We hebben altijd al een baby gehad die hazenslaapjes had overdag en vooral zeer moeilijk in slaap kwam. Dit gaat nu eindelijk iets beter en dat ging ook echt een tijdje 'goed' als in beter dan dat het was. wat waren we opgelucht want het brak ons vaak op. Maar nu heeft onze dreumes wat nieuws ontdekt ze wordt snachts wakker nu is dat niet nieuw want ze heeft op een enkele keer na nog nooit doorgeslapen maar waar het eerst was voor voeding of speen lijkt het nu verlatingsangst snachts. Eerst was kort bij haar op de kamer zitten genoeg, dat duurde steeds langer want ze werd heel alert als we weer weg gingen. We hebben geprobeerd haar even te laten huilen maar daar ben vooral ik niet zo goed in. Maar zolang erbij zitten was ook geen doen want dat duurde heel lang en vaak was 1x dan niet genoeg. We hebben haar toen geprobeerd in bedje bij ons op de kamer hielp ook niet. Bij ons in bed is ze meteen stil en slaapt ze vaak wel goed. Echter slaap ik zelf dan vaak niet goed omdat ze toch helemaal tegen mij aan komt liggen of ik slaap heel licht. Dit breekt dus ook op voor mezelf en eigenlijk is het nu een gewoonte geworden. We zijn weer proberen bij haar op de kamer te zitten of haar even te laten huilen maar het werkt niet dus het is nu elke dag bij ons.. Hoe kunnen we dit afleren? Of moeten we toch mee gaan in haar behoefte? Iemand tips? Nachtlampje werkt ook niet.
Oeh lastig, bij ons hielp een nachtlampje dus wel (totdat t uitging en dat weer herrie gaf, hij schakelt automatisch uit) en anders hielp van beneden naar boven roepen wel (was meestal zo'n check van zijn jullie er nog?). Als ze heel beroerd was lag ik er op een matras of stretcher naast. Met haar in 1 bed slaapt niemand niet, dat wordt gelijk 1 groot feest. Misschien dat het voor jullie de gulden middenweg is, toch erbij maar jij wel een eigen plekje. Kan me goed voorstellen dat t slopend is.
Mijn advies is misschien niet helemaal wat je zoekt, maar ik zou haar lekker bij jullie laten slapen. Desnoods in een co-sleeper of peuterbed bij jullie . Ze is nog klein. Zelf slaap je (neem ik aan) ook graag samen. Een kind vindt het doorgaans ook fijn om niet alleen te slapen. Wij slapen samen met de kinderen tot ze zelf ervoor kiezen om alleen te slapen. Pittig? Gerust weleens maar anderzijds vind ik het zo mooi dat we hun veilige haven mogen zijn.
Zelfde probleem hier. Of het nou verlatingsangst is of nachtmerries of iets anders daar ben ik nog niet helemaal achter, maar sinds een week of 2 is hij 's nachts ook huilend wakker. Wij leggen hem altijd bij ons in bed omdat hij dan direct verder slaapt. Als ik dat niet doe en hem probeer te troosten op zijn kamer dan a) stopt ie niet met huilen en b) slaap ik dus zelf de rest van de nacht ook niet meer. Ik heb ook al veel dingen uitgesloten zoals; te warm, te koud, te donker, te licht, etc etc. Ik denk dat het een fase is dat wel weer over gaat?