Vandaag weer zover, gisteren al in elkaar geklapt, wachtlijst bij psychotherapeut... Vandaag huisarts gebeld, stortte helemaal in en hij gaat gelukkig actie ondernemen. Deze week nog naar t RIAGG... Gestopt was ik al met de medicijnen want mijn opkroppingen werden zoveel erger dat ik als een vulkaan uitbarstte en rare dingen dacht.. Ik voel me zo eenzaam en machteloos, als ik met de kleine ben verzet ik me goed en met mensen om me heen.. Ik wil dit niet hebben ik vecht al jaren tegen alle demonen van t leven en nu weer dit.. Ik wil zo graag rust in mijn hoofd... Gelukkig kwam t CB langs, ik had ze gebeld met een vraag maar ja klapte natuurlijk gelijk uit school (ofzoiets) met de angst dat ze mijn kind zouden afpakken, maar ik ben gewoon moe Heel lang gepraat en nu echt migraine, maar t is er weer even uit. Kleine kwam me steeds knuffelen (15 maanden en zo'n schat) sorry moest dit even kwijt, misschien herkent iemand zich hierin en kunnen we er wat mee Ik hoop ddat ik snel weer echt heel gelukkig kan worden
Och meid, wat een ellende... Ik kan me lichtelijk voorstellen hoe jij je moet voe;en, ik heb dicht tegen een depressie aangezeten toen ik zwanger was van Eliza, gelukkig is dit bij mij allemaal weer goed gekomen toen ze er eenmaal was. Kom voor jezelf op, blijf hulp zoeken en praat erover met iedereen die je vertrouwd, blijf er niet mee rond lopen als je weer je hoofd 'vol' hebt. Ik hoop voor je dat er binnenkort verandering mag komen. Ik ken dit van erg dichtbij , pas toen haar kindje naar school ging kreeg ze rust, hoop niet dat dit voor jou ook geld en dat het eerder mag komen. Concentreer je op het kleine lichtje aan het eind van de donkere tunnel want daar ga je, hoe lang het ook duurt, echt naar toe!
Ach lieve meid toch, zo vervelend als je wel wilt genieten maar het gewoon simpelweg niet kan....Heel veel sterkte gewenst en hoop dat het gauw weer wat opklaart voor je....
Meisje toch..... Lucht maar fijn je hartje hier! Er zijn vast en zeker meer met jou die zich zo voelen. Alleen niet iedereen heeft de moed om het te beschrijven zoals jij, heeeeel knap van je! Blijf schrijven! Groetjes, Mirelle.
Lieve Minime, Wat vreselijk voor je... Ik hoop voor je dat het allemaal snel beter gaat en vind het superdapper dat je hulp hebt gezocht. Ik weet uit eigen ervaring dat het niet gemakkelijk is om die stap te zetten. Heel veel liefs, Lia
Ik ben blij dat ik in elk geval ergens mijn hart kan luchten... Sinds t overlijden van mijn broer 17 jaar geleden, ben ik alleen maar aan t vechten tegen demonen en depressies. Ben heel sterk, eigenlijk te sterk waardoor ik te lang door ben blijven lopen. Trek me veel aan wat andere mensen van mij vinden en denken waardoor t gevoel ik moet sterk zijn weer wordt versterkt Tja ik ben nou eenmaal snel zwanger geraakt, wel gewenst maar absoluut niet gepland... Vriend weg, ziektes in de familie, er niet over kunnen praten, vriend weer terug, maar in je omgeving een en al onbegrip.. snapte t wel, maar ik snapte hem ook.... En nu nu ik gelukkig kan zijn lukt t me niet, ben gelukkig op t moment dat ze wakker, is maar t echte gelukkige gevoel voel ik door n dikke wolk heen, een dikke grijze wolk Ik kan t zo van mij afschrijven en misschien ook andere ertoe zetten dat als ze dit hebben er ook wat aan doen. Want iedereen verdient t om t geluk te voelen door een dun wolkje, want een mooie dag is waarop de zon door een dunne wolkendek schijnt
ben zelf na de geboorte van mijn eerste in een diepe depressie gestort. weer zwanger, en de tweede. ben veel gaan doen, vrijwilligerswerk opgepakt, en hulp gezocht. (ik vond het voor mij belangrijk om bezig te blijven en afleiding te hebben.) en je gaat ook door, en natuurlijk ben je sterk, anders was je zover misschien niet gekomen. maar wat ik je wil meegeven: ik dacht dat het een uitzichtloze zaak was, maar ineens was het weg. van de een op de andere dag... en ik zat toen erg moeilijk, maar het was alsof ineens alles van me af was gevallen. ik was echt verbijsterd, maar heel blij. ik was wel al een paar jaar verder toen, maar geef niet op, je hebt iets moois om voor te gaan, en al is het nu moeilijk, er komt echt een tijd dat ook jij weer kan genieten. probeer niet te veel dingen te hebben die veel van je vragen, en waar je je niet bij kan ontspannen. (bv drukke baan), en geef niet op, maar blijf knokken. ik hoop dat het snel beter met je zal gaan. knuffel, lidwina
Maandag naar t Riagg... vandaag is t wolkendek weer dunner, maar de wolken blijven terugkomen... Ik ben altijd erg sterk ne probeer t op te lossen... maar t lost niet op de wind blaast die wolken steeds weer terug... Ik ben daarom ook zo vreselijk moe, hele dagen en maar weinig die t begrijpen, men gaat zelfs zeggen je hebt geen PND want dat had je 15 maanden geleden moeten hebben nu kan dat niet meer Instanties en mensen bekend met PND zeggen dat kan zich nog jaren voortslepen Dus of ik stel me aan of ik mag nog heel wat jaren vechten, terwijl ik al jaren heb gevochten tegen depressies (rouwverwerking, onzekerheid etc.) Ik weet t gewoon niet meer, maar met tijd en wijle heb ik gigantische huilbuien en trek t me onbewust aan als mensen/familie kritiek geven op de opvoeding van mijn kleine en bij zo'n huilbui als gisteren gil ik dat ik geen goede moeder ben en of ze alsjeblieft niet mijn kleine af willen pakken Ik snap t niet meer ben leeg, vandaag was ik weer vrolijk, maar ik denk dat t schijn is, gewoon weer sterk zijn, ik weet niet meer wie ik ben en als ik mijn vrolijke kleine meid zie doet dat zeer Ik was ook altijd zo, zo positief en vrolijk in t leven staan ondank gepest worden, weinig aandacht, misschien toen wel overcompensatie om me gelukkig te voelen, wie zegt t, wie weet t, ik in elk geval niet meer Ben alleen wel blij dat mijn kleine vrolijk open en spontaan is, alleen nu ik nog
pnd hoef je niet meteen overduidelijk te hebben. eerst kan je allerlei redenen vinden waarom dingen niet zo lekker lopen, en dan heb je ook nog reserve waar je op teert. heel veel mensen begrijpen het niet, want er is toch zoveel om gelukkig van te zijn .... zo werkt het gewoon niet. je stelt je niet aan. het overkomt je, en je moet weer en blijven knokken, want alleen als je doorgaat kom je er uit. het is gewoon onwijs k*t dat je niet weet wanneer, en dat alles zo uitzichtloos lijkt. en ja, je kan je wel eens beter voelen, maar het sombere blijft dan zo nog aanwezig... ik denk dat je het alleen echt begrijpt als je er zelf mee hebt gelopen. geef niet op! er komt een einde aan die pnd! (en ze pakken niet zo snel kinderen af. als je het puur logisch bekijkt is er zo'n enorm te kort aan plaatsen dat je je kinderen wel echt wat moet aandoen om kans te maken dat....)( en heel eerlijk gezegd geloof ik dat je gewoon lief voor je kindje zorgt) misschien kan je kijken of je gespecialiseerde thuiszorg kan krijgen? die kunnen best nog een steun zijn... knuffel, lidwina
ik wil je even heel veel sterkte wensen, want vechten tegen een depressie is verschikkelijk. ik was ook jaren echt depressief en zag t ook allemaal maar niet meer en ben in 2001 zelfs opgenomen geweest in de psychiatrie. en toen werd ik zwanger van darryl*, ik was dolgelukkig, maar had ook angst. angst om mijn kindje te verliezen, maar daarnaast ook angst om een pnd te krijgen en bij de geboorte had ik gelijk hulp gevraagd. helaas is mijn manneke met 11 dagen ziek geworden en met 26 dagen overleden. en iedereen eerlijk waar iedereen zelfs mijn partner dacht dat ik dit niet aan kon en terug de psychiatrie in zou gaan. maar tot op heden vanvandaag niet. ik heb nu mijn 2e manneke en hij is kerngezond en ik geniet volop op, maar soms is dat ook vreselijk moeilijk. dan onbreekt me de energie om ook maar iets te doen. er zijn periodes dat ik alleen maar met de kleine bezig probeer te zijn en de rest dat kan me gestolen worden. ik ben gewoon zo moe en de energie onbreekt en voel me vaak gewoon k**. ik hoop dat dit maar een periode is en dat het snel weer voorbij is. mijn ventje is overigens ook 15 maanden. ik vind je erg dapper en krachtig dat je blijft vechten en het toe geeft en ook hulp zoekt, want alleen dan kom je er uit. sterkte meid.
Steun is wat je nodig heb.. ondanks dat mijn partner zelf moeilijk met emoties kan omgaan en hij niet veel zou laten blijken, voel ik zijn steun in elk geval... Hij is nu voor de 2e dag thuis, ben nl. ook nog eens goed ziek en zit onder de antibiotica, hij zegt niets belt zijn werk op en meld zich ziek (geloof ik) Gisteren kwamen ze langs van t consultatiebureau om te kijken hoe t ging, dus ik btje uitgelegd wat er was gebeurd, is zijn reactie geeft toch niet.. geen verwijt geen zeggen ik ga weg En ja moe, moe ben ik al jaaaren, veel 'psychische' hulp gehad maar weinig mee kunnen doen... Ik was vroeger dat meisje dat je pestte, 17 en mijn broer verdrinkt, mijn ouders duiken (begrijpelijk) boven op mijn opvoeding, ben bang dat ze gek worden, uit elkaar gaan, vriendje die me mishandelde en zo bleef er telkens weer wat negatiefs komen in mijn leven... en telkens telkens bleef ik sterk.. In de omgeving wordt na 3 maanden gezegd, je broer is er niet meer deal with it Na een paar jaar komt t er weer uit, omgeving zegt tis al zolang geleden.... ach je kent t wel, stapels ellende op je rug, je moet makkelijker zijn en t van je laten afglijden, lukt maar niet altijd Moe, is t goede woord in dit alles, je wil wel, je doet je best, neemt wijze raad aan maar je bent te moe om t goed te doen
Heel veel sterkte meid. Heb bij m'n eerste ook tegen een depressie aangezeten. Helaas is in die tijd ook nog eens m'n moeder overleden dus heb erg lang overgedaan om er weer bovenop te komen. Heb zelf ook hulp gezocht en bij miij heeft dat goed geholpen. Kop meid, ik weet hoe moeilijk het is maar geloof me er komt een tijd dat je heerlijk van je kleintje gaat genieten. Silly
Ik heb zelf een pnd gekregen na de geboorte van Yeline ik zit nu nog aan de medicijnen en heb hulp want zonder kan ik nog niet. Het is erg zwaar en het vergt enorm veel energie. Sterkte voor jou
ja klopt het gaat nog steeds met ups en downs daarom kan ik nu nog steeds niet stoppen met de medicijnen. Ik heb ook elke maand een afspraak met de huisarts voor controle. En de hulp is ook zo belangrijk (ga volgende maand met een dagbehandeling beginnen met Yeline) ik heb zelf zoveel gemist met Yeline en heb geen band kunnen opbouwen, voel me ook zo schuldig naar haar toe ondanks ik er niks aan kon doen ik was/ben gewoon "ziek". sterkte ook voor jou
Nou mijn wereld was eigenlijk gelijk na de bevalling alleen maar donker en zwart, ik kon alleen maar huilen. Vaak voelen mensen met PND geen band met hun kind, maar ik had juist het tegenovergestelde, ik was (en ben) overdreven beschermend naar Iman toe. Ik at niet, dronk niet, en viel binnen 2 weken meer af dan ik aangekomen was tijdens de zwangerschap. De huisarts heeft PND vastgesteld, ik ben in de ZW gegaan en ben nu onder behandeling bij een psych.
bij mij sluimerde het al na de bevalling maar pas met 4 maanden was het op het hevigst en ging het ook heel slecht met mij. Ik kon alleen maar negatief denken dacht ook van waar doe ik het voor ben toch niet goed genoeg voor mn meisje en mannetje ze kunnen het beter zonder mij doen want dan zijn ze gelukkiger. Ik kon niks van mn meisje verdragen en heb haar maanden alleen maar in de box of bedje gelaten omdat ik niet wist wat ik nu precies met haar moest en voor bescherming tegenover mezelf. Als het even teveel werd dan moest ik alleen zijn voordat er ongelukken gebeurde mijn man durfde ons ook moeilijk alleen te laten. Ook ik at niet meer ben ook erg afgevallen in die tijd