Mijn bevalling van Kyra

Ik hou er altijd van om dingen tot in de kleinste details te plannen, en zo ook de bevalling van ons kleine meisje. Maar ja, je kunt dingen wel plannen maar het is nog maar de vraag of het zo ook gebeurt.

Van een ding was ik absoluut zeker: ik zou niet in het ziekenhuis bevallen, en dan vooral niet in het ziekenhuis waar ik vier jaar geleden ben geopereerd. Want ik had gelezen dat adrenaline de bevalling tegenwerkt en zodra ik een ziekenhuis zie (en vooral dat ziekenhuis) is mijn eerste reactie er een van wegwezen en hoe sneller hoe beter. En het leek mij nogal onmogelijk om te bevallen terwijl ik een sprintje naar huis trok . In plaats daarvan zou ik fijn thuis bevallen op de skippybal die manlief heel braaf voor mij in huis had gehaald.

Tot zover mijn planning.... En nu wat er daadwerkelijk gebeurde... ( Tenminste wat ik me er van herinner, want zoals ze zeggen ben je alles snel weer vergeten)

Om half vijf 's ochtends werd ik wakker en dacht: 'Goh, dat gevoel in mijn buik is toch echt niet fijn'. Ik ging gelijk de skippybal opblazen, want wie weet waren dit wel weeën. Het was in ieder geval pijnlijk genoeg, en regelmatig, want de pijn kwam gelijk al om de vier a vijf minuten. Blijkbaar was ik door het begin van de bevalling heen geslapen.

Ik probeerde de weeën op te vangen op de skippiebal, maar ik vond dat toch minder prettig. In plaats daarvan verdeelde ik mijn tijd tussen de douche en het logeerbedje. Het logeerbedje stond namelijk niet op klossen en het mag dan heel verantwoord zijn voor de kraamverzorgster om het bed op klossen te hebben maar persoonlijk vind ik het toch wel praktisch om op een normale manier in en uit bed te kunnen stappen in plaats van er in en uit te moeten klimmen (ik ben namelijk niet zo groot).

Rond zes uur vond ik het echt wel tijd om de verloskundige te bellen, maar omdat ze een andere bevalling had wilde ze wachten met langskomen tot de weeën maximaal om de twee minuten kwamen. Met vereende krachten hielden mijn man en ik de tijd bij. Elke keer als ik weer een wee aan voelde komen riep ik Jaaaaa en dan drukte mijn man op de stopwatch functie van zijn mobieltje. De techniek staat voor niets want dat ding hield ook nog een mooi overzichtje bij van de tijden.

Een uur later was ik het echt zat, ik wilde dat de verloskundige kwam. Ik vond het best beangstigend om dit deel alleen met mijn man te doen en ik wilde dat er iemand met verstand van zaken me kwam vertellen hoe ik het deed en hoe ver ik was met de ontsluiting. Want soms voelde ik al persdrang en ik wist wel dat dat nog niet mocht.

De houding die voor mij het beste was om de weeën op te vangen was wel heel erg charmant (niet dus), namelijk op handen en voeten en mijn achterste fier in de lucht, en in mijn Eva's kostuum want ik moest er niet aan denken om iets aan mijn lijf te hebben. Ondertussen was ik mijn slijmprop aan het verliezen en dat maakte het nog charmanter. Ik was heel blij met mijn man want hij maakte er geen woord aan vuil over hoe smerig het eruit zag maar pakte heel kordaat wat handoeken om te helpen de prop weg te vegen. Gelukkig hoef je tijdens de bevalling geen schoonheidsprijs te winnen .

Rond half negen kwam mijn verloskundige en hielpen ze mij om op ons eigen bed te klimmen zodat ze wat onderzoeken kon doen. Ik had al drie centimeter ontsluiting en ze schatte dat onze kleine muppet er rond een uur of drie zou zijn. Ondanks dat ik wist dat een bevalling niet zo gepiept was dacht ik wel even: "oh sh%t, hoe moet ik dit nu volhouden tot die tijd" want het werd er niet confortabeler op toen ik op mijn rug moest liggen.

Ik had er erg moeite mee om mij over te geven aan de pijn en er niet tegen te vechten. Omdat ik een chronische darmziekte heb was ik gewend om pijn rond mijn buik te negeren en als dat niet ging om er tegen te vechten. Ik kon die gewoonte niet van me afschudden hoe zeer ze me ook zeiden mijn rug in het bed te duwen in plaats van hem bol te trekken. Ook de visualisatie technieken waren niet aan mij besteed. Als ik mij een strand met een kabbelende zee voorstelde wilde ik alleen maar de palmboom omhakken en een paar vaten olie in de denkbeeldige zee dumpen.

Na een tijdje ging de verloskundige weer weg en zei dat ze binnenkort weer even langs zou komen. Even nadat de verloskundige weg was gegaan kreeg ik ineens veel meer last van de persdrang. Om de paar weeën kwam er weer een perswee voorbij. Nadat we het een tijdhadden aangezien belden we de verloskundige weer dat het echt niet ging want de persweeëen kwamen steeds vaker, maar omdat ze bezig was met de andere bevalling duurde het wel even. Uiteindelijk kwam er om half elf een andere verloskundige. Dat maakte mij helemaal niet uit want ondanks dat ik haar niet kende, ze was namelijk van een andere praktijk, was ze heel aardig en stelde mij al heel snel op mijn gemak. Ze zei dat ik al negen centimeter ontsluiting had en dat het niet meer zo lang zou duren.

Maar toen kregen we de schrik van onze leven. Ons meisje kon de weeën niet goed aan; haar harttonen zakte telkens gevaarlijk weg. Ze vroegen me naar welk ziekenhuis ik wilde en ondanks dat ik van tevoren niet naar dat ene ziekenhuis wilde maakte het me nu geen ene moer meer uit, en aangezien dat ene ziekenhuis het dichtste bij was gingen we daar naar toe.

In het ziekenhuis werd ik meteen aan allerlei toeters en bellen gehangen om ons kindje in de gaten te houden en gaven ze me weeënremmers om de persweeëen af te remmen. Ook controleerde ze mijn ontsluiting die maar vijf centimeter bleek te zijn in plaats van negen. Dat was een hele teleurstelling omdat het veel beter was voor de baby als het snel over was. En om het nog erger te maken vorderde de ontsluiting helemaal niet, nog geen halve centimeter in twee uur.

Een troost voor mij was dat ze me wel aangesloten hadden op een morphinepompje zodat ik de persweeëen beter kon opvangen. Die was ik namelijk al heel wat uren aan het proberen weg te puffen. Van tevoren had ik gelezen dat ik een keer moest inademen en zeven keer moest puffen maar daar kwam niets van terecht. Ik pufte en pufte en pufte met af en toe eens een keer een hap naar lucht, en nog kwamen de persweeëen er de hele tijd doorheen. Waar ik nog steeds heel trots op ben is dat ik heel beleefd heb geweigerd om de hand van mijn man of de verloskundige fijn te knijpen en in plaats daarvan de leuningen van het bed heb verpletterd (of in ieder geval een heel goede poging daartoe heb gedaan).

Even voor drie uur besloten ze dat het echt niet opschoot en werd er besloten dat het een spoedkeizersnede werd. Ik was van tevoren heel bang voor een ruggenprik door mijn naaldenfobie, maar ik voelde er nauwelijks iets van. Het effect van de ruggenprik voelde ik wel onmiddelijk. De pijn trok helemaal weg, en ik kwam weer een beetje tot mijzelf.

De keizersnede zelf viel reuze mee, het voelde wat raar toen ze haar eruit haalde, een soort trekkend gevoel maar binnen drie minuten was Kyra er eindelijk. En het belangrijkste was dat ze ondanks dat ze het zo zwaar had gehad, ze het meteen heel goed deed. Nadat ze haar gecontroleerd hadden en haar pappa haar navelstreng door had geknipt kreeg ik haar voor de eerste keer in mijn armen. Ze was wel heel klein, maar 2580 gram, maar zo mooi en perfect.

Nu alles goed bleek te zijn met Kyra kwam mijn verlangen naar boven om samen met zijn drieën lekker thuis te zijn. Ze waren nog niet eens klaar met hechten toen ik opmerkte dat dit zeker betekende dat ik niet meer diezelfde dag naar huis mocht. Dat bleek inderdaad het geval te zijn, helaas. Toen ik vroeg wat het snelste was dat ze iemand naar huis lieten gaan bleek dat op de derde dag na de keizersnede te zijn en op dat moment besloot ik dat dat ook voor mij ging gelden.

Toen ze me gehecht hadden reden ze me naar de uitslaapkamers, maar het laatste waar ik in geinteresseerd was was in slapen. Ik wilde naar mijn meisje toe! Mijn hartslag en saturatie waren niet belangrijk, als ik maar mijn dochter kon bewonderen. Gelukkig ging alles goed en werd ik een half uur later herenigd met Kyra. En drie dagen later mochten wij alweer naar huis!

Het is een heel verhaal geworden, maar het doet mij goed om het even ' op papier' te zetten. En misschien heeft er iemand nog iets aan dat ondanks dat bevallingen vaak niet gaan zoals gepland dat het niet per se een drama hoeft te zijn. En ook niet onbelangrijk, dat een keizersnede heel goed kan verlopen. Je hoort wel eens zeggen dat vrouwen voor een kopje koffie wel willen bevallen. Dat hoor je mij niet zeggen, die weeëen vond ik echt niet leuk. Maar de keizersnede en het herstel daarna... het is dat ik geen koffie lust

Edit moderator: verplaatst naar Bevalling - deze plek is geschikter voor bevallingsverhalen.

 

Dank je Manuela79 Mijn bevalling is alweer een poosje geleden, Kyra is op 11 september geboren. Dus voor mij heef deze dag nu een posiieve lading in plaats van dat ik denk aan het world trade centre.

Het herstel is echt heel snel gegaan, het zal vast nog niet allemaal genezen zijn maar de enige echte pijn rond de keizersnede die ik heb gehad waren de naweeen, voor de rest praktisch niets.

En ik heb de voorschriften niet eens zo braaf opgevolgd want officieel mag je pas na 6 weken stofzuigen enz, maar na drie weken was ik al druk aan de gang en ik had het best veel eerder gekunt. Maar het is alijd beter om iets voorzichtig te zijn want zoals mijn Gyn zei: 'je geneest maar één keer'.