Is ze wel goed van gezondheid en goed ter been? Is ze geestelijk nog goed bij? Hoe vervoerd ze zich? Ik neem aan dat ze al flink op leeftijd is dan vind ik het eigenlijk niet meer dan normaal dat je eventjes daar heen gaat. Of dat jouw ouders haar hadden meegenomen toen je was bevallen. Oude mensen vinden het heel moeilijk om hun zelfstandigheid kwijt te raken en om hulp te moeten vragen. Dat uit zich dan in siacherijnigheid of erg eigenwijs doen etc. Grote kans dst ze daarom zo reageert omdat ze niet naar jou toe kan komen, maar niet durft te vragen of jij daar heen komt.
Geniet zo lang je ze nog hebt. Negeer wat je kan en weet niet hoe oud je oma is. Maar met beide kinderen ben ik met mijn kinderen naar de overgrootouders gegaan ze waren beiden toen al niet meer goed te been. Mijn oma is de grootste mopperkont van de wereld en wat ze gedaan heeft is niet op een hand te tellen. Het is de moeder van mijn moeder ze word volgende maand 84 en toch ga ik nog naar haar toe. Naar mijn dochter en zoon toe is ze altijd aardig. Dat wel. Ze is wel gekker op de kleinkinderen van mijn jongeren nichtje en haar dochter mijn moeder zus ook. Ze heeft altijd al een betere band gehad met mijn tante en oom zijn kinderen die hemelt ze ook graag op. Mijn moeders kinderen wij dus zijn de gekste stomste domste en ga zo maar door. Mijn moeder is het zwarte schaap. Ach ik zou gewoon met de kleine even op bezoek gaan helemaal koud laat het haar niet ze stuurt wel iets via je vader. Ik ga omdat ik het nog leuk vind voor mijn kinderen dat ze nog ( een) overgrootoma hebben de rest is overleden. En ook voor mijn zelf ze is voor mij de laatste oma en ondanks alles. Ga ik toch. Ik leg mij er bij neer. Mijn oma kant trouwens wel lezen maar niet zo goed schrijven namen zal ze altijd verkeerd schrijven. Ze is een kind van 1930 en heeft de oorlog bewust mee gemaakt. En ging toen niet meer naar school als oudste kind van het gezin zijnde dus heeft geen kansen gehad wat leren betreft. Kunnen wij ons niet voorstellen. Ach ja doe waar je je zelf prettig bij voelt en bij oude eigen wijze onaardige oude mensen ( ene oor in andere oor uit) ben nog wel op gevoed oudere mensen dien ik maar te respecteren. Dat helpt met het accepteren van bepaalde dingen.
Het gebeurt niet vaak maar wat jij schrijft daar mee ben ik het eens eens komt de dag dat je niet meer terug kan en spijt hebben is dan te laat. Zo heb ik het met mijn andere oma ook ervaren waarom ging ik niet vaker naar haar toe al was het maar een uurtje. Ze woonde in het verpleeghuis bij mij aan de ( overkant) ik schaam mij nog was de moeder van mijn vader, Ze heeft werkelijk waar nog nooit een mens kwaad gedaan. ( tot in tegen stelling de moeder van mijn moeder)
Ik vind ook dat je ouders haar mee hadden kunnen nemen,maar als jou ouders ook niet geweest zijn dan is dat lastig. ( omdat je zei dat je eigen familie niet is geweest) Hier is het heel normaal dat oma's meerijden met iemand anders, ook oma's die nooit langskomen is hier normaal vanwege hoge leeftijd bij de een en de ander ging al niet vaak van huis weg. ( iedereen komt daar) Gelijk maar roepen van stuur maar een kaartje en laat ze maar uitzoeken is lekker makkelijk gezegd en wordt hier al snel geroepen. Chagrijnig zijn op hogere leeftijd is ook normaal door de beperkingen die ze krijgen, mijn oma heeft ook haar kuren maar dat is de leeftijd ( had ze voorheen ook al wel maar nu wat erger)en is voor mij geen reden om niet te gaan.
Je hebt het alleen over je oma in het verhaal ervoor. Maar ik vind dit nogal schokkend. Met je oma zou ik zeggen, misschien is ze er nog maar even. Die 4x per jaar zou ik mezelf eroverheen zetten. Maar dat de rest van je familie niet is geweest, daar hoor ik je niet over. Hoe sta je daar tegenover?
Ik zou ook even langs gaan en de schijn even ophouden en dan ben je klaar. Als je besluit niet te gaan dan zou je een fotokaart van je kleine kunnen sturen als bedankje. Ik had ook zo'n verschrikkelijke oma maar gelukkig een hele lieve opa. Voor haar ging ik met mijn dochtertje ook langs. Puur omdat zo'n kleintje veel positieve lading meenam voor haar.
Precies dit... Zelf heb ik geen opa's en oma's meer helaas... Mijn oma (de laatste die ik nog had) is 6 jaar geleden overleden....ze was een nukkige vrouw die zwaar dement was dus mij ook totaal niet kende. Ze takelde steeds verder af en als er geen foto van opa had gestaan had ik haar amper herkend...ze heeft nooit haar achterkleinkind mogen leren kennen.. Hoe moeilijk ze ook is of kan zijn,zet je verstand op nul en ga erheen...voor je het weet is ze er niet meer ....
Klinkt als mijn oma. Heb veel geslikt en veel gedaan 'want het is toch mijn oma'. Maar op een gegeven moment was voor mij de maat echt vol. Dat is inmiddels 4/5 jaar geleden. Ik heb haar gebeld en gezegd dat ik last had van haar gedrag. Ze heeft de telefoon er op gegooid. Ik heb nog drie pogingen gedaan. Ze gooide steeds weer de telefoon er op en weigerde nog met mij te praten. Heb haar nooit meer gesproken. Ze leeft nog, maar doet alsof ik dood ben. Dus ik zou ws niets doen, evt een kaartje terugsturen. Zonder foto, want als ze graag wil zien hoe de kleine eruit ziet dan komt ze maar kijken. Wellicht hard maar je hoeft echt niet alles te pikken omdat het je oma is. Als je oud bent gelden er ook nog fatsoensnormen, chagrijnig of niet
Het klinkt alsof je oma gewoon niet weet wat ze ermee aanmoet. Bel haar eens op, en vraag gewoon of ze zin heeft in een kop koffie? Misschien is dat voor haar wel een moeilijke stap. En kennelijk zit je er toch mee.
Mijn oma is inmiddels 82 en woont nog zelfstandig, al vindt mijn tante al jaren dat ze dat tijdens het kerstdiner moet proberen te veranderen door haar om te praten te verhuizen. Ze is nog redelijk te been, heeft geen hulp in huis oid en ze rijdt nog auto. Lange afstanden durft ze niet meer te rijden, dus met de auto hierheen is geen optie en de trein wil ze niet nemen. Aan mijn vader heb ik gevraagd of hij haar op wou halen, maar ze komt hier de trap niet op zegt ze. Ik woon in een bovenwoning. Ookal zou het voor hem ruim 4,5 uur kosten heen en terug, hij had het best willen doen. Mijn pa is trouwens 2x op bezoek geweest en 2x even snel wat langs komen brengen waarbij hij geen tijd had om langer te blijven. Mijn moeder is overleden. Mijn oma is de moeder van mijn vader. Aan mijn vaders kant heb ik nog 2 ooms en tantes. 1 stel weet niet eens dat mijn meisje er is, want met hun is helemaal nooit contact en van het andere stel nog niks gehoord. Geen kaartje of telefoontje. Aan de kant van mijn moeder 1 tante en 2 ooms en tantes. Van 1 oom en tante alleen een kaartje. De andere oom en tante zaten midden in een verhuizing en met de gezondheidsklachten van mijn oom is het lastig langs komen, maar mijn tante komt over 2 weken. De andere tante daar had ik niks van verwacht en van haar een kaartje en cadeautje gekregen. Geen bezoek, want ze rijdt geen auto en woont een paar uur verderop, maar wel regelmatig berichten via facebook. Van haar zoon en zijn vrouw hebben we ook een cadeautje gekregen, had ik ook niet verwacht! Maar ja... Ik ben behoorlijk teleurgesteld in de rest van de familie en vind het jammer dat ze niet langs komen of even bellen. Alleen dat zijn ooms en tantes, dat leg ik toch makkelijker naast mij neer dan mijn oma. Ik ga mijn oma toch maar eens bellen, misschien kunnen mijn oom en tante daar dan ook op bezoek komen. Nu alleen kijken of ze opneemt, dat doet ze 9 van de 10 keer ook niet namelijk.
Ach meis. Snap je teleurstelling wel maar denk bij 9 van de 10. Tante.s en oom.s niet meer gaan komen als neefjes nichtjes groot woorden. De banden woorden losser. En vaak vinden ze het niet meer belangrijk. Vaak als je zelf kinderen krijgt is de band met de familie al wat dan die van uit je jeugd. Je hebt geluk als een tante of oom belangstelling heeft. Zo heb ik het ervaren. En ook meteen geaccepteerd. Dat je oma met 82 de trap niet meer op kan kan toch kloppen? Hoe ouder ze worden hoe minder ver ze willen auto rijden en gelijk hebben ze. Ze zijn niet meer zo flexibel. Ga bellen en zeg dat je zelf komt met je kleintje. Dat zou nog eens een leuke verassing zijn voor oma.! En oma via internet een kaartje sturen veel ouderen van boven de 80 hebben nog nooit achter internet gezeten. Is echt een hele andere generatie dan de opa.s en oma.s van nu. Als je wilt dat oma toch de kleine wilt zien zal je verder zelf actie moeten ondernemen en vind ik persoonlijk dat je van iemand van 82 niet meer zo veel hoeft te verwachten. Zo jong is dat echt niet meer.
Ik zou denk ik gewoon zelf gaan. Ben je er vanaf. Ik heb het idee dat sommige ouderen, waaronder ook mijn oma, hun interesse in andere mensen verliezen en vooral nog op zichzelf gefocust zijn. Als ik bij mijn oma langs ga, zegt ze niet: bedankt, wat fijn dat je er was. Nee, ze zegt: volgende keer moet je maar weer wat langer blijven. Het is gewoon niet snel goed. Maar ik heb geleerd om het van me af te zetten. Ze woont hier in het dorp en kan zelf naar me toe komen lopen, maar ze komt nooit eens aan, terwijl ik het vaak genoeg zeg dat ze even mag komen als ze wil.
Veel ouderen van die leeftijd zien het al niet zitten om weg te gaan, laat staan lange afstanden of weggaan met de trein en trappen lopen. Hier geeft oma ook weleens wat aan mijn moeder om weer aan mij te geven. Zij schrijft altijd wel alles goed, maar de andere oma schreef mijn eigen naam nog weleens verkeerd. Zijn in mijn ogen normale dingen. Wij gaan ook altijd naar hun toe ipv andersom( Ook oma's deze leeftijd en ouder) Jou oma heeft wel interesse getoond door een cadeautje voor je mee te geven, dus dat lijkt me positief om eens een bezoekje te brengen
Ik vind niks laten horen nadat je een cadeau hebt gehad niet zo netjes. Maar als je geen zin hebt om langs te gaan, moet je dat gewoon niet doen. Mijn advies? Laat je van je beste kant zien, zo valt jou niks te verwijten.
Klinkt als mijn grootmonster. Daar heb ik ruim 6 jaar geleden ondertussen, de stekker uit het contact getrokken. Voordien hadden we al maanden geen contact meer, door de scheiding van mijn ouders, en haar moddergooien destijds. Ik vond dat niet kunnen, en volgens haar had ik mijn mond te houden als snotneus van bijna 24. Ook heeft ze jarenlang stelselmatig mijn zelfvertrouwen aan flarden geschoten met der uitspraken. Iets waar ik nog steeds last van heb. Bij de eerste zwangerschap, hebben we ruim een maand in het ZH gelegen, ruim een maand geen contact gehad. De ene smoes na de andere waarom ze niks had laten horen van haar kant. Prima. Ik weet voldoende. Zeker als je vervolgens wel kan kwelen over de kleinkinderen van je vriendje waar je oma voor mag spelen. Ondertussen zal ze wel weten dat onze tweede er is sinds een kleine 2 wkn, aangezien ze ineens toch weer contact heeft met m'n vader. Ik zie of spreek haar niet meer, zij verwacht eerst excuses van mijn kant. Dan kan ze daar heel lang op wachten. Volg je gevoel, familie krijg je, je kiest ze niet. Maar je kan er wel voor kiezen, jezelf niet langer te laten kwetsen door ze. Zeker als ze verder niks toevoegen aan je leven behalve vreselijk veel negativiteit.