Ja, je leest het goed. Ik doe dat aan iedereen van mijn familie, niet aan mijn vriend ofzo. Ik leg het even uit: Ik heb al mijn hele leven het gevoel dat ik niks waard ben, mede dankzij mijn stiefvader die me altijd kleineerde, beledigde, vernederde, ... Ik moest altijd alles vragen, zelf beslissingen nemen waren echt helemaal NOT DONE, zelfs nu nog niet heb ik het gevoel. Ik woon nu samen met mijn vriend en zoon, we gaan binnekort dan ook trouwen, dus ik heb een eigen gezinnetje, toch bel ik voor het minste naar mijn moeder om te vragen wat zij er van vindt, een voorbeeld. Ik belde haar op om te zeggen dat ik naar zee ging, ze zei: "Het is daarvoor wel slecht weer hoor, zou je dat wel doen?" Wat heb ik gedaan? Juist, mooi thuis gebleven. Ook loop ik constant achter haar aan zoals een schoothondje om toch maar bevestiging te krijgen waar ik allang op wacht en dat is dat ze me graag ziet, ze heeft dit nog nooit gezegd en ze zal dat ook nooit zeggen, heb ook nog nooit een knuffel gehad. Ik doe zo erg mijn best, maar het lijkt nog altijd alsof ze boven mij staat, ik zie ze als een soort Oppergod ofzoiets, snappen jullie me? Ik heb dit ook met andere familieleden hoor, zij zeggen, ik doe. Ik wil echt leren van me afbijten en ben daar bij de psych ook mee bezig, maar het is zo ontzettend moeilijk om altijd maar bevestiging te zoeken en liefde te zoeken en je word gewoon genegeerd. Mijn broer daarintegen is altijd heel onbeleefd, hij negeert haar, gaat bijna niet naar school, waardoor hij al veel straf heeft gekregen en daar zegt mijn moeder helemaal niets op, integendeel, hij krijgt wel aandacht en knuffels en ik moet erom smeken. Zo, dit is van mijn hart, sorry, ik weet dat er zopas nog een topic is geopend over een moeder, maar het kwam allemaal zo hard naar boven bij het lezen van dat topic.
Oh... Wat goed dat je er aan gaat werken zeg. Wat moet jij een druk op je voelen. Vreselijk, mensen moeten/willen pleasen. Je bent zeker iemand en HEEL wat waard! echt meid. Leef je eigen leven, doe wat je leuk vind. Je hebt nu je eigen gezin en echt waar.. je hoeft bij niemand verantwoording af te leggen want geloof me.. je doet het voor niemand goed/perfect. Digi knuffel!
Dank je voor je bemoedigende woorden, maar het is echt zo ontzettend vermoeiend, ik voel me gelijk schuldig als ik eens iets doe waar zij niks van afweet, zoals naar de zee gaan zonder te verwittigen ofzo, zo stom!
meid ten eerste wat goed dat je hulp hebt gezocht. Je wil zo graag horen dat je het goed doet en dat ze van je houden of niet? Doordat je steeds hoorde dat je niks waard bent durf je zelf ook geen beslissingen meer te nemen, wat erg dat mensen die van je zouden moeten houden je zo behandelen. Ik herken het gedeelte dat ik mijn moeder ook graag wil pleasen ik wil dat ze trots op me is en ik wil dat ze dat tegen me zegt. Heel heel vee sterkte meid, ik hoop dat het goed komt en onthou dat je wel wat waard bent.
Ik herken wel wat in jou verhaal..omdat ik vroeger altijd ellende had met relaties en uiteindelijk alleen met een kindje kwam te zitten, heeft me moeder me eigelijk altijd geholpen en bijgestaan. Ben haar daarvoor zeker dankbaar, maar heb het gevoel dat die dankbaarheid er voor altijd moet zijn...Voorheen zei ze het ook altijd, zou maar luisteren, want heb altijd voor je klaargestaan.. Als ik dus eens iets NIET wil en zij zegt iets anders, dan voel ik me enorm schuldig omdat ik het dan anders heb gedaan. Als ik een aankoop deed of een kat in huis nam dan hield ik altijd in mijn achterhoofd wat me moeder ervan zal vinden..en soms besloot ik het maar eerst te zeggen en dan pas te doen of helemaal niet te doen...dit gevoel heb ik heeeel lang gehad en ben ook in therapie geweest. Ben eigelijk daar altijd wel sterk in geweest om mijn eigen leven te leiden, dus het heeft me zeker sterker gemaakt, maar dat gevoel zal denk ik nooit echt weg gaan. Helaas kom ik er dus nooit helemaal vanaf..had het laatst zelfs bij mijn man, had in een hele impulsieve bui een stoel gekocht, zonder me man erover in te lichten..hup, pats, boem, gewoon besteld, gekocht..nou ik voelde me verschrikkelijk achteraf, denk oh jee, wat zal hij er wel niet van vinden...heb hem gelijk een sms gestuurd, om hem alvast een beetje voor te bereiden..gelukkig was het goed, maar dat gevoel..net weer als vroeger met me moeder.. weet ook niet zo goed wat ik nu tegen je kan zeggen, want het is een gevoel wat er heel moeilijk uit gaat. Je kan zeker wel sterker worden in je eigen beslissingen nemen en schijt krijgen aan je moeders mening, maar dat gevoel zal denk ik altijd blijven..sterkte meis.
Hopelijk voelt het goed dat je het even van je af hebt kunnen schrijven. Echte tips heb ik niet voor je, maar ik denk dat het al heel goed is dat je hulp hebt gezocht. Ik herken mezelf er wel een beetje in, niet het toestemming vragen, maar ik vind zelf dat ik meer los van ze moet komen. Succes ermee!