik geleerd. Ik deel dit omdat ik het bijzonder vind dat dit voor velen herkenbaar is. We zijn toch wel een beetje hetzelfde he.. Voel je vrij om hieronder te reageren en je eigen ervaring te delen of om het hierna weg te klikken........ Groetjes!
Haha, leuk topic! Zeer herkenbaar. Ik had me net als TS nooit bezig gehouden met hoe het werkte In mei '14 ervoor gegaan en toen zonder ovu-testen en toen ik het eindelijk een beetje doorhad hoe mijn lichaam werkt bleek in juli zwanger. Viel me niet tegen alleen is dat niet goed afgelopen.. daarna mijn hele cyclus van de leg terwijl de wens NOG sterker was.. Toen ook ovu-testen gebruikt en nu snap ik mijn cyclus wel gelukkig. De eerste dagen na de ovulatie gaat het nog maar daarna begint het symptomen checken.. al heb ik meer symptomen als ik ongesteld wordt dan als ik zwanger ben (toen had ik bijna niks..). heb overigens besloten de ovu-testen weer te schrappen (tempen nooit gedaan) en het weer wat meer op z'n beloop te laten. Ik werd doodmoe van alle stress die het me opleverde op naar een vruchtbaar 2015!
Ja leuk jullie reacties! Chocochippie : Ten eerste gefeliciteerd! Vet leuk. Maar wat ik me dan afvraag, is het dan anders als je een miskraam hebt gehad? Is dat hetgeen wat de drang groter maakt, omdat je eigenlijk weet dat je zwanger kunt worden? Bloem93: Ik heb geen idee haha, ik had dat wel, mezelf een halt toegeroepen! LianneE: Ik zie ook dat jij Miskramen hebt gehad, was de stress anders na die tijd?
heel herkenbaar, het brak mij op een bepaald moment op! En eigenlijk kwam bij mij de "rust" pas toen we hoorden dat het definiet niet natuurlijk gaat. En natuurlijk besloot mijn lijf toen me een aantal dagen te laat ongesteld te laten worden waardoor er toch weer iets van "gekte" los barste maar eigenlijk ben ik het laatste jaar mega nuchter geworden
Gelukkig maar 1 miskraam. Op de 9 weken echo bleek het vruchtje niet groter gegroeid dan 6 weken. Had niks door, geen bloed niks en was kotsmisselijk. Ben uiteindelijk ook gecurreteerd. Vlak daarna wilde ik echt PER DIRECT weer zwanger zijn maar achteraf was ik waarschijnlijk niet vruchtbaar toen direct De stress komt meer doordat het verlangen groter is (je hebt eraan geroken, plannen gemaakt, de kinderkamer al ingericht in je hoofd). Ja ik weet dat het kan maar ja misschien was het een toevalstreffer, misschien gaat het nog een keer mis.. daarvoor had ik ook wel stress hoor maar veel minder en het duurde ook niet zo lang natuurlijk.. enne al die verhalen over dat je supervruchtbaar bent na een MK? dat leverde me superveel stress en verdriet op. Je begint opnieuw met tellen dus probeer me er maar op in te stellen dat het even kan duren weer Ik had nooit verwacht dat het inderdaad zo'n achtbaan zou zijn dat hele zwanger worden! en dan te bedenken dat ik vroeger 'bang' was dat ik zwanger zou zijn als ik 1x de pil iets later nam haha!
Heel herkenbaar allemaal! 'Pas' sinds september bezig, maar wat een gedoe zeg! Nooit gedacht dat het me zo bezig zou houden. Heb me lichaam wel beter leren (her)kennen, maar heb nog geen ovulatietesten gebruikt, heb volgens mij een redelijk idee door slijm wanneer ik vruchtbaar ben. Vooral het wachten daarna vind ik een 'kwelling', alert op alles! Al ben ik deze periode wat rustiger omdat het volgens mij niet gelukt is, door de feestdagen niet zoveel kunnen klussen op het juiste moment volgens mij Op naar de volgende ronde dan maar!
Heel herkenbaar! Ineens weet ik van allerlei termen waarvan ik eerst nog geen weet had, al die stomme symptomen. En dan tussendoor bij ons nog twee teleurstellingen. Soms zou ik willen dat het allemaal wat makkelijker was..
Ik herken de achtbaan ook wel. Toen wij na 1 jaar proberen via de ha in het ziekenhuis kwamen, bij de eerste afspraak gelijk een echo, klusschema en samenlevingstest, daarna nog een paar echo's voor de fm's en week na de eisprong bloed prikken en een hsg. Dat voelde als een achtbaan, alles ging ineens heel snel. Toen uit de uitslag bleek dat alles prima was, werden we weer naar huis gestuurd. We hadden weer goede moed en volle hoop, want alles was goed. In oktober hadden we een vervolggesprek en we mochten starten met iui. Dat was weer een achtbaan. Bij de eerste fm was mijn ei al groot genoeg en moest diezelfde avond nog pregnyl spuiten en twee dagen later had ik al de iui. Alleen bleek het zaad van manlief ruim onder de minimale hoeveelheid te zitten. Dus gelijk geen hoop meer en dat terwijl ik al bijna in de stoel lag. Daarna moesten we drie maanden wachten om manliefs zaad nog een keer te analyseren. Of het nu beter is en we krijgen daar morgenmiddag de uitslag van. Ik hoop van wel, want dan mogen we weer verder met iui waar we gebleven waren. Want het besef is er dat natuurlijk zwanger worden er niet inzit bij ons. Heb me heel vaak afgevraagd van waarom niet? Alles was toch goed? Nu we twee jaar bezig zijn breek het wachten me soms op. Het wachten tot je ongi klaar is, wachten op je ei, wachten op nod en wachten totdat er weer ongi komt. En toch is er met iedere nieuwe ronde volle moed en hebben we sexytime in mijn vruchtbare periode en in de tweede wachtweek is er weer hoop. Ik temp al een tijd en kan precies zien dat mijn ongi eraan komt. Bij die daling weet ik al genoeg. Ik hoop dit jaar een positieve zwtest in handen te mogen houden, al voelt dat soms heel ver weg.
Ook voor mij heel herkenbaar. In het begin er best wel mee bezig geweest eigenlijk, maar het lukte niet. Er zijn bij ons 15 rondes geweest, waarvan ik er 3 heb moeten overslaan door antibiotica. Dus eigenlijk hebben wij het maar 12 rondes echt kunnen proberen. In het begin baalde ik iedere keer weer. ovulatietesten, temperaturen, en toch ongesteld. Toen hadden we beide zoiets van we zien het wel en kon ik het ook los laten en had rust. Ook niet meer verplicht op die dagen geklust, gewoon als we zin hadden maar toch wel in de periode van de eisprong om de dag in elk geval. Ik merkte dat ik meer rust had. Het was niet van Sh*t ik ben ongesteld, maar ow ik ben het weer nou ja volgende maand weer een kans. Ik voelde me daardoor wel beter t laatste half jaar. Ook het forum even gelaten voor wat het was. Ik had net voor de kerst tegen ML gezegd ik kijk het nog aan tot Janauri en anders ga ik in Februari naar de HA voor hulp. En uiteindelijk met de kerst voelde ik me wat beroerd mijn buik was aan t rommelen, mijn boobs pijnlijk en ik was moe. Maar goed met oudjaar werd ik niet ongesteld, niks wat er op wees dat het zou komen. 2 Januari hadden we 3 positieve testen, het was wel even onwerkelijk na al die tijd. Ik heb het er bij meer gezien in de omgeving. Er teveel mee bezig zijn en het lukt niet, de rust terug krijgen en het maar gewoon op zijn beloop laten en ineens gebeurde het toch.
Heel herkenbaar! Ik dacht op een gegeven moment zelfs dat er iets niet goed was, gebaseerd op niks eigenlijk. Ik vond wel dal de ovulatietesten mij rust gaven, aangezien we gerichter konden klussen en ik ongeveer mijn nod wist. Ben in de 2e ronde met ovulatietesten zwanger geworden, dit in totaal de 9e ronde. Wat ik achteraf grappig vond Was dat ik normaal elke maand al vroeg een test deed. De ronde dat het raak was de test weer in de kast gelegd, en eigenlijk pas 1 dag na nod getest met idee dat het toch niet raak was... Heel veel succes met zwanger worden, hopelijk is het snel raak.
Jep... Ook hier herkenbaar. Oktober 2013 gestopt met anticonceptie. VL in april 2014 een vruchtbaarheidstest gedaan, zo'n thuistest. Niet dat die nou heel betrouwbaar zijn, maar je gaat toch eens iets proberen. Die testte 'niet/verminderd vruchtbaar'. Dus toen gelijk naar HA geweest, doorgestuurd naar uroloog. Hij bleek inderdaad een lagere spermatelling en mindere kwaliteit te hebben, en ze vonden een spatader. Deze hebben ze eerst behandeld dmv embolisatie, in 90% van de gevallen is het dan verholpen. Natuurlijk in geval van VL niet...balen...Dus uiteindelijk alsnog dmv operatie behandeld, en stiekem waren we toen al in oktober...een jaar verder. En dan is nog niet gezegd / bewezen dat een spatader verwijderen de kwaliteit / telling zou verbeteren. Ik heb me al die tijd suf getest, geteld en getempt...want het was niet onmogelijk, dat wisten we wel, maar ik werd er moedeloos van. Oktober heb ik zelf afspraak gehad bij de gynaecoloog en HSG gehad, alles was goed. Ook de spermatelling en kwaliteit van VL werd ons voor het eerst goed uitgelegd, en bleek uiteindelijk, al met al, dat het toch gewoon op natuurlijke manier zou moeten lukken. Dus naar huis gestuurd, half jaar zelf proberen...en aan de ene kant ben je dan natuurlijk hartstikke blij dat alles in orde is! Aan de andere kant baal je...waarom lukt het dan niet, en waarom zou het nu in een half jaar wel lukken. In december gestart met tarwekiemolie, maar rond mijn ovulatie was het in huis een beetje rommelig. Als in, we liepen elkaar veel mis, ik had 1 dag niet getest, waarschijnlijk dus m'n knaltest gemist aan de andere testen te zien, dus er helemaal geen rekening mee gehouden dat ik nu zwanger zou zijn... En wat het dan is geweest..? Er niet mee bezig zijn, tarwekiemolie, de behandelde spatader, een combinatie..? Ik weet het echt niet! Het is een lange weg geweest, 15 rondes verder, en we zijn er nog lang niet, dus ben nu ook naast enorm blij, ook onzeker. Zeker ook omdat het eerste kindje is, ik nog niks eerder mee heb gemaakt wat betreft zwanger zijn...dan is een forum toch ook wel heel fijn!
Ook voor mij heel herkenbaar... Maar o wat fijn dat er veeeel meer dames al meer dan een jaar bezig zijn. Als manlief er ook aan toe is om naar de huisarts te gaan, dan gaan we!!!
Heb in het begin veel gestressed de laatste tijd laat b ik het b op zn beloop. even geen ovulatie testen meer. 2 dagen overtijd maar ongesteldheid zal weer eens later zijn. Maandag weer naar de kliniek. Hopelijk lukt het met medicijnen wel. 2 jaar zijn we bezig. Hopelijk wordt het dit jaar ons jaar
Succes maandag Catlady, en natuurlijk niet alleen maandag maar met het hele vervolgtraject. Hoop echt met je mee! 2 jaar..Het is jullie (iedereen hier) echt gegund!
Hoi! Nee helaas niet, gisteren uitgerekend dat ik dan toch echt 1 dag over tijd zou zijn. Ik al helemaal blij in gedachten ( met een realistisch beeld dat het ook niet zou kunnen zijn ) de auto gepakt en naar de Action ( geen testen in huis, dat is beter ). En echt geloof het of niet, ik loop de Action en en daar was het! ( LF van 14 naar 15 ) Nou die kon ik lekker laten liggen, maar goed, bij de Action kom je nooit met lege handen thuis. Moet wel zeggen dat ik deze maand wel een klein beetje teleurstelling voel, aangezien ik het echt echt echt graag wil ( net als de rest ). Er gaat nu wel door mijn hoofd heen of alles echt wel goed is. Mijn vriend heeft 1 bal en ik vraag me nu ineens af of dat kwaad kan ( iemand ervaring ? ) .. Maar goed we gaan weer door, nieuwe ronde nieuwe kansen en onze liefde zal hoe dan ook bekroond worden.
Herkenbaar is het wel. Die spanning die je in het begin hebt. Word je wel of niet ongesteld? Het maakte het ook dood eng. Echter het laatste stukje klopt bij mij niet. Hoe langer het duurt hoe ongeruster ik word helaas. Aanstaande dinsdag krijgen we uitslagen van o.a het zaadonderzoek en bloed hormoon waardes.
jijenikke ja absoluut, omdat het dus al eens was gelukt werd ik steeds onrustiger over het feit waarom het toen ineens niet lukte. We waren allebei zo blij toen ik een positieve test had en ineens ging het mis. Het was als een donderklap. Daarna hoopte ik elke maand weer dat het raak was, het was al eens gelukt dus waarom nu ineens niet.