Mijn zoontje is negen maanden en hij kan al een tijdje niet meer goed zelf spelen. Tuurlijk, een klein poosje, niet de hele tijd. Maarals hij nu eten of drinken heeft gehad, boertje gedaan, even op schoot gezeten en ik leg hem bij zijn speeltjes op het speelkleed of ik zet hem in de schommel, dan is het krijsen. En het BLIJFT doorgaan, net zolang totdat ik hem optil. Hij snikt met grote snikken na (hij kan me gewoon zien trouwens, ben gewoon in de buurt) en dan ist meteen goed. Maar hij is boven de tien kilo en ik heb inmiddels behoorlijke rugpijn. Tuurlijk mag hij bij mama zitten en hangen, maar het punt is dus dat hij helemaal niet meer alleen wil liggen/zitten/schommelen! Gisteren hoorde ik op het kdv dat hij dat dus daar ook zo had gedaan. Mooi plekje hadden ze buiten voor hem uitgezocht, krijsen deed hij, want de andere kindjes moeten ook even geholpen worden. In de hang maxi cosi ging het dan weer prima, want een ander kindje trok de maxi cosi hard omloog telkens, waardoor mijn zoontje het geweldig vond. (net als het andere jongetje) Maar dan is er dus weer iemand bij. Wat nu? Is dit een fase? (zeg: ja!!!!!) En wat doe ik? Hem toch tien minuutjes laten brullen en dan oppakken? Of heeft dat geen zin? Wie weet het, en heeft er misschien ervaring mee. En zo gek: ik schaamde me voor het eerst! Nee, dat is niet het goede woord, voelde me ongemakkelijk. Ga net naar de hema met hem (twee van dieuitgestrekte armpjes als ik hem uit de autostoel haal, zo lief, dan smelt ik he: het is mamamamammammamma) twee rompertjes halen, staat er blijkbaar een mevrouw tegen hem te lachen en ineens hoor ik (ik zag ze beiden dus niet): brullllllllllllllllllllllllllllllllll! Wat is er L?????? Speen uit, hup speen maar weer in. GElukkig rustig. Hij heeft enorm behoefte aan zijn speen, ik kan bijna gewoon geen foto's meer maken zonder speen!. Zegt die mevrouw: oei, hij is even eenkennig he. GAat wel weer over hoor. Nou, ik ben dit echt niet gewend, echt niet. Hij lacht tegen de meeste mensen als die wat tegen hem zeggen. Al met al: hij is de vrolijkste en lacht hard zolang je maar MET hem speelt. Alleen is het brullen en lang en hard ook. Wat nu?
toevallig vorige week topix geopenend, verlatingsangst....die fase is hier ook..is nu een week al minder...en beter...is echt die eenkennigheids fase en bang dat je voorgoed verdwijnt als je uit zn zicht bent....
Loe dit is idd verlatingsangstfase, heel heftig en het gaat over. Veel kiekeboespelletjes doen , veel leuke activiteiten doen waarbij hij veel te zien heeft zoals kinderboerderij of naar de speeltuin (andere kinderen). Ik zou mn kind nog geen minuut laten brullen eerlijk gezegd, zeker niet als ik zou weten dat het niet zou werken (T heeft dat ook wel eens, maar na wat flink gemopper zit hij weer iets waar hij mee wil spelen). Het kan ook te maken hebben met de wil om zich voort te bewegen en dat gefrustreerd zijn omdat dat niet kan ... Succes!
thanks. weet ik in elk geval wat het is. Ik doe vaak een dansje, haha, dat ik wegga (moet even wat halen) en kom ook weer dansend terug. VAn gegil komt er dan gelach. Hij is volgens mij ook wel gefrustreerd dat hij nog niet kan kruipen of tijgeren oid om achter mij aan te komen. Sneu eigenlijk he.
Hier een dochtertje van 8 1/2 maand die precies hetzelfde heeft. ooooh wat ben ik blij te lezen dat het een fase is..... en hier ook heeeel gefrustreerd dat ze alleen in zijn achteruit kan kruipen/ tijgeren en dat ondanks haar vliegtuig kunstjes het niet lukt om vooruit te komen.... ze kan echt moord en brand schreeuwen als ik uit beeld verdwijn......ik blijf dan altijd tegen dr praten, maar de laatste dagen haalt dat ook al niets meer uit.
Rond deze leeftijd beginnen ze te beseffen dat jij en hij niet dezelfde persoon zijn en jij dus weg kan gaan. Dat is best eng. Maar hier ook hoor rond 9 maanden en het is sinds kort weer minder. Maar zelfs bij oma was het brullen, terwijl die toch een paar keer per week over de vloer komt. En vreemde mensen die naar haar lachen zijn nu ook nog steeds eng
Oh ja, het verschilt per kind hoe lang het duurt hoor, bij mijn dochter nu een paar maanden, waarvan een paar weken echt extreem (lees: ze zat aan me vast geplakt), mijn zoontje heeft het denk ik een week gehad en dan alleen bij vreemden voordat alles weer ok was.
Ik vond de periode rond de 9 maanden echt een DRA-MA. Ayla kon alleen maar huilen, krijsen, piepen en jengelen. Overdag slapen was ook een klein drama'tje, alleen maar gillen in bed en helemaal overstuur raken. Ik heb er maar aan toe gegeven en haar veel bij me gehouden. Het is vanzelf over gegaan. Dus ja, het is een faaaaaaaaaaaase .
thanx............ en nu issie nog ziek ook...........de zielepiet. En wij ook. Vannacht tot 2 uur naast hem gezeten, hoesten proesten en zo benauwd. Als hij hoest, heeft hij altijd dat hij (bijna)moet overgeven. Zo sneu. Dus hij nu brak en wij ook. en dan nog: mamamammammamamammamamammaa.........................ja lief jongetje, kom nog maar even bij mama dan..... Jullie ook succes met de negen-maanden-mama-fase.