tijdens de bevalling van mijn eerste kindje,.wat een moeilijke en zware bevalling was riep ik tijdens het puffen en persen door tegen mijn ex; Kloot*** dit is allemaal jouwn schuld! hij schaamde zich dood natuurlijk,maar op dat moment ken alles je gestolen worden Dus zei al tegen mijn huidige vriend da ik niet weet hoe ik zal reageren tijdens de bevalling toen zei hij nou dan bekijk je het maar dan loop ik wel weg ,.ik nou d8 het niet al hangt het kind er half uit ik zal je terug halen,.,.das wel lachen natuurlijk maar ben echt benieuwd tegen die tijd.
ik ben heel rustig geweest maar op gegeven moment kwam een verpleegster vragen hoe het ging en ik zei dat ik ze heeeeel moeilijk op kon vangen(ze hadden geen enkele keer gekeken hoeveel cm in had). toen heeft ze de gyn erbij gehaald en ik kon gelijk mee persen. op een gegeven moment ging charissa haar hartslag naar beneden en ik kreeg een infuus maar mocht niet meer persen maar dat vond ik natuurlijk moeilijk. dus na elke wee zei ik sorry sorry sorry maar het gaat zo moeilijk ze moesten allemaal lachen.
ik heb wel om de 2sec gezegt IK KAN NIET MEER HOOR JE ME mijn vriend ja je valt in herhaling je kunt het wel duurt alleen ff waarop ik dus weer zei JA JIJ HEBT MAKKELIJK PRATEN LUL JIJ HOEFT DIE PIJN NIET MEE TE MAKEN hij keek me aan en zei gelijk sorry meneer had slecht geslapen snachts en was in de avond erg moe en ik had nog maar 5 cm ontsluiting was ondertussen al 10 uur bezig zegt hij ik ga zo naar huis slapen JA DAT DACHT IK OOK JE BLIJFT MOOI HIER hij mocht ook niet weg van de zusters en kreeg een bed aangeboden en ik kreeg om half 5 sochtends een perswee en ik riep OOOOOH IK MOET POEPEN DAS TOCH NIET GOED en mijn vriend sliep gewoon door de zusters hadden m al wakker gemaakt en omdat ik 10 cm had na 20 uur weeen en het eerste wat hij doet was koffie halen waarop ik zei GAAT KOFFIE VOOR JE KIND EN MIJ OFZO ik mocht eindelijk persen en riep nog wel 1000x IK KAN NIET MEER HAAL M ERUIT zegt die zuster van je moet het toch echt zelf doen meisje IK ZEG PAK EEN MES OF WEET IK VEEL EN HAAL M ERUIT en na 15 min persen wou hij nog niet komen bleek dat hij scheef lag en ze moesten met 2 personen op mijn buik drukken WAAROP IK WEER SCHREEUWDE GA VAN MIJN BUIK AF JE DOET ME PIJN TRUT heb natuurlijk wel mijn exusses aangeboden toen Dice er eenmaal was hoor ze begrepen het gelukkig wel
Ik heb de hele tijd gezegd dat ik naar huis ging en ze het maar zonder mij moesten doen, want dat ik er echt geen zin meer in had.
hihihi hier nog eentje, mn ventje, moeder en schoonmoeder waren aanwezig maar ik heb er niets van gemerkt... helemaal verzonken in mn eigen wereld.
Ik weet niet hoe ik het deed, maar het lukte me om nog netjes en beleefd te blijven. (tijdens al die rot onderzoeken in de weken daarvoor, vroeg de gyn regelmatig of het nog ging of dat ie even moest wachten.....dacht dat ik half dood ging daar, maar niet toegeven he! Zei alleen maar...oh geeft niets hoor.....bijtens op de tanden) Heb wel tijdens het persen een paar keer gezegd dat ik zo baalde van mijn rug! Toen de kleine eenmaal op mijn buik lag was ik helemaal happy. Het hechten kon me geen bal schelen, heb gewoon een paar vriendinnen gebeld tijdens het hechten, de gyn moest er wel om lachen hahaha. (en tuurlijk deed het hechten zeer, maar was te gelukkig om daar over te zeuren)
Ik had zelf volop weeen, toen ik een verloskamer verder een vrouw om de haverklap hoorde gillen. Ik heb toen tegen mn man gezegd: ALSJEBLIEFT: KAN DAT MENS FF STIL ZIJN? AANSTELLEN IS OOK EEN VAK HOOR!
De gyn zei dat hij het hoofdje van t eerste kindje zag. Waarop ik vroeg of t hoofdje erg groot was. Zegt hij voel zelf maar. Dus ik ja dag het moet er ook allemaal maar uit!
Ik ben toch best wel heel netjes geweest, al zeg ik het zelf. Het enige wat een beetje onaardig was, was mijn opvatting van kalmeringstechnieken. Ik had moeite om mij overgeven aan de pijn en de verloskundige vroeg of de techniek om jezelf ergens anders voor te stellen niets was. Mijn antwoord: "dat heb ik al geprobeerd maar dat is niets voor mij. Ik wil die stomme palmboom omhakken en een vat olie in de zee dumpen." Verder heb ik gezegd na 3,5 uur persweeën proberen weg te puffen: "Ik vind dit niet leuk meer." En nadat de ontsluiting nog niet vorderde en de harttonen slechter gingen heb ik gezegd: "Het maakt me niet uit hoe, maar haal haar er maar uit." Waar ik nog steeds heel trots op ben is dat ik heb geweigerd om mijn man's hand fijn te knijpen en die van de verloskundige omdat ik bang was ze pijn te doen, hehe.
Ik ben ook best netjes gebleven wat ik niet verwacht had... heb alleen mn moeder een keer een flinke uitbrander gegeven toen ze zei "rustig door je neus inademen meisje" werd toen onwijs pissig en riep "MENS DAT KAN IK TOCH HELEMAAL NIET!" Hahahaha en verder nog een keer in de auto, moest toen met mn weeënstorm in de auto en toen zag ik mijn broer in de binnenspiegel kijken en toen schreeuwde ik "KIJK NIET DEHELE TIJD IN DE SPIEGEL EN RIJ DOOR!"
Ik ben ook netjes gebleven. Enig moment was toen ik persweeën kreeg en ik ineens een oerkreet slaakte om 'm op te vangen en mijn vriend zei: 'Moet dat nou zo hard?' Ik zo: 'Ja kan ik er wat aan doen dat het kind eruit wil!' In tussentijd was ik mijn vriend aan het instrueren dat ie ook nog even kraamzorg moest bellen. En dat de verloskundige nu toch echt wel moest komen. Mijn vriend later nog een keer: 'Zal ik even kijken of het hoofdje al te zien is?' Ik: 'Nee als je dat maar laat!' Vanaf 11 uur 's ochtends had ik persweeën en om 11:40 uur kwam de verloskundige eindelijk. Leek wel een eeuwigheid te duren. En ik maar in gedachten houden: 'Niet persen, niet persen, want je weet niet hoeveel ontsluiting je hebt.' Ik moest op mijn rug liggen (zat op handen en voeten als een olifant heen en weer te wiegen om de persweeën op te vangen) en ik bleek dus al volledige ontsluiting te hebben. Na 2 keer persen zei de vk van doe je ogen maar even open en toen was het hoofdje er net uit en die draaide ze naar me toe. Toen nog 2 keer persen en ze was eruit. Ik zei gelijk tegen mijn vriend: 'Hoe laat is het nu? En heb je foto's gemaakt?' Mijn vriend was in alle stress vergeten foto's te maken. De verloskundige noemde me een F16 onder de bevallingen. 7 uur 's ochtends braken de vliezen en om 11:55 was ons dochtertje geboren.
haha geweldige verhalen! ik zei iedere keer aan het eind: IK KAN NIET MEEER en GEEF ME NOU DIE RUGGEPRIK, WANNEER KRIJG IK DIE RUGGEPRIIIIK, (die kreeg ik niet meer want ik had al 8cm ontsluiting) toen zei mijn vriend, "ik ga even wat water uit de kraan halen" waarop ik zei, NIKS ERVAN HIERBLIJVEN! me vriend schrok zich rot van mijn reactie en bleef braaf me handje vasthouden.. (en dat te weten dat de kraan nog geen 3meter van ons af stond!)
SCHEISSE en nog een heel riedel Nederlandse scheldwoorden tijdens de laatste 2 centimeters ontsluiting die ze hier gelukkig niet verstaan maar die ze wel raden kunnen . Daarna had ik het te druk met persen. En daarvoor deed het wel pijn, maar niet zo erg dat ik er van over de rooie ging zeg maar.
Hehehehehe, wat een grappige verhalen allemaal....! Voor zover ik weet heb ik niet heel erg belediende dingen geroepen, maar mijn vriend zei net al dat ik niet alles meer wist Toen ik in het ziekenhuis kwam en de vk ging voelen hoeveel cm ontsluiting ik al had, zei mijn vriend dat ik op mijn ademhaling moest letten. Waarop ik riep: Ja, maar ZIJ doet mij pijn! Verder had ik tijdens het persen vaak de opmerking of 't er al aankwam. Waarom duurt 't zo lang ?! (Op tv ging het altijd veel sneller met die bevallingen, hahaha) De bevalling zelf viel me erg mee. Ik begon om 5.00uur 's ochtends en om 10.40uur was onze zoon er. Weliswaar met de vacuuumpomp, want hij kwam niet zelf het bochtje om. Al met al een korte bevalling voor de eerste. Hij was wel 5 weken te vroeg, maar woog toch wel 5,5 pond. Hij was de bouwvakker van de couveuse-afdeling Veel erger vond ik het hechten na de bevalling. Toen heb ik veel meer geroepen cq geschreeuwd. Ook dingen als: Ben je nou nog niet klaar?! Ik wil dat je er NU mee ophoudt! Ook ik heb gelukkig mijn excuses aan kunnen bieden, want achteraf geneer je je toch wel.... Ben benieuwd hoe de 2e bevalling gaat... hahahaha
Oh ja, ik heb ook nog alle vrouwelijke verpleegsters/dokters e.d. aangeraden nooit zo stom te zijn een kind te willen. En tegen mijn vriend gezegd niet meer van hem te houden. En toen mijn zoontje er bijna was en het allemaal iets beter ging, heb ik gezegd oh ja ik hou trouwens toch wel van jou hoor.
Toen mijn zoontje op mijn buik werd gelegd kon ik niet geloven dat hij er toch uit was en zei: is hij er al? Na de bevalling zei ik ook, dit nooit meer. De hele bevalling ben ik heel erg in mezelf gekeerd geweest.
Wahaha, ik moet echt lachen! En ik heb zojuist alvast maar mijn excuses aangeboden aan mijn man. Kan niet vroeg genoeg beginnen daarmee