Herkenbaar. Hier ook geen kraamtijd gehad ivm dysmature dochter. Tijdens zwangerschap maandenlang dagelijks (ja serieus) ctg in het ziekenhuis en ge-eindigd met HELLP, ook al geen 'normale' zwangerschap gehad. Ik zou dat graag allemaal eens anders mee mogen maken. Maar bovenal zou ik het graag nog eens mee mogen maken om zwanger te zijn, weer een wondertje te mogen krijgen. Inmiddels al een VMK en een BBZ achter de rug. En aangezien wij op donorzaad aangewezen zijn, hebben wij geen eindeloze pogingen. Ik weet niet eens voor hoeveel pogingen er nog zaadjes zijn... Maar we blijven positief. Mocht het niet lukken hebben we nog tijd zat om te sikkeneuren
Ook ik vind het heel herkenbaar! Hier ook de angst dat het een volgende keer misschien wel niet zal lukken en als ik daar aan denk kan ik er nu al een naar, verdrietig gevoel van krijgen. Ik geniet intens van onze kleine meid en ik hoop dat dit geweldige wonder ons ooit nog eens gegund is. De angst voor dat machteloze gevoel wat zo allesoverheersend was waardoor niks meer echt leuk was... Maar 'moeder' ben ik al, dat geeft denk ik wel een beetje rust. Al doet het me ook beseffen hoe graag ik dit alles nog een keertje mee wil maken. Maar voorlopig waag ik me er niet aan, de komende 2 jaar wil ik alleen maar genieten van ons meisje!
He Merah (en anderen), Ik zie dit topic nu pas. Het is voor mij heel herkenbaar. Zoals Merah (en wederom sommige anderen ) weten is het zo dat wij inmiddels al weer een poosje bezig zijn voor een tweede. Sinds de geboorte nooit AC gebruikt. Niet dat ik denk dat ik spontaan zwanger zou kunnen raken, maar toch heb ik elke maand een soort van 'hoop' en iedere maand een terleurstelling. Onze cryo terugplaatsing is mislukt, net als onze 1e nieuwe IVF(/ICSI). Er zijn geen cryo's ontstaan. Zodra ik ongesteld ga worden krijg ik weer een uitgangsecho en start als het goed is weer het hele circus. Ik vind het doodeng. Het is niet te vergelijken met hoe het was toen wij voor onze dochter streden. Toen zat ik heel diep. Als ik eerlijk ben, toen kon ik nergens echt van genieten. Dat klinkt depri, maar jarenlang verdriet bracht dat in mij naar boven. Nu is dat absoluut anders. Ik geniet heel erg van ons meisje. Ze is ons alles, zij is waardoor mijn leven gevoelsmatig weer zin heeft gekregen. Ik hou zo veel van haar. Zij is zo veel meer dan waar wij van en op hadden durven te dromen. Maar toch, toch voel ik mij dus aangeraakt door dit topic. Ik ben bang, ik ben doodsbenauwd. Bang dat ik onze dochter geen broertje of zusje kan geven. Bang dat ik mijn ubervruchtbare vriend geen 2e kindje kan geven. Bang dat ik weer zal falen. Bang dat manlief, hoe lief hij ook is, mij ooit wat schuldig gaat nemen. Bang dat dochterlief mij ooit verdrietig of boos zal roepen dat ik haar geen broertjes of zusjes kon geven. En hoe rationeel ik ook kan denken (ik weet dat ik er niets aan kan doen, heb altijd goed voor mijn lichaam gezorgd) voel ik me schuldig. Tegelijkertijd ben ik angstig. Hoe gaat mijn binnenste reageren als straks meiden die tegelijkertijd met mij een kindje hebben gekregen, weer een kindje krijgen? Ga ik weer dat ziekelijke jaloersige krijgen? Ga ik weer verdrietig worden van kraambezoek? Van baby's? Van kinderwagens? Van de Clear Blue reclames wordt ik al tijden niet meer echt heel blij. Of wat te denken als meisjelief ooit aan Sinterklaas om een broertje of zusje gaat vragen? Ook ik herken het bewaren van de spulletjes. Ik heb heel bewust nogal meiden-dingentjes gekocht. Knal knal knal roze baby verzorgingsproducten, meisjemeisje-kleertjes... Dingentjes met haar naam erop... Gewoon om er voor te zorgen dat als we nooit een tweede zullen mogen krijgen, ik niet verdrietig ga worden 'omdat we het nooit voor het broertje of zusje hebben mogen gebruiken'. De te kleine kleertjes zitten in dozen op zolder. Net als de wieginzet van de kinderwagen. Naast het wippertje en de babygym. De wieg is te groot om de zoldertrap op te tillen en staat nog in onze lomp grote slaapkamer, jaja, de enige ruimte waar 'ie kan blijven staan... Niet handig dus. Vooral niet handig omdat ik er dan zo mee geconfronteerd wordt, elke dag opnieuw. Hmm, ben nu trouwens ook nogal hormonaal, wordt binnen een paar dagen ongesteld. Het lukt me op sommige dagen wel om er minder mee bezig te zijn. Maar nu zo kort voordat we weer gaan beginnen, en dus ook ongesteld ga worden, ben ik nogal labiellig En het stomme of niet stomme, weet ik veel, van dit alles: ik voel me vreselijk schuldig over het feit dat ik zo graag voor meisjelief, voor vriendlief en voor mezelf nog een kindje zou willen. Zo graag dat ik me weer daar schuldig over voel. Ik heb toch niets te willen en te wensen? We hebben ons meisje al!
@merah: Ik denk dat het inderdaad wel helpt dat je nu zo'n lekker vrolijkerdje hebt rondlopen. Ik moet ook altijd hard om mijn meisje lachen met al haar gekke snoetjes . En ik smelt elke avond als ik haar in haar bedje zie slapen - dat geeft me gewoon een heel goed gevoel. Maar net als wat Maartje schrijft was ik eigenlijk ook gewoon depri in de mmm en het engste is voor mn gevoel dat het me zo overviel. Ik ben daarom toch een beetje bang dat al die gevoelens een tweede keer sluipenderwijs weer terugkomen en ik wil absoluut niet dat mn lieve meisje iets merkt van mijn eventuele mmm ellende. Maar misschien is het een tweede keer ook wel net iets anders, omdat je toch je eerste kindje hebt om weer een lach over je gezicht te toveren. Ik kan me inderdaad ook voorstellen dat op de hele lange termijn ik er makkelijker mee om kan gaan als het niet meer lukt nu ik al mama ben dan hiervoor. ja volgens mij schelen onze meisjes niet veel. Mijn meisje is net twee weekjes geleden begonnen met een soort van tijgeren en sleept zich nu het hele huis door op onderzoek. Heel leuk om te zien . Verder brabbelt ze de hele dag lekker volkomen onverstaanbaar de oren van mn kop, haha. Gaat alles lekker met jouw meisje? @Maartje: wow, jij bent dus al "gewoon" weer begonnen met het hele circus. Ik vind het heel fijn om te horen dat jij het nu dus wel als anders ervaart dan de vorige keer. Ik heb namelijk het idee dat hoe ik me voelde redelijk overeen kwam met hoe jij je voelde voor je eerste. Hoe lang ben je al weer bezig als ik dat vragen mag? Ik snap de gevoelens die je beschrijft ten opzichte van je meisje, maar hoe leuk het ook voor haar zou zijn om een brusje te krijgen- als jij een lieve goede mama voor haar bent- hoef jij je nooit schuldig te voelen. Ik wilde vroeger ook nog graag een broertje (geen zusje, hihi) en vroeg m'n ouders hier ook vaak om, maar heb het m'n moeder nooit kwalijk genomen dat deze er niet kwam. Maar het is natuurlijk wel een heel fijn gevoel als je een brusje voor je kindje op de wereld kan zetten, zodat ze in ieder geval altijd elkaar hebben (in theorie in ieder geval dan ). Nog even over je schuldig voelen over een intense wens voor een tweede, ook dit is heel herkenbaar. Hoewel ik rationeel gezien me er heel slecht over voelde dat ik het toen zo voelde, dacht ik toen ik in de mmm zat toch altijd dat meiden die al een kindje hadden in ieder geval minder te klagen hadden. Überhaupt eigenlijk belachelijk om zo te denken- alsof het een competitie is . En nu behoren we dus tot die tweede groep, die op de een of andere manier toch minder "recht" lijken te hebben op een hele intense kinderwensen in ieder geval op klagen als het niet lukt. Ergens zijn we nu toch veel beter af dan voorheen.