jeempie meid...het is nu te hopen dat met een 3e persoon erbij een begin van een oplossing dichter bij komt..denk ook wel dat het verstandig is om een neutraal iemand erbij te hebben. Pittig hoor....sterkte, en heel veel succes straks met het gesprek, hopelijk is de "bemiddelaar" jullie beide goed gezind en kunnen er plannen getrokken worden.
Hij is voor mij hier naartoe verhuisd, dat was voor hem geen probleem. Nu had hij gedacht dat hij vaker naar zn familie toe zou kunnen gaan, maar dat kan helaas niet dus. Ikzelf zou graag willen werken, maar dat kan niet. Ik heb behoorlijke rugklachten, en kan niet lang staan, zitten etc. Zorg nu voor mijn dochter, en dat is al pittig. Het ziet er ook niet naar uit dat hij snel werk zou kunnen krijgen. Het maakt hem nu ook niet zo heel erg veel meer uit denk ik. Dat zegt hij tenminste. Ik zou niet weten wat er voor oplossing zou kunnen zijn. Hij is zo negatief, dat werkt ook niet mee. Ik ben ook niet happy maar probeer er wel het beste van te maken. Zeker voor de uk, die moet die stress helemaal niet meekrijgen. Vaker uitstapjes voor hem zit er niet in zonder werk. Hij wil geen hulp voor zn depressie... En nu hij ineens van zn geloof is afgestapt, moet ik maar met hem mee draaien wat betreft de opvoeding van onze dochter. Terwijl we er samen afspraken over hadden gemaakt toenertijd. Hij slaat als een blad om...maar ik heb geen begrip.
Ziet hij dan zelf niet dat hij zo veranderd is? En dat hij zo negatief is geworden? Denk dat dat ook bij een depressie kan horen, alles somber inzien. Het lijkt mij dat zijn eerste zorg moet zijn om over de depressie heen te komen, en daarvoor zal hij toch hulp moeten zoeken. Misschien dat jullie dominee toch nog met hem kan praten? En zou jij bijvoorbeeld geen thuiswerk kunnen doen? Kijk eens hier bij Annie connect Annie Connect Daar bieden ze thuiswerk voor mensen die bijv werkloos zijn. Misschien kun je daar de extra's mee verdienen, zodat hij ook eens naar zijn familie kan. En jullie eens wat leuks ondernemen.
Mijn vriend is een poos lang ook ontzettend negatief geweest. Niets was goed, we hadden constant ruzie en het ging om de kleinste dingen. Ineens was er die knop die bij hem om ging, hij maakt het uit.... Ik snapte er werkelijk niets van. Maar wat bleek achteraf, hij was erg depressief. Door iets wat uit het verleden is gebeurt en dat zich jaren opgestapeld heeft. Kleine dingen, die je vroeger uitpraatte kosten nu ineens teveel moeite om opzij te zetten. Misschien is het verstandig als je vriend eens naar de HA gaat en een gesprek aanvraagt met een psycholoog. Wilt hij dat niet, dan zal hij met zijn reet op de blaartjes moeten zitten. Dat is zijn mooie kind en vrouw kwijt zijn. Als iemand zo met jou omgaat, terwijl jij je zo inzet voor hem, dan verdien je dit niet. En je kind al helemaal niet. Die heeft een stabiele moeder en vader nodig, lukt het niet allebei dan in ieder geval 1!! Kan je niet een tijdje bij je ouders intrekken? Of hem naar zijn ouders laten gaan en een vriendin bij jou uitnodigen om je te helpen in de huishouding en zo? Maar als hij er al over uit is dat hij wil scheiden, dan is het aan jou om de keuze (hoe moeilijk dan ook) te accepteren. Hij heeft geen recht om jou te vertellen wat je wel en niet met jezelf en je kind moet doen. Dit soort dingen dien je te overleggen..... Hij wil scheiden, laat hem dan ook maar lekker weggaan... ga geen moeite voor hem doen hoor~!
@danip .....ik zou graag willen werken als we er idd op vooruit gingen. We zitten nu in de bijstand, dus alles wat ik verdienen zou, zou daarvan af getrokken worden, dat helpt dus helaas niet. Plus we wonen best klein, dus echt ruimte voor dozen oid heb ik ook niet hier. @twisted angel....ik zou graag willen dat hij hulp ging zoeken ja, want zo kan dit niet langer. Mocht het wel tot een scheiding uitdraaien, dan zal hij er in een eventuele volgende relatie ook last van hebben. Zijn moeder is ook best negatief, en hij gaat er steeds meer op lijken. Daar heeft hij al vaak wat van gezegd, maar van zichzelf ziet hij niet denk ik? ja hij roept het wel, maar wil geen hulp. De dominee komt zo om 14.00 uur, dus ik ben benieuwd wat daar gaat uikomen. Op dit moment ben ik zover dat ik het allemaal wel zie. Ik hoop gewoon dat hij even naar zn familie gaat, dan hebben we allebei even rust en tijd om na te denken. Maar dat denkt hij weer dat ik de sloten ga vervangen en hij zn dochter niet meer ziet. Ik bedoel maar....zo denken is toch niet normaal? @kiwi...dank je
Volgens mij mag je een half jaar lang een bedrag bijverdienen (hoeveel weet ik zo niet) zonder dat het gekort wordt op je uitkering. Annie connect is een callcenter, en dan hoef je dus geen dozen o.i.d. ergens kwijt. Misschien toch een tijdelijke oplossing? Hoop dat jullie hier samen uit komen. Succes straks!
het lijkt mij als hij zo denkt heel verstandig dat hij hulp gaat zoeken. Maar als jij dat voorstelt zal hij achterdochtig worden, omdat hij nu eenmaal zo denkt. Is er niet iemand die hem daarvan kan overtuigen. Dat hij beter hulp kan zoeken,omdat zijn leven zonder jullie echt niet leuker wordt.
Over het geloof en de opvoeding. Ook al zijn de afspraken en beslissingen samen gemaakt dan wil dat toch niet zeggen dat je daar je hele leven aan vast moet zitten? een mens kan namelijk ook veranderen of andere inzichten krijgen. Ik wil het niet alleen maar voor hem opnemen hoor, maar hij is daarheen gegaan met het idee dat hij zijn familie nog regelmatig op kon zoeken. Nu blijkt dat nooit te kunnen. ik zou daar ook stiksacherijnig van worden en misschien wel depressief het is geven en nemen in een relatie. als in die regio geen werk is of geen werk is voor hem dan moet er toch naar een andere oplossing gezocht worden
Jij werkt sowieso niet, je mannetje vind in het noorden geen werk en is daar bovendien stik-ongelukkig. Waarom verhuis je dan niet naar een plek dichter bij zijn familie? Bovendien even over je eerste post: hij heeft nu de kans om eerder naar zijn familie te gaan (die hij bijna nooit ziet) en jij wil hem die kans ontnemen omdat je last hebt van je rug en "een lange autorit je niet goed doet"? Wat maakt het nou uit of je nu rijdt, of morgenochtend of morgenmiddag? Het blijft even ver rijden... En dus evenveel pijn... Als je dan weet dat je mannetje het zo moeilijk heeft, dan pak jij jezelf toch bij elkaar, doet hem een plezier en gaat zo snel mogelijk die kant op???
Hier ben ik het ook wel mee eens. Ik weet hoe het is om ver weg van je familie te wonen en voor mij was het in die tijd HEEL belangrijk dat we af en toe even naar het noorden gingen (wij woonden destijds in het zuiden) om mijn familie te zien. Als mijn vriend met een of andere vage reden zou komen zoals rugpijn van de autorit dan zou ik ook even heel boos op hem worden denk ik. Inmiddels is het bij ons andersom, we wonen nu in het noorden en gaan geregeld naar het zuiden toe om naar ONZE familie te gaan. Ik vind overigens 1 - 2 x per jaar echt heel weinig, wij proberen zeker 1x per maand te gaan. Daarnaast komen mijn schoonouders ook geregeld richting het noorden waardoor we elkaar gelukkig regelmatig zien. Als je vriend zijn familie maar zo weinig ziet en daar (logisch) mee zit dan snap ik echt niet waarom je over zoiets ook nog moeilijk durft te doen, sorry. Wij rijden vaak in minder dan 2,5 tot 3 uur van Groningen naar Eindhoven (waar mijn schoonouders wonen) dus zo ver is het nou ook weer niet. En als je last van je rug hebt dan stop je toch onderweg even een paar keer, ga je even je benen strekken? In ieder geval ontzettend veel sterkte met deze rottige situatie en ik hoop dat jullie er nog uit komen.
heey meid ik hoop dat jullie samen goed met de dominee kunnen praten en ja als zijn besluit vast staat kan een dominee denk ik er helaas niks aan doen maar weet dat er 1 is die je er altijd doorheen sleept!! dikke knuf voor jou!!
Hopelijk is het gesprek een beetje positief geweest, maar zoals ik het nu zo lees is er wel wat meer nodig dan een gesprek met de dominee! Wens je veel sterkte!
Sorry als ik hiermee op tenen trap, maar ik vind dat je dat geloof hier nu even moet buiten houden. Je man heeft zich laten dopen voor jou. Veel mensen die zich laten dopen om een kerkelijk huwelijk te kunnen hebben gaan hier heel lichtzinning mee om. Ik bedoel, ik ben wel gedoopt toen ik een baby was maar ik heb totaal geen voeling met 'geloof'. Dus geen enkele kerel die mij zover zou kunnen krijgen om voor de kerk te trouwen. En ook al zouden mijn ouders dat fantastisch vinden, voor hen doe ik het ook al niet. Waarschijnlijk besefte je man niet voor 100% dat geloof voor jou wel iets betekent en niet een ver van mijn bed show of leuk voor de traditie gedoe is. En nu gaat het minder met hem, hij heeft geen werk en kan zijn familie niet vaak zien. Ik kan me heel goed inbeelden dat hij dat geloof dan als schuldige gaat zien. Misschien is het beter om in plaats van een gesprek met de dominee te hebben te opteren voor een relatietherapeut? Je man heeft het geloof nu de rug toegedraaid. Hoe moeilijk het ook is voor jou, hij zal het niet opeens weer gaan omarmen voor hij zelf weer beter in zijn vel zit. Voor hem is jouw kerk (sorry weet niet welk geloof je aanhangt) nu een boosdoener dus lijkt het mij beter om een neutraal iemand bij de gesprekken te betrekken als er toch al een derde moet ingeschakeld worden.