Net toch zoiets raars. We zitten op de bank en staan net op het punt om naar bed te gaan. Al een tijdje heb ik het idee dat ik buiten een kind hoor roepen om zijn moeder. Eerst denk je er verder niets bij maar toen we de tv uitzetten en wat langer luisterden, bleek het inderdaad een huilend kind te zijn. Mijn man en ik beide in pyjama zonder schoenen maar ik zeg tegen mijn man:"ga jij eens even kijken". Hij loopt naar boven toe om zijn schoenen aan te doen. Ondertussen kon ik het niet meer aan horen en schiet gauw mijn schoenen aan om buiten te kijken wat er aan de hand is. Blijkt het ongeveer 4 huizen verder te zijn, een jongetje wat boven ligt te huilen en hartverscheurend schreeuwt om zijn moeder. Raam staat een beetje open. Ik zie licht branden, boven en beneden dus ik neem aan dat de ouders gewoon thuis zijn. Mijn man is ondertussen ook naar buiten gekomen. Ik sta voor het huis om aan te bellen, maar dan twijfel ik. Het huilen wordt ook minder en ik bedenk me dat het kind misschien op zijn donder heeft gehad, en dat het misschien niet verstandig is om er tussen te komen. We lopen terug en eenmaal binnen twijfel ik weer. Had ik misschien toch even aan moeten bellen om te vragen of het allemaal wel goed ging? Ik loop toch weer even terug naar buiten om te luisteren maar inmiddels hoor ik hem niet meer. Ik zit er wel een beetje mee in mijn maag, ik weet ook niet wie de mensen zijn die daar wonen maar ik kan me wel voorstellen dat een kind soms goed op zijn donder kan krijgen en daar verdrietig van kan zijn. Maar het tijdstip vind ik ook zo vreemd. Wat hadden jullie gedaan?
Hier heb ik een zoon van nu 3 die dit afgelopen zomer aan 1 stuk door deed. Niets hielp, er naartoe gaan niet, laten gaan niet, niets hielp. En krijsen dat hij deed! Horen en zien verging je! Hij deed dit ook gerust midden in de nacht en e het op het moment dat we dachten dit komt nooit meer goed stopte het dmv een Nijntje wekker. Maar echt dit hebben wij meer dan een maand gehad. Het kan dus gewoon een fase zijn waar het kindje nu in zit heel erg voor de buren! Geloof mij ik voelde mij zo rot naar de buren toe maar echt niets hielp
Niks. Je hebt gekeken het is nu stil. Misschien een die niet wil slapen en ouders zo iets hebben van. Ook al huil je je moet naast bed... Elke dag elke avond is ander verhaal Maar ook ik zou even luisteren en het moeilijk vinden.
Niet mee bemoeien. Dochter liet ik ook wel eens roepen hoor. En als je dan al tig x boven bent geweest en weet dat er niks aan de hand is en ze gewoon moet slapen en dat niet wilt, wachtte ik ook wel eens even. Nu met zoon ook trouwens
Niet aanbellen. Je weet niet wat er aan de hand is. Ik heb zn buurvrouw die aanbelt als een van mijn kinderen langer als 10 minuten huilt. Schijtziek wordt ik ervan want alledrie huilen ze om de dag te verwerken en in slaap te komen. En ja dat kan soms een uur duren na een drukke dag. Maar ik weet ook dat als ik er steeds naartoe gaat het dan zeker 2,5 uur duurt voor ze slapen. Mijn zoontjes zijn nu ook ziek en ook net huilde er een een tijdje. Ik ga dan kijken of hij niet gespuugd heeft oid maar als ik wegga is hij even heel beledigd omdat hij dacht eruit te mogen. Er hoeft dus niet perse iets ergs te zijn.
Ja daarom, het zou ook absoluut niet mijn bedoeling zijn om mijn buren nog rotter te laten voelen. Ik vind het ook helemaal niet vervelend maar het klonk zo hartverscheurend. Volgens mij was het mannetje ook al iets ouder, jaartje of 5 zo te horen.
Maar het was wel totaal anders dan wat roepen. Het was echt hysterisch en het duurde ook vrij lang, je kon aan hem horen dat hij hartstikke uitgeput was van het gillen.
Tsja ze kunnen krijsen en roepen alsof de wereld vergaat en dat er toch niets is. Onze oudste heeft nu de driftbuien en ik-wil-niet-slapen leeftijd. Je wil niet weten wat je dan hoort hoor af en toe.
Hier huilen ze ook wel eens. Maar ik schrok hier zo van, dit was hysterisch, echt heel sneu. Zo hysterisch dat het bij ons binnen, 4 huizen verderop, goed te horen was. Mijn eerste reactie was aanbellen, maar toen ging ik nadenken en heb het uiteindelijk niet gedaan. Denk dat dat inderdaad ook het beste is. Wie weet wat wij nog voor hysterische momenten mee gaan maken met onze kinderen.
Ja het is ook echt heel erg en je staat dan echt met het kippenvel op je armen. Boos worden helpt niet, lief doen helpt niet want zodra je die kamer weer uitloopt begint alles weer van voren af aan Wij wonen hier ook pas en onze oude straat die wist wel dat onze zoon er 1 is met extreem veel pit maar deze nieuwe straat niet (nu wel btw ) maar serieus man en ik hebben heel vaak gehad van zo meteen denken ze dat er hier heel wat gebeurt ipv dat we gewoon een extreme peuterpuber hebben. (Ik mag hopen dat zijn gewone Pubertijd een heel stuk minder erg word!)
Lastig dit soort dingen. Hier soms een draak van een dochter die de buren ook wel eens horen . Ik zou het niet erg vinden als buren zouden aanbellen trouwens, eigenlijk wel lief.
Oh en hier kan ze dan ook hysterisch huilen, gillen, je zou kunnen denken dat ze mishandeld wordt maar we raken haar dan met geen vinger aan, als je haar dan wil troosten gaat ze alleen maar harder gillen
Verschrikkelijk is dat he! Echt ik sta dan ook echt vaak met mijn handen letterlijk in mijn haar te roepen " hou eens op!!' Hij is nu net 3 en goddank begint het weer iets makkelijker te worden! Maar echt het was een 8 maanden lange beproeving
Dit dus, mijn dochter doet regelmatig alsof ze vermoord of mishandeld worst als ze haar zin niet krijgt (uit bed wordt gehaald of nog 6 boekjes voorgelezen krijgt) ze de kt blijkbaar als ze maar extreem genoeg doet, dan ik dan wel toegeef. Ja niet dus (als ik zeker weet dat er niks anders is) Maar buren of voorbijgangers moeten vast soms denken dat ze echt heel zielig is (wat ze zr ook vind)
Als het vaker voor zou komen is het een ander verhaal. Goed dat je bent gaan kijken maar ik zou het ook gelaten hebben. Mijn dochter is het ook elke dag oneens met naar bed gaan en de ene dag is die strijd heviger dan de andere dag (ze kan echt heeeel hoog gillen).
Laatst werd ik boos omdat dochter keihard haar pop naar mijn hoofd gooide terwijl ik in bed lag. Vervolgens ging zij huilen, terwijl ik pijn had. Dat is een van de weinige keren dat ik haar heb laten huilen. Vijf tot zeven minuten in haar kamer. Gut, wat duurde dat lang. Moest mezelf inhouden om niet naar haar toe te gaan en te troosten. Uiteindelijk kwam ze weer terug en zei 'sorry mama'. Kleine frummel van drie. Soms gaat het hier er ook bont aan toe. Ik hoop altijd maar dat ze niet denken dat we haar mishandelen ofzo. Het kindje bij jou in de buurt werd weer stil. Kans is groot dat de ouders zijn gaan kijken. Of het jochie had een nachtmerrie of werd wakker van een eng geluid. Mocht het zich nog eens voordoen dan kun je altijd polshoogte nemen.
Niks doen! Ons zoontje kan werkelijk waar zo hysterisch huilen als hij z'n zin niet krijgt! Ik wist niet eens dat kinderen dat konden en een volume joh! Meestal krijg ik hem dan niet eens rustig ook niet als ik hem troost. Mijn nachtmerrie is altijd dat de buren aanbellen haha
Mijn dochter van bijna 4 was gisteren hysterisch, ze kalmeerde maar niet en kon dus ook nier zeggen waarom ze zo boos en verdrietig was. Toen ze uiteindelijk uitgeput was, kon ze uitbrengen dat haar teen bloedde; ze had een haakje aan haar nagel en had dat eraf getrokken. Ze was ook iets koortsig, dat versterkte de reactie op haar bloedende teen... Pleistertje erop en mevrouw was genezen
Ik begrijp je hoor.. Wij hebben afgelopen jaren 2 periodes gehad dat we moesten luisteren naar hartverscheurend gehuil van buurkinderen. In beide gevallen ging het om het laten huilen, en het duurde erg lang. Ik heb bij ons buurmeisje in onze achtertuin mee staan huilen, vond het zo erg voor dat arme kind! Inderdaad helemaal hysterisch en kapot van het gegil, en maar roepen om iemand die niet komt. Mijn man stond meerdere keren op het punt om aan te bellen, want wij staan absoluut niet achter deze manier van omgaan met kinderen, maar heb hem ook tegengehouden. In deze gevallen wist ik trouwens dat het toch niet zou helpen, anders hadden we misschien iets geprobeerd. .
Hier 2x zoiets meegemaakt... 1e keer was ik net bevallen zoon was denk ik een dag of drie oud. Was snachts aan het huilen van de krampjes en ontroostbaar. Toen ging ineens midden in de nacht de telefoon. De buurvrouw hoorde hem huilen (en dacht mij ook te horen huilen wat niet zo was) en was zo ongerust geworden dat ze belde om te vragen of alles wel goed ging en of ze kon helpen. Ik kon dat toen wel erg waarderen. En 2 jaar geleden, midden in de zomer, bloedheet buiten dus alle ramen open. Zoon was stout en moest voor straf naar zijn bed toe. Hier was hij het niet mee eens en is toen heel hard uit het raam gaan roepen "help me help me papa en mama hebben me alleen gelaten en opgesloten" ik heb het toen genegeerd omdat ik hem echt geen aandacht wilde geven en negatieve aandacht ook aandacht is. Maar kon wel door de grond zakken als ik dacht wat alle buren hier wel niet van moesten denken.