Vandaag gehoord dat de vader van een klasgenootje van onze dochter is overleden. Hij was al heel lang aan het kwakkelen en zijn lichaam was blijkbaar op... Zo verdrietig voor dit gezin... Het jongetje komt morgen op school om het te vertellen heb ik begrepen. Het zal wel een rare tijd worden op school voor deze groep, ze gaan het er vast over hebben. Onze dochter reageerde luchtig met een “oké, ja zielig voor ********” Ik weet niet of ik haar nog verder kan en moet voorbereiden, en ben bang dat het ergens deze week binnen gaat komen. Mijn man is bijna 5 jaar geleden ziek geweest en ze is lang bang geweest dat hij dood zou gaan.... dit kan zo veel bij haar naar boven brengen.... meer dan haar in de gaten houden, praten en de ruimte geven kunnen we denk ik niet, toch?
He wat verdrietig! Nee veel meer dan dat wat je al doet kan niet... ze geeft zelf aan wanneer ze iets nodig heeft. Een knuffel of bv een praatje. Vooral niet dwingen ofzo, gewoon lief zijn voor elkaar. School zal deze klas ook goed in de gaten houden. Mocht daar iets zijn neem in aan dat de leerkracht jullie op de hoogte stelt toch? Edit: kinderen zijn vaak heel flexibel. Het ene moment denken ze aan dat verdrietige nieuws, het volgende moment gaan ze door met de dagelijkse gang van zaken. Haar reactie nu is heel normaal.
Ik zou er zelf verder geen nadruk op leggen en wachten of ze zelf behoefte krijgt aan extra steun. Hoe oud is je dochter? Bij jonge kinderen is dood heel ongrijpbaar en vaak niet te bevatten. Vooral als het wat verder van ze afstaat (dus niet hun eigen naaste) komt het bij kinderen op een andere manier binnen dan bij ons.
Ik zou even goed bedenken hoe je het ga brengen aan je kindje. Echt duidelijk benadrukken dat hij niet zomaar ziek was maar heel erg ziek. Zodat ze niet uiteindelijk de associatie legt met ziek zijn en doodgaan. Met hier ook goed op als er iemand in jullie directe omgeving ziek word hoe je kind hierop reageert. Want: Toen ik op de basisschool zat(groep 5) waren er in het dorp 2 mensen die zelfmoord hebben gepleegd.. ook de moeder van een klasgenootje. Er is toen verteld dat ze ziek waren in hun hoofd en daar uiteindelijk aan dood zijn gegaan. Enkel werd een jaar later mn leraar overspannen en die heeft er toen ruim een half jaar uitgelegen. In de klas heeft een andere leraar uitgelegd dat mijn meester ziek was in zn hoofd en daarom thuis bleef. Ik ben wekenlang verdrietig geweest omdat ik dacht dat de meester doodging. Ik was een heel gesloten kindje en vertelde ook niet wat me dwars zat, dus duurde het heel lang voor mn ouders het door hadden en mij konden uitleggen dat hij niet op die manier ziek was En hij echt weer terug zou komen. Hierna was het ook weer goed.
Zo gaat dat ja, onze dochter was 5,5 toen haar vader ziek was en wilde daar op school pertinent niet over praten! Ze zei letterlijk “op school hoef ik er niet aan te denken, dus ik wil niet dat kinderen er over praten tegen mij”
Ach ja.... soms gaan verhalen een eigen leven leiden in het hoofd van een kind.... we houden haar in de gaten.
Wat triest. Bij mijn zoon was onverwacht de vader van een klasgenootje/vriendje overleden. School heeft voor zowel ouders als kinderen uit de groep een bijeenkomst georganiseerd om er over te praten, dat was wel goed gedaan. Al was dit op de kleuterschool.
ik neem aan dat ze op school weten van die situatie bij jullie thuis - maar ik zou dat nog even herhalen - zodat ze je dochter nog éxtra in de gaten houden... Zo hebben we het hier ook gedaan. 'Het lijkt goed te gaan - en misschien gáát het ook wel goed... maar willen jullie haar wel in de gaten houden?' - zowel juf als directrice (die ook alle kinderen wel kent en nét die extra aai over de bol als steun kan geven als ze dat kunnen gebruiken) . Sterkte.. verschrikkelijk voor het gezin dat het betreft - ik kan me voorstellen dat je je zorgen maakt om je eigen dochter..
Toen ik tegen mijn dochter zei dat ze naar bed moest werd ze boos” ik wil niet naar school!” Huilen.... en ze wist niet waarom. Zo doet ze altijd als haar wat dwars zit. Dus even wat extra tijd en aandacht met naar bed brengen. En toen kwamen de vragen “ waaraan is zijn vader dan dood gegaan?” En “ik ben wel benieuwd hoe ****** reageert want toen zijn hond dood ging moest hij helemaal niet huilen” dat vond ze zo gek want zij zou heel erg moeten huilen als onze hond dood zou gaan. Dus een gesprek gehad over dat iedereen zijn emoties anders uit, huilen, boos, stil, net doen of er niets is op school maar thuis verdrietig enz. De juf weet er van dat mijn man ziek is geweest en wat dat met haar heeft gedaan, maar kan vragen of ze haar extra in de gaten houd. Helaas is deze juf niet zo subtiel en zou ze zo maar overdreven kunnen vragen hoe het met haar gaat en daar zit mijn dochter helemaal niet op te wachten..... misschien de ib-er even tippen, zij was ook haar juf toen mijn man ziek was....
Dan gaat IB alsnog naar de juf en dan heb je hetzelfde tenminste, als IB doet wat ze moet doen... je kan natuurlijk ook tegen de juf zelf zeggen van ‘joh, je hoeft er niet naar te vragen hoor maar kan je haar een beetje in de gaten houden?’ De juf ziet haar de hele dag, IB ziet haar heel weinig...
Heb ik gedaan, ik sprak de juf vanmiddag omdat ik geen mail had ontvangen en toen vertelde de juf dat onze dochter zelf had verteld dat papa kanker had gehad en dat ze bang was geweest dat hij dood zou gaan, maar dat hij nu bijna officieel genezen is. Erg fijn dat ze er zelf over begonnen is, dan was de sfeer in de klas vertrouwd genoeg.
Ah fijn dat de sfeer zo vertrouwd is voor haar! Goed dat ze haar in de gaten houdt. Hoop dat je man binnenkort officieel genezen is❤️
Woensdag is er iets waar iedereen naartoe mag zei mijn dochter, ik moet nog even achterhalen wat dat precies is en of we er heen gaan. Mijn man vindt het niet nodig om naar de uitvaart te gaan, ik denk van wel, dochter vindt het niet nodig" als zijn beste vrienden gaan is het toch goed!" (Dit zijn er 2) Wat zouden jullie doen? Ze zit in een klas met 15 kinderen, een vrij hechte groep, dochter spreekt buiten school nooit af met deze jongen. Hij is wel een keer bij ons geweest met een spel avond nog wat andere kinderen.
Ik was zelf 9 toen mijn vader overleed in het begin van de kerstvakantie en was eigenlijk blij dat ik weer naar school kon (na de vakantie) en wilde vooral dat alles weer gewoon normaal zou worden (voor zover dat natuurlijk kon), maar op school wilde ik het er eigenlijk niet over hebben. Wij zijn wel als klas naar de uitvaart van een broertje van een klasgenoot geweest in groep 7 of 8 denk ik.
Ik denk dat ik mijn kind hierin zou volgen.... Wil het gaan, dan gaan jullie, anders niet. Als jij het zelf belangrijk vind om te gaan en je kan je kind bij iemand laten bij wie het vertrouwd is - dan zou dat ook een optie zijn. Mogelijk praten ze er in de klas nog over morgen en veranderen haar gedachten hierover nog. Maar fijn dat ze het heeft kunnen vertellen.
Wij zijn in groep 5 wel als klas naar de uitvaart van de vader van een klasgenootje geweest. Nu zou ik je dochter laten beslissen. Ze kan ook een kaart schrijven en niet naar de uitvaart gaan, dan heeft ze toch haar medeleven betuigd.
Misschien een optie om alleen te gaan condoleren? Mijn man is in april overleden en verschillende kinderen uit de klassen van mijn zoontjes (toen groep 6 en 3) zijn alleen bij het condoleren geweest en daarna weer naar huis gegaan. Enkele kinderen hebben ook de dienst bijgewoond. Mijn jongens vonden het fijn dat er ook kinderen uit de klas geweest zijn. Vorig jaar is de vader van een vriendje van mijn oudste overleden (hoe is het mogelijk. Twee keer in 1 klas in een jaar tijd) en toen zijn we ook met een aantal ouders en kinderen naar het condoleren geweest.
Dat was bij ons op school ook in mijn basisschoolperiode. In een aantal jaren zijn er wel ongeveer 8 ouders overleden