Nog even en dan wordt mijn kleine meisje geboren,ik heb hier al eerder mijn verhaal gezet onder helemaal in shock. Maar het verhaal blijft en blijft maar door gaan. Ik kijk uit naar de geboorte van mijn meisje,maar ik ben ook zo onzeker en bang of ik dit wel alleen kan. De laatste weken ging het contact tussen de papa en mij best goed,hierdoor werden mijn gevoelens voor hem ook weer sterker. Het begon gewoon met bij elkaar zitten,een filmpje kijken. Maar dit werd uitgebreid met elkaar knuffelen en zoenen. Dit gebeurde meerdere weken achter elkaar. Toch hield de papa dan weer de boot af door te zeggen: dit kan niet...maar na 5 min waren we weer aan het zoenen. Ik kreeg hoop dat we er samen dan toch zouden uitkomen. Gewoon rustig aan doen en kijken hoe het verder zou gaan als de kleine geboren is. Tot afgelopen week,weer zoenen en knuffelen,en dit ging een stapje verder,tot hij op een gegeven moment weer zei: dit kan niet. Ik voelde me vernederd en werd boos. Ik vroeg hem waarom hij er dan mee in ging,dan niet gelijk zei ik wil niet niet. Nu hoor ik alleen maar dit kan niet. Hij zei dat ie geen gevoelens voor me had maar gewoon als een vriend ziet. Dus zo ga je met al je vrienden om? Kijk en dit is nog maar een klein stukje van het verhaal want er is deze maanden zoveel tussen ons gebeurd maar elke keer liet ik hem mijn leven weer in voor het kindje en omdat ik nog gevoelens voor hem heb. Hier ben ik 2 weken terug ook eerlijk in geweest,dus hij wist het! En toch me weer zo laten vallen,ik voelde me zo voor gek staan. Ik ben daarna weg gegaan en heb met een familie lid erover gesproken,ze waarschuwden me steeds al voor hem en na een goed gesprek heb ik besloten geen contact zo te willen. En als vrienden na alles wat hij me heeft geflikt kan niet. Dus ik heb hem laten weten dat ik hem voorlopig niet wil zien,hem laat weten wanneer ons kindje geboren is en we dan maar moeten kijken hoe het loopt. En later eventueel een omgangsregeling moeten maken. Daarna belde hij me op met gevloek en geschreeuw,dat ik wel wist dat hij niks met me wil verder,we passen niet bij elkaar. Ik heb een hekel aan vloeken dus ik heb de telefoon uitgedrukt. Een uur later belde hij weer maar niet opgenomen en nu niks meer gehoord. Ik vind het heel erg en ben er heel verdrietig onder,maar ik ga eraan kapot. Ben hier zolang mee in gegaan,en er is altijd wel wat. Ik moet nu voor mezelf en de kleine kiezen anders komt het niet goed. En ik wil hem niet helemaal uit het leven van zijn kindje halen maar bijv een omgangsregeling op papier wil die al niet. Hij geeft ook aan als ie wil gaan stappen,gaat ie stappen. Hij gaat me de 1ste weken s'nachts ook niet helpen. Dus ik sta er zo wel erg alleen voor....wat ie dan wel wil,dat kan ie nog niet zeggen. Ik weet het gewoon niet meer....binnen 1,5 week is mijn meisje geboren en zit ik weer met zorgen met de papa. Hij moet uit mijn systeem,die gevoelens voor hem moeten weg,anders komt het niet goed ben ik bang. Hopelijk willen hier meiden op reageren.
Wat je zelf al zegt: Voor jezelf en de kleine kiezen is nu het belangrijkst. Trouwens, hij geeft al aan dat het hem weinig doet (hij gaat uit wanneer hij wil, hij helpt je de eerste weken niet snachts). Wel de lust en niet de lasten dus. Zijn genoeg betere mannen op de wereld. Maar richt je daarop als je dit een plekje hebt kunnen geven en geniet eerst nog van je laatste week. Bereidt je voor op de bevalling en op de komst van jouw kindje. Ik zou of een omgangsregeling met hem willen hebben op papier (maar dat wil hij dus niet). Of gewoon zeggen, zoek het maar uit. En als hij zijn dochter wil zien moet die maar met jou overleggen of het ook daadwerkelijk uitkomt. Je dochter kan (als de relatie, hoe het er op dit moment uit ziet) wanneer ze oud genoeg is zelf de keuze maken wil ze wel of geen contact met hem. Tot die tijd, moet hij maar genoegen nemen met wanneer het JOU uitkomt! Lijkt me nogal een wispelturig iemand trouwens...
Laat hem los. Als hij de boot af houd dan wil hij niet en is hij het zo niet waard. Steek aub lekker je energie in je kindje en in jezelf. Je verdiend het niet om zo aan het lijntje te worden gehouden, echt mannen genoeg. Mannen die wel voor de volle 100% voor je willen gaan.
meid wat vervelend dat je je zo rot voelt! Ik kan me je gevoel wel voorstellen,de aankomende geboorte van je kindje is heel speciaal,en als je niet weet wat je te wachten staat en je moet het alleen doen kan ik je paniek heel goed voorstellen. Voor nu is het zaak om hem inderdaad uit je leven te bannen,je moet je echt focussen op jezelf en je kleine meisje.. Daar heb je je energie hard genoeg voor nodig,zorgen maken over hem heeft zo te lezen geen zin. Hij doet maar wat hij wil,en houdt zeker geen rekening met jou. Als ik jou was zou ik vanaf nu al het contact van hem af laten hangen,maar dan wel op jou manier! Heb je geen tijd? Voel je je zwak,dan gewoon niet doen! Jij en je kleine meid gaan nu voor alles! Heel veel sterkte,want ik weet hoe zwaar het is,ik kan alleen vertellen dat toen mijn zoontje was geboren,ik een oer gevoel over me heen kreeg,dit kleine hummeltje wat in mijn armen lag,helemaal afhankelijk van mij!! Verdriet heb ik zeker gehad,en dit moet je jezelf ook toe staan,maar blijf er niet hangen! Voor mij was het genoeg om naar mijn hummeltje te kijken,en dan trok ik mijn schouders op en ging er weer voor,jij kunt dit ook! Heel veel sterkte meid,dikke knuffel!
Bedankt voor jullie reactie's. En jullie hebben ook gelijk,mijn familie en goeie vrienden zeggen ook...laat hem toch los. Hij geeft je alleen maar verdriet. Maar als hij dan zo doet krijg ik elke keer weer hoop dat er wel iets tussen ons is,dat hij wel wat voor mij voelt. Ik weet niet zo goed hoe ik hem moet los laten,want hem nooit meer zien kan niet,hij is de vader. En ik kan hem ook niet weg houden bij ons kindje.
Dat gevoel is heel logisch,je wil toch een gezinnetje vormen. Maar meid,iemand die zo met je gevoelens speelt is je niet waard! Dat weet je,alleen het handelen moet je nu nog doen.. en dat is moeilijk! Zeker gezien dat je voor altijd aan hem gebonden bent. Het kost veel tijd om je los te maken van die gevoelens,maar je moet het echt doen! Beter nu een zware tijd met verdriet,dan dat je straks met je meisje nooit weet waar je aan toe bent door hem,hij doet toch maar wat hij wil,de frustratie die je zou hebben als je blijft hopen.. uiteindelijk krijg je daar nog veel meer verdriet van! En dat verdienen jij en je meisje niet!
Maar de enige manier om hem los te laten is om niet te zien lijkt me? Alleen dat kan nu niet....hoe moet het dan? Hij zou bij de bevalling zijn maar dat kan nu ook niet,niet na wat er nu is gebeurd. Hij heeft me zo erg gekwetst. Maar dan denk ik weer als ie er niet bij is dat hij misschien geen band met ons kindje zal krijgen....
JIJ hebt nu gewoon alle rechten,en bij de bevalling zijn zou ik persoonlijk niet doen,dat is zo intiem dat zou ik niet willen delen met iemand die je zoveel pijn doet. Daarna moet je hem onder ogen komen,maar alleen op jouw voorwaarden,desnoods komt hij in het begin een uurtje langs,vraag je familie of vrienden en ga je zelf een boodschap doen mocht je dat vertrouwen. Je hoeft het niet in de weg te staan om contact te onderhouden tussen hem en je dochter,maar wel op jouw manier,want zoals ik al zei,jij bent het belangrijkste! En dikke kans,dat hij het na een tijdje zelf af laat weten qua frequentie,want als ik het zo lees is hij niet iemand die zijn afspraken nakomt en het zo belangrijk vindt allemaal.
Het is zo moeilijk om niet meer eraan te denken,liefst was ik nu bij hem geweest en dat het goed zat. Maar dat zit er niet in,en daarnaast blijf ik maar met die vraag zitten...waarom doet ie dit. En waarom wordt ie zo kwaad als ik hem laat weten dat ik afstand wil en hem laat weten wanneer ons kindje geboren is. Omdat hij de touwtjes dan niet in handen heeft?
je slaat de spijker op zijn kop. Hij vind het wel prima dat jij zo aan hem hangt en maakt daar ook dankbaar gebruik van door zo op je gevoel in te spelen. Er is maar 1 manier om van dat rotgevoel al te komen,en dat is loslaten.. Je wil die illusie terug,de illusie dat je een gelukkig gezinnetje gaat vormen.. je weet dat het niet mogelijk is door de manier waarop hij met je omgaat,maar je wil het des te harder.. heel herkenbaar helaas.. Pijnlijk,dat is het zeker.. en dat gaat ook niet vanzelf over,jij moet jezelf echt bij elkaar pakken voordat je instort door het verdriet.. Laat hem los,dat kost wel tijd,maar je zult merken dat wanneer je straks je ritme weer hebt en alles op jouw manier gaat dat je je veel sterker gaat voelen!
Heb ooit in een situatie gezeten, waarbij ik het ook heel lastig vond om mijn ex los te laten. Vergelijkbaar gevoel: Snel weer intimiteit en naderhand voel je je een ping pong bal. Eerst aangehaald worden en vervolgens word je weer op een afstand gezet. Ik weet niet of het in jouw situatie kan, maar wat mij toen heel erg geholpen heeft is mijn telefoonnummer te veranderen en zijn telefoonnummer te wissen. Ze zeggen wel eens " time heals " en zo heb ik dat toen ook ervaren. De verleiding om contact op te nemen werd doorbroken. En ik kon -doordat we gewoon echt geen contact meer hadden- alles veel rustiger op een rij zetten.