Juist! Zal echt niet makkelijk voor je zijn om nu samen met je man en kind onder 1 dak te moeten zitten. Luister gewoon naar je gevoel, misschien eens praten met een therapeut? Iemand die er buiten staat en jullie dus eigenlijk niet kent en dus een neutrale mening heeft. Misschien kan je op die manier wat wijzer worden. Misschien is het fijn om even een weekend bij je ouders te gaan logeren? Even wat dingen op een rij te kunnen zetten? In ieder geval, heel veel sterkte. Ik vind het echt heel rot voor je, je zal je vast vreselijk voelen Denk om jezelf...
Wij kunnen die beslissing niet voor je maken maar iets in mij zegt dat je door wil gaan in je relatie, en bij twijfel zou ik zeker de relatie nog niet verbreken. Neem de tijd voor elkaar en zoek uit wat jullie nog met elkaar hebben en wat de toekomst voor jullie kan betekenen. Als je na een poos concludeert dat het toch niet gaat werken dan kan je in ieder geval zeggen dat je alles gedaan hebt om je relatie te redden. En werkt het wel, dan is dat super! Verder sluit ik me aan bij mamabri en Strijkkraal. Zelf ben ik in de relatie met mijn ex 2x verliefd geweest op een ander. Ik heb daar niks mee gedaan maar was voor mij wel teken aan de wand... Bij mij zat er gewoon een stuk dat ik hem niet kon vertrouwen omdat hij mij verliet tijdens de zwangerschap van de eerste. Mijn huidige man had tijdens een studiereis iemand ontmoet die hij wel erg interessant vond... Zo erg dat ie zelf niet eens merkte dat hij verliefd was... Gelukkig woonde zij in de VS maar anders was het contact zeker anders geweest. Het heeft bij mij heel lang geduurd voor ik daar weer mee om kon gaan. Maar uit eigen ervaring weet ik ook dat verliefd worden op een ander je kan overkomen. Ik wilde juist heel erg gaan controleren daarna, maar dat werkt averechts. Helemaal bij mijn man want die werd als kind door zijn neurotische moeder voortdurend gecontroleerd... Wij zijn inmiddels tien jaar samen en vijf jaar getrouwd, ik denk dat het me wel 2 jaar gekost heeft voordat ik mijn man weer kon vertrouwen, daarna zijn we ook pas getrouwd en aan kinderen begonnen. Ergens in mijn achterhoofd flakkert nog wel een zwak waakvlammetje maar dat is echt op de achtergrond. Ik heb absoluut nu geen reden om hem te wantrouwen wat dat betreft.
Bedankt voor de lieve reacties! De ene dag gaat het beter dan de andere. Ik wil er wel voor gaan maar voel me zo onzeker. Als we geen kind samen hadden gehad was ik er zeker niet voor gaan vechten. Het is fijn om te lezen dat er ook relaties zijn waar het uiteindelijk goed is gekomen. Vandaag voel ik me gespannen. Mijn man krijgt vandaag de uitslag van de soa-test. Wat ik maar niet kan snappen is dat hij geen condoom heeft gebruikt. Wel hebben ze het erover gehad samen. Ze zei dat ze geen soa had. Maar hoe kun je iemand daarop vertrouwen, ook achteraf gezien?
Waar voel je je onzeker over? Heb je het daar met je therapeut over gehad? Ik denk wel dat het belangrijk is om daar je vinger op te gaan leggen. Als ik je een tip mag geven. Focus je nu even op jezelf. Wat je wilt, waar je onzekerheid vandaan komt, waarom je toch ergens door wilt gaan en waarom je zeker dat je niet zou hebben gevochten voor je relatie als je geen kind had. Ik denk wel dat dat belangrijk is om te weten. Het bepaalt namelijk wel in grote mate hoever je wilt gaan en je man wilt vergeven voor zijn misstap.
Dit bedoel ik dus ook. Als je het al van elkaar weet wat de consequenties zijn dan weet je dus waar je aan begint wanneer je vreemd gaat. Wij hebben dit precies zo. Hij weet wat de consequenties zijn (dat ik bij hem weg ga wanneer hij vreemdgaat) , heeft hij dat er voor over? ja? dan moet ie lekker zijn gang gaan...
Sterkte..ik vind het knap dat je het nog wilt proberen met hem. Maar je moet doen waar jij je goed bij voelt.
Dat is iets wat het allemaal nog ERGER maakt. Dat hij zichzelf in gevaar brengt door het onveilig te doen is er één, maar je vrouw dan ook nog tegen willens en wetens in in gevaar brengen vind ik ronduit schandalig. Dat kan je gewoon echt niet maken. Super stoer dat je er voor wilt vechten, al zou het gebrek aan vertrouwen bij mij uiteindelijk een strop om de relatie betekenen. Of hij moet mijn voornaam op zijn hoofd laten graveren ofzo. Denk dat het erg aan licht hoe graag je man wilt. Toont hij berouw? Heeft hij spijt? Wil hij net zo goed dat het weer oké is als jij? Of legt hij de schuld voornamelijk in jouw schoenen en moet je daar mee omgaan en je best doen om dat te veranderen? Zo ja of nee, dan vind ik dat je er best voor kan knokken ja. Maar als dit mijn situatie zal zijn; Hij zal echt DIEP door het stof moeten gaan. Heel diep. Vooral omdat hij ook nog eens zonder condoom heeft gewipt.
Hij heeft gelukkig geen soa. Heel fijn maar heel dubbel. Dat hij een ander zo erg vertrouwt. Ik snap dat niet! Hij neemt alle schuld op zich en toont steeds meer spijt en berouw. Hij was eerst erg in de war. Ook naar onze zoon voelt hij zich schuldig.
Over mezelf wat ik misschien niet goed heb gedaan en wat hij wel met haar had. Maar weet ook dat als hij niets aangeeft, niet erover praat, ik niets kan. En ook dat ook al vecht je er samen voor je niet weet welke kant het op gaat. Maar daar probeer ik maar niet aan te denken. Als we geen zoon zouden hebben zou ik niet door deze pijn heen willen. Er weer naar toe werken dat ik hem weer kan vertrouwen. Tuurlijk heb je ook pijn als je ervoor kiest om dan uit elkaar te gaan. Maar zo voelt het nu voor mij. Of ik dat dan ook daadwerkelijk zou doen, geen idee. Maar heb hem wel duidelijk gemaakt dat wanneer dit nog eens gebeurt het over is.
Gelukkig, dat zal wel een geruststelling zijn voor je. En ik snap wat je bedoeld. En het is al positief dat hij snapt dat hij fout is geweest. Dat dit echt niet kan. Ik hoop echt voor jullie dat de weg hierin gevonden wordt. Je moet maar zo denken; Als jullie hieruit komen, dan zal het alleen maar sterker zijn.
+1. Als het lukt om zo'n crisis te overleven, weet je dat je relatie echt tegen een deuk kan. Het kan hoor, daar ben ik van overtuigd. Natuurlijk kan ik dat pas echt zeggen als ik over 40 jaar nog steeds gelukkig met mijn partner ben, maar ik heb daar echt heel veel vertrouwen in.
Dit begrijp ik dan weer niet.. Je blijft nu dus bij hem voor je zoon? Als hij er niet was geweest dan was je bij hem weggegaan. Dus eigenlijk kan hij maar doen wat hij wil want jij blijft bij hem vanwege jullie kindje. Anders had je hem dus uitgekotst en was je alleen verder gegaan dan was het afgelopen en over geweest. Ik vind het heel dapper dat je dat wil proberen, maar ik kan me niet voorstellen dat dat werkt. Al helemaal niet omdat het niet een per ongeluk slippertje was (als dat al bestaat..) Maar doelbewust meerdere keren een vrouw opzoeken terwijl je al weet dat je fouter dan fout bezig bent:x
Dit dus! Het is niet zo dat hij 1x is vreemdgegaan, maar wel meerdere keren. Dat komt op mij over dat hij zelf niet voor zijn relatie wil vechten, maar daar gewoon lak aan heeft. Ik zou ook als ik jou was, voor jezelf en jullie zoon kiezen.
Jongens, door te zeggen hoe slecht hij wel niet is en dat je zelf allang was opgestapt help je ts niet. Het gaat alleen maar voor twijfel zorgen. Ts heeft de keuze gemaakt te vechten, laat haar in haar waarde en respecteer deze keuze.
Nee ik blijf ook bij hem omdat er gevoelens voor hem zijn. Ondanks alles hou ik wel van hem. Dit is de enige kans die hij krijgt. En zoals ik al eerder zei als er geen kind was, dat het dan over is. Maar dat is nu mijn gevoel maar als ik in die situatie zou staan dan zou ik het niet weten.
Vreemdgaan komt ergens vandaan, dat gebeurt (naar mijn idee) niet zomaar. je weet dat je fout zit, de spanning is te verleidelijk en je doet het toch. Hij moet (leren) praten over waar dat bij hem vandaan komt. Wat je aangeeft: wat hij mist. je moet wel ergens aan kunnen werken, anders blijft het manco bestaan. Wat mij het meest stak in je verhaal, is dat hij 4 keer is vreemdgegaan, waardoor hij dus bewust vaker naar haar toe is geweest. Heeft hij gevoelens voor haar (gehad) of is het de verleiding en spanning..? het is knap dat je wil vechten, dat jullie nog genoeg van elkaar houden om ervoor te gaan. En het duurt echt wel even voordat je hem weer echt kunt vertrouwen. Hij zal dat ook moeten beseffen en je daarin moeten steunen. Niet na een maand denken dat het allemaal wel weer goed zal zitten, dat is niet zo. Je hebt een flinke deuk gekregen, maar het is te helen als je dat allebei echt wil. En volgend jaar rond deze tijd zal je weer een terugslag hebben, geloof me. Misschien een idee om juist dan leuke dingen te doen om aan deze periode een andere herinnering te hangen. Want als je er echt voor gaat zijn jullie dan gewoon nog bij elkaar Heel veel succes meid, elke dag een stapje vooruit, elke dag een beetje minder pijn. Tot je ineens een dag hebt en er niet meer aan denkt, die zijn mooi
De keuze om niet met iemand verder te gaan is makkelijker als er geen kind in het spel is. Dat wilt biet zeggen dat je bij die persoon blijft alleen maar om het kind. Het maakt het alleen makkelijker. Dus ik snap de keuze van ts wel en wat voor rottigheid je man ook heeft uitgehaald, ik hoop dat jullie er samen uit kunnen komen. Blijkt dat achteraf helaas toch niet zo te zijn dan weet jij iig dat je niet gelijk hebt opgegeven en zal de break up en de verwerking soepeler zijn. Tuurlijk je zal verdriet hebben en hem missen want 10 jaar is niet niks maar je hoeft jezelf dan niet af te vragen; wat als ik het nog een kans had gegeven. Heel erg veel succes