Of ze nu van de oude stempel zijn of niet, ik vind het vervelend. Wat jij zegt, om er op die manier op in te gaan, dat ga ik voortaan doen. Meestal lach ik alles maar weg, ik durf niet zo goed mijn mening te geven, ben bang dat mensen een zeur vinden. Maar het zij mijn kinderen en ik vind het niet nodig dat er op die manier iets tegen ze gezegd wordt, dat kan in mijn ogen ook anders. Ik heb geen zin om er ruzie over te maken, dat is niet nodig maar ik laat voortaan door er op die manier op in te gaan wel merken dat ik er anders over denk. Mijn vriend vind het ook niet leuk hoe ze doet, die heeft haar gebeld om te zeggen dat hij het niet leuk vind hoe ze reageert en waar dit nu voor nodig is, maar ze wil hem niet spreken
ik denk dat je er inderdaad verstandig aan doet ook jou mening te uitten, daar niet bang voor zijn, jou schoonmoeder doet dat tenslotte toch ook, nogmaals gewoon heel droog en op een nonchalante manier zeggen dan kan ze er ook geen discussiepunt van maken, soms zeg ik weleens tegen mijn moeder ach mam jij gaf ons als baby honing terwijl nu gebleken is dat dat onze dood had kunnen betekenen het zijn en blijven jou kinderen en kinderen zijn niet zo snel om te brengen door opa en of oma hoor daar hoef je je niet druk om te maken, gewoon ook later aan de kinderen uit leggen hoe de dingen vroeger gingen later zul je er om lachen samen met de kinderen en zo kun je gewoon alles wel bespreken, ik ben geen voorstander van contact verbreken oma en opa hoeven ten slotte geen vrienden te worden, die zoek ik zelf wel uit, en ik denk dat daar de schoen meestal wringt.
Ik heb niet alles gelezen, maar waar is je vriend in dit verhaal? Laat hij zijn moeder zo tegen je blèren? Mijn man had haar er echt wel uitgemieterd hoor! Ik zou me er gewoon buiten houden, niet meer met haar bellen en contact zoeken, je man het contact laten doen. Het is zijn moeder.
Hij wilde het wel voor mij opnemen tijdens die ruzie over de allergie, maar kon zijn moeder ook wel begrijpen...dat ze niet snapte dat ik zei dat ik immuun was geworden voor de hond van mijn ouders....het woord immuun wat ik gebruikte kon niet ofzo... Alleen bleef zij vervolgens maar dooooorgaan en doorgaan waarop ik vervolgens huilend weg ben gerend en hij geen kans meer kreeg om er wat van te zeggen. Hij had voor dat ze langskwamen al wel heel duidelijk aan de telefoon gezegd dat het echt waar was wat ik zei en het voor me opgenomen, alleen begon zij er weer over toen ze hier was.
Ik kan me wel voorstellen dat je schoonmoeder het niet begrijpt dat je van de hond van jou ouders niet benauwd bent.. Verder zou ik afstand nemen, en als je d'r spreekt alleen over koetjes en kalfjes hebben. Lastige situatie, maar ik zou het aan je man/vriend over laten.
Wat vervelend zeg... Helemaal dat je gewoon niet serieus genomen wordt. Ik snap dat het lastig te begrijpen is voor haar, maar zo werkt het nou eenmaal. Mijn man is in de loop der jaren allergisch geworden voor vanalles en nog wat. De hond van hunzelf ging wel goed, bij anderen niet. We kregen zelf poezen en dat ging prima, eigenlijk niet allergisch. Bij anderen steeds meer en thuis ook steeds meer, uit de test later bleek ook dat hij ondertussen ook voor katten een allergie ontwikkeld had. Heel vervelend... Anderen moeten dat maar begrijpen en accepteren, dat moet jij ook. Ik zou zulk gedrag ook niet pikken en haar de waarheid zeggen. Wij hebben na jarenlange ruzies met mijn mans ouders ook geen contact meer met zijn ouders. Vreselijk voor mijn man, maar dat waren die ruzies ook. Ik zelf vind het heerlijk rustig zo. Mijn man heeft het ook altijd lastig gevonden om voor mij maar ook voor hemzelf op te komen tegenover zijn ouders. Ondertussen heeft hij dat steeds meer geleerd (zachte dwang van mij, want ik pikte het niet meer). Ik zou het bij je vriend laten, en zelf je eigen plan trekken. Contact gaat via hem en hij is verantwoordelijk daarvoor. Ik snap dat ze het vervelend vinden dat je daar eigenlijk niet kan komen, maar het is niet anders. Ze zijn/waren altijd welkom bij jullie toch? Die opmerkingen naar jouw kinderen toe ken ik ook wel een heel klein beetje. Of ze nou van de oude stempel zijn of niet, daar ben ik ook niet van gediend. Bemoeizuchtig gedrag van anderen. Dat zou ik dan ook zeggen. Veel succes en ik zou het echt meer bij je vriend laten.
Het is ook maar net wat je zelf wil. Ik ben het typ als het mijn schoon ouders waren hoefde ik ze nooit meer te zien, dat raakt me niet, ik voel me ook niet schuldig daarom, ik kan daar prima mee leven. Maar ik ben niet zon mensen mens, en sommige zijn dat wel. je moet gewoon even naar jezelf kijken, wat jij/jullie willen .
Ik zou haar een maand laten gaarkoken, rustig verhuizen en hen dan uitnodigen in 't nieuwe huis. Wil ze eerder contact dan moet ze maar bellen. En vaststellen dat jullie hoofd momenteel naar iets anders staat en jullie het druk hebben.