Hoi, Ik vraag dit voor een vriendin van me. Hopelijk kunnen jullie hier helpen. Haar oudste zoontje (ze heeft nog eentje van 1 jaar) van 3 jaar zit in een fase en wil sinds kort voor alles papa hebben. Mama mag niet meer met hem naar het toilet gaan, mag hem niet meer in bed leggen, etc. Voor alles wil hij papa, mama is "stout" of "niet lief" of "papa en -zijn broertje- en hij zijn vriendjes, mama niet". Zij antwoord hierop dat hij dan ook haar vriendje niet is, maar volgens haar man is dit verkeerd. Ik denk dit ook maar wat moet ze dan doen? Zij doet echt alles voor haar kinderen en zit er dus op dit moment heel erg mee in. Dit is nu al 2 dagen zo. Hopelijk hebben jullie tips of heeft iemand van jullie dit ook gehad.
Ik denk dat elk kind wel zo'n fase heeft ook krijgt. Ze moet inderdaad niet gaan zeggen dat wat haar zoontje zegt wederzijds is. Waarschijnlijk is het over een paar dagen weer normaal. Mijn zoontje is nu helemaal in to mama, ook niet altijd leuk voor mijn man maar ik ben er van overtuigd dat de rollen heus nog wel een keer omgedraaid zullen worden. Hoe dan ook moet ze hem niet het idee geven dat hij iets verkeerd doet, misschien eerder vragen 'waarom is mama jou vriendje niet meer' misschien zit hem een gebeurtenis oid van eerder die week dwars.
tja, hier is het ook zo, maar dan omgedraaid. Wel vervelend als diegene die het meest bij hem is, juist niet de favoriet is. Hier reageerde wij meestal als er gezegd werd: Ik vind jou stout/niet lief etc 'maar ik vind jou wel lief' . En als er geen kustjes gegeven werden/worden dan pikt papa af en toe gewoon een kusje -want papa/mama vind jou wél lief . En verder niet teveel aandacht aan besteden. Maar ik kan me voorstellen dat het zwaar is voor het moederhart op dit moment
Dank je voor de reacties. Dat van vragen waarom heeft ze al gedaan. Als ze vroeg waarom ze zijn vriendje niet meer is dan begint hij een verhaal te vertellen over koekjes (wat niet goed te verstaan is en helemaal verzonnen is). Zeggen dat zij hem wel lief vindt en kusjes stelen heeft ze nog niet geprobeerd, zal het haar zeker doorgeven. Nog mensen die hier ervaring mee hebben? Vind het heel erg voor haar, ze zit er zo mee in.
De reactie van je vriendin is idd niet goed (beetje kinderachtig zelfs...). Mijn kinderen zeggen ook wel eens dat ze mij niet lief vinden of dat ze liever papa of oma hebben. Ik zeg dan dat ik heel veel van ze hou en negeer het verder. Haar gevoelige reactie zal het eerder versterken. Haar zoontje zal dit juist tegen haar zeggen omdat hij zich bij haar het allerveiligste voelt. Haar kan hij dus uittesten. Dus overgevoeligheid uitschakelen. Als hij weer zoiets zegt reageren met: maar mama vindt jou wel heel lief. En over tot de orde van de dag. Eventueel savonds uithuilen (want ik snap heus wel dat het niet leuk is om te horen).
En idd als ik in zo'n fase geen kusje kreeg dan veranderde ik gewoon in een kusjesmonster. Zo negeer je het negatieve gedrag ook...
euhm... ik hoop dat dit normaal gedrag is, anders zit er bij ons ook iets niet goed!!! 4 weken lang mocht mijn man niet in haar slaapkamer, niet mee naar het toilet, geen kusje geven, echt niks. Mijn man heeft gewoon verder gedaan zoals altijd en haar toch een kusje gegeven en haar verwijten genegeerd. Sinds gisteren... tja, ik mag haar boterham niet smeren, ik mag haar schoenen niet aan doen en krijg enkel te horen "papa moet dit doen".
Tja, ik vrees dat het redelijk normaal is. Hoewel vaak omgekeerd (jongens trekken in de regel meer naar mama toe op die leeftijd) Ik denk ook dat vaders daar -over het algemeen- wat beter mee om kunnen gaan dan moeders. Ik snap dus best dat ze het pijnlijk vindt,ik zou het ook helemaal miet leuk vinden. Onze zoon heeft het omgekeerd. En dat is echt niet een kwestie van een fase van een paar dagen. Hij heeft een sterke voorkeur voor mij. Als het in het weekend bijv. mijn beurt is om uit te slapen, moet papa hem meestal huilend mee naar beneden nemen omdat zoon liever bij mama blijft. Nu moet ik wel zeggen: als ze dan eenmaal beneden zijn hebben ze de grootste lol met elkaar. Naar bed brengen hetzelfde verhaal: als ik niet thuis ben doet mijn man het en gaat dat prima. Als ik thuis ben, 'moet' ik het doen. Ik weet niet hoe dat bij jouw vriendin is. Hoe gaat zoon met haar om als papa er niet bij is? Gaat het dan wel goed? Wij geven er om te beginnen niet aan toe. Als wij vinden dat het papa's 'beurt' is om te gaan ontbijten of naar bed te brengen, dan doet papa dat. En we wijzen hem er dan ook op: zie je nou wel dat het gewoon leuk was met papa samen. Sinds onze zoon wat meer besef kreeg van het feit dat ik zwanger ben en er een baby bij komt, is hij me nog meer gaan claimen. Dat zorgde er o.a. voor dat hij ging zeggen "Ik houd alleen van mama en niet van papa." In het begin hebben we dat genegeerd of afgedaan met "Papa houdt wel van jou." Of dat ik zei "Ik houd wel heel veel van papa." Maar na een aantal weken (misschien wel een maand of twee) was ik het wel zat. Nu is onze zoon wat taal betreft heel vlot en hij snapt ook abstractere dingen vrij goed - voor zijn leeftijd. Dus toen hij weer zoiets zei, ben ik echt met hem in gesprek gegaan hierover. Eerst gevraagd of hij dat nu echt meende. In eerste instantie zei hij ja. Toen heb ik gevraagd hoe hij het vindt als ik boos op hem ben. Onze zoon is daar altijd erg van onder de indruk, zelfs een beetje ontdaan en vindt het dan heel belangrijk om toch die bevestiging te krijgen dat ik nog van hem houd en hem lief vind enzo. Die bevestiging krijgt hij uiteraard. Maar hij kent dus wel dat nare gevoel als je denkt dat iemand je afwijst. Hij kon dat ook goed onder woorden brengen, dat hij daar verdrietig van wordt. Toen heb ik verteld dat papa er verdrietig van wordt als hij dat soort dingen zegt. En dat het wel zielig is, omdat papa altijd leuk met hem met de auto's speelt en hem altijd wil dragen als onze zoon daarom vraagt. Dus nogmaals gevraagd of onze zoon echt niet van hem houdt. Toen was het ineens anders en hield hij toch wel van papa en was het maar een grapje. Ik heb uitgelegd dat het geen leuk grapje is en dat hij dat niet meer moet zeggen. Dat gesprek was bij het ontbijt en verder hebben we het er niet meer over gehad. Toen mijn man 's avonds uit zijn werk kwam, ging onze zoon hem gelijk vertellen dat hij wel van hem houdt. En sindsdien gaat het veel beter. Soms zegt hij het nog wel eens, maar dat is ook een beetje gewoonte geworden. Een soort stopzinnetje. Nu herstelt hij onmiddellijk en zegt er dan achteraan dat hij wel van papa houdt. Verder blijf ik af en toe de leuke dingen benadrukken die onze zoon met papa doet. Zeker nu ik een stuk minder mobiel ben door de zwangerschap en ook minder energie heb. Als ik dan iets niet kam of wil, dan zeg ik er soms bij "Maar vanavond is papa thuis en die kan wel met jou over de grond kruipen met de autootjes." Niet ieder kind is hetzelfde. En misschien is drie jaar wel jong voor zo'n 'zwaar' gesprek. Maar bij ons heeft het goed uitgepakt. Sowieso denk ik dat het belangrijk is dat de 'favoriete' ouder positieve dingen over de andere ouder blijft zeggen. Dat er niet toegegeven wordt aan "Ik wil niet met die andere ouder mee." (Want dan bevestig je alleen maar dat die ander inderdaad niet goed genoeg is.) En ik zou zéker niet zeggen "Dan vind ik jou ook niet meer lief." Ouderliefde hoort in mijn ogen onvoorwaardelijk te zijn en een kind moet dat ook voelen. Door dit soort negatieve dingen te zeggen, ga je jouw kind juist reden geven om zo te doen!
Ik zou er niet te zwaar aan tillen, zeker niet na 2 dagen, dat soort fases hebben kinderen nou eenmaal. Gewoon een grapje er van maken en kusjes en kroeltjes 'pikken', vaak schateren ze het dan ook wel weer uit. De reactie van je vriendin lijkt mij ook heel fout, beetje kinderachtig. Gewoon volhouden dat zij wel veel van hem houdt, papa ook laten zeggen dat hij mama ook erg lief vindt en dan komt het heus wel weer goed. Mijn zoontje wil soms ook alleen mij, maar erger nog, als opa in de buurt is dan kunnen papa en en mama allebei hem gestolen worden . Ik voel me er niet door beledigd hoor, ik ben toch lekker zijn mama, en niemand anders .
Tupp heeft het al goed omschreven, maar ook ik ben bang dat dit niet een fase van een paar dagen of zelfs weken is, dit kan maanden gaan duren. Ook bij ons is het omgekeerd (zowel bij zoon als dochter) en ik kan me heel goed voorstellen dat dit heel vervelend is en echt pijn doet. Mijn man wil ook nog wel eens zo kinderachtig reageren met "nou dan vind ik jou ook stom!", nauurlijk weet hij dat dit niet goed is, maar het raakt hem ook echt als de kinderen (beiden) zo tegen hem doen Wat hier helpt is sowieso niet aan toegeven. Mama mag alleen tanden poetsen, in bad doen, naar bed brengen, mee naar wc, etc..... Tsja pech gehad dat gaat nou eenmaal niet. En ook quality time met papa doorbrengen wil nog wel eens helpen. Onze dochter kon ook hele nare dingen uit het niets zeggen als "ik hou alleen van mama" en dan zei ik meestal iets van "nou ik hou wel heeeeel veel van papa hoor!". Vaak bedacht ze zich dan snel en vond ze hem toch wel heel lief.
hier idem maar dan andersom. papa is not-done. hij hoeft alleen maar op te staan van de bank, denkend dat ze opgetilt gaat worden door papa. en dan komt al als een malle naar mij toe rennen. het is gelukkig een fase. al duurt die hier wel erg lang naar mijn mening hele dag door is het mama mama mama mama. had net in ander topic ookal geschreven, ben vandaag is gaan tellen hoevaak ze om mij zit te roepen en ben begin middag gestopt bij de 150 ergens. om knetter van te worden. tip? meer 1 op 1 met de 'minder geliefde ouder'. Werkt hier goed gelukkig. smorgens gaat hubby lekker met haar spelen voor hij naar zn werk gaat, en dan is mijn dag iets dragelijker en minder dramatisch en loopt ze ook vrolijk naar papa toe als hij weer thuis komt van t werk
Mijn oudste dochter heeft ook een hele sterkte voorkeur voor papa. Altijd al gehad. Ik zeg altijd tegen haar, dat ook als ze papa de liefste vindt ik nog steeds van haar houd. Ik maak er echt geen probleem van en ook nooit gedaan.