Je bent niet de enige die zich ellendig voelt meid. De vader van de kleine heeft me laten stikken, mijn moeder idem (kind is een bastaard, of je pleegt abortus, of ik verbreek alle contact - wel: verbreken dan maar!), aan mijn buren en vrienden heb ik ook al niets. Sta er alleen voor met een kleuter van 4 en van 6 jaar. Moet op de koop toe nog plat liggen ook (doe het maar met 2 koters in huis en zonder enige hulp). Val constant flauw, blijf maar overgeven, al 6 kg eraf ipv iets erbij. Hond doet kwaad tegen mij en valt mij zelfs aan(volgens dierenarts voelt hij dat ik zwanger ben en is hij jaloers, dus ik ga een nieuwe thuis voor hem moeten vinden). Kerst was eenzaam, oud en nieuw worden al even eenzaam. Deze ochtend opgestaan met een knoert van een kaak, blijkt abces te zijn op de zenuw van mijn wijsheidstand(ik kan onmogelijk de woorden vinden voor de pijn die ik heb) Slapen lukt amper, loop zo moe als een hond. En dan moet je idd op een roze wolk lopen... Yeah right! Donderwolk is hier eerder van toepassing. We komen er wel door, waar een wil is, is een weg. Laat je niet kisten meid, kop op, borst vooruit en er tegenaan!
Na jouw verhaal durf ik niets meer te zeggen Platliggertje. Jij ook heel erg veel sterkte en wijsheid toegewenst.
Lieve Loeki (en anderen natuurlijk) Allereerst wil ik jullie heel veel sterkte en veel dikke knuffels geven! Ik zou eigenlijk niks "te klagen mogen hebben". Maar ik vind het zwanger zijn tot nu toe ook geen feest. Sinds vorige week begin ik me eindelijk wat beter te voelen, maar het probleem voor mij is voornamelijk geestelijk. Ik ben zooo bang voor het gedeelte na de bevalling... je leeft namelijk niet alleen naar je kindje toe, maar ook naar de dood van je eigen, vertrouwde leventje. Dit klinkt misschien allemaal heel zwaar maar zo voel ik het nu. Wat als ik me geen raad weet met die kleine, wat als hij/zij niet gezond blijkt te zijn, wat als... wat als.. Wat Loeki zegt over het gevoel van de buitenwereld herken ik ook, je MOET alle babydingen leuk vinden. Je MOET op een roze wolk zitten. etc.etc. Laaiend kan ik ervan worden. En verdrietig, waarom is er bij mij geen enkele roze wolk te vinden? Waar is dat kloteding dan? En nogmaals, ik heb eigenlijk niks te klagen, lichamelijk gaat het prima, ik heb een fantastische vriend, lieve familie, een mooi huisje etc. maar toch..... Meiden, gelukkig hebben we dit forum en dus elkaar zodat we af en toe ons hart kunnen luchten, elkaar een hart onder de riem kunnen steken en virtuele knuffels kunnen uitdelen! Veel liefs Manuela
Ook ik heb in princiepe een zorgeloze zwangerschap, maar ook hier geen roze wolk hoor! Er zijn zelfs heel veel momenten waarop ik het allemaal maar beangstigend vindt, dat hele zwanger zijn, de bevalling en vooral: hoe gaat het na die tijd?! Hoe gaat het leven verder etc. Tuurlijk zijn er ook wel dingen die ik leuk vindt hoor, maar dat ik op en top geniet van het zwanger zijn? Nou nee, niet echt! Baal er eigenlijk alleen maar van als ik begin te merken dat ik niet ver meer kan lopen, als ik weer eens een harde buik heb of als ik me weer eens geen houding weet te geven van de rugpijn. Ach ja, zwanger zijn is geen hobbie van me. Laten we het daar maar op houden
Ik zit er momenteel helemaal door heen. Ik slaap haast niet meer 's nachts en ik huil om alles. Vandaag ga ik mijn VK maar eens bellen, want ik ben bang dat ik behalve medische hulp zo ook geestelijk hulp nodig heb anders zit ik straks nog in een pre-natale-depressie.
Loeki, ik vind het echt kl.ote voor je... Ik had je zeker een leuke zwangertijd gewenst!. Constant pijn lijkt me vreselijk... En ik kan alleen maar hopen dat het toch misschien nog beter wordt... En je mag best wel even klagen hoor. Het is onzin dat je alleen maar op een roze wolk zou moet zitten. Ik heb twee weken lang een enorme dip gehad, heb echt de ogen uit mijn kop gejankt. (oververmoeid en hormonen) Mensen snappen niet dat je je niet altijd blij hoeft te voelen. Gelukkig is het bij mij maar 2 weken geweest.. Ik kan me voorstellen dat je stevig baalt en dus echt niet altijd even vrolijk voelt. Je verwacht ergens toch een leuke zwangertijd.. en als dat niet het geval is, valt dat tegen. Goeie zet om naar de VK te gaan. Sterkte!
Loekie.... Ik kan me goed voorstellen hoe je je voelt. Ik heb de eerste 5 maanden van mijn zwangerschap ook in een enorme dip gezeten. Alles was anders dan ik had gehoopt en om me heen ook zag. Vanaf week 8 had ik al ontzettende pijn in mijn bekken, dus terwijl men nog niet eens wist dat ik zwanger was liep ik af en toe al te 'waggelen', en moest ik allerlij dingen al laten. Daardoor ging ik al enorm opkijken tegen de maanden die nog moesten komen. Verder was ik ongelovelijk moe want naast de 'normale' zwangerschapsmoeheid had ik ook pfeiffer. Verder hadden de hormonen een erg slechte invloed op mij want ik werd echt depressief, had paniekaanvallen. er kwam niks uit mijn handen en kon alleen maar huilen. Roze wolk? Eerder een donkergrijze.......... Toen ik zo'n 20 weken zwanger was ben ik helemaal gestopt met werken, ik kon niet meer Had ook een lichamelijk zware baan. Nu eindelijk, sinds een week of 4 gaat het steeds beter. Ik huil veel minder en voel me af en toe redelijk goed. Lichamelijk is het nog niet super maar ik kan het aan, zeg maar. Voorheen had ik ook voornamelijk nachtmerries, over de bevalling bijvoorbeeld, dat het helemaal niet goed ging. Of dat mijn man verongelukte, dat soort dingen........helemaal van streek werd ik dan wakker en verder slapen, ho maar. Nu droom ik dat de bevalling van een leie dakje gaat en van een mooie lieve zoon......... Ik begin nu langzaam te ontdekken wat de roze wolk is en geniet van het bewegende kindje in mijn buik. Lichamelijk gaat het nu weer wat minder doordat mijn baarmoeder te snel groeit, dus heb ik vreselijk veel last van maagzuur en ben ik ontzettend snel buiten adem maar ik kan het nu accepteren. Ik hoop voor jou dat je je ook 'geestelijk'beter gaat voelen zodat je beter met je pijn om kunt gaan. Het is inderdaad zo dat je alleen maar blij mag zijn vaak, want je wilde toch zelf zwanger worden? Je krijgt er toch iets moois voor terug? Enz. enz. de waarheid is dat het niet altijd zo leuk is! Ik heb toen ik flink in een dip zat ook wel eens een topic geplaatst en daar werd ook altijd veel op gereageerd door meiden die depressief en/of oververmeoid waren. Dus je bent zeker niet alleen hoor maar dat heb je al gemerkt...... Wat je kan doen tegen zo'n dip weet ik ook niet goed....bij mij heeft het goed geholpen om te stoppen met werken. De druk om te moeten presteren was voor mij te veel. Hoewel ik eerst wel over het gevoel heen moest komen dat ik gefaald had en een 'zwakkeling' was. Maar toen ik dat eenmaal achter me had gelaten en me echt ben gaan focussen op de baby ging het bij mij langzaam beter. Ook de 3d echo was een lichtpuntje voor mij. Toen ZAG ik met mijn eigen ogen degene waar ik het voor deed. Verder probeer ik dingen te vinden die ik nog lichamelijk aan kan en waar ik van kan genieten en vermijd ik de dingen waar ik tegen mijn eigen grenzen aanloop zodat ik niet gefrustreerd raak. Ik wens je in ieder geval nog heel veel sterkte met je unieke situatie. Ik hoop dat ze nog een oplossing voor je zullen vinden en dat je in ieder geval een heel mooi en gezond kindje op de wereld mag zetten!
Meis , ik weet hoe je je voelt. Ik heb ook veel pijn ( waarom 's nachts?), maar ik geniet van elk schopje. Ben zo blij dat de kleine tot nog toe alles overleeft heeft. En ik wil niet klagen, omdat ik zo blij ben dat ik deze pijn heb. Blij dat dit kindje wel leeft. Ik ben alleen heel erg bang voor na de bevalling. Ik ben echt bang in een postnatale depressie te belanden. terwijl ik helemaal niet zo ben, maar ik merk gewoon dat ik een hele hoop opgekropt verdriet heb. Ik ben bang dat mk2, en 3 ( om het zomaar te zeggen) eruit komt. Mk 1 heb ik wel heel veel gehuild ( was ook al 9 weken) en bij 2 3n 3 "slechts" 4,5 en 5 weken. Pff wat een zwaar onderwerp, maar ik wil het er in ons topic niet teveel over hebben. Maar nu weet je ook hoe ik me voel en samen staan we sterk. Liefs
Wat een verhalen allemaal dames. Het is duidelijk dat lang niet iedereen op die roze wolk zit. @ Lily ik wens je heel veel sterkte en ik hoop dat je aan het eind van je zwangerschap toch gaat genieten. @ Janne, je kunt altijd bij me aankloppen hè, dat weet je toch. Hier is de stress van afgelopen nacht gelukkig weer een beetje gezakt. Heb nu alleen nog een barstende koppijn, maar e fysio wilde me graag helpen vandaag en ik voel dat alles weer ontspant. Ik kan bij haar ook echt met alle vragen terecht en ik kan ook een beetje mijnproblemen uitleggen. Ze is echt heel aardig en goedlachs en ik kom er alleen daarom al met een goed gevoel vandaan. Ze kon zich helemaal voorstellen dat ik het niet leuk meer vind en dat ik de bevalling tzt als een bevrijding zal zien. Weer heel erg bedankt voor al jullie lieve woorden. Het doet me echt enorm goed.
Hey loekie (en andere meiden), heel vervelend allemaal, dit had je wel anders verwacht voor je zwanger zijn maar helaas. Ik zit ook niet op een roze wolk voor mijn gevoel omdat ik nog steeds kotsmisselijk ben, dit stelt in vergelijking met jullie helemaal niks voor! Ik mag niet klagen! Ik wil jullie echt heel veel sterkte wensen en zal jullie verhalen zo goed mogelijk volgen en jullie steunen. Groetjes
Even voor degene die dit topic in de afgelopen weken gevolgd hebben. Ik ben vrijdag naar de gyn geweest en ik word binnenkort onderzoch op het Syndroom van Elhlers-Danlos.
Nou na 3 weken heeft de gyn eens terug gebeld en het onderzoek gaat binnenkort plaats vinden Ik heb nu fysiotherapie, mensendieck en acupunctuur en ik vind het zwanger zijn nu echt niet leuk meer.
Hee meis... Weet niet zo goed wat ik moet zeggen.... Dikke virtuele knuffel, misschien helpt dat een beetje!
Ja het is nu ruim 5 weken geleden dat ik voor het eerst bij hem geweest ben en ik ben geen steek wijzer van hem geworden.