Ik vind het maar een vreemd verhaal. Sorry maar ik zou het juist waarderen als mijn beste vriendin voor me klaar zou staan in zo'n lastige periode. Oke nu gaat iedereen er anders mee om maar op deze manier stoot je alleen maar mensen af die het goed bedoelen. Ik vind het niet netjes dat alles via de sms gebeurd en dat rare excuus van geen bereik hebben slaat nergens op. Als je echt goede vriendinnen bent moet je over dingen kunnen praten dus ook als je iets dwarszit en ik zou het juist waarderen als mijn vriendinnen voor me klaarstaan als er iets aan de hand is. Mijn zoontje heeft ook in het zkh gelegen toen hij 9 weken oud was, ik was maar al te blij met bezoek want hele dagen in het zkh hangen zonder bezoek dan word je gek. Mijn vriendinnen kwamen langs, ik werd gebeld en ook mijn familie kwam langs.
Lastig hoor, ik zou het gewoon even laten rusten en wachten op een reactie van haar kant. mocht je na weken nog niks hebben gehoord, zou ik haar idd een mail of sms sturen en vragen of jullie een keer kunnen praten.. sterkte ermee.
Ik vind zwanger zijn niet verschrikkelijk maar heb wel dat ik idd mijn wereldje klein wil houden. Alleen mijn hele naasten daar heb ik behoefte aan. Schaam me er vaak voor dat ik anderen links laat liggen. maar heb gewoon de energie niet om aan iedereen te denken. komt wel weer goed als de baby een mnd of 4 is
Weet je, dat is heel herkenbaar voor mij. Ik ben normaal gesproken heel erg open en praat over alles. Maar toen het slecht ging tussen mij en mijn ex, klapte ik compleet dicht. Ik kon het er in mijn hoofd niet bij verdragen om de confrontatie met anderen aan te gaan en al helemaal niet over mijn relatie. Het koste me allemaal zoveel dat ik helemaal vol zat. Ze dan ook nog eens bevallen. Het kan wel zijn dat ze letterlijk een dikke knoop in haar keel heeft, een slot. Als dat zo is, kan het ook best wel tijd kosten wil het omdraaien. Ik sloot me toen ook voor iedereen af, juist niet goed, maar heel moeilijk te doorbreken.
toen ik een sms stuurde naar mijn vriendinnen dat ik in het ziekenhuis lag, was ik er met mijn hoofd helemaal niet bij. Ik kreeg als reactie op mijn sms veel smsjes en belletjes, maar heb lang niet alles beantwoord want ik kreeg veel medicijnen en daardoor niet zoals normaalgesproken. Ik dacht zelfs.. had ik maar niet gesmst. Toen de baby was geboren, heb ik 2 vriendinnen gebeld. pas 1,5 week later had ik tijd om weer contact met ze te hebben. ze mochten ook niet langskomen, want mijn zoontje mocht geen bezoek en ik was niet thuis. In het ziekenhuis mag je je telefoon amper aan. hij moet op bijna alle kinderafdelingen uit omdat de monitor in de war kan raken van de straling, en dat is het laatste wat je als ouder wilt. Tuurlijk zou het best kunnen dat de vriendin (tijdelijk) minder close met je is geworden... maar wat ik wil zeggen is dat ik zelfs mijn allerliefste vriendinnen in onzekerheid heb laten zitten (over hoe het ging met mijn kleine) en dat dit totaal niet met opzet was, maar omdat ik alleen maar met de kleine bezig was. ik zou het heel erg vinden wanneer zij het niet zouden hebben begrepen en zich gepasseerd zouden hebben gevoeld. Dus betreft het in eerste instantie niet op jezelf, stuur een kaart en een sms, steun haar en wacht een maand of 2 af. Succes!