Ik ben morgen 11 weekjes zwanger en word nu al helemaal gek van de hormonen. Tenminste, ik neem aan dat dat ze zijn. Ik raak geïrriteerd bij alles wat mn man achter zn kont laat slingeren, hoe hij dingen (wel of niet) doet, hoe hij eet, dat hij met vrienden op stap gaat ipv bij mij blijft en ga zo maar door. Het meeste probeer ik binnen te houden maar daar wordt het niet beter van want het stapelt zich op. Maar om alles nou over mn man heen te gooien vind ik ook weer zo . Herkennen jullie dit en vooral hoe gaan jullie hiermee om?? Wel luchten aan man of tanden op elkaar en doorzetten? Kan echt soms janken uit frustratie om niks, zoals de kruimels die hij op het aanrecht achter laat als hij zn brood heeft gemaakt! Wel gek dat ik het een stuk minder bij anderen heb!
Helaas heel herkenbaar Hier kan mijn man ook niets goed doen, terwijl het echt een lieverd is die alles voor me doet. Ik zeg daarom niks en zeg elke dag tegen hem dat ik ontzettend blij ben met hem... En geloof me, het gevoel gaat echt weg hoor! Tenminste bij mij was het bij de 1e ook alleen de eerste weken..... Hoe verder ik in mijn zwangerschap was. hoe meer ik van hem ging/ga houden!
hahahaha herkenbaar.. maar heb het niet zelf tegen mijn vriend, maar meer op personeel van het werk hahaha, ze geven me al de naam: hormoon-monster dat zegt denk ik genoeg!! de eerste paar weken heb ik behoorlijke hormoon schommelingen gehad, nu gaat het redelijk.. ergst volgens mij gehad (hope so hahaha).. maar op het werk irriteerde ik me ook aan alles wat het personeel deed! en dat terwijl ik best een heeeeeeeeeeeeeele lang lont had en veel konden doen buiten de regels, maar nu! hahaha.. komt wel goed.. even doorbijten dat gevoel komt toch op en aan.. kun je helaas weinig aan doen
Zeer herkenbaar. Mijn arme vriend heeft het ook moeten ontgelden tot ongeveer 12 weken. Nu vind ik hem weer de liefste van de wereld, maar toen... aargh. Irriteerde me werkelijk mateloos aan hem, hahaha.
Ik had het ook heel erg op m'n werk. Gelukkig niet zo op mijn man haha. Ik heb ook het idee dat het nu allemaal weer meevalt. Volgnes mij zijn echt de eerste weken het ergst.
Jaaah, hormonsters! Wie heeft er geen last van? Ik ging HELEMAAL uit mijn stekker omdat iemand van de administratie een nietje verkeerd in een dossier had geslagen. Op het moment zelf was het echt héél belangrijk. Hahaha, gelukkig konden we er samen achteraf hartelijk om lachen. En ja, mijn echtgenoot is er vaker de dupe van. Hij staat het dichtst bij me, dus daar heb ik de minste remmingen (lullig, maar dat heeft ook zo zijn positieve kanten, zullen we maar zeggen ). Probeer uit te leggen hoe je je voelt. Verder zit weinig er anders op dan je verontschuldigingen aanbieden na weer eens een uitbarsting, het gaat vanzelf over (alhoewel je van slaapgebrek - als de baby er eenmaal is - niet veel redelijker wordt...) Succes & ik hoop dat het snel wat beter wordt!
Heel bekend! Hier moet manlief het ook flinkt ontgelden, en als het echt tegenzit mn oudste dochtertje ook wel is...pffff hormonen!!! Niks is meer goed in mijn ogen, wat ze ook doen, manlief helpt best veel mee als hij thuis is, en hij wil ook alles doen, maar dat mag hij niet van mij, en alles wat hij doet is niet goed, en als ik weer een hormonen bui heb en mn dochtertje is iets te wild aan het spelen kan ik ook flink uit mn vel schieten....maar gelukkig valt het de laatste dagen wel weer mee Maar ja het hoort erbij en je kunt er niks aan doen...manlief heeft er gelukkig mee leren leven aangezien het al de 3e keer is nu hahahaha
Voel het meestal wel opkomen als ik een beetje op knappen sta en ik zeg dat dan ook gewoon, dat alleen al helpt wel. En als ik dan knap dan weet hij wel waarom.. haha.. arme mannen. Maar inderdaad in het begin was het veeeel erger, nu is het vaak wel ergens op gebasseerd, zoals bepaalde stresfactoren die me dan teveel worden.
ik kan me ook zo lekker snel ergens druk over maken, of kwaad over maken terwijl het eigenlijk echt nergens over gaat Zo is manlief nu aan het werk, en hij was net even op msn en hij zei iets over wat er gebeurt was op het werk....en dan kan ik zo boos worden he....terwijl het eigenlijk nergens op slaat, en ik kan er toch niks aan veranderen....normaal ben ik zo van ja en amen het zal allemaal wel en denk ik er niet meer over na...maar als ik zwanger ben