Ik weet eigenlijk helemaal niet wat ik met dit topic wil bereiken maar ik vind het soms zo zwaar allemaal.... Heb een heerlijk ventje van 15 maanden en een dochtertje van 7 weken. Alles gaat eigenlijk heel goed en we zitten al aardig in een ritme maar toch........ Ik voel me gewoon af en toe zo'n waardeloze moeder! Ben al m'n hele leven bekend met een angst/paniekstoornis en nu ik kinderen heb laait deze weer helemaal op. Na de geboorte van mijn zoontje ben ik ook aardig van de kaart geweest en na de (ongeplande) geboorte van mijn dochtertje eigenlijk weer. De hele dag zo'n vreselijk zenuwachtig gejaagd gevoel en constant bang om naar bed te gaan. (zou ik wel slapen vannacht? wat als ze gaan huilen? wat als ik de hele nacht wakker lig? wat als ik een paniekaanval krijg? wat als....) Ik heb ook continu het gevoel dat ik mijn kinderen tekort doe en nooit zo'n geweldige moeder zal zijn als mijn eigen moeder voor mij geweest is. Dan denk ik dat ik te weinig speel met ze, of dat mijn zoontje nu nog niet praat omdat ik te weinig met hem oefen. Of dat hij merkt hoe zenuwachtig ik me voel en hij daardoor bv. slecht zal slapen. Dat ik ook gewoon te weinig dingen met ze doe omdat ik het niet op kan brengen. Mijn idee van een goede moeder is iemand die zichzelf volledig wegcijfert voor haar kinderen en ik doe dat niet en kan dat ook niet...omdat ik merk dat ik er dan aan onderdoor ga. Maar daardoor voel ik me dus geen goede moeder. (mijn moeder deed dat namelijk wel.....) In 15 maanden zijn we 's nachts nog nooit uit bed hoeven gaan voor hem (ongekende luxe, ik weet het!) maar vorige week heeft hij 's nachts liggen spoken en uiteindelijk heftig gebruld. Ik krijg zó'n extreme lichamelijke reactie op zijn huilen! Krijg acuut darmkrampen (diarree), hartkloppingen, beven over m'n hele lichaam etc etc. En waarom? Ik weet het niet... Ben op dit moment weer begonnen met cognitieve gedragstherapie want ik moet toch ooit eens tot de kern zien te komen.. En nu natuurlijk weer bang om te gaan slapen want wat als hij weer zo gaat huilen? Vind het gewoon zo zwaar en merk dat mijn tax al heel snel bereikt is in vergelijking met andere moeders....waardoor ik me dus soms echt een waardeloze moeder voel! Terwijl ik echt al heel erg veel hulp van mijn man en moeder krijg...en nóg vind ik het zo zwaar! Ik wil gewoon het allerbeste voor mijn kiinderen maar ben zo bang dat ik ze dat niet kan geven of opbrengen! Weet niet zo goed wat ik met dit verhaal wil maar mss zijn er nog andere moeders die dit gevoel ook hebben?
Een dikke knuffel voor jou meid. Je bent een trotse mama, nog niet zo lang geleden weer mama geworden. Je hormonsters zijn nog allemaal in de war. Het us absoluut niet vreemd dat je je zo voelt. Ik weet nog van mezelf dat ik hier ook wel last van heb gehad. Ik heb me wat afgehuild en zo bang dat ik het verkeerd dat. Of dat er wat gebeurt met mijn zoon. Praat erover met je man, lucht je hart!
Je maakt je zorgen, waarom? Omdat je het beste wilt voor je kinderen? Meestal (altijd?) ben je dan toch een goede moeder? Wij hebben bewust gekozen voor de tweede (ook de eerste), maar ik vind het ook pittig. Soms best zwaar. Alleen zeggen we het ook hardop tegen de mensen om ons heen? Meestal niet! Dus het gras lijkt groener! En praten? Hij is pas 15 maanden! Mijn zoontje is 25 maanden (ruim) en nu pas heb ik het idee, ja hij begint echt te praten. Verstaanbaar? Nee lang niet altijd! Voor mij nu wel vaker, maar voor anderen niet. Misschien is je zoontje met andere dingen in de ontwikkeling bezig, dan komt het praten later. Ga voorlezen of gewoon gezellig kletsen en het komt vast wel goed. Sterkte!
Bedankt meiden! Ik voel me ook zo snel schuldig over echt alles.......als mijn zoontje even op schoot heeft gezeten en ik hem even neer zet om zelf even iets te doen (laptop bv.) voel ik me eigenlijk schuldig. Want ik moet er toch 24/7 voor hem zijn? Soms heb ik ook gewoon helemaal geen zin om die dag te "moederen" en dan voel ik me daar weer schuldig over... Mijn man begrijpt me wel maar snapt niet waar de gevoelens vandaan komen. En ik eigenlijk ook niet..........
Knuf voor jou, begin ook in een depressie te raken, zie onderschrift en andere topic. En ben ook zo angstig dat ik iets fout doe bah. Deze week de psycholoog maar weer eens bellen *zucht*
Bedankt meid, jij zal het nu ook erg zwaar hebben! Ik ben ook zo bang om in een depressie te raken...er zijn gewoon momenten waarop ik dit helemaal niet meer wil en ervan in paniek raak. Maar goed, ik zal er toch doorheen moeten en hoop dat de gesprekken met de psycholoog me wat kunnen helpen. Verder praat ik ook veel met mijn man en dat helpt soms ook wel wat. Ook een dikke knuffel voor jou!!
Wat vervelend allemaal. Hou maar voor ogen dat geen enkele moeder de hele dag met haar kind op schoot zit. Deze moeder niet in elk geval. Je moet tenslotte ook naar je werk, je huishouden etc doen of aandacht aan je andere kindje geven. Probeer je daar dus niet schuldig over te voelen.
Van mij ook een hele dikke knuffel voor jou!!! En je bent sowieso geen slecht moeder, je hoeft jezelf niet helemaal weg te cijferen voor je kids. Pak ook je eigen momentjes Sterkte!
Bedankt! Maar voor mijn gevoel pak ik juist teveel eigen momentjes..als jullie begrijpen wat ik bedoel? Ik zit nu ook veel aan huis gekluisterd vanwege de 2 kids en het weer zit ook niet echt mee om er lekker op uit te gaan. En dan zit ik dus veel op de bank met de laptop op schoot terwijl mijn zoontje hier rondloopt en brabbelt en links en rechts met wat speelgoed smijt. En daar voel ik me dus schuldig over.......heb het idee dat ik samen iets met hem moet doen... We lezen wel af en toe een boekje samen en samen eten etc maar toch.........de zorg voor zijn zusje komt er natuurlijk ook nog bij. Ben gewoon zo futloos en moe van alles op dit moment. Over 5 weekjes weer terug aan het werk maar volgens mij is dat echt gewoon beter voor mij dan constant thuis zitten!
Ondanks de kou probeer ik toch vaak even naar buiten te gaan, al is het maar een kwartier. Ook fijn voor jezelf even wat frisse lucht. Krijg je ook wat extra energie. Probeer je balans te vinden. Je hoeft echt niet de hele dag met ze bezig te zijn. Als je zoontje zichzelf vermaakt hoef je hem toch ook niet (continu) te ermaken? Zelf spelen is ook goed voor de ontwikkeling.
Lieverd!!! Wat lees ik nu toch??? dikke knuffel!!!!!!! Weet dat we er altijd voor je zijn. En je bent alles behalve een slechte moeder en dat bewijzen de foto's van je prachtige kindjes. Liefs Jessica
Dat je je zo voelt is heel normaal (hormonen, moederzorgen, misschien het idee van 'het komt allemaal op mij af), maar dat het je zo blijft aanvallen als je naar bed gaat en in paniek raakt van je zoontje dat huilt, ik zou wel proberen daarover te praten. Met je man, maar misschien ook met de huisarts of een psycholoog? Dan kun je wellicht je 'oplaadpunt' ook beter vinden. Sterkte!
Een heel herkenbaar verhaal. Ik herken me hier zo in terug. Ik heb al n jaartje of 10 last van paniekaanvallen en piekeren. Ik moet zeggen dat sinds onze kleine meid er is ik niet meer last heb als eerst maar ik herken wel dat nachtgevoel. Van oeh als ze maar slaapt, als ze maar niet wakker wordt en als ik maar geen paniekaanvallen krijg. Vooral als ze ziek is ben ik n wrak. Probeer alles een plekje te geven en zeg vooral tegen jezelf...laat maar komen die aanvallen, je kunt t wel aan en ook die aanval gaat weer voorbij. Je zult zien als je jezelf echt toelaat om die aanval te laten komen hij helemaal niet komt. Ik heb meerdere keren therapie gevolgd en je leert er altijd van! Veel sterkte meid!! Liefs... Piekeren neemt de zorgen voor morgen niet weg maar wel de kracht van vandaag! Xx
Bedankt, jij omschrijft idd ook precies wat ik ervaar. Krijg op dit moment via een psycholoog weer cognitieve gedragstherapie maar ik vind het ontzettend moeilijk om bepaalde vastgeroeste opvattingen/gedachten los te laten..
Kitty t is ook hartstikke zwaar!!! Wat jij omschrijft had ik de eerste maanden ook enorm! Zo gestrest! Dat weerhoudt me er ook van snel een 2e te krijgen En niemand huppelt er doorheen dat lijkt maar zo Maar herkende mezelf totaal niet in die tijd Als ze nu veel huilt/ziek is komt dat wel weer btje omhoog en zitten mijn schouders in mn nek.... Rustig aan!
Ha Kitty Dat is ook heel moeilijk. Na 4 x verschillende therapie vind ik dat ook nog steeds moeilijk maar beetje bij beetje gaat t steeds beter om alles n plekje te geven. Je moet ook onthouden dat dit gewoon onze zwakke plek is. Een ander heeft eens in de zoveel tijd last v zijn rug en krijgt fysio, wij hebben last van paniekaanvallen en hebben dan ook therapie nodig. Zo probeer ik t maar te zien...dat geeft me wat rust. Hopelijk gaat t snel weer beter. Liefs xx
Ook heel erg herkenbaar en vooral dat schuldig voelen en ontzettend licht ontvlambaar. Goed dat je hulp zoekt. Heb zelf (o.a.) neurofeedback gehad. Heeft me geholpen om in veel situaties anders te denken, maar nog vaak als ik eenmaal zo aan het piekeren ben, werken al die adviezen en trucjes niet meer. Volgens mijn huisarts is het een kwestie van accepteren hoe je nu bent en wat er allemaal op je af komt. Een Ukkie, laat staan 2, is nou eenmaal vermoeiend en zwaar. Volgens mij doe jij het hartstikke goed. Liefs
Dat het zwaar is, kan ik me goed voorstellen (hier zit er ook maar 14 maanden tussen de kids). 2de ook niet gepland (zeer gewenst) en ik heb ook wat tranen laten lopen. Maar je moeder-instinct zorgen ervoor dat je het elke dag weer redt. Wel zat ik te denken dat je wellicht met jezelf afspraken kunt maken: hoe laat pak ik een moment voor mijzelf en tot hoe laat, welke tijden speel ik met m'n zoontje etc. Op die manier krijg je goed inzicht in de verdeling van je tijd. En vergeet niet: It's not about waiting for the storm to pass, it's about learning to dance in the rain! Sterkte