Goed stuk! Dank je wel! Ik zal het mn vriend laten lezen. En uitprinten en meegeven voor zn meerdere die daarover gaat.
Dit is toch niet te geloven.. ik vertel dit net aan mn vriend en hij wil het niet horen. hij schiet helemaal jn de stress en gaat lopen vloeken en doen. En ik moet niet zeuren. Ik word hier niet goed van.. Ik zeg ook tegen hem dat het geen kritiek is op hem maar op zn werkgever en dat komt niet binnen bij hem. Klote zooi!
Ik heb net degene gebeld bij wie we relatietherapie hadden en ze zit nu in bespreking en kan na half vier bellen. Ik hoop dat zij wat voor me kan betekenen. want het normaal praten met elkaar gaat kennelijk weer niet goed. Afgelopen weken hebben we niks anders dan discussies en ruzies.. Ik hoop dat we snel terecht kunnen bij haar.
Wat ik me een beetje afvraag, Wilt je vriend wel vrij nemen? Is hij niet gewoon een beetje bang o.i.d. en neem daardoor geen vrij? Als je echt vrij wilt dan krijg je dat ook of dan verzin je iets anders ( ziek melden, verlof opnemen)! Dus wil hij het eigenlijk wel?
Jeetje, misschien een extreem idee hoor, maar een keertje met z'n tweeen naar een realatie psycholoog? Ziet eruit alsof hij niet zo z'n best doet om het te krijgen, als hij dat al niet wil meenemen naar werk om op die manier toch vrij te krijgen om voor jouw en de kinderen te zorgen... Misschien dat je nog een briefje van je vk/gyn kunt krijgen waarin staat dat jij bedrust nodig hebt en hij het over moet nemen van je, omdat het anders goed mis kan gaan met de kleine in de buik...? Ik zou het er even goed met hem over hebben, ook al zou het ruzie worden hier wordt het (lijkt erop) ook niet beter van om steeds je tong af te bijten...
Graag gedaan meis. Ook al is het lastig, ik zou deze gesprekken niet telefonisch doen. Helemaal omdat het steeds op een discussie uitdraaid. Mijn man en ik hebben ook zo'n periode gehad, dat we steeds maar weer in ruzie eindigden of iig 1 van de 2 chagrijnig. En als we elkaar aan de telefoon hadden was het 10x zo erg. Dus misschien vanavond, als jullie beide weer rustig zijn eens goed met elkaar overleggen. Geen verwijten, maar wel vragen of hij het wel echt wil en aangeven dat jij het gewoon echt niet trekt. En idd een brief van gyn of vk vind ik ook een goed idee. Misschien dat het daarom makkelijker is voor hem om die aan zijn werkgever te laten zien!
Oh jee, wat rot... heel eerlijk begint het voor mij ook meer en meer te klinken alsof je man gewoon niet wil vrij nemen. Heeft hij ooit al eens voor de kindjes moeten zorgen zonder jou erbij? Misschien is hij daar bang van? Maar inderdaad, wat als jij ineens je been breekt, of nog langer in het ziekenhuis ligt... dan moet hij toch ook zijn verantwoordelijkheid kunnen opnemen
Hij zorgt weleens voor de kinderen en doet dat ook goed en vind het ook leuk gelukkig. En als ik mn been breek bijv of in het ziekenhuis lig vind hij het wat anders en dan kan het ineens allemaal wel. Ik heb het gevoel dat hij denkt dat ik me aanstel ofzo. Terwijl hij bij de ctg's is en dus ziet hoe hoog de contracties komen en dat ik het niet verzin. Krijg zin om hem iedere vijf minuten een trap in zn zak te geven, kijken hoe lang hij dat vol houdt. Weet je waar ik zo verdrietig van word? Dat als de bevalling begint we dus in strijd met elkaar liggen. Dat wil ik niet. ik wil gewoon het liefste dat ik nog even kan genieten van het getrappel in mn buik en van het zwanger zijn.dit is de laatste zwangerschap, ik baal zo dat het op deze manier gaat..
Jee wat rot allemaal. Maar wat ik zou doen is hem even niet vragen in weer zijn verlof aan te vragen maar wat er voor zorgt dat hij zulke reacties geeft en deze acties onderneemt. Vraag hem waarom hij zo boos werd.. wat het met hem doet dat jij je zo voelt. Wat deze strijd met jullie doet? Hierdoor gaat hij misschien nadenken en inzien waar de prioriteiten liggen en dat hij zich begrepen voelt. Je hebt helemaal gelijk hoor, ik zou precies hetzelfde vinden maar ik denk niet dat je tot hem doordringt zo en dat jullie belangen alleen maar verder van elkaar af gaan.
Hij zit de laatste tijd enorm met zichzelf in de clinch. weet je niet of je het een depressie kan noemen maar komt wel in de buurt. Ik ben ook nog steeds bezig met mijn depressie door te komen. Hij heeft ook af en toe gesprekken met een soort psycholoog maar ik denk dat hij wekelijks met iemand moet gaan praten. met mij lukt dat niet, ik sta te dichtbij hem. Ik ga straks onze relatietherapeute bellen en hoop dat zij wat voor ons kan betekenen. (op korte termijn) Dit gaat zo niet langer.
Oei...dit klinkt meer als niet willen ipv van niet kunnen. Ms heeft hij het ook zwaar op zijn werk, en is zijn leidinggevende ook wel op hem aan het mopperen dat hij ' alweer ' zorgverlof moet opnemen? Maar daar kom je alleen achter als hij daadwerkelijk ook met je wil praten.. Ik vind het van hem heel laf dat hij jou zo laat tobben. Al die stress die je nu hebt is voor de baby ook slecht. ' Gelukkig' ben je al op een termijn dat de baby geboren mag worden. Dus mocht het effect daar op hebben, de baby zelf kan dat aan. Zelf zou ik dit zo niet pikken van mijn man. Maar mijn man heeft zijn gezin op de eerste plaats staan, das weer wat anders. Als hij geen vrij zou krijgen zou hij zich ziekmelden voor ons. Gelukkig zijn ze bij mijn man wel schappelijk en denken ze altijd mee.. (adoptieverlof, veel ziekenhuisbezoek met onze zoon, echos met deze zw, hij kreeg allemaal speciaal verlof). Scheelt wel hoor of je baas meedenkt of niet. Daarbij zit hij in een mannencultuur die ws heel anders over zwanger zijn denken. Zwanger zijn is geen ziekte, dat idee... Nou als zij zwanger zouden moeten zijn, zouden er geen kinderen geboren worden.. Hou je taai meisje, je zit er al doorheen voordat de baby er is, en straks heb je helemaal al je krachten nodig, een baby en 2 kindjes.
Ik vraag me af of het mogelijk is om tijdelijke thuiszorg te krijgen. Na een operatie is dat namelijk ook mogelijk. Misschien bij het ziekenhuis informeren, die kunnen dit soort dingen voor je regelen. Of vragen bij je verzekeraar of CIZ. Ik weet niet of dit mogelijk is hoor. Maar het is misschien een idee. Ik hoop dat het mogelijk is om nog een beetje te kunnen genieten, en wens je veel sterkte. Hopelijk binnenkort een prachtig kindje voor jullie samen. Zodra de kleine in jullie armen ligt is de strijd ook wel snel gedaan. (denk ik)
Nee, als je minder dan 3 maanden zorg nodig hebt en een partner dan word er verwacht dat de partner de zorg op zich neemt. Andere oplossingen | CIZ
Ik heb net gebeld maar ze is al weg. Ze hebben een briefje achter gelaten of ze me terug kan bellen. Via andere wegen heb ik al alles geprobeerd om hulp te krijgen. maar idd als je een partner hebt heb je nergens recht op.
Nee hij wilde er niks over horen. en ik had geen zin in ruzie dus heb het maar even gelaten. Wel net bij de Gyn vandaan en heb 2cm ontsluiting, het was alleen nog te stug om iets te doen. Maar dinsdag moet ik weer terug voor ctg en kijken hoe ver het dan is en als het lukt gaan ze me dan inleiden! Vind het ineens super spannend worden! Ik hoop dat het dit weekend doorzet en anders dat het inleiden kan. Duimen jullie voor me? Wel grappig, eerst zou mn vriend dinsdag moeten werken en nu kan hij ineens wel vrij krijgen. Ik lach er maar om, want meer kan ik niet doen. huilen heb ik al genoeg gedaan.
Ik ga voor je duimen! Dat is inderdaad een goede instelling zo vlak voor je bevalling, je kan je energie nu wel beter gebruiken maar het blijft jammer dat hij het niet lijkt te begrijpen. Sterkte meid!
Hij vind het denk ik moeilijk om voor zichzelf voor zn gezin op te komen. Toen hij afgelopen zomer door zn rug was gegaan en daarna amper kon lopen is hij toch even naar zijn werk gegaan om wat dingen te doen. en stomkop die ik toen was heb hem toen nog gebracht ook. doe ik ook niet meer. Hij is weleens aan boord (toen zat hij nog aan boord) flauw gevallen door de pijn in zn schouder (hij had hem verdraaid) en is daarna trillend op zn benen gewoon door gegaan met zn werk. Ben gewoon blij als dit achter de rug is.