Het gaat al weken/maanden niet meer goed in onze relatie. Vorig jaar waren we al uitelkaar alleen een paar dagen daarna bleek ik zwanger te zijn. Heb gelijk aangegeven dat dit niet gelijk weer een opening was voor een relatie. We zijn toch wel weer naar elkaar gegroeid en besloten het weer te gaan proberen, het ging een tijdje goed. Het begon er al mee dat hij zou stoppen met blowen, hij is het stiekem achter me rug blijven doen. Sinds baby D. is geboren is hij wel helemaal gestopt. Zoals ik al had verwacht stond ik er zo goed als alleen voor, we hadden van te voren wel duidelijke afspraken gemaakt maar ik hield het al in mn achterhoofd. Ik deed baby D. alleen, zowel s'nachts als overdag. Daarbij deed ik het huishouden enz ook allemaal alleen. Hij die al 2 kinderen had had ik toch wel verwacht iets meer te weten van opvoeding e.d maar helaas. Gelukkig had ik een hele lieve kraamverzorgster en gelukkig een erg goed moedergevoel alles ging gewoon natuurlijk en liep op rolletjes. Meneer had geen werk en irriteerde mij mateloos omdat ik al zijn zooi continue liep op te ruimen, ik kon geen ritme in de dagen krijgen want meneer wou vanalles. In Sept heeft hij werk gekregen, via mijn vader, hij is vanaf 6 uur smorgens weg en is dan tot een uur of 5 weg, als hij moet overwerken tot een uur of 20.00. Er ging een wereld voor me open!! Mijn eigen ritme en regelmaat, elke dag een schoon huis boodschapjes doen wanneer ik wou even lekker teuten wanneer ik wou, niemand die de hele tijd aan mn kop liep te zaniken. zodra hij thuis kwam begon het al, hij was moe had honger enz enz. Kan ik me voorstellen maar ik ook?? Ik moet niet zeuren want ik zit de hele dag op mijn reet. Ik ben nou wel behoorlijk dominant aangelegt en ben zeker niet op mn bekkie gevallen wat dus wel vaak tot discussies eindigden, ik laat het dan maar weer omdat ik dat soort dingen niet wil voor onze dochters gezicht. Het was al teveel moeite om haar even een schone luier te geven, of even haar bordje met eten want hij had immers gewerkt!!! Nu zijn we inmiddels aan paar maand verder en ik trek het ECHT niet meer, ik ben 2 daagjes in de week beginnen te werken, deze week was voor het eerst. Meneer was ziek (jaja) dus 1 dag naar schoonmoeder met zn 2-en (ja dan is het wel mama's kindje) en 1 dag kon hij wel mooi zelf thuisblijven met baby D. Na veel gezeik en gebler kon ze dan toch wel bij hem blijven, want ja hij was ziek... Vanaf dinsdag begon het al, ik kom binnen bij zn moeder en hij begint mij weer te knijpen en te slaan (wel spelenderwijs) ik kan daar gewoon niet over doe gewoon normaal want dat doet me zeer! Zijn moeder zegt ook elke keer weer hou daar mee op!! Mijn dochter begint er nu zelfs om te huilen omdat ze ziet dat ik het niet leuk vind, maar hij blijft maar gewoon doorgaan!! Nu ik ben beginnen te werken begint het vertrouwenskwestietje weer op te spelen. Omdat ik dus niet wil dat hij me aanraakt ga ik vreemd, heb ik andere mannen blablalba, wanneer hij aan het werk is vreet ik vanalles uit. Ik zeg nu maar gewoon ja joh, lekker hele dag door enz enz. Ik heb geen zin meer er serieus op in te gaan! Vorige week was de bom voor mij al gebarsten ik was er klaar mee, ben in een andere kamer gaan liggen met mijn dochter, toen kon die wel zielig doen maar nog de hele week elke dag alleen maar ruzie. Ik hebg ezegt dat ik niet meer wil, ik wil mijn dochter niet in zo'n situatie laten opgroeien. Ik heb een lief mooi en vriendelijk meisje en dat wil ik graag zo houden. Nu hebben mijn ouders heel veel voor hem gedaan een baan geregelt, nu een opknapautotje. Gister WEER gezeik, onze dochter slaapt bij ons in bed, zij ligt op mij te slapen maar hij kruipt aan de a ndere kant ook tegen me aan, ik had er gewoon even GEEN zin in, wou gewoon even me lichaam voor mezelf (gaat namelijk al maaaaaaaanden zo) en ja hooooor daar begon het verhaaltje weer, andere man bladiebla. Ik blijf gewoon stil, reageer er niet meer op. Vanmorgen kom ik beneden zet baby naast hem neer en moest ff wat doen. Kom ik terug de hele vloer nat en kruipsporen, dus ik zeg wat is dat, heeft ze een pak drinken omgegooit en erdoorheen gaan kruipen. Dus ik vraag hem waarom hij dat niet even opruimt, gelijk geschreeuw!! Ik ben maar gewoon weer weggelopen. Toen kwam het gezeik, ik wou me zo graag alleen redden dan moest ik dat ook maar blablabla. Ik hem gevraagt wanneer hij van plan was die zooi op te ruimen, ja hij MOEST nu weg, ik zei dat wist je vanmorgen ook al. Met andere woorden ik heb pech. Hij zou het opruimen wanneer hij terug was want dan zou hij de logeerkamer klaarmaken voor hemzelf. Ik zo oke en wanneer ga je een kamer zoeken. Nee, hij wil nu terug naar Curacao. Dat we uitmekaar zouden was allang duidelijk, ik hou van hem maar het gaat gewoon NIET meer en dat kan er bij hem gewoon maar niet in. Omdat ik niet meer wil betekent dat gelijk dat ik een andere man heb. Ik had graag op een normale manier alles gedaan maar er valt gewoon NIET met hem te praten. Ik weet dus gewoon dat dit een hoop gezeik wordt, hij wil u naar curacao ik vind het best. Heb wel gezegt dat hij dan langs de gemeente moet om de papieren te regelen dat zijn erkenning ingetrokken word. Hij mag zijn dochter van mij zien als hij wil maar hem kennende zal dat toch alleen worden wanneer dat hij wil (heb ervaring met zijn andere dochter). Hij zal dus ook niet zomaar haar meekrijgen ergens heen omdat ik niet weet hoe zn hoofd staat. Ik wil haar niet in ongure situaties met rare,vieze mensen. Daarover is dan ook gelijk weer oorlog, hij vat alles verkeerd op. Ik heb veel meegemaakt met hem in deze afgelopen 6 jaar en mijn emmertje is vol, ik heb nu een dochter waar ik voor moet kiezen. Maar hij weet alles altijd zo mooi te bepraten en te manipuleren dat het mijn schuld is. Dacht geloofde ik ook altijd tot vorig jaar, en dat steekt hem hij heeft geen macht meer!! Ik heb hem niet nodig!! Maar het doet zo'n pijn...
lastige allemaal maar wat super goed dat je zo sterk ben en voor jouw en je meisje opkomt.... als ik je berichtje lees ben i neit bang voor jouw toekomst denk dat je sterk genoeg bent om het alleen te reden x
jeetje wat een verhaal maar ook ik ben er van overtuigd dat je het zeker gaat redden je komt heel sterk over en weet duidelijk wat je wel en niet wil en je komt voor jezelf en je dochter op, kan ik alleen maar respect voor hebben je kiest voor je dochter en jezelf.. petje af! je komt er wel! snap dat je dit niet meer trekt zo, en zorg idd dat je alles goed laat regelen zodat hij ook niet ingeschreven blijft staan als hij weg is... sterkte met de hele situatie!
Jeetje meid....wat een verhaal!! Ik heb respect voor je dat je voor je kindje kiest! Weet verder niet wat ik moet zeggen om je een beter gevoel te geven maar wilde je heel erg veel sterkte wensen!! Heel veel liefs...
Dankjullie wel!! Wat betreft de zorg op D. tsjah, ik ben het al gewend alleen te doen. Het huis enz doe ik ook allemaal alleen het is toch de meeste rotzooi van hem, ik ben continue achter zn reet aan het opruimen. Het enige wat ik denk ik zal "missen" is iemand om even tegenaan te praten of iets te delen over onze dochter. Maargoed aan de andere kant had hij het ook vaak te druk met zijn "chillmomentjes" omdat hij werkt vond hij het maar normaal om alsnog 3x in de week tegaan voetballen en als hij dan thuiskwam lag D. al te slapen en ik ook al op bed. Ik denk dat het meer rust zal creeren als hij weg is. Ik hou van hem, al twijfelt hij daaraan. Maar dit kan zo niet meer, we maken elkaar alleen maar kapot zo.
Super dat je voor je kindje en jezelf kiest, want aan hem heb je echt niets. Mijn man is ook weg van 6:00 tot 17:00 uur, maar doet daarna alles met de kinderen wat er nodig is. Heel veel sterkte want natuurlijk doet het toch pijn.
Hey Lieverd! Wil even zeggen dat ik het knap vind dat je deze keus hebt kunnen maken! Je komt er wel samen met je meisje! En wil je even een dikke digiknuffel geven!!
Ik vind het ook knap van je dat je de knoop hebt doorgehakt. Ikzou zo ook echt niet kunnen leven, dan maar liever alleen samen met je dochter in voor haar ook een rustige en veilige omgeving. Sterkte ermee ebn blijf sterk he!
Als ik je verhaal zo lees, dan leef je eigenlijk al als een alleenstaande moeder: je zorgt voor je kind, voor het huishouden en je werkt. En dan moet je óók nog eens voor je man zorgen die eigenlijk de boel alleen maar saboteert (lees: rotzooi maken, zielig doen, niet voor jullie dochter zorgen, etc). Ik kan me voorstellen dat de maat vol is! Even kort door de bocht gezegd: volgens mij ben je beter af zonder hem. Het is mss rot voor je dochter maar zo'n vader als voorbeeld lijkt me ook niet goed. Als jij van mening bent dat je haar een stabiele en veilige omgeving kan bieden om in op te groeien dan maak je de juiste keuze! Sterkte in ieder geval, het is niet makkelijk voor je!
Je komt op mij over als een vrouw die precies weet wat ze wil in haar leven en dat van haar dochtertje....ik kan je dan ook alleen maar aanmoedigen de knoop definitief door te hakken, want met deze man gaan jullie niet gelukkig worden. Vind je heel moedig en sterk en ben er van overtuigd dat het helemaal gaat goedkomen met jullie beiden. Knuf
Dankjulllie meiden! Ik ben het ook zat een masker voor te moeten houden. Hij is wel lief voor onze dochter enzo maar had er gewoon meer van verwacht! Hij staat op het moment alleen maar in mijn weg en ik daarom ook in zijn weg, we gunnen mekaar niks meer.. Ik vind dit gewoon geen goede situatie voor onze dochter. ik leef inderdaad al maanden misschien zelfs al jaren als een alleenstaande. Op verjaardagen e.d of als ik mensen tegenkom vragen ze ook altijd waar is D. ik zeg dan altijd maar dat hij of later komt of dat hij bezig is. Ik wil mijn dochter hier niet meer mee confronteren, ze is bijna een jaar n krijgt dat soort dingen dus ook mee. Ik wil dus gewoon voorkomen dat zij en anderen nog langer teleurgesteld worden door hem. 6 jaar heeft mijn leven om dit gezinnetje gedraaid, nu is het MIJN beurt!! ondertussen branden de tranen achter mijn ogen.
Wauw meis ik heb je verhaal gelezen en het lijkt of ik mijneigen verhaal lees. Heb destijds voor de kleine en mezelf gekozen en ik kan je vertellen dat het de beste keus is geweest! Heel veel sterkte en succes bij je beslissing je mag me altijd een PB sturen.
Oh meid wat vreselijk! Maar zo te horen ben jij er echt helemaal klaar mee? Wat zal er nu eigenlijk veranderen als hij weg is? Misschien minder inkomsten...maar verder vrij weinig. Je hebt toch niks aan hem. Weet je...antilianen zijn vaak hebben vaak een grote trots en zijn ontzettend koppig. Ze geven bijna nooit fouten toe...het ligt nooit aan hun, maar altijd aan de ander. Erg jammer dat het niet heeft gewerkt, maar zo te horen ga jij het wel redden!
Hey meid! Poeh wat een moeilijke maar dappere beslissing om voor je eigen geluk te kiezen. Als het niet meer gaat,dan gaat het niet meer en ik denk dat bij jou het kaarsje is opgebrand. Ik weet zeker dat het je gaat lukken alles alleen te doen! Je bent het immers al groten deels gewend. Dikke knuffel voor jou!
jeetje meid wat erg maar wat sterk je voor jezelf en je dochter kiest iets waar je al maanden mee loopt... vind het goed van je en je komt er zeker wel je weet mij te vinden eh lieve meid knuffels
Complimenten dat je voor jezelf en je dochter kiest. Als iets niet gaat dan niet ... en je komt er wel al zal dat niet altijd leuk en goed gaan. Maar he zolang je open staat om nieuwe dingen te leren en te doen kom je er wel. En ja die iemand waar je af en toe mee wil praten kun je ook in andere mensen vinden. Succes en geniet van de keuzes die je maakt.
Het wordt alleen maar duidelijker dat ik achter mij beslissing moet blijven staan!! Bah, hij drijft me echt tot het ergste, het is dat mijn dochter bij me is anders was ik hem allang aangevlogen en dat in 5 minuten dat we even samen waren in 1 ruimte. Het dringt alleen maar niet tot die achterlijke harses van hem dat het toch ECHT aan hemzelf ligt!! Het balletje blijft maar rollen dat het mijn schuld zou zijn..
Meid, geloof me..als hij straks weg is dan kom je erachter dat het de beste beslissing is die je in tijden hebt genomen. Ik heb in eenzelfde situatie gezeten als jij. Ik ben zoooooooo blij dat ik eindelijk de knoop heb durven doorhakken. Weet je..het is eigenlijk alleen een last dat hij erbij is. Straks hoef je lekker niet meer te koken, z'n was niet meer te doen en het allerbelangrijkste het gezeik niet meer aan te horen. Je hoeft je niet meer continu aan hem te irriteren en op je tenen te lopen in je eigen huis. Echt heeeeeeerlijk! Maar...voor nu is het gewoon verdrietig dat het na al die jaren je best doen het toch niet genoeg is geweest. Maar meid, jij hebt je best gedaan, je kan er niks aan doen dat hij z'n best niet doet. Heel goed van je dat je jezelf en je dochter voorop stelt en deze belangrijke beslissing voor jullie beiden maakt. Respect voor jou en heel veel sterkte de komende tijd.
ten eerste zou het handig zijn als je wat meer alineas zou gebruiken. Je verhaal leest erg lastig zo met van de hak op de tak. Ten tweede denk ik sja... je man is niet de meest actieve man nee en dat zou ik ook niet leuk vinden. Maar goed, kan me voorstellen dat je man het ook niet leuk vindt dat hij nooit bij je mag liggen of je mag aanraken. Ik snap je gevoel wel, ik heb dat gevoel ook met periodes. Dat ik niet aangeraakt wil worden eventjes. Maar kan me voorstellen dat je man dat niet leuk vindt terwijl de baby wel bij je ligt... Maar als je opgelucht bent dat hij weg gaat zou het vast beter zijn als jullie uit elkaar gaan. Die erkenning ongedaan maken vindt ik trouwens een beetje raar. Waarom, hij is toch de vader? Als hij de erkenning ongedaan maakt ontkent hij eigelijk de vader te zijn. En dan nog kan hij rechten hebben mbt omgangsregeling. Hebben jullie ook gezamelijk gezag?
Ik zeg niet dat hij nooit bij me mag liggen of nooit aan me mag zitten! Elke dag knuffelen we wel even en hij ligt ELKE avond tegen mij aan om in slaap te vallen. Ik had er toen gewoon even geen zin in, had D. ook al wat opgeschoven. Er wordt bij hem gewoon gelijk vanalles achter gezocht aan daar word ik gewoon zo moe van. Waarom die erkenning ongedaan maken? Waarom moet mijn dochter zijn achternaam dragen en hij rechten hebben als hij er toch vandoor wil gaan naar curacao. Ik ken hem dan na een paar jaar terugkomen en wat willen opeisen. No way dat dat gaat gebeuren, ik wil mijn kind in een stabiele omgeving opvoeden, normen en waarden en vertrouwt. Dat werkt niet als hij maar te pas en te onpas dan eens verschijnt en iets wil.. Ik heb volledige voogdij.