Even mijn angst delen. ik heb zelf atrium fibrileren super tachycardie overslagen en eigenlijk alles wat met een fout hart ritme te maken heeft. nu heb ik eindelijk groen licht gekregen na mijn laatste ablatie, ben al 3x zonder resultaat geableerd. en tegen medicatie kan ik niet waar door er veel kans is op ritmestornissen tijdens de zwangerschap, maar als ik graag zwanger zou willen worden moeten we het nu doen omdat de toekomst onzeker is en zodra mijn hart vergroot het alleen maar moeilijker word. nu heb ik dit van mijn vader geerft en is het warschijnlek een gen mutatie wat tijdens de eerste weken fout gaat. wat het precies is en hoe het heet weten we niet, en de cardioloog wil het ook niet laten uitzoeken omdat zo ver hun weeten ik en mijn vader de enigste in nederland zijn met deze vorm. ook vind hij het geen bellemering voor het kindje later. aangezien het niet te verkomen is. nu willen wij er voor gaan aangezien er 50% kans is. mijn zus mankeerd namelijk ook niks. zijn er meer mensen die deze keuzen hebben moeten maken? en wat was jou beslissing? ik ben bang me later schuldig te gaan voelen als een kindje het zou hebben maar ik weet ook dat je ondanks je beperkingen gewoon een gelukkig mens kan zijn.
Ik zit niet in het zelfde schuitje maar ik denk dat je het levende bewijs bent van het feit dat je er heel gelukkig mee kunt worden. En mocht je kindje het krijgen wie kan hem/haar dan beter ondersteunen dan zijn eigen moeder?? Daarnaast neem ik aan dat je ondersteuning zal krijgen van het ziekenhuis?? XXXX