Ik moet even mijn ei kwijt. Zo langzamerhand lijdt onze relatie onder de kinderwens. Zojuist hebben we behoorlijke ruzie gehad, omdat ik vind dat mijn man mij niet voldoende steun biedt. Ik ben vandaag behoorlijk verdrietig omdat de 16e ronde is mislukt en iedere maand is het weer hetzelfde liedje en ik merk dat mijn man niet in staat is het verdriet met mij te verwerken. Hij zit er niet zo mee. Hij denkt; het komt allemaal vanzelf wel. Als ik zit te janken op de bank, gaat hij opruimen of iets anders doen. Hij is ook absoluut geen voorstander van de onderzoeken in het ziekenhuis. Daar ga ik ook meestal alleen naar toe. Hij wil geen zaad afleveren tbv het onderzoek, omdat hij al een kind uit een vorig huwelijk heeft. Zijn ex was kennelijk ineens zwanger, dus deze tegenslagen heeft hij nooit gekend. Soms heb ik het gevoel dat ik er helemaal alleen voor sta en de vriendinnen, moeder, zus die ik spreek weten ook niet wat ze er mee moeten en zeggen ook alleen maar: het komt allemaal vanzelf wel goed... Wat heb ik daar toch allemaal aan! Ik voel me daar erg verdrietig over, zelfs zo erg dat ik soms twijfel of ik wel bij hem moet blijven hierdoor... Wie van jullie maakt dit ook wel eens mee?
Ik maak dit niet mee gelukkig. Wij zijn ook nog niet zo lang bezig als jullie. Soms ben ik wel is een beetje verdrietig als ik ongesteld word en hoewel mn man dat niet begrijpt, is ie dan wel extra lief voor me. Misschien helpt het als je hier is goed met hem over praat op een moment dat er niks aan de hand is. Als je uitlegt wat er in jou omgaat op zo'n moment begrijpt hij jouw gevoel misschien beter. Ik wil je in ieder geval heel veel sterkte wensen want ik kan me voorstellen dat het heel moeilijk voor je is.
@shareeza: mooie avater vervelend dat je man niet echt mee-, wellicht zelfs tegen-, werkt.. dat hij je verdriet iets minder voelt, en het moeilijk vindt je dan te steunen herken ik wel, maar: wil hij wel net zo graag als jij een kindje? zo ja: dan zal hij ook moeten meewerken aan een zaadonderzoek. het spijt me om te moeten zeggen maar ik ken meerdere stellen waarbij de kwaliteit van het zaad van de man, ondanks dat hij al kinderen heeft, opeens (veel) minder goed was. kortom, als jullie er samen voor willen gaan, moeten jullie ook echt samen doen wat nodig is. dat is niet alleen jou steunen, maar met name meewerken, EN meegaan, met alle onderzoeken. hij komt mij ietwat onverschillig over. misschien kan je erachter proberen te komen wat zijn weerstand is. is dit angst voor de onderzoeken, het ziekenhuis? of angst/weerzin in een nieuwe baby? jij hebt recht om dit te weten, hij is jouw partner en zou zich ook als zodanig moeten opstellen vind ik, dat verdien je! dit is mijn mening, en die is misschien een beetje ' streng ' naar hem toe, maar ik bedoel het goed voor jullie allebei succes en sterkte, en ik wens je toch snel een zwangerschap... klingel.
ik ben het eens met Klingel. je voelt je al zo ontzettend machteloos en zonder de steun van je man is het (nog) niet krijgen van een baby heel moeilijk. vooral als je de medische molen in moet. en door te zeggen dat hij zijn zaad niet wil laten controlen zegt hij eigenlijk dat het dan aan jou moet liggen. dat zal hij vast niet hebben bedoeld maar het maakt het niet makkelijker voor jou. ik kan me voorstellen dat je je afvraagt hoe het nu verder moet met je relatie maar praat eerst met hem en leg uit hoe je je voelt. als jullie van elkaar houden komen jullie er vast uit. succes meid.
dat hij al een kind heeft zegt totaal niets hoor, laat hem voor de grap maar eens wat voorbeelde hier op het forum lezen, waaronder die van mij bijvoorbeeld. wij hebben inmiddels 3 kids, en de eerste 2 zijn er zonder problemen gekomen, en wij maakte altijd een grapje dat hij superzaad had,en ik super vruchtbaar, maar bij de 3e werd het niets en bleek zijn zaad zo ineens zo slecht te zijn dat op de natuurlijke weg zwanger worden onmogelijk zou zijn. reden? niemand die het kon vertellen,kon een verwaarloosde ziekte zijn geweest,trap in de ballen, drank,rook gebruik etc etc gelukkig voor ons uiteindelijk toch nog na ruim 1,5 jr zwanger geworden voor we door de mm geholpen zouden worden maar toch, dat hij denkt dat het niet aan hem ligt omdat hij AL een kind heeft pff nou echt niet. zo vanzelfsprekend is dat niet hoor. ik kan me wel indenken dat hij niet op dergelijke onderzoeken staat te wachten want stel dat de uitslag niet goed is voelt hij zich toch in zijn mannelijkheid aangetast, en ik kan het weten, want dat had ik met mijn man ook, die voelde zich op de een of andere manier na de uitslag toch minder man en helemaal toen die andere 2 uitslagen ook dusdanig slecht waren en we eigenlijk toegewezen waren op medische hulp. gelukkig is dat ons bespaart gebleven en ben ik uiteindelijk op de natuurlijke manier wonder boven wonder zwanger geworden wat zijn ego gelukkig weer wat op pepte maar voor een man is het toch wat anders dan voor een vrouw, daar ben ik zelf uit eigen ervaring wel achter gekomen. en nee dat geld natuurlijk niet voor alle mannen, maar wel voor een hele hoop,waaronder die van mij, en waaronder klaarblijkelijk ook die van jou.goed praten met hem, uitleggen wat er allemaal kan gebeuren etc etc en vooral zonder verwijten. liefs mamatje