Heel veel sterkte meid! De enige tip die ik voor je heb, is om je steeds bij elke beslissing af te vragen of jij en je kindje er gelukkig van worden. Volg je hart, ook als je hart zegt dat je hem nog een kans wilt geven, maar zorg dan wel dat je hem duidelijk maakt dat je respect verdient, en dat als hij bij je wilt blijven en een nieuwe kans wilt, hij toch écht moet veranderen.
Ik weet even niet meer wat ik moet.. Mijn huisarts drong echt aan op abortus, terwijl ik haar alleen maar vroeg hoe ik mezelf weer beter kon gaan voelen.. Ik wil deze situatie absoluut niet, ik wil geen alleenstaande moeder zijn. Het kindje was heel gewenst en gepland en ik voel me echt heel slecht dat abortus nu soms Door mijn hoofd schiet.. ik weet het allemaal niet meer Iemand opbeurende woorden?
Weetje meis zekerheid heb je nooit. Niet als het om deze zaken gaat. Je man kan de benen nemen maar het leven kan ook zo'n wending nemen dat je man overleid en dan sta je er ook alleen voor. Waarom dringt je arts aan op een abortus als je al zo ver bent in je Zwangerschap? Is die wel goed in de bovenkamer. Je hebt verteld moslim te zijn, je geloofd dus in God en dat dit een toegevoegde waarde geeft aan je leven. Dit kindje is ontstaan in een huwelijk en er is dus geen reden om het leven dat je nu krijgt zomaar te laten gaan. Een kind is een geschenk en je zal nooit een last hoeven te dragen die te zwaar voor je is. Je bent zelfstandig en sterk genoeg geweest om naar de andere kant van de wereld te verhuizen omdat dat je gelukkig maakt. Ik ben er van overtuigd dat je ook kan besluiten wat voor jou en je kindje belangrijk is. Uiteraard is een abortus een optie als je dat echt wil maar stel jezelf wel de vraag bij elke handeling die je uitvoert of je jezelf erna nog recht in de spiegel kan kijken. Want aan het eind van de dag ben jij degene die moet leven met zo'n zwaar besluit. Het is niet dan je net een paar weken overtijd bent. En een arts die nu aanstuurt op een abortus geeft mij een vermoeden van een dubbele agenda! Ik was 14 w zwanger toen ik bij een abortuskliniek in NL Aanklopte met ongeveer het verhaal alleen een kind krijgen is niet eerlijk voor de baby. Ik stond na 20 min weer buiten met de woorden en ik wil je hier nooit meer zien😉 Ik ben die arts nog elke dag dankbaar voor haar doortastende vermogen! Want ondanks dat zeker het eerste jaar best pittig was vinden we samen onze weg. En ook de pappa van de klein sluit steeds meer aan. Ik wil je echt heel veel sterkte en geluk wensen 😘
Dank Je voor de reactie.. je hebt helemaal gelijk.. Ik was altijd een sterke vrouw maar op het moment een wrak.. Situaties kunnen altijd erger zijn dan de mijne (geen vangnet van lieve mensen om je heen, overlijden etc).. en het kindje was ook zo gewenst.. ik voel me ook erg schuldig dat de gedachte Door mn hoofd speelt en zie het mezelf ook nooit doen. Ik denk dat de huisarts zelf issues heeft want de dingen die ze zei waren niet netjes.. De vader van t kindje is donker, en ze zei hoe gaat t voor je kindje zijn in een blanke familie etc, hoe gaat je ouders daarmee om? Echt belachelijk, alsof de kleur iets uit maakt!! Mn gynaecoloog was ook geschrokken van de reactie vd huisarts en zei; kom we gaan je opvrolijken, laten we naar je kindje kijken.. en t maakt me Inderdaad ook vrolijk als ik het zie.. mn geloof in God is momenteel wel ver te zoeken, ben zo boos op heel de situatie.. maar goed, morgen gelukkig naar Nederland en hopelijk brengt me dat rust en krijg ik alles een beetje op een rijtje..
Jeetje wat een drama. Maar echt je komt er wel bovenop. Jij bent voor het kindje gegaan niet voor de situatie. En eerlijk probeer het eens van een positieve kant te bekijken. Geen ruzie over welke naam, geen ruzie en onenigheid over hoe je je kind opvoed. Alleen jij bent verantwoordelijk voor dit kleine wezentje dat in je groeit. En vergeet niet dat hormonen echt hele gekke dingen met je doen. Alles lijkt en klinkt zwaarder dan het is. Hier heel kort, 1,5 jaar relatie en toen ongeplant zwanger. Zou een miskraam worden want geen kloppend hartje met 8,5 week met ruim 11 weken bleek het toch goed. Ex wilde het kindje eigenlijk niet en we woonde ook niet samen. Later bleek dat hij nog gewoon een vrouw heeft en dus helemaal niet gescheiden was. Hij heeft me echt heel erg gekwetst maar hij ziet ons zoontje wel elke week. Het kindje dat van hem niet hoefde te komen is nu ook echt wel zijn zoontje ook al voed ik hem alleen op. Ze zijn zo lief en leuk samen. Het liefst zou mijn ex inmiddels wel bij me intrekken en trouwen en de hele rambam maar dat hoeft niet meer van mij. Maar dat hij er voor onze kleine is is echt heel erg fijn. Dat je worstelt met je gevoel en met heel veel boosheid dat begrijp ik wel. en die boosheid moet je er ook gewoon lekker uitgooien. maar verlies vooral niet get vertrouwen in jezelf. Er zijn zoveel vrouwen die alleen een kindje opvoeden. Vrouwen die echt niet voor deze situatie hebben gekozen maar er toch in zijn beland. En weetje dat je nu alleen bent dat betekend niet dat je alleen zult blijven wie weet wat voor geweldige man je tegen gaat komen, die er wel voor je is en je steunt en je help en je op handen draagt. Het afsluiten van een relatie die je ongelukkig maakt zet ook de deur open naar iets dat je wel gelukkig maakt. En geloof me het boeit mannen echt helemaal niks of je al een kind hebt of niet.