tranen rollen over mijn wangen van het lachen Ik zat alleen maar in een weeenstorm. de verpleegkundige zat met mij mee te puffen terwijl het voor geen meter helpt. Ik heb zitten schreeuwen en uit te kramen dat ik niet meer kan. Zodra ik schreeuwde, hielp trouwens beter dan puffen, zij de verpleegkundige SSSSSSSSSSSSSSSTTTTTTTTTT. Ik heb haar hand bont en blauw geknepen.
de tranen rollen over mn wangen hier! geweldig topic! Gisteren zei ik nog tegen mn vriend dat ie maar niets persoonlijk moest opvatten als ik lig te bevallen. Want ik ben bang dat ik de hele boel bij elkaar vloek! (wat ik meestal doe als ik pijn heb).
Ik snap dus niet waar vrouwen de energie vandaan halen om te schreeuwen..ik kon dus echt niet praten..niet tijdens een wee..laat staan schreeuwen. als ik iets niet wou dan zat ik alleen maar met mijn hoofd te schudden of met mijn hand te wenken... alleen tijdens het persen maak ik oergeluiden
ook hier rollen de tranen over mijn wangen. Bij mijn eerste lag ik aan het CTG en voelde ik de persweeen niet meer, tot de gyn zei: kom op nou, daar heb je er weer 1 Waarop ik weer keihard, nou als jij kan zien wanneer ze er zijn, DOE JE HET TOCH LEKKER ZELF. Achteraf erg veel lol erom gehad, ik wekte op de gyn/kraam/verlos afd en kende de gyn ook goed. dat hij later zei, als jij nou de volgende keer zwanger bent pers ik het er wel uit
leuk als die berichten. Bij stef heb ik niet zo veel gezegd, was ik meer in mezelf. Bij Tijs echter wel.. Ik heb geschreeuwd: dit kan ik echt niet... geef me een ruggeprik, nu !(helaas niet gekregen) Ik heb tijdens de weeen in casper zijn hand geknepen en die lag helemaal in puin, schaam me dood echt heel die hand lag open van mijn nagels...
de laatste cm's ontsluiting kon ik de weeen moeilijk wegpuffen.. heb vrij hard geschreeuw dat t zeer deed... en de verpleegkundige maar kom op puffen, en dan schreeuwde ik terug : dat lukt niet dit doet pijijijijijijijijijin duidelijk toch... gellof dat t halve ziekenhuis t gehoord heeft! de mannelijke gyn, zei op een gegeven moment toen t hoofdje er bijna uit was: ja dat doet pijn he meid... en ik maar denken hoe weet jij dat nou als man!? maar dat durfde ik niet hardop te zeggen..
Mijn bevalling duurde heel lang. Mijn dochter lag al heel ver ingedaald waardoor ik persweeën kreeg terwijl ik nog niet genoeg ontsluiting had. Ook had mijn dochter in het vruchtwater had gepoept. Dus moest met twee banden om mijn buik bevallen(ctg scan). Ik heb geroepen ik ben zo moe ik kan niet meer, haal die banden van mijn buik en ik wil niet meer laat maar zitten. Achteraf schaam ik me dood maar ja het zal wel heel normaal zijn. Waar ik me aan ergerde is de verpleegkundige die maar bleef roepen ja je kan het grrrrr kon haar wel wat aan doen!
Tijdens de weeën die de laatste cm's ontsluiting moesten geven heb ik vooral heel vaak 'Auauauauauau!' geroepen. Mijn man gaf met zijn vuisten en vlakke handen tegendruk op mijn rug omdat ik hele heftige rugweeën had. Hij was bezorgd dat hij mijn hele onderrug beurs zou drukken. Waarop ik telkens riep "Kan me niet schelen, harder drukken!". En tijdens het persen zei hij: "Knijp maar in mijn hand", waarop ik antwoordde: "Weet wat je zegt, laten we dat maar niet doen". Ook leuk, geen uitspraak van mij maar van mijn man. Die was vol bewondering over de manier waarop ik onze dochter eruit perste. Later zei hij daarover: "Het leek wel 'Sesam open u'!" Groetjes, Wendy
Ik heb alleen maar gezegd: Ik kan niet meer! En dat 3 keer ofzo.. En bij elke weeaar komt er weer een.. Verder niks geen geluid maar helemaal in mezelf... Ben benieuwd hoe het straks zal gaan
Eerst zei ik "ALS DIT ALLES IS, IS DIT MAKKELIJK TE DOEN" daar kwam ik later wel op terug. tijdens het persen riep ik "IK GA NU NAAR HUIS TOE, TOT ZIENS ALLEMAAL, IK KOM LATER WEL TERUG" waarop de verloskundige lachend zei "je bent er bijna maar als je weg wilt dan ga je maar". Net na de bevalling zei ik "ZO NU EERST EEN BAK KOFFIE"... Je kan rare dingen zeggen hoor op deze momenten
Ik heb eigenlijk helemaal niks gezegt! Ik was alleen aan het bevallen met 5 zusters om me heen!En dacht alleen maar van het is zo over! Wat de pijn van een bevalling op een mensen leven .........helemaal niks toch!? Ik dacht er komt altijd weer een einde aan....en dan heb ik me kindje in me armen! Tja misschien ben ik wel heel hard voor me zelf! Maar bij iedereen gaat het anders Groetjes jean
haha Bij de eerste weeen dacht ik.. ow nah als dit het is kan ik het echt goed hebben.. vervolgens kreeg ik een weeenstorm en binnen 1,5 uur 7 cm ontsluiting.. tijdens deze weeen heb ik van alles geroepen haha .. ik heb wel 100x geroepen: ik wil pauhauze! man man wat fijn dat je pijn best snel vergeet he? en dat je er nu om kan lachen! dat kon ik toen echt niet
Ik heb niet zo veel geroepen tijdens de bevalling, was erg in mezelf gekeerd. Weet wel dat toen mijn man vroeg of hij voor mij ook een eitje moest koken (tja.. hij had honger!) ik heel hard: NEEEE heb geroepen. Vervolgens vertelde hij me dat ik goed moest eten, want we wisten natuurlijk niet hoe lang het nog kon duren en ik had alle energie nodig. Heb toen kort maar krachtig duidelijk gemaakt dat ik NIETS hoefde te eten! Nu vind ik het wel erg lief, want zo was het natuurlijk ook van hem bedoeld.
Ik dacht van mijzelf dat ik ontzettend zou gaan vloeken, maar ik heb heel de bevalling niets gezegd... Alleen toen mijn vriend eten kreeg in het ziekenhuis, en hij een beschuitje wou gaan eten, heb ik gevraagd of hij daar ajb mee op kon houden met dat gekraak. En dat op een hele rustige en nette manier, sta nog verbaasd van mijzelf...
Ik dacht van mijzelf dat ik ontzettend zou gaan vloeken, maar ik heb heel de bevalling niets gezegd... Alleen toen mijn vriend eten kreeg in het ziekenhuis, en hij een beschuitje wou gaan eten, heb ik gevraagd of hij daar ajb mee op kon houden met dat gekraak. En dat op een hele rustige en nette manier, sta nog verbaasd van mijzelf...
Ik ben ingeleid met 36 weken omdat ik 24 uur met gebroken vliezen liep. Ik heb eigenlijk vrij weinig gezegt, was helemaal in mezelf gekeerd. Heb wel lopen kreunen van de pijn. Maar toen ik in een weeenstorm zat heb ik heel hard tegen mijn vriend geroepen: ZET NU DAT INFUUS UIT!!! IK KAN DIT NIET!! toen heeft hij maar de verpleegster gebeld en die heeft hem lager gezet, kreeg een phetadinespuit (had toen 6cm). Een uur later volledige ontsluiting en na 3 kwartier was me mannetje geboren! Daarna heb ik nog wel heel "raar" gedaan, omdat ik heel high werd van het vele bloedverlies (uit eindelijk 3 liter verloren), moest ik van alles vertellen. De kinderarts kwam ook nog even omdat het niet helemaal goed ging met mijn zoon, bleek dit een moeder te zijn van 2 kindjes van mijn werk. Ik heb het hele verhaal over mijn zoon niet meegekregen. Het enige wat ik eruit wist te krijgen was(zo stoned als een garnaal!!): Heeeeeee.....jou ken ik....van Kindje 1 en kindje 2......