Je moet niks, natuurlijk! Alleen ik denk dat het wel even beter zou zijn voor jullie allebei. Als ik naar mijn eigen man kijk en hoe hij omgaat met moeilijke onderwerpen, dan merk ik dat hij vaak eerder er zelf over begint als hij zich prettig en veilig voelt... Tot die tijd kan ik erover praten wat ik wil, maar komt er niks zinnigs uit bij hem. Je hoeft je natuurlijk niet helemaal weg te cijferen voor hem, maar misschien is het de moeite waard om het een paar dagen te proberen om hem de kans te geven om er zelf over te beginnen?
Ik ben echt heel nieuwsgierig naar hoeveel vrouwen hier het nog allemaal heel normaal zouden vinden wanneer het hun eigen man betroft die met een tel nummer van een wildvreemde vrouw zou komen aanzetten en haar in vertrouwen zou nemen omdat ie dat thuis zogenaamd niet kan. Benieuwd of ze ook dan zoveel begrip zouden kunnen opbrengen voor hun eigen man. Het is zo makkelijk praten totdat je zelf in die situatie terecht komt. Dan is het opeens een stuk minder simpel.
ik denk ook dat je een knop om moet zetten, kijk... als hij na een tijdje toch vreemd blijkt te gaan kun je altijd nog bij hem weggaan. Je hebt een kind van hem, van 8 maanden. Je hoofd en lijf zitten nog vol hormonen. Neem geen overhaaste besluiten die zo ingrijpend zijn. Het huwelijk is in voor en tegenspoed. Soms kun je beter even wachten met roepen dat je wilt scheiden en in plaats van hem te veroordelen, naar hem te luisteren. Geef hem een kans, ook om een lieve papa te kunnen zijn. (omdat je zegt dat je heel beschermend bent tov de baby)
Ik heb daar geen ervaring mee, nee. Ik denk dat ik het er ook heel erg moeilijk mee zou hebben. Maar ik zou wel willen vechten voor mijn huwelijk. Je bent tenslotte niet zomaar getrouwd en ze geeft ook aan dat ze nog heel veel van hem houdt. Dan ga ik iemand niet aanmoedigen dat ze hem maar in de stront moet laten zakken, alsof een huwelijk tegenwoordig niks meer waard is.
Nee daar ben ik het mee eens. Ook ik zou adviseren om er voor te vechten maar dan moet ie er wel voor open staan. Zoals ik het nu lees..even vanuit ts haar kant..vind ik dat ie vooral van mening is dat ze niet moet zeuren en het er maar mee moet doen. Niet bepaald fair..
De manier waarop er iemand achter komt vind ik niet relevant. Waar het mij om gaat is of er dan ook zoveel begrip is als het je (je in het algemeen) eigen man betreft.
maar ja, als hij echt niets met die vrouw van plan is, dan moet je partner je toch daarin vertrouwen?
Hij gaat toch niet vreemd? dat is alleen waar TS bang voor is. Als mijn man dat zegt, dan vertrouw ik hem!
Geen idee of hij vreemd gaat, ik ken hem niet. Maar ervan uitgaande dat hij niet vreemd gaat, dan nog vind ik dat ie op deze manier wel met vuur speelt. Het zou mij allerminst verbazen als er uiteindelijk wél gevoelens bij komen kijken iig. Verder heeft mijn ex me ook weleens verteld dat ie niet vreemd ging en ik vertrouwde hem dan ook volledig. Mijn vertrouwen in hem bleek onterecht. Dus ook wanneer je vertrouwen in iemand hebt zegt dat niet altijd iets, het is geen garantie.
En vooral dat kan er nou voor zorgen dat er gevoelens opspelen. Daarbij zou ik me als zijn partner zijnde behoorlijk buitengesloten voelen. Lijkt mij niet prettig om te moeten toezien hoe mijn partner bij een andere vrouw zijn ei kwijt wilt omdat ie dat bij mij niet kan of wilt.
Wie zegt dat hij zich nu niet buitengesloten voelt. Hij krijgt allemaal verwijten naar zijn hoofd geslingerd. Zij is niet de enige die een moeilijke tijd mee heeft gemaakt. Bovendien slaapt ze elke avond al erg vroeg. en ze is heel beschermend naar het kind.
Zoals ik het van ts begrijp, heeft ze meerdere malen geprobeerd om hem te laten praten. Hij gaat er vervolgens niet op in, ja daar schiet je idd weinig mee op. Verder snap ik dat een verhaal twee kanten heeft maar aangezien hij hier niet meeschrijft heb ik geen idee wat er in hem omgaat. Ik reageer nu puur op het verhaal van ts en ja, ik kan me haar angst heel goed voorstellen.
Nou er valt niet met hem te praten hoor. Volgens hem gaat alles altijd goed. Maar ik laat hem z'n gang wel gaan. Kan altijd nog scheiden
Ik snap dat het door je hoofd blijft spoken, alleen denk ik dat wanneer je iets wil bereiken het mogelijk dus anders aangepakt zal moeten worden en je daardoor dus even juist voor die exra gezelligheid/sfeer moet zorgen dan alleen maar boos te zijn. Ik weet waar ik over praat mijn man had ook ineens een telefoonnummer en smste ook veel met die meid toen er meerdere dingen aan de hand waren. Ik kwam daar achter. Ik werd boos, hij ging niks toegeven en niks werd mij duidelijk. Toen heb ik hem het eens duidelijk gemaakt op een lieve manier en met positief gedrag en toen na 2 avonden kwam ineens zijn hele verhaal uit de mouw. En sprak hij ineens wel over zijn gevoelens, had niks met een slechte relatie te maken, of dat hij vreemd ging, maar zij was op een aftsand en wilde luisteren en hij voelde zich te onzeker ergens over om het met mij te bespreken... Nou ja ik heb de waarheid gehoord, een goed gesprek kunnen hebben, gewoon door hem een veilige situatie te bieden waarin hij zich prettig voelde. Dat is genoeg soms...
Bedankt voor jullie interesse. Nou vrijdag was het even goed misgegaan. Ik was verdrietig, boos enz. Maarja ik wil ook niet alles "maarzo" weggooien dus we hebben veel en goed gepraat. Ik heb uitgelegd dat ik door dit contact erg onzeker ben over onze relatie en er is uitgekomen dat er in de 8 maanden tijd dat we ouders zijn ook heel veel gebeurt is. We hebben geen tijd meer aan ons tweeën besteed en daar is het misgegaan. M'n man heeft aangegeven mij echt niet kwijt te willen en dat dit contact echt niets betekend. Toentertijd gingen ze dagelijks met elkaar om. Ik heb besloten dit te accepteren, hoe moeilijk ook en afspreken doet hij niet. Toen ik zaterdagavond beneden kwam na een douche en ik ons dochtertje naar bed had gebracht had hij kaarsjes aangestoken en het gezellig gemaakt. We hebben toen lekker samen bij elkaar gezeten en ik denk dat hij dit niet zou doen als ie me kwijt wil. Hopelijk komen er nu dus betere tijden!