Hoi meiden, Ik zit sinds 2 weken in de ziektewet omdat ik door de zwangerschap kotsmisselijk ben. Kan daardoor bijna geen eten binnen houden. Vandaag belden mijn collega's, ze komen volgende week alle 8 op bezoek! Ik vindt het wel lief dat ze komen hoor maar maak me er nu al zenuwachtig over. Straks vinden ze me er niet ziek genoeg uitzien of vragen ze zich af waarom ik net als hun er zijn niet hoef over te geven ofzo... pffff...wat moet ik hier nu weer mee. Hoe zouden jullie dit aanpakken? Toedels Luna
je moet je niet druk maken hoor. Je weet zelf wat je voelt en wat je wel en niet kan. Ze tonen tenminste wel interesse. succes!
ik vond het altijd heel leuk als mijn collega's langskwamen toen ik ziek was, dat betekend in ieder geval dat ze interesse in je tonen. waarom hals over kop weer werken als je collega's langs willen komen? als ik je collega was zou ik dat verdachter vinden dan hoe ziek je er wel of niet bij ligt.
Klopt dat is ook erg lief van ze! Maar ik moet ook drinken voor ze pakken enzo... Maak me weer teveel zorgen denk ik.
Ik weet nog niet wanneer ze komen, maar anders ga ik wel iets proberen te regelen inderdaad. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het super lief dat ze komen hoor. Maar er zitten er een paar bij die voordat ik in de ziektewet ging vonden dat ik me aanstelde en niet genoeg deed om beter te worden vandaar dat ik me een beetje zorgen maak. Mijn leidinggevende komt ook mee!
Kan je niet gewoon aangeven dat alle 8 tegelijk een beetje teveel is van het goede? Je bent tenslotte "ziek".
Als je eraan denkt om 'maar gewoon weer te gaan werken' om het bezoek van je collega's te vermijden, zou je jezelf misschien moeten afvragen hoe beroerd je werkelijk bent? Als je namelijk niet kunt werken omdat je doorlopend aan het overgeven bent, kun je niet werken. Punt. Ik heb zelf ook tot het einde van mijn contract thuis gezeten omdat ik doorlopend moest overgeven. Eén keer ben ik, op verzoek van de baas, op mijn werk langs geweest om te praten. Mijn baas en collega's schrokken zich een hoedje van hoe ziek ik eruit zag en hebben me aangeraden voorlopig toch echt niet te gaan werken. Met andere woorden: waar ben jij bang voor? Als je echt zo beroerd bent, zien je collega's dat ook wel!
Het kan togg zijn dat het de ene dag wel gaat en de andere dag niet ? Als je toevallig die dag niet hoeft over te geven of iets, dan kan dat gebeuren, maar dat wil niet gelijk zeggen dat je je goed voelt.. Als ze erom vragen, kun je gewoon zeggen dat het op het ene moment wel goed gaat maar het andere moment weer totaal omslaat.. Gaat hun ook niet egt iets aan vind ik.. En indd, jij weet hoe je je voelt, dat kan een ander niet voor je voelen, dus eigenlijk zouden ze geen conclusies kunnen gaan trekken die dag als ze langskomen..
Ja jopie, denk dat dat inderdaad wel een goed idee is. Danabelle, dat klopt ik weet ook wel van mezelf dat ik ziek genoeg ben, ben ik erg veel afgevallen, heb uitdrogingsverschijnselen en een erg lage bloeddruk. Hoe lang heb jij er last van gehad? VK zei tegen mij 12 weken en dan moet het weg zijn.. Maar het is niet zo dat ik als een uitgewrongen vaatdoekje over de bank heen hang en ik hou er ook niet van om me extra aan te gaan stellen als ze komen. ach ze zullen het wel in de gaten hebben denk ik.
Lieverd, als je echt zo ziek bent dat je veel bent afgevallen en zelfs uitdrogingsverschijnselen hebt, dan bent je gewoon ziek. Punt uit! Als het echt zo moeilijk is om drinken te pakken, vraag je toch aan één van die collega's of ze even meehelpen. Ik vind het hardstikke lief van ze dat ze met z'n achten komen. Echter is het wel zo dat de ene eerder ziek is dan de ander. Vraag jezelf af of je echt niet kunt werken. Als dat niet kan, dan kan het niet. Dat voel je zelf het beste. Maar als je stiekem wel weet dat je eigenlijk best zou kunnen werken, maar nu wel gebruik kan maken van de situatie dan zul je door de mand vallen. Ik bedoel daar niet mee te zeggen dat dit bij jou het geval is hoor. Maar er zijn wel mensen die dat doen.
Ha Sillie, klopt dat is ook zo. En mensen moeten ook denken wat ze willen denken... VK wilde me vorige week al naar het ziekenhuis sturen aan het infuus. Werd nogal boos dat ik ondanks dat ik zo ziek ben toch wilde gaan werken. Dat heeft me doen besluiten om thuis te blijven. Zelf denk ik nog weleens, ach wat maakt het uit, kan toch gewoon gaan werken en af en toe eens naar de wc rennen. Dat is ook niet echt realistisch. Ik stel gewoon te hoge eisen aan mezelf en vind eigenlijk (al ben ik half dood) nog niet dat ik het recht heb om thuis te gaan zitten. Ligt dus denk ik ook meer aan mij hoor. Komt ook bij dat ik weet dat mijn collega's het super druk hebben.
Ziek is ziek.. einde verhaal, wat hun er van denken is hun probleem. Jij hebt als het goed is je verklaring al afgelegd aan je leidinggevende, en als je gelijkwaardigen daar problemen mee hebben kunnen ze jouw leidinggevende daar op aanspreken. Hier zijn ooit eens 2 mensen langs geweest toen ik erg ziek was, en was net een beetje aan het herstellen (was al weer aan het schoonmaken thuis ), ik zie er nogal bleek uit zonder make-up.. dus dat heb ik dan ook niet opgedaan
Ik kan me best voorstellen hoe jij je voelt. Ik zou dat gevoel ook hebben denk ik. En helemaal als er 8 tegelijk komen. Maar ja, als je het op gaat splitsen dan heb je twee keer visite... Laat het gewoon over je heen komen en laat iedereen denken wat ze willen. Het gaat om jouw lijf en jouw kindje.
Sluit me aan bij de rest. Ik had een dreigende vroeggeboorte, veel bloedverlies en veel harde buiken. Ben toen de ZW in gegaan maar voelde me eigenlijk verder niet ziek. Wel veel angsten. Op t werk vonden ze me aan stellen.... Tja ik bracht immers wel mn kids naar school. Wat ik wil zeggen is dat je een complicatie gewoon niet altijd (hoeft te) zien/ziet.
bedankt voor jullie antwoorden, make-up laat ik inderdaad even achterwege. Ik zie er ook erg ziek uit nu. Net even filmpje wezen huren en zelfs dat gaat al net zonder over te moeten geven in de auto. Dus ziek genoeg, dat weet ik zeker....
Zet drinken e.d. alvast voor ze klaar, dan hoef jij zo weinig mogelijk op te staan. Enne, toch fijn als je eventjes niet over hoeft te geven. Geen zorgen maken hoor Het lijkt mij dat ze langskomen uit bezorgdheid en niet omdat ze het niet vertrouwen, want dan hadden ze niet allemaal hoeven komen... Zou jij de moeite nemen om te gaan checken of je collega wel echt ziek is Dat zou dan meer over hun zeggen dan over jou...
Sowieso een afspraak maken wanneer ze komen. Lijkt me geen prettig gevoel als je zomaar 8 mensen voor je deur hebt staan zonder het te weten. En als je het te druk vind (8 mensen over de vloer is best veel) vraag dan of iemand je kan helpen. Ik vind het trouwens wel heel lief dat ze langskomen, dan geven ze toch aan dat ze aan je denken. Gewoon je grenzen aangeven. ik hoop trouwens dat je je snel beter voelt.
@ Luna1, ik ben er van week vijf tot en met week vijftien dusdanig beroerd van geweest dat ik mijn huis niet uit kon. Naar het werk ben ik destijds gebracht, heb daar eerst staan overgeven voordat het gesprek met mijn baas was. Na week vijftien ging het langzaamaan iets beter; was het overgeven eerst echt 24 uur per dag, later kon ik weer slapen zonder te moeten overgeven en nog wat later was het overgeven alleen tussen pakweg zes uur 's ochtends en twee uur 's middags. Pas sinds een week gaat het echt een stuk beter. Op dit moment, en ik ben nu ruim 19 weken zwanger, moet ik nog wel eens overgeven maar gelukkig niet meer iedere dag, en gelukkig ook niet meer tientallen keren per dag. Ik verheugde me ook op de grens van 12 weken.. toen het niet weg was, verheugde ik me op de grens van 16 weken.. Toen het nog steeds niet weg was, tja, heb ik maar helemaal niet meer geluisterd naar mensen die zeiden dat het 'met zoveel weken wel over zou zijn'. Er zijn vrouwen die er 9 maanden last van hebben. Over make-up; ik voelde me eigenlijk te beroerd om zelfs de meest minimale aandacht aan mijn uiterlijk te besteden. Toen ik naar het werk moest, heb ik desondanks een kam door mijn haar weten te halen en een foundation op mijn gezicht geklodderd. Dit ontlokte mijn collega de uitspraak 'ach meisje, je kunt het écht niet verbergen he hoe beroerd jij je voelt.' Tja.. Verder idd, mensen denken toch wel wat ze willen denken. Je hoeft je in elk geval niet 'schuldig' te voelen omdat je werkgever jou moet betalen hoewel je thuis zit; het UWV betaalt bij zwangerschapsklachten jouw ziektegeld aan jouw werkgever.