Persoonlijk ben ik een erg gevoelige dame. vroeger gepest ivm mijn uiterlijk (1 flapoor) en sindsdien voel ik me eigelijk nooit prettig en heb altijd het haar los ( dan zie je het niet) Eerste relatie was een drama, omdat ik dus zo gevoelig ben en dus bang ben ik voor de kinderen te lang bij hem gebleven, hij belemmerde mijn leven, mocht niet werken en daar merk ik nu dus ontzettend veel van. Werk vinden is een hel, daarnaast ben ik chronisch ziek waardoor het nog wat moeilijker wordt. Maar opeens een lichtpuntje in mijn leven, na 3 jaar alleen geweest te zijn geweest, anderhalf jaar geleden mijn huidige partner tegen gekomen, wat ontzettend goed gaat, behalve dat ik nog steeds slecht in mij in velletje zit. werk vinden is een ramp, ik heb totaal geen zelfvertrouwen meer, bang hoe andere over mij denken en vaalangst. Ik doe mijn best , en dan krijg je je schoonouders, begin ging leuk echt leuk wat een verademing na de vorige, maar langzamerhand begin ik het zat te worden. Alsmaar commentaar op hoe wij leven, de huisdieren, ik die niet werk. Het is mij wel duidelijk dat het aan mij ligt. Excusus kennen ze niet als ze iets zeggen wat me echt zeer doet. Mijn partner heeft me in april ten huwelijk gevraagd, ik die nooit wilde trouwen, heb ja gezegd voelde me zo gelukkig tot de reactie van zijn ouders echt eeen domper dus. Ben ik nooit goed genoeg voor iets? Ben ik alleen maar goed om afgezeken te worden. Moet zeggen ben dit leven goed moe, al die negativteit altijd. Het geluk waar mensen over spreken ken ik niet echt, overal zit wel iemand die erg negatief doet en ik ben ik nou eenmaal die dat zo aantrekt zelf trek ik mijn mond niet open , wil mensen geen pijn doen en discussies gaan gewoon netjes of moet me dus telkens verdedigen. ben het zo zat maar even veranderen is niet zo makkelijk. Morgen eindelijk weer een sollicitatie gesprek, bij iets wat medisch gezien gewoon niet bij mij past , maar langer zo zitten wil ik niet, wordt er gewoon depri van. Willen jullie duimen? Dat ik eindelijk weer iets kan gaan doen en mensen weer wat minder te zeiken hebben. Sorry moest het even van mij afschrijven...
Wat vervelend allemaal! Even een dikke knuffel voor jou en succes morgen! Heb je al eens hulp gezocht waar je je verhaal kwijt kan?
Heel erg veel succes morgen meis. Mn duimen draaien. Die negativiteit. Waarschijnlijk is er in hun eigen leven van alles mis, maar is t makkelijker om op jou te vitten dan op hun zelf. Is veel makkelijker om iemand de grond in te boren die al laag zit. Ik spreek helaas uit ervaring. Ik weet niet of dit wat voor je is, maar hulp zoeken? Ik heb bv hulp gezocht en dat heeft me echt super goed gedaan. Ik heb therapie gehad. Solo therapie, maar ook groepstherapie. Tegen over de groepstherapie stond ik echt sceptisch. Ik kende bv alleen maar de verhalen hoe t eraan toe gaat, van wat je op tv ziet. Maar t heeft me echt geholpen. Ik zat daar met 7 andere vrouwen die allemaal ongeveer tzelfde hadden als ik. Dat opende ook al mn ogen, want bij hun hoef je je verhaal niet te verdedigen, ze snappen je. Ze maken t zelf mee. Dit heeft echt heel erg geholpen mij een totale andere kijk op de wereld gegeven. Ja het was zwaar, maar het was zeker de moeite waard. Want ik weet zeker dat jij veel meer waard bent, en in je mars hebt, dan wat jij denkt. Ondanks dat je chronish ziek bent, zijn er nog genoeg andere dingen die jij wel kan, waar jij wel goed in bent. Als dat niet zo was, dan had je man/vriend je niet ten huwelijk gevraagd Een tip geven waardoor je beter in je vel zal gaan zitten heb ik helaas niet voor je. Dat heeft mij ook dik 2 jaar aan therapie gekost. Maar ik kan je wel een simpel regeltje van mezelf geven, iets wat ik nog wel eens aan mezelf vraag. Ik was namelijk een stresskip en alles was ik schuld (in mijn ogen echt alles, ook wat een ander gedaan had). Ik stelde mij de volgende vragen: Dit probleem, kan ik er iets aan doen om het te verbeteren? Ja, dan doen. Hoe moeilijk het soms ook is. Nee? Dan kan jij er helaas echt niets aan doen en is het ook echt niet jou schuld en ben jij echt niet het probleem. Ik weet het klinkt heel simpel, maar hielp en nog steeds, mij enorm. Heel veel succes meis!
Hey, Herken me wel in delen van uw verhaal, ben ook enorm gevoelig en trek mij veel aan. Maar dat heb ik wat afgeleerd, toch zeker op gebied van collega's. Ruzie ofzo met echtgenoot of ouders tot daar aan toe. Maar de rest probeer ik van me af te zetten. Want uiteindelijk, je kunt alleen maar uzelf veranderen, dat mensen onbeleefd zijn etc kun je niks aan doen, en je bent wss de enige die zich dit aantrekt. Je moet proberen om u geluk te zoeken in de kleine dingen. Ik weet dat dit niet altijd simpel is, maar je was gelukkig toen uw vriend u ten huwelijk vroeg. Het is een domper dat uw schoonouders zo reageren, maar denk eraan, aangetrouwd is aangescheten in sommige gevallen en uiteindelijk is het belangrijkste dat jij gelukkig bent in uw relatie en uw huwelijk. Het leven heeft zijn mooie momenten, je moet die gewoon zien...
ik denk dat het tijd is voor een goed gesprek bij je huisarts,verwijzing naar een psycholoog misschien. Ik vind je erg negatief en ook boos klinken,volgens mij trek je je echt alles aan en vat je dingen ook standaard negatief op. Ik zeg het misschien niet aardig maar zo komt het op me over. Ik denk dat je aan jezelf moet gaan werken. Ik ben vroeger 4 jaar gepest en ik zie het leven wel zitten,dus ik denk dat je het nooit verwerkt hebt of dergelijk. Wens je heel veel succes en een dikke knuffel
Hey Kimberly, Jij bent zoals je bent. En zoals jij bent ben je uniek en een prachtmens. Geloof in jezelf en in je eigen kracht!! Het is voor anderen heel makkelijk om te wijzen en een ander te veroordelen. Kom voor jezelf op, jij mag er ook zijn. En dat jij anders denkt of leeft wil niet zeggen dat dit per definitie slecht is. En jezelf verdedigen om hoe jij bent en wat je doet......meid, je bent veel meer waard dan dat. dikke knuf
Klopt hoor, gelukkig in deze relatie ben ik zeker. Hij is gewoon geweldig met mijn kinderen, beter dan hun eigen vader, voor mij ontzettend lief, nooit ruzies ben bij hem veel opener gaan staan in het leven. En ik weet het wij moeten samen verder, maar dat mensen zo als een blad kunnen omslaan, ik pak hun zoon af, zo was hij nooit , tja dan ligt het al snel aan mij. Therapie nog niet gedaan, heb er wel over nagedacht, maar het stapje om het ook echt te doen is lastig. Ik ben nu met tussendoor een baantje al 13 jaar thuis met de kinderen, en ook daar krijg ik commentaar over hoe ze zijn opgevoed. Uitleggen dat hier gewoon duidelijke regels zijn en aan pappa's kant niet snappen ze niet ( ze kennen de vader trouwens) en die heeft me voor die tijd aardig zwart gemaakt) mijn kinderen zijn of kunnen thuis idd een drama zijn, maar eenmaal op visite of spelen bij vriendjes weten ze alle regeltjes en beleefdheden wel. Makkelijke jeugd hebben ze niet gehad , na scheiding kreeg pappa een vriendin, trouwen een half broertje toen weer uit elkaar weer een nieuwe vriendin en zo kan ik nog even doorgaan. Tussendoor kom ik nog eens na 3 jaar aanzetten met iemand. Ze vinden het lastig en uiten zich door zich te verzetten. Maar dat wordt allemaal niet begrepen. Gelukkig praten mijn vriend en ik erg veel dus hoe het toen die tijd bij hem ging en hoe het leven in elkaar steekt bij zijn ouders weet ik wel, en daar komt het ook vast vandaan. Kijk als ik nu een miljoen op de bank had staan was alles goed geweest natuurlijk ....
Ooh maakt niet uit hoor , zou goed kunnen dat het zo overkomt en zo voelt het idd soms wel zo. Probeer trouwens overal altijd het goede van te zien hoor, positief in het leven staan het lukt alleen niet altijd. Misschien komt het nu ook wel omdat ik gewoon al tijden thuis zit, geen werk en niks kan vinden, dan heb je meer tijd om na te denken...
misschien vrijwilligerswerk? Of gaan hardlopen? wandelen of elke andere sport? misschien kan je op school meer doen? computerles/leesmoeder/wat dan ook. Ik werk zelf ook niet,ben nu 6 jaar thuis,ik moet zeggen dat ik me nooit echt verveel,ga vaak naar de bieb/zoek een lekker nieuw recept/snuffel veel op marktplaats/sport 5 keer per week/wandel veel met de honden etc.
Door deze chronische ziekte is mijn hobby lekker met de hondjes wandelen fietsen en dergelijke een stuk minder geworden. heb reuma in mijn voeten en bekken. Hondjes de bossen doortrekken was echt heerlijk ontspannend, nu een stuk minder, gelukkig gaat het nu wel wat beter, nu in gestopt ben met hormonen van het spiraal of de pil, dus kan weer wat meer lopen En dat geeft wel een stuk rust.
Als je kritiek krijgt, kan je misschien proberen om meer bij jezelf te blijven. Bedenk of jij het terecht vindt wat iemand zegt en wat het perspectief is waar de ander vandaan komt. Als jij vindt dat je integer gehandeld hebt, herinner jezelf daar aan en laat je niet beledigen.
Ik vind je erg negatief overkomen en alle fouten liggen bij een ander. Ga wat doen aan jezelf zodat je meer zelfvertrouwen krijgt.
Jij hebt veel inzicht in jezelf en in de mens. Dat is supergoed. Ook hoe je praat over je kinderen waarom ze zich soms gedragen zoals ze zich gedragen. Je weet gedrag van een mens te verklaren. Dan kan je ook vast verklaren waarom je schoonfamilie of anderen zich zo rot gedragen. Dat het eigenlijk aan hen ligt en niet aan jou. In zo een therapie leer je dat ook veel beter in te zien dat geeft rust je krijgt tips mee etc. Ik kan zeggen uit jouw verhaal zonder je schoonfamilie te kennen dat zij zelf complexe onzekere mensen zijn en niet andersom. Laat je zelf niet naar beneden halen hoor. Dat soort dingen leer je allemaal op therapie. Ik denk niet dat je superveel therapie nodig hebt je zal snel doorhebben dat het echt niet aan jou ligt. Gewoon doen geeft je hopelijk rust en acceptatie dat er eenmaal altijd mensen zijn die egoïstisch zullen zijn en geen inzicht in de mens hebben en niet tte veranderen zijn. Succes
Klinkt lullig hoe ik het zeg, maar dat is het niet. Het zijn niet de andere mensen die jou omlaag halen, dat ben je zelf. Jijzelf geeft hen die macht over je, omdat je niet in je kracht staat. Als je echt weet wie je bent en in jezelf gelooft, dan raken de opmerkingen van anderen je niet. Jij kent je waarheid, de ander niet. Je maakt keuzes en je hoeft je niet te verantwoorden tegenover je schoonouders of anderen. Dus maak er korte mette mee en geef hen aan dat jij je eigen keuzes maakt en dat die nu eenmaal niet overeenkomen met wat zij zouden kiezen.
Dit. Je hebt alleen maar invloed op je eigen gedrag, die kun je veranderen, een ander niet. Zonde vd moeite.
Hoi Kimberly, Als ik het zo lees denk ik dat je ( een beetje) depressief bent (geworden) en dat is niet gek met chronische pijn. Wat naar voor je meis! Wel fijn dat je zo'n lieve vriend hebt die je steunt. Ik snap dat hulp zoeken een grote stap is, maar je kunt het ook zo zien... Je bent het waard om gelukkig te zijn en je kinderen zijn het ook waard. Zelf kom je er niet gemakkelijk uit en dat is heel normaal in jouw situatie. Mijn advies is dus: praat met je huisarts en ga naar een goede psycholoog. Het kan je denk ik erg helpen! Sterkte en succes!
Dank jullie wel voor de berichtjes. En het klopt allemaal ook wel wat jullie zeggen, een beetje eigenwaarde is er niet veel nee, en ik weet ook dat ik mijzelf vaak naar beneden haal, bedoel ook niet dat andere fout zijn, het is vooral vermoeiend dat je je moet verdedigen of nou ja mijn standpunt in de discussie.
in therapie om wat meer zelfvertrouwen te krijgen en wat positiever te gaan denken kreeg ik de volgende opdracht: koop een leuk notitieboekje waar je vrolijk van wordt als je het ziet. schrijf hier per dag op een pagina 2 complimenten in die je aan jezelf geeft. mag op elk gebied zijn, dus bijv,. 'mijn haar zit zo leuk vandaag' of bijv 'vandaag heb je .... losgelaten' schrijf uberhaupt je frustraties van je af en laat ze daarmee los. het loslaten is zo belangrijk, ook ik ben iemand die zich vanalles aantrekt en dat blijft dan maar malen in mijn hoofd. lig er dan ook wakker van. loslaten is echt zo ontzettend belangrijk. laat die schoonouders maar lullen, jij weet beter. jouw verloofd weet beter, anders had hij je niet gevraagd. probeer die knop van binnen te vinden die je om kan zetten naar de stand 't ene oor in en andere oor uit' zeg ja en amen en denk er verder het jouwe van maar laat het los. en ja therapie kan je daar zeker heel goed bij helpen. wellicht zou je je kunnen verdiepen in RET therapie, of anders heeft de huisarts vast genoeg tips voor je succes! je bent het waard om te zorgen dat JIJ goed in je vel zit. de relatie met jezelf is en blijft toch het belangrijkste van allemaal