Wat moet ik doen?

Ik sluit me hier volkomen bij aan..

 

Dit dacht ik ook nav jouw verhaal. Waarom niet gewoon met de kinderen bij ze op bezoek gaan. Gewoon kort (uurtje of zoiets) en dat is het. Je kunt dan zelf sturen hoe het gaat. Bevalt het je niet, dan ga je weg. Je kunt het gesprek dan verder ook gewoon oppervlakkig houden. Verder geen afspraken maken of dingen en geen verwachtingen hebben van je ouders. Oppervlakkig contact houden lijkt het meest haalbare (nu). Daar zou ik dan nu ook op insteken.
Contact verbreken is meteen rigoreus. Dat kan je altijd nog doen. En of dat op een heel uitgesproken manier moet is ook de vraag. Je kunt het ook laten verwateren.

 

Ik denk dat je diep van binnen al je keuze gemaakt hebt!

Zelf hebben we ook in zo'n pakket gezeten maar dan met mijn man zijn ouders. maar sinds die knoop is door gehakt is er zoveel rust in ons gezin gekomen. zoveel rust tussen mijn man en mij.

natuurlijk word ik verdrietig van hoe onze situatie is.. maar wat is belangrijker nu ? ..
Wie weet komt het contact wel weer maar nu even niet.

Heel veel sterkte het is niet niks wat je allemaal hebt mee moeten maken..

 

Ik zou eerst de tussenoplossing proberen.

Niet meer laten logeren, maar erbij blijven. Dan heb je waarschijnlijk minder ergenissen, in ieder geval kwa veiligheid en afspraken.

Als dat dan ook niet lukt kun je altijd nog verbreken.

 

Als je ouders zich niet aan afspraken houden, zou ik mijn dochter daar eerlijk gezegd niet met een gerust hart achterlaten. Je wilt toch niet dat zij het volgende slachtoffer wordt van wat jij hebt meegemaakt?
Ik kan wel begrijpen dat jij het te confronterend vindt om er zelf met je dochter op bezoek te gaan. Misschien kan je wederhelft dat doen? En als het op die manier ook niet goed loopt, kan je inderdaad nog altijd het contact verbreken.

 

Om even de verwarring uit de lucht te halen, de afstand tussen mijn ouders en ons is echt te veel om als gezin er steeds heen te gaan. We wonen, misschien maar goed ook, niet bepaald bij elkaar om de hoek.
Het misbruikverleden is niet in de familie sfeer gebeurd, maar door een buurman. Inmiddels woont hij er niet meer, maar ben gewoon bang dat hij mijn kinderen een keer ziet en wraak wilt nemen. Omdat ik de reden ben dat hij niet meet in een kindvriendelijke buurt mag wonen. Mijn man en ik kunnen niet begrijpen dat ze al die jaren aan zijn kant stonden door mij overal de schuld van te geven. Ze vonden het niet normaal dat ik met deze ervaring veel te lang heb rondgelopen. Ze besefte niet hoe bang ik ben geweest. Ik heb 3 jaar hiermee rondgelopen toen ik het mijn ouders überhaupt durfde te vertellen. Als je het dan eenmaal verteld krijg je allemaal verwijten naar je hoofd. Ze hebben nog steeds contact met familie van die buurman, hoe serieus nemen ze mij dan?
Dan maak je de belofte dat dit voorlopig tussen de 4 muren blijft van ons huis. Gaan ze het aan heel veel buren vertellen alsof ze aandacht willen.

Wij gunnen de kinderen een opa en oma. Omdat mijn man en ik ook opgegroeid zijn met opa's en oma's. Maar de laatste tijd heb ik zoveel last van wat er allemaal is gebeurd.

De band met mijn schoonouders is erg goed, daarom hebben mijn man en ik advies gevraagd over wat we moeten doen. Ze zeggen steeds dat het toch je ouders zijn. Zij weten overigens meer dan de helft niet wat er is afgespeeld. Hebben wij bewust voor gekozen, want ik wil niet dat ze mij zielig vinden. En mij beoordelen op hoe ik ben qua alles wat er in mijn rugzak zit. Denk wel dat als ze het allemaal zouden weten wel anders zouden denken. Misschien niet geheel het contact verbreken, maar eerder wat jullie ook zeggen..

Mijn man staat onvoorwaardelijk achter mij, welke keuze ik ook zal maken. Hij heeft wel gezegd dat er gewoon goed over moet worden nagedacht. Want alles verbreken is wel permanent.

Ik ben enigs kind. Dus praten met een echte broer of zus zit er niet in voor mij. Heb wel leuke vriendinnen. Waarvan 1 net een zus is voor mij. Zij weet wel alles maar zegt ook dat het voor de kinderen belangrijk is om toch goed contact te hebben met opa's en oma's. Daarom is het zo lastig om een definitieve keuze te maken.

 

Je zou toch ook een tijdelijke pauze kunne in lassen ..
Dus afstand nemen alles op een laag pitje.

Maar heel eerlijk als mijn ouders mij niet geloofde qua misbruik etc zou ik echt niet zo mijn best doen om de band te behouden die hun vervolgens zelf stuk maken ..

Sterkte

 

Maar je hoeft er toch niet wekelijks naar toe? Kan toch ook eens per maand zijn (ik roep maar een frequentie) of nog (veel) minder. Een goede band met opa's en oma's is echt niet alleen afhankelijk van de frequentie.
Juist gezien je verleden snap ik niet dat je je kinderen bij je ouders alleen laat en ook nog logeren. Daar zou ik sowieso dan al nooit voor gekozen hebben gezien hun reactie toen jij het vertelde vroeger.
Maar het feit dat ze nog contact hebben met de familie van de dader vind ik minder veelzeggend dan de waarde die jij er nu aanhangt. Weet je hoe die familie er in staat? Steunen die de dader? Of hebben ze zich van hem afgekeerd? Die familie heeft (normaal gesproken) niks fout gedaan. Waarschijnlijk vinden ze het erg dat het is gebeurd. Zou toch naar zijn als iedereen hen er op aan keek, op wat 1 persoon heeft gedaan.

 

Een ouder die ZIJNi kind niet gelooft en zelf de schuld in haar (jou dus) schoenen schuift. Mijn mond valt echt open en ook nog contact wat.

ja je gunt je kinderen een opa en oma maar niet een die jou omlaag haald naar een nul.

vinden je kinderen het leuk daar of zijn ze van slag als ze thuis zijn.
Laten ze duidelijk blijken dat jij niks bent?

want je bent wel iemand die er mag zijn.
en ik denk dat je nu toch eens met iemand moet gaan praten of je zelf weerbaar maken.
je bent een volwassen mens die gewaardeerd hoort te worden..

mocht je er echt niet uit komen pak een pen en papier en schrijf de voors en tegens op en dan zul je zien welke keus jij wild maken.

 

Het feit dat ze jou, hun eigen dochter, de schuld geven van het misbruik en zelfs nog omgaan met familie van de misbruiker had voor mij al genoeg reden geweest om het contact te verbreken. Welke ouder komt niet voor z'n kind op? Vreselijk! Dat je moeder zo dominant is maakt het er niet beter op. Wat zegt je gevoel zelf? Wat wil jij het liefste als je even alle adviezen van derden weglaat? Voor buitenstaanders is het altijd makkelijk om te zeggen wat ze wel of niet zouden doen. Jij bent degene die uiteindelijk de beslissing moet nemen en ermee moet leven.

Het zinnetje"het is toch je moeder" vind ik sowieso een dooddoener. Moeder zijn houdt veel meer in dan een kind baren. Een moeder is er onvoorwaardelijk voor haar kinderen, houdt onvoorwaardelijk van haar kinderen en veroordeeld ze niet. Niemand hoort je keihard te kwetsen en al helemaal je moeder niet.

Ik wens je heel veel sterkte toe.

 

De oudste vind het altijd leuk als ze daar gaat logeren. De jongste is nog niet op de leeftijd dat hij echt goed kan praten. Hij is wel altijd terugkomst zijn ritme kwijt, maar dat is wel normaal.

Denk niet dat ze negatiefs over ons praat waar de kinderen bijzijn, anders hadden we dat wel moeten merken.
Wel als ik haar bel en de oudste vraagt of ze even wilt komen zegt ze 'even wachten mama.. Uh.. Oma komt zo'. Vind dat wel onprettig, maar ieder mens kan zich er in vergissen.

Ben vandaag bezig geweest met een brief naar mijn ouders. Heb het samen met mijn man gedaan, anders zou het alleen maar een brief van verwijten worden. Hopelijk nemen ze de tijd om het helemaal te lezen.

 

Eigenlijk lees ik twee dilemma's: de situatie tussen jou en je ouders en de situatie van je kinderen en hun opa en oma.

Voor jou persoonlijk lijkt het mij toch genoeg geweest. Zij hebben niet in jou geloofd en dus ook niet gezorgd voor geborgenheid, zodat jij je veilig voelde na de afschuwelijke situatie met een buurman. Het feit dat zij nog steeds contact hebben met hem en nog steeds commentaar hebben op jou, zegt mij genoeg. Je vertrouwen in je ouders is compleet weg en zo te lezen doen zij ook niets om dit te verbeteren. In dit geval is het niet aan jou om je best te blijven doen om bij je ouders in een goed blaadje te komen. Tussen de regels door lees ik dat je dit doet en ik vind het een logische reactie; als kind zoek je bevestiging van je ouders. Je moet nu accepteren dat je de bevestiging waarschijnlijk niet zult krijgen van je ouders.

Je wilt je kinderen hun opa en oma niet ontnemen. Toch merk je aan bepaalde zaken dat je moeder haar 'nukken' nog steeds heeft. Ze stelt zichzelf op als moeder van jouw kinderen en ondermijnt daarmee jouw gezag. Je zegt dat je ouders ver bij jullie vandaan wonen en dat ze daarom bij opa en oma slapen. Dit lijkt mij juíst een reden om te zeggen: we komen een middag op visite en daarna gaan we weer naar huis. Daarmee laat je ook zien dat júllie bepalen wat er gebeurd. Natuurlijk vinden je kinderen het leuk om daar te logeren, maar jíj bent verantwoordelijk voor het welzijn van je kinderen. Jij bepaalt wat goed voor ze is en als je kind dan chagrijnig is op jou; so be it.

Als alles geprobeerd is, dan kun je twee dingen doen:
- accepteren dat de situatie zo is en zo zal blijven. Jij kunt je ouders niet veranderen. Dit moeten ze zelf doen.
- je grenzen stellen: zo gaat het gebeuren met mijn kinderen en hoe je met mij omgaat. Is dit niet geval dan is het ontzettend jammer, maar dan wil ik hier geen deelgenoot meer van zijn; dus ook mijn kinderen niet.

Het is een zware keuze, maar diep in je hart weet je waarschijnlijk heel goed wat je te doen staat.

Succes meid!